Journal №4 (32) vol. 1 / 2020|KELM

WYKAZ ZAŁĄCZONYCH PLIKÓW

SYSTEMY I METODY OCENY SZKOLNICTWA WYŻSZEGO I PODNOSZENIA KWALIFIKACJI PRACOWNIKÓW NAUKOWO-DYDAKTYCZNYCH. DOŚWIADCZENIA ŚWIATOWE I EUROPEJSKIE

Oksana Babakina

kandydat nauk pedagogicznych, docent, profesor Katedry Pedagogiki, Psychologii, Edukacji Podstawowej i Zarządzania Oświatą
Zakładu spółdzielczego „Charkowska Akademia Humanistyczno-Pedagogiczna” Charkowskiej Rady Obwodowej (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-6900-6513

Anotation. W artykule przeanalizowano doświadczenie w przeprowadzaniu, systemy i metody oceny szkolnictwa wyższego w ramach doświadczenia krajowego i światowego; porównano krajowe i zagraniczne doświadczenia w przeprowadzaniu oceny działalności uczelni publicznych oraz systemy podnoszenia kwalifikacji pracowników naukowych i pedagogicznych; zidentyfikowano różnice w procesach oceniania.
Keywords: W artykule przeanalizowano doświadczenie w przeprowadzaniu, systemy i metody oceny szkolnictwa wyższego w ramach doświadczenia krajowego i światowego; porównano krajowe i zagraniczne doświadczenia w przeprowadzaniu oceny działalności uczelni publicznych oraz systemy podnoszenia kwalifikacji pracowników naukowych i pedagogicznych; zidentyfikowano różnice w procesach oceniania.

KATEGORIALNE ROZRÓŻNIENIE POJĘĆ „TECHNOLOGIA INTERAKTYWNA” I „INTERAKTYWNA METODA NAUCZANIA”

Yuliia Bondar

aspirantka Wydziału Pedagogiki i Psychologii
Tarnopolskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Włodzimierza Gnatiuka (Tarnopol, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-4184-5424

Anotation. Artykuł został poświęcony podkreśleniu problemu kategorialnego rozgraniczenia pojęć „technologia interaktywna” i „interaktywna metoda nauczania”, ponieważ w pedagogice są one często utożsamione. Autor zauważa, że aby rozróżnić te terminy, konieczne jest wyraźne określenie ich cech strukturalnych. Celem pracy naukowej jest ustalenie różnic między pojęciami „technologia interaktywna” a „interaktywna metoda nauczania”. Aby odkryć teoretyczne podstawy wyznaczonego problemu badawczego, stosowano metody analizy teoretycznej i uogólnienia źródeł literackich. W szczególności autor określił treść pojęć „technologia” i „technologia pedagogiczna”. Określono kryteria technologiczności, którym powinna odpowiadać technologia pedagogiczna, ujawniono ich istotę. Ustalono, że interaktywne technologie nauczania należą do pedagogicznych, ponieważ spełniają wszystkie cechy systemu. Ujawniono istotę pojęcia „pedagogiczna technologia nauczania interaktywnego”. Nacisk kładziony jest na podejście technologiczne, które jest podstawą tworzenia lekcji z wykorzystaniem technologii interaktywnych. Wyróżniono swoiste cechy interaktywnych technologii pedagogicznych. Zwrócono uwagę na brak jednolitej klasyfikacji interaktywnych technologii nauczania. Zaproponowano klasyfikację warunkową w zależności od form organizacji działań edukacyjnych uczniów, celów lekcji, metod interaktywnych. Rozważono różne aspekty istoty pojęcia „metoda nauczania” i przedstawiono różne interpretacje „interaktywnej metody nauczania”. Wśród funkcji metod nauczania zidentyfikowano funkcję motywacyjną, szkoleniową, rozwojową, wychowawczą, organizacyjną. Przedstawiono klasyfikację metod interaktywnych zgodnie z zasadą interakcji. Zauważono ukierunkowanie metod interaktywnych na realizację potrzeb poznawczych i zainteresowań jednostki. Zdefiniowano różnicę między technologią a metodą nauczania. Zwrócono uwagę na fakt, że technologia interaktywna jest całościowym systemem, którego podsystemami są instrukcja, działanie i refleksja. Przedstawiono strukturę komponentową interaktywnej metody nauczania, która obejmuje cel, treść, sposób organizacji działań nauczyciela i uczniów, formy interakcji przedmiotów nauczania, refleksję i wynik. Stwierdzono, że aby uzyskać wynik nauczania, w każdym komponencie technologii nauczania stosuje się jedną lub więcej metod.
Keywords: Artykuł został poświęcony podkreśleniu problemu kategorialnego rozgraniczenia pojęć „technologia interaktywna” i „interaktywna metoda nauczania”, ponieważ w pedagogice są one często utożsamione. Autor zauważa, że aby rozróżnić te terminy, konieczne jest wyraźne określenie ich cech strukturalnych. Celem pracy naukowej jest ustalenie różnic między pojęciami „technologia interaktywna” a „interaktywna metoda nauczania”. Aby odkryć teoretyczne podstawy wyznaczonego problemu badawczego, stosowano metody analizy teoretycznej i uogólnienia źródeł literackich. W szczególności autor określił treść pojęć „technologia” i „technologia pedagogiczna”. Określono kryteria technologiczności, którym powinna odpowiadać technologia pedagogiczna, ujawniono ich istotę. Ustalono, że interaktywne technologie nauczania należą do pedagogicznych, ponieważ spełniają wszystkie cechy systemu. Ujawniono istotę pojęcia „pedagogiczna technologia nauczania interaktywnego”. Nacisk kładziony jest na podejście technologiczne, które jest podstawą tworzenia lekcji z wykorzystaniem technologii interaktywnych. Wyróżniono swoiste cechy interaktywnych technologii pedagogicznych. Zwrócono uwagę na brak jednolitej klasyfikacji interaktywnych technologii nauczania. Zaproponowano klasyfikację warunkową w zależności od form organizacji działań edukacyjnych uczniów, celów lekcji, metod interaktywnych. Rozważono różne aspekty istoty pojęcia „metoda nauczania” i przedstawiono różne interpretacje „interaktywnej metody nauczania”. Wśród funkcji metod nauczania zidentyfikowano funkcję motywacyjną, szkoleniową, rozwojową, wychowawczą, organizacyjną. Przedstawiono klasyfikację metod interaktywnych zgodnie z zasadą interakcji. Zauważono ukierunkowanie metod interaktywnych na realizację potrzeb poznawczych i zainteresowań jednostki. Zdefiniowano różnicę między technologią a metodą nauczania. Zwrócono uwagę na fakt, że technologia interaktywna jest całościowym systemem, którego podsystemami są instrukcja, działanie i refleksja. Przedstawiono strukturę komponentową interaktywnej metody nauczania, która obejmuje cel, treść, sposób organizacji działań nauczyciela i uczniów, formy interakcji przedmiotów nauczania, refleksję i wynik. Stwierdzono, że aby uzyskać wynik nauczania, w każdym komponencie technologii nauczania stosuje się jedną lub więcej metod.

TECHNOLOGIA KSZTAŁTOWANIA INNOWACYJNEJ TOŻSAMOŚCI PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI SZTUKI MUZYCZNEJ

Anzhelika Bondarenko

kandydat nauk pedagogicznych, starszy wykładowca Katedry Metodyki Wychowania Muzycznego, Śpiewu i Dyrygentury Chóralnej Wydziału Sztuki
Krzyworoskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego (Krzywy Róg, obwód dniepropietrowski, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9068-9264

Anotation. Przejście od tradycyjnego do innowacyjnego paradygmatu nauczania stawia nowe wymagania nauczycielowi sztuki muzycznej zgodnie z opracowanymi przez społeczeństwo modelami zawodowcy. Szkolenie zawodowe przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w procesie podjęcia studiów w szkole wyższej obejmuje kształtowanie wiedzy i umiejętności w zakresie rozwoju muzycznego i estetycznego uczniów, a także nabycie osobistego doświadczenia twórczej ekspresji w działalności muzyczno-pedagogicznej. Zrozumienie pojęć „innowacja”, „tożsamość” umożliwiło rozważenie istoty innowacyjnej działalności pedagogicznej nauczyciela. Opracowaliśmy pojęcie „pedagogiczno-innowacyjna tożsamość nauczyciela sztuki muzycznej” i zidentyfikowaliśmy czynniki kształtujące tożsamość pedagogiczno-innowacyjną. Rozważenie pojęć „technologia nauczania”, „technologia pedagogiczna”, „innowacyjna technologia pedagogiczna” pozwoliło dowiedzieć się, że nowoczesne technologie pedagogiczne przyczyniają się do optymalizacji orientacji zawodowej uczniów. Zidentyfikowano czynniki kształtujące tożsamość pedagogiczno-innowacyjną jako zintegrowaną jakość nauczyciela sztuki muzycznej. Przeanalizowano cechy innowacyjnych technologii pedagogicznych w edukacji muzycznej. Omówiono treść technologii kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej podczas kształcenia zawodowego w wyższej szkole pedagogicznej. Pedagogiczne kierowanie samodzielną działalnością dydaktyczną uczniów przy zastosowaniu technologii kształtowania tożsamości innowacyjnej przewiduje organizację i realizację wpływu koordynacyjnego przez pewne edukacyjne metody, sposoby, środki dydaktyczne. Wykorzystanie pedagogicznej technologii kształtowania innowacyjnej tożsamości jest związane z zaangażowaniem uczniów w niezależne działania edukacyjne pod kontrolą nauczyciela, co sprzyja budowaniu komunikacji z innymi podmiotami, intensyfikacji działań poszukiwawczobadawczych, rozwoju umiejętności twórczego przetwarzania danych. Uzasadniono stosowanie dydaktycznych podejść do procesu kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej, a mianowicie: poznawczoinformacyjne; kontekstowe; dyskretne; zorientowane na kompetencje; komunikatywno-aktywne; refleksyjno-kreatywne. Określono etapy wdrażania technologii pedagogicznej kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej. Przedstawiono przykładową kartę instruktażową do organizowania samodzielnych zajęć edukacyjnych ze studentami. Przedstawiono autorski system metod, form, środków i sposobów nauczania, obejmujący trzy bloki.
Keywords: Przejście od tradycyjnego do innowacyjnego paradygmatu nauczania stawia nowe wymagania nauczycielowi sztuki muzycznej zgodnie z opracowanymi przez społeczeństwo modelami zawodowcy. Szkolenie zawodowe przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w procesie podjęcia studiów w szkole wyższej obejmuje kształtowanie wiedzy i umiejętności w zakresie rozwoju muzycznego i estetycznego uczniów, a także nabycie osobistego doświadczenia twórczej ekspresji w działalności muzyczno-pedagogicznej. Zrozumienie pojęć „innowacja”, „tożsamość” umożliwiło rozważenie istoty innowacyjnej działalności pedagogicznej nauczyciela. Opracowaliśmy pojęcie „pedagogiczno-innowacyjna tożsamość nauczyciela sztuki muzycznej” i zidentyfikowaliśmy czynniki kształtujące tożsamość pedagogiczno-innowacyjną. Rozważenie pojęć „technologia nauczania”, „technologia pedagogiczna”, „innowacyjna technologia pedagogiczna” pozwoliło dowiedzieć się, że nowoczesne technologie pedagogiczne przyczyniają się do optymalizacji orientacji zawodowej uczniów. Zidentyfikowano czynniki kształtujące tożsamość pedagogiczno-innowacyjną jako zintegrowaną jakość nauczyciela sztuki muzycznej. Przeanalizowano cechy innowacyjnych technologii pedagogicznych w edukacji muzycznej. Omówiono treść technologii kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej podczas kształcenia zawodowego w wyższej szkole pedagogicznej. Pedagogiczne kierowanie samodzielną działalnością dydaktyczną uczniów przy zastosowaniu technologii kształtowania tożsamości innowacyjnej przewiduje organizację i realizację wpływu koordynacyjnego przez pewne edukacyjne metody, sposoby, środki dydaktyczne. Wykorzystanie pedagogicznej technologii kształtowania innowacyjnej tożsamości jest związane z zaangażowaniem uczniów w niezależne działania edukacyjne pod kontrolą nauczyciela, co sprzyja budowaniu komunikacji z innymi podmiotami, intensyfikacji działań poszukiwawczobadawczych, rozwoju umiejętności twórczego przetwarzania danych. Uzasadniono stosowanie dydaktycznych podejść do procesu kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej, a mianowicie: poznawczoinformacyjne; kontekstowe; dyskretne; zorientowane na kompetencje; komunikatywno-aktywne; refleksyjno-kreatywne. Określono etapy wdrażania technologii pedagogicznej kształtowania innowacyjnej tożsamości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej. Przedstawiono przykładową kartę instruktażową do organizowania samodzielnych zajęć edukacyjnych ze studentami. Przedstawiono autorski system metod, form, środków i sposobów nauczania, obejmujący trzy bloki.

STOPNIOWA METODYKA KSZTAŁTOWANIA GOTOWOŚCI PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI SZTUKI MUZYCZNEJ DO TWÓRCZEJ PRACY INTERPRETACYJNEJ Z ZESPOŁAMI SZKOLNYMI

Wang Hailong

aspirant Wydziału Teorii i Metodyki Edukacji Muzycznej, Śpiewu Chóralnego i Dyrygentury Wydziału Sztuki imienia Anatolija Awdijewskiego
Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia M.P. Drahomanowa (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7350-5566

Anotation. W przepisach artykułu naukowego autor ujawnia cechy metodyki kształtowania gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do twórczej pracy interpretacyjnej z zespołami szkolnymi podczas studiowania dyscyplin dyrygentsko-chóralnych. Znaczenie twórczej pracy interpretacyjnej przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej nad utworami edukacyjnymi jest uzasadnione w celu nabycia umiejętności tworzenia interpretacji utworów muzycznych oraz nabycia umiejętności pracy muzyczno-pedagogicznej z różnymi typami zespołów szkolnych. Struktura gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do twórczej pracy interpretacyjnej z zespołami szkolnymi obejmuje: elementy merytoryczno-logiczne, operacyjno-procesowe, twórczo-czynnościowe. Przedstawiono stopniową metodologię obejmującą etapy, a mianowicie: organizacyjno-poznawczy, technologiczno-dogłębny, badawczo-skuteczny. Metodyka obejmuje kurs specjalny. „Twórczo Interpretacyjna Praca z Zespołami Szkolnymi”. Skuteczność wprowadzenia metod tworzeniowych zgodnie z opracowanymi etapami została potwierdzona eksperymentalnie i udowadnia integralność naukowej i metodycznej koncepcji kształtowania gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do pracy twórczo-interpretacyjnej z zespołami szkolnymi.
Keywords: W przepisach artykułu naukowego autor ujawnia cechy metodyki kształtowania gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do twórczej pracy interpretacyjnej z zespołami szkolnymi podczas studiowania dyscyplin dyrygentsko-chóralnych. Znaczenie twórczej pracy interpretacyjnej przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej nad utworami edukacyjnymi jest uzasadnione w celu nabycia umiejętności tworzenia interpretacji utworów muzycznych oraz nabycia umiejętności pracy muzyczno-pedagogicznej z różnymi typami zespołów szkolnych. Struktura gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do twórczej pracy interpretacyjnej z zespołami szkolnymi obejmuje: elementy merytoryczno-logiczne, operacyjno-procesowe, twórczo-czynnościowe. Przedstawiono stopniową metodologię obejmującą etapy, a mianowicie: organizacyjno-poznawczy, technologiczno-dogłębny, badawczo-skuteczny. Metodyka obejmuje kurs specjalny. „Twórczo Interpretacyjna Praca z Zespołami Szkolnymi”. Skuteczność wprowadzenia metod tworzeniowych zgodnie z opracowanymi etapami została potwierdzona eksperymentalnie i udowadnia integralność naukowej i metodycznej koncepcji kształtowania gotowości przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do pracy twórczo-interpretacyjnej z zespołami szkolnymi.

FUNKCJE DOŚWIADCZENIA WOKALNO-WYKONAWCZEGO PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI SZTUKI MUZYCZNEJ

Hаo Ming

aspirant Wydziału Sztuki imienia Anatolija Awdijewskiego
Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia M.P. Drahomanowa (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2794-6181

Anotation. W artykule naukowym autor uzasadnia znaczenie problematyki kształtowania doświadczenia wokalnowykonawczego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w kontekście udanej realizacji działalności zawodowej; podsumowuje definicję doświadczenia wokalno-wykonawczego; w procesie analizy funkcjonalnej uzasadnia i określa dydaktyczną, hedoniczną, katartyczną i refleksyjno-korekcyjną funkcję badanego zjawiska; na podstawie integracji tych funkcji z funkcjami sztuki muzycznej i edukacji artystycznej konkretyzuje istotę pedagogicznego potencjału procesu kształtowania doświadczenia wokalno-wykonawczego u przyszłych nauczycieli muzyki.
Keywords: W artykule naukowym autor uzasadnia znaczenie problematyki kształtowania doświadczenia wokalnowykonawczego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w kontekście udanej realizacji działalności zawodowej; podsumowuje definicję doświadczenia wokalno-wykonawczego; w procesie analizy funkcjonalnej uzasadnia i określa dydaktyczną, hedoniczną, katartyczną i refleksyjno-korekcyjną funkcję badanego zjawiska; na podstawie integracji tych funkcji z funkcjami sztuki muzycznej i edukacji artystycznej konkretyzuje istotę pedagogicznego potencjału procesu kształtowania doświadczenia wokalno-wykonawczego u przyszłych nauczycieli muzyki.

ANALIZA PROCESOWO-FUNKCJONALNA PERCEPCJI ARTYSTYCZNO-FIGURATYWNEJ PRZEZ PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI MUZYKI I CHOREOGRAFII DZIEŁ SZTUKI ZA POMOCĄ ŚRODKÓW INTONACJI PLASTYCZNEJ

Andriana Dzhumelia

Wykładowca Wydziału Sztuki imienia Anatolija Awdijewskiego
Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia M.P. Drahomanowa (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-6190-8210

Anotation. Artykuł przedstawia analizę procesowo-funkcjonalną artystyczno-figuratywnej percepcji przez studentów wydziałów sztuki uniwersytetów pedagogicznych dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej. Ujawniono specyfikę artystyczno-figuratywnej percepcji przyszłych nauczycieli muzyki i choreografii za pomocą intonacji plastycznej. Przeanalizowano poznawcze, komunikacyjne, projekcyjno-twórcze funkcje percepcji artystycznej i obrazowej przez studentów wydziałów sztuki pedagogicznych uniwersytetów dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej. Funkcja poznawcza zapewnia kształtowanie światopoglądowego oraz moralnego i etycznego całościowej percepcji świata. Funkcja komunikacyjna jest związana z dużym wpływem, jaki wywiera na uczniów osobowość nauczyciela, jego kultura moralna, umiejętność nawiązywania i utrzymywania życzliwych relacji z uczniami, własnym przykładem budzenia ich do dalszej aktywnej działalności praktycznej. Funkcja projekcyjno-twórcza przejawia się w kreatywnym stosowaniu cennych pomysłów pedagogicznych i metodycznych w określonych warunkach pedagogicznych. Realizacja powyższych funkcji w działalności praktycznej przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej i choreografii przyczynia się do rozwoju ich smaku estetycznego i wyobrażeniowego postrzegania dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej.
Keywords: Artykuł przedstawia analizę procesowo-funkcjonalną artystyczno-figuratywnej percepcji przez studentów wydziałów sztuki uniwersytetów pedagogicznych dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej. Ujawniono specyfikę artystyczno-figuratywnej percepcji przyszłych nauczycieli muzyki i choreografii za pomocą intonacji plastycznej. Przeanalizowano poznawcze, komunikacyjne, projekcyjno-twórcze funkcje percepcji artystycznej i obrazowej przez studentów wydziałów sztuki pedagogicznych uniwersytetów dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej. Funkcja poznawcza zapewnia kształtowanie światopoglądowego oraz moralnego i etycznego całościowej percepcji świata. Funkcja komunikacyjna jest związana z dużym wpływem, jaki wywiera na uczniów osobowość nauczyciela, jego kultura moralna, umiejętność nawiązywania i utrzymywania życzliwych relacji z uczniami, własnym przykładem budzenia ich do dalszej aktywnej działalności praktycznej. Funkcja projekcyjno-twórcza przejawia się w kreatywnym stosowaniu cennych pomysłów pedagogicznych i metodycznych w określonych warunkach pedagogicznych. Realizacja powyższych funkcji w działalności praktycznej przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej i choreografii przyczynia się do rozwoju ich smaku estetycznego i wyobrażeniowego postrzegania dzieł sztuki za pomocą intonacji plastycznej.

SPOSOBY KSZTAŁTOWANIA REALISTYCZNYCH DĄŻEŃ ZAWODOWYCH U STUDENTÓW – PRZYSZŁYCH PSYCHOLOGÓW

Diana Koval

aspirant Katedry Innowacyjnych Technologii w Zakresie Pedagogiki, Psychologii i Pracy Socjalnej
Uniwersytetu im. Alfreda Nobla (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1816-6992

Anotation. W artykule naukowym autor przedstawia analizę opinii naukowców na temat problemu kształtowania realistycznych dążeń zawodowych jednostki, w szczególności na przykładzie studentów, przyszłych psychologów. Pojęcie „dążeń zawodowych” definiuje się jako transformację szczególnego rodzaju „dążeń życiowych”, które z kolei korelują znaczeniem z pojęciami „oczekiwania” i „nadzieje”. Ich adekwatność (realizm, obiektywizm) wiąże się ze świadomością człowiekiem obiektywnej treści norm społecznych i sankcji za ich naruszenie, co wpływa na swoisty system jego nadziei, prognoz dotyczących określonej perspektywy zawodowej. Oczekiwania społeczne dotyczące wizerunku psychologa są przedstawione w jego charakterystyce zawodowej, szczegółowo w cechach analityczności, rozsądku, wglądu; zdolności społecznej, zdolności do eksperymentowania (podejmowanie ryzyka); zdolności do tworzenia i zarządzania grupą; uprzejmości, taktu, dobrej pamięci do imion i wyglądu; obowiązkowości, odpowiedzialności, sumienności; odporności na stres. Określono sposoby tworzenia odpowiednich dążeń zawodowych przyszłych psychologów: zastosowanie refleksyjnej ankiety; technologia Web Quest; zapoznanie się z treścią najważniejszych dokumentów regulujących działalność praktycznego psychologa; analiza porównawcza treści ofert pracy i CV według profilu.
Keywords: W artykule naukowym autor przedstawia analizę opinii naukowców na temat problemu kształtowania realistycznych dążeń zawodowych jednostki, w szczególności na przykładzie studentów, przyszłych psychologów. Pojęcie „dążeń zawodowych” definiuje się jako transformację szczególnego rodzaju „dążeń życiowych”, które z kolei korelują znaczeniem z pojęciami „oczekiwania” i „nadzieje”. Ich adekwatność (realizm, obiektywizm) wiąże się ze świadomością człowiekiem obiektywnej treści norm społecznych i sankcji za ich naruszenie, co wpływa na swoisty system jego nadziei, prognoz dotyczących określonej perspektywy zawodowej. Oczekiwania społeczne dotyczące wizerunku psychologa są przedstawione w jego charakterystyce zawodowej, szczegółowo w cechach analityczności, rozsądku, wglądu; zdolności społecznej, zdolności do eksperymentowania (podejmowanie ryzyka); zdolności do tworzenia i zarządzania grupą; uprzejmości, taktu, dobrej pamięci do imion i wyglądu; obowiązkowości, odpowiedzialności, sumienności; odporności na stres. Określono sposoby tworzenia odpowiednich dążeń zawodowych przyszłych psychologów: zastosowanie refleksyjnej ankiety; technologia Web Quest; zapoznanie się z treścią najważniejszych dokumentów regulujących działalność praktycznego psychologa; analiza porównawcza treści ofert pracy i CV według profilu.

SUKCES W SZKOLNICTWIE WYŻSZYM W USA (ANALIZA RETROSPEKTYWNA)

Olena Kozmenko

kandydat nauk pedagogicznych, docent, docent Katedry Języków Obcych i Komunikacji Zawodowej, doktorant Katedry Pedagogiki
Wschodnioukraińskiego Uniwersytetu Narodowego im. Wołodymyra Dala (Siewierodonieck, obwód ługański)

ORCID ID: 0000-0002-7063-2324

Anotation. W artykule zaproponowano analizę retrospektywną definicji sukcesu w systemie stosunków społecznych i szkolnictwa wyższego Stanów Zjednoczonych Ameryki. Państwo to od dziesięcioleci z rzędu wykazuje wysoki poziom wskaźników szkolnictwa wyższego, co świadczy o jego skuteczności. Ale według amerykańskich nauczycieli pewne wady systemu utrudniają sukces uczniów. Historyczny rozwój USA pokazuje różne postawy społeczeństwa wobec tego konstruktu, a tym samym jego definicję w odniesieniu do szkolenia kandydatów na amerykańskie uczelnie i uniwersytety. W artykule przedstawiono analizę poszukiwań naukowych autorów amerykańskich, w szczególności podkreślając znaczenie pracy „Etyka sukcesu, edukacja i amerykański sen”, która ma na celu podkreślenie specyfiki etyki sukcesu w różnych okresach USA. Według autorów cztery różne rodzaje postaw na sukces, a mianowicie etyka charakteru, etyka siły umysłu, etyka jednostki i etyka służby, począwszy od powstania kraju, wpłynęły na proces kształtowania kultury i edukacji tego państwa. Kształcenie orientacji wartości młodzieży odbywało się w tym czasie pod wpływem wielu czynników. Naukowe podejście do określania sukcesu przedstawiono w badaniach pedagogów końca XX wieku. Ogólnym trendem tego okresu jest wprowadzenie zintegrowanego podejścia do badania sukcesu w szkolnictwie wyższym, ponieważ rozwój w odrębnych szkołach naukowych dostarcza tylko indywidualnych informacji na temat sukcesu w edukacji, w szczególności pojęcie „oczekiwanie na sukces” jest interesujące jako czynnik zwiększający efektywność uczenia się. Połączenie czynników zewnętrznych i wewnętrznych, mających wpływ na osiągnięcie sukcesu, staje się produktywną metodą badania tego tematu. Teoria R. Musa dotycząca opracowania społeczno-środowiskowego modelu oceny działalności instytucji szkolnictwa wyższego oferuje nowe spojrzenie na interakcje tych czynników. Badania K. Arnolda (USA) dowodzą znaczenia zastosowania metody badań podłużnych w określaniu poziomów sukcesu. Teoretyczna wiedza i doświadczenie społeczności pedagogicznej USA są praktyczne dla ukraińskiego systemu szkolnictwa wyższego.
Keywords: W artykule zaproponowano analizę retrospektywną definicji sukcesu w systemie stosunków społecznych i szkolnictwa wyższego Stanów Zjednoczonych Ameryki. Państwo to od dziesięcioleci z rzędu wykazuje wysoki poziom wskaźników szkolnictwa wyższego, co świadczy o jego skuteczności. Ale według amerykańskich nauczycieli pewne wady systemu utrudniają sukces uczniów. Historyczny rozwój USA pokazuje różne postawy społeczeństwa wobec tego konstruktu, a tym samym jego definicję w odniesieniu do szkolenia kandydatów na amerykańskie uczelnie i uniwersytety. W artykule przedstawiono analizę poszukiwań naukowych autorów amerykańskich, w szczególności podkreślając znaczenie pracy „Etyka sukcesu, edukacja i amerykański sen”, która ma na celu podkreślenie specyfiki etyki sukcesu w różnych okresach USA. Według autorów cztery różne rodzaje postaw na sukces, a mianowicie etyka charakteru, etyka siły umysłu, etyka jednostki i etyka służby, począwszy od powstania kraju, wpłynęły na proces kształtowania kultury i edukacji tego państwa. Kształcenie orientacji wartości młodzieży odbywało się w tym czasie pod wpływem wielu czynników. Naukowe podejście do określania sukcesu przedstawiono w badaniach pedagogów końca XX wieku. Ogólnym trendem tego okresu jest wprowadzenie zintegrowanego podejścia do badania sukcesu w szkolnictwie wyższym, ponieważ rozwój w odrębnych szkołach naukowych dostarcza tylko indywidualnych informacji na temat sukcesu w edukacji, w szczególności pojęcie „oczekiwanie na sukces” jest interesujące jako czynnik zwiększający efektywność uczenia się. Połączenie czynników zewnętrznych i wewnętrznych, mających wpływ na osiągnięcie sukcesu, staje się produktywną metodą badania tego tematu. Teoria R. Musa dotycząca opracowania społeczno-środowiskowego modelu oceny działalności instytucji szkolnictwa wyższego oferuje nowe spojrzenie na interakcje tych czynników. Badania K. Arnolda (USA) dowodzą znaczenia zastosowania metody badań podłużnych w określaniu poziomów sukcesu. Teoretyczna wiedza i doświadczenie społeczności pedagogicznej USA są praktyczne dla ukraińskiego systemu szkolnictwa wyższego.

WDRAŻANIE TECHNOLOGII OSOBOWO ZORIENTOWANYCH W PROCESIE PEDAGOGICZNYM SZKÓŁ WYŻSZYCH

Mariana Lukianchuk

kandydat nauk pedagogicznych, wykładowca języków obcych
Uczelni spółdzielczej „Łucki Kolegium Pedagogiczne” Wołyńskiej Rady Obwodowej (Łuck, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-0196-7737

Anotation. W artykule omówiono kwestie wdrażania technologii osobowo zorientowanych w procesie pedagogicznym szkół wyższych, szczególnie ważne w tej kwestii jest wprowadzenie podstawowych zasad osobowo zorientowanych technologii nauczania studentów, takich jak interakcja podmiotowa uczestników procesu edukacyjnego; orientacja życiowa nauczania i wychowania, zmienność. Funkcjonowanie tego systemu nauczania i wychowania odbywa się na podstawie wiodących idei narodowej pedagogiki i psychologii oraz zapewnia wszechstronny rozwój osobowości przyszłego nauczyciela i uformowanie wysoko wykształconej osoby, która jest w stanie harmonijnie istnieć w warunkach wielokulturowego świata i kompetentnie prowadzić działalność zawodową. W artykule rozważono również pojęcie „technologii pedagogicznej” i jej strukturę, co umożliwiło zdefiniowanie osobowo zorientowanego nauczania jako technologii pedagogicznej na podstawie głównych cech. Po przeanalizowaniu historycznego aspektu tego pytania stwierdzono, że technologie te można nazwać pedagogiką liberalną, ponieważ technologie osobowo zorientowane oparte są na podstawowych kwestiach pedagogiki humanistycznej, neopragmatyzmu, egzystencjalizmu, pedocentryzmu i pedagogiki współpracy. Artykuł wskazuje na szereg sprzeczności w kwestii wdrażania technologii osobowo zorientowanych w procesie pedagogicznym szkół wyższych: między systemem kształcenia zawodowego nauczycieli a potrzebą opracowania innowacyjnych podejść i metod dydaktycznych; między kreatywnymi i osobistymi cechami przyszłego nauczyciela a nowoczesnymi wymaganiami, normami, standardami aktywności zawodowej i pedagogicznej. Przezwyciężenie tych kontrowersji daje odpowiedź dotyczącą określenia systemu działań w celu wdrążenia osobowo zorientowanego podejścia do kształcenia zawodowego przyszłego nauczyciela i kształtowania zawodowo istotnych cech niezbędnych do skutecznego rozwiązywania problemów działalności zawodowej i pedagogicznej.
Keywords: W artykule omówiono kwestie wdrażania technologii osobowo zorientowanych w procesie pedagogicznym szkół wyższych, szczególnie ważne w tej kwestii jest wprowadzenie podstawowych zasad osobowo zorientowanych technologii nauczania studentów, takich jak interakcja podmiotowa uczestników procesu edukacyjnego; orientacja życiowa nauczania i wychowania, zmienność. Funkcjonowanie tego systemu nauczania i wychowania odbywa się na podstawie wiodących idei narodowej pedagogiki i psychologii oraz zapewnia wszechstronny rozwój osobowości przyszłego nauczyciela i uformowanie wysoko wykształconej osoby, która jest w stanie harmonijnie istnieć w warunkach wielokulturowego świata i kompetentnie prowadzić działalność zawodową. W artykule rozważono również pojęcie „technologii pedagogicznej” i jej strukturę, co umożliwiło zdefiniowanie osobowo zorientowanego nauczania jako technologii pedagogicznej na podstawie głównych cech. Po przeanalizowaniu historycznego aspektu tego pytania stwierdzono, że technologie te można nazwać pedagogiką liberalną, ponieważ technologie osobowo zorientowane oparte są na podstawowych kwestiach pedagogiki humanistycznej, neopragmatyzmu, egzystencjalizmu, pedocentryzmu i pedagogiki współpracy. Artykuł wskazuje na szereg sprzeczności w kwestii wdrażania technologii osobowo zorientowanych w procesie pedagogicznym szkół wyższych: między systemem kształcenia zawodowego nauczycieli a potrzebą opracowania innowacyjnych podejść i metod dydaktycznych; między kreatywnymi i osobistymi cechami przyszłego nauczyciela a nowoczesnymi wymaganiami, normami, standardami aktywności zawodowej i pedagogicznej. Przezwyciężenie tych kontrowersji daje odpowiedź dotyczącą określenia systemu działań w celu wdrążenia osobowo zorientowanego podejścia do kształcenia zawodowego przyszłego nauczyciela i kształtowania zawodowo istotnych cech niezbędnych do skutecznego rozwiązywania problemów działalności zawodowej i pedagogicznej.

EDUKACYJNO-INFORMACYJNY KIERUNEK ROZWOJU SŁUCHU BARWOWEGO PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI SZTUKI MUZYCZNEJ

Pen Siyue

aspirantka Wydziału Sztuki imienia Anatolija Awdijewskiego
Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia M.P. Drahomanowa (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8657-7668

Anotation. Artykuł ukazuje specyfikę kierunku poznawczo-informacyjnego rozwoju słuchu barwowego studentów wydziałów sztuki uniwersytetów pedagogicznych. Słuch barwowy jest postrzegany jako zdolność jednostki do pełnego postrzegania dzieł sztuki muzycznej. Rozważane są cechy rozwoju zdolności studentów do percepcji barwowo-słuchowej. Autor omówił główne aspekty procesu kształtowania słuchu barwowego studentów podczas nauczania instrumentalnego. Przeanalizowano cechy muzyki instrumentalnej jako abstrakcyjnej formy sztuki. Autor rozważa edukacyjno-informacyjny kierunek kształtowania słuchu barwowego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej jako ważny element działalności edukacyjno-instrumentalnej, co przyczynia się do podniesienia ich poziomu wykonawczego. Proces kształtowania słuchu barwowego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w procesie nauczania instrumentalnego charakteryzuje się wielopoziomową strukturą zawierającą składniki: poznawczo-informacyjny, kognitywno-operacyjny, ewaluacyjnoempathiyniy, efektywno-aktywny. W artykule ujawniono cechy etapów eksperymentu formowalnego eksperymentalnej pracy mającej na celu zachęcenie przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do zmotywowanego pragnienia rozwijania słuchu barwowego, jako odzwierciedlenia we własnej świadomości elementów składowych palety dźwiękowej. Taka ukierunkowana działalność pedagogiczna przyczynia się do podniesienia poziomu performatywno-instrumentalnego studentów i obejmuje kształtowanie ich wartości artystycznych za pomocą środków sztuki muzycznej.
Keywords: Artykuł ukazuje specyfikę kierunku poznawczo-informacyjnego rozwoju słuchu barwowego studentów wydziałów sztuki uniwersytetów pedagogicznych. Słuch barwowy jest postrzegany jako zdolność jednostki do pełnego postrzegania dzieł sztuki muzycznej. Rozważane są cechy rozwoju zdolności studentów do percepcji barwowo-słuchowej. Autor omówił główne aspekty procesu kształtowania słuchu barwowego studentów podczas nauczania instrumentalnego. Przeanalizowano cechy muzyki instrumentalnej jako abstrakcyjnej formy sztuki. Autor rozważa edukacyjno-informacyjny kierunek kształtowania słuchu barwowego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej jako ważny element działalności edukacyjno-instrumentalnej, co przyczynia się do podniesienia ich poziomu wykonawczego. Proces kształtowania słuchu barwowego przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej w procesie nauczania instrumentalnego charakteryzuje się wielopoziomową strukturą zawierającą składniki: poznawczo-informacyjny, kognitywno-operacyjny, ewaluacyjnoempathiyniy, efektywno-aktywny. W artykule ujawniono cechy etapów eksperymentu formowalnego eksperymentalnej pracy mającej na celu zachęcenie przyszłych nauczycieli sztuki muzycznej do zmotywowanego pragnienia rozwijania słuchu barwowego, jako odzwierciedlenia we własnej świadomości elementów składowych palety dźwiękowej. Taka ukierunkowana działalność pedagogiczna przyczynia się do podniesienia poziomu performatywno-instrumentalnego studentów i obejmuje kształtowanie ich wartości artystycznych za pomocą środków sztuki muzycznej.

UMIEJĘTNOŚCI WOKALNO-TECHNICZNE PRZYSZŁEGO NAUCZYCIELA MUZYKI JAKO CAŁOŚCIOWY KOMPLEKS INTEGRACYJNO-DYNAMICZNY

Tian Lin

aspirantka Wydziału Sztuki imienia Anatolija Awdijewskiego
Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia M.P. Drahomanowa (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9854-0926

Anotation. W artykule naukowym autor bada treść umiejętności wokalno-technicznych przyszłych nauczycieli muzyki na podstawie zintegrowanego podejścia; konkretyzuje umiejętności wokalno-techniczne w trzech grupach umiejętności – umiejętności technologiczno-pozycyjnych, komunikacyjno-ekspresyjnych, interpretacyjnych; określa główne fazy działań interpretacyjnych; określa funkcję koordynacji fonacji wokalnej i reprezentacji słuchowych, funkcję komunikacji muzycznej, funkcję inscenizacji i rozwiązywania problemów muzycznych i wykonawczych interpretacji artystycznej oraz funkcję refleksji jako czynników odpowiedzialnych za wektor zmiany dynamiki tworzenia kompleksu umiejętności wokalno-technicznych.
Keywords: W artykule naukowym autor bada treść umiejętności wokalno-technicznych przyszłych nauczycieli muzyki na podstawie zintegrowanego podejścia; konkretyzuje umiejętności wokalno-techniczne w trzech grupach umiejętności – umiejętności technologiczno-pozycyjnych, komunikacyjno-ekspresyjnych, interpretacyjnych; określa główne fazy działań interpretacyjnych; określa funkcję koordynacji fonacji wokalnej i reprezentacji słuchowych, funkcję komunikacji muzycznej, funkcję inscenizacji i rozwiązywania problemów muzycznych i wykonawczych interpretacji artystycznej oraz funkcję refleksji jako czynników odpowiedzialnych za wektor zmiany dynamiki tworzenia kompleksu umiejętności wokalno-technicznych.

MONODRAMAT W TEATRZE POSTMODERNISTYCZNYM: SPECYFIKA MODYFIKACJI GATUNKOWYCH

Iryna Bosak

aspirantka Wydziału Muzyki i Sztuki Ludowo-Instrumentalnej Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Sztuki
Podkarpackiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stefanika (Iwano-Frankiwsk, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-6172-3398

Anotation. Artykuł bada specyfikę gatunku monodramatu w sztuce teatralnej okresu postmodernistycznego na podstawie analizy trzech inscenizacji z początku 2000 roku za dziełami prozaicznymi ukraińskiej pisarki, laureatki Nagrody Narodowej im. T. Szewczenki Marii Matios, a mianowicie: „Słodka” w reżyserii Małgorzaty Paszkier- Wojcieszonek i aktorki Marty Pohrebnej (Polska), monodramatu „Nie płaczcie za mną nigdy” wspólnego projektu Teatru Narodowego imienia Iwana Franki i Chersońskiego Obwodowego Akademickiego Teatru Muzyczno-Dramatycznego imienia Mykoły Kulisza, reżysera Serhiia Pavliuka i Ludowej Artystki Ukrainy Larysy Kadyrovoi, monodramatu „Nie płaczcie za mną nigdy” w reżyserii Czernihowskiego Obwodowego Akademickiego Teatru Muzyczno-Dramatycznego imienia Tarasa Szewczenki reżyseria Tetiana Shumeiko i artystki Oleny Bondarenko (Ukraina). Uwzględniono główne składniki spektaklu dramatycznego: projekt muzyczny, organizację przestrzeni scenicznej, specyfikę interpretacji scenografii teatralnej. Dokonano przeglądu interakcji między aktorem a widzami w monodramacie. Przeanalizowano twórcze cechy scenicznego wcielenia pierwotnego źródła w prezentacji spektakli.
Keywords: Artykuł bada specyfikę gatunku monodramatu w sztuce teatralnej okresu postmodernistycznego na podstawie analizy trzech inscenizacji z początku 2000 roku za dziełami prozaicznymi ukraińskiej pisarki, laureatki Nagrody Narodowej im. T. Szewczenki Marii Matios, a mianowicie: „Słodka” w reżyserii Małgorzaty Paszkier- Wojcieszonek i aktorki Marty Pohrebnej (Polska), monodramatu „Nie płaczcie za mną nigdy” wspólnego projektu Teatru Narodowego imienia Iwana Franki i Chersońskiego Obwodowego Akademickiego Teatru Muzyczno-Dramatycznego imienia Mykoły Kulisza, reżysera Serhiia Pavliuka i Ludowej Artystki Ukrainy Larysy Kadyrovoi, monodramatu „Nie płaczcie za mną nigdy” w reżyserii Czernihowskiego Obwodowego Akademickiego Teatru Muzyczno-Dramatycznego imienia Tarasa Szewczenki reżyseria Tetiana Shumeiko i artystki Oleny Bondarenko (Ukraina). Uwzględniono główne składniki spektaklu dramatycznego: projekt muzyczny, organizację przestrzeni scenicznej, specyfikę interpretacji scenografii teatralnej. Dokonano przeglądu interakcji między aktorem a widzami w monodramacie. Przeanalizowano twórcze cechy scenicznego wcielenia pierwotnego źródła w prezentacji spektakli.

RYSUNKI EDUKACYJNE KIJOWSKIEJ SZKOŁY-PRACOWNI 18 WIEKU: TEMATYKA, CECHY ARTYSTYCZNE

Taras Veremieienko

aspirant Wydziału Sztuk Plastycznych i Dekoracyjnych
Instytutu Historii Sztuki, Folklorystyki i Etnologii im. M.T. Rylskiego Narodowej Akademii Nauk Ukrainy (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-6753-9583

Anotation. Artykuł poświęcony jest rysunkom XVIII wieku Kijowskiej Szkoły-Pracowni, która znajdowała się w Ławrze Pieczerskiej w Kijowie. Autor wielokrotnie podkreśla cechy zarówno obrazów, jak i ich interakcji z tekstem. Naukowca bada również proces nauczania uczniów w Szkole Laurskiej, gdzie uczono uczniów malarstwa monumentalnego. Ponadto podkreślono rolę kierowników i nauczycieli tej szkoły. Jak się okazało, w wieku XVIII pracownią laurską kierowali Iwan, Teokist Pawłowski, Olimpij, Roman, Ignat, Pachomij, Włodzimierz, Zacharija. Wszyscy oni wniosły ogromny wkład w rozwój sztuki Ławry i Ukrainy. W pracowni ikonograficznej przechowywano różne europejskie podręczniki do rysowania, ryciny, grafiki, obrazy i nazywano je „kunstbuchami” (Kunstbuch – niem. książka artystyczna). W badaniu okazało się, że mistrzowie łaurskie częściowo skopiowali europejskie obrazy z tych książek, jednocześnie dodając ukraińską tradycję do przyszłych prac. W reprezentowanej pracy, w większości przypadków, rysunki mają charakter religijny. Jednak niektóre rysunki były poświęcone wyłącznie tematom salonowym i znacznie różnią się od innych rysunków. Ale niektóre rysunki są tak dobrze wykonane przez autora, że można je postrzegać jako szkic, a nie tylko pracę ucznia. Dlatego w tej pracy podkreślono wyjątkowość rysunków, wymagających dalszych badań w przyszłych pracach.
Keywords: Artykuł poświęcony jest rysunkom XVIII wieku Kijowskiej Szkoły-Pracowni, która znajdowała się w Ławrze Pieczerskiej w Kijowie. Autor wielokrotnie podkreśla cechy zarówno obrazów, jak i ich interakcji z tekstem. Naukowca bada również proces nauczania uczniów w Szkole Laurskiej, gdzie uczono uczniów malarstwa monumentalnego. Ponadto podkreślono rolę kierowników i nauczycieli tej szkoły. Jak się okazało, w wieku XVIII pracownią laurską kierowali Iwan, Teokist Pawłowski, Olimpij, Roman, Ignat, Pachomij, Włodzimierz, Zacharija. Wszyscy oni wniosły ogromny wkład w rozwój sztuki Ławry i Ukrainy. W pracowni ikonograficznej przechowywano różne europejskie podręczniki do rysowania, ryciny, grafiki, obrazy i nazywano je „kunstbuchami” (Kunstbuch – niem. książka artystyczna). W badaniu okazało się, że mistrzowie łaurskie częściowo skopiowali europejskie obrazy z tych książek, jednocześnie dodając ukraińską tradycję do przyszłych prac. W reprezentowanej pracy, w większości przypadków, rysunki mają charakter religijny. Jednak niektóre rysunki były poświęcone wyłącznie tematom salonowym i znacznie różnią się od innych rysunków. Ale niektóre rysunki są tak dobrze wykonane przez autora, że można je postrzegać jako szkic, a nie tylko pracę ucznia. Dlatego w tej pracy podkreślono wyjątkowość rysunków, wymagających dalszych badań w przyszłych pracach.

UKRAIŃSKIE JUBILERSTWO AUTORSKIE JAKO PRZEDMIOT SPOŁECZNO-KULTUROWYCH WPŁYWÓW WŁADZY RADZIECKIEJ W LATACH 1917–1929

Oksana Kukhtii

aspirant Katedry Zarządzania Zdarzeniami i Rekreacji
Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Kultury i Sztuki (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0407-4157

Anotation. Artykuł rozkrywa główne tendencje rozwoju ukraińskiego jubilerstwa autorskiego w warunkach wzmocnienia władzy radzieckiej. Szczegółowo przedstawiono okoliczności, które wpłynęły na stan jubilerstwa w latach 1917-1929. Autor odtworzył chronologicznie różne etapy ewolucji jubilerstwa. Wskazano zarówno przyczyny upadku branży jubilerskiej w roku 1918 związane z zamknięciem fabryki biżuterii artystycznej J. Marszaka, jak i czynniki, które przyczyniły się do częściowej poprawy sytuacji w branży jubilerskiej w czasach Nowej Polityki Ekonomicznej (NEP). Przedstawiono działalność poszczególnych przedstawicieli branży jubilerskiej, którzy pracowali w tym okresie.
Keywords: Artykuł rozkrywa główne tendencje rozwoju ukraińskiego jubilerstwa autorskiego w warunkach wzmocnienia władzy radzieckiej. Szczegółowo przedstawiono okoliczności, które wpłynęły na stan jubilerstwa w latach 1917-1929. Autor odtworzył chronologicznie różne etapy ewolucji jubilerstwa. Wskazano zarówno przyczyny upadku branży jubilerskiej w roku 1918 związane z zamknięciem fabryki biżuterii artystycznej J. Marszaka, jak i czynniki, które przyczyniły się do częściowej poprawy sytuacji w branży jubilerskiej w czasach Nowej Polityki Ekonomicznej (NEP). Przedstawiono działalność poszczególnych przedstawicieli branży jubilerskiej, którzy pracowali w tym okresie.

PISANIE NA ORKIESTRĘ A. SCHÖNBERGA W JEDNOŚCI REPREZENTACJI ESTETYCZNYCH I ZASAD PRAKTYCZNYCH

Hanna Savchenko

kandydat historii sztuki, docent, docent Katedry Kompozycji i Instrumentacji
Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Sztuki im. I. P. Kotlarewskiego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9845-0450

Anotation. W artykule autor podsumowuje poglądy estetyczne A. Schönberga na orkiestrację (determinacja myślą, uwarunkowanie materiałem, jasność, celowość, lakonizm/koncentracja). Na podstawie analizy Symfonii kameralnej op. 9 i II Symfonii kameralnej op. 38 określa stałe zasady pisania na orkiestrę kompozytora, które są skorelowane z jego pozycją estetyczną (realizacja idei zwiększonej zdarzeniowości w pionie i poziomie, reinterpretacja struktury funkcjonalnej tkaniny orkiestrowej poprzez tematyzację i polifonizację, szybkie tempo zmian funkcji orkiestrowych partii, odrzucenie figuratywności i ornamentalności, ucieleśnienie idei przestrzenności, szczegółowość tkaniny orkiestrowej). Określone zasady stałe mają nieco inną realizację technologiczną, opisaną w pracy, ze względu na przynależność wybranych utworów do różnych etapów twórczości kompozytora (tonalnego i postdodekafonicznego). Istotnym czynnikiem warunkującym charakter pisania na orkiestrę i realizację wymienionych zasad jest dominacja polifonii w Symfonii kameralnej op. 9 i symulacyjnej w Drugiej op. 38. Perspektywą badań jest badanie atonalnych i dodekafonicznych dzieł kompozytora w aspekcie myślenia orkiestrowego i pisania na orkiestrę.
Keywords: W artykule autor podsumowuje poglądy estetyczne A. Schönberga na orkiestrację (determinacja myślą, uwarunkowanie materiałem, jasność, celowość, lakonizm/koncentracja). Na podstawie analizy Symfonii kameralnej op. 9 i II Symfonii kameralnej op. 38 określa stałe zasady pisania na orkiestrę kompozytora, które są skorelowane z jego pozycją estetyczną (realizacja idei zwiększonej zdarzeniowości w pionie i poziomie, reinterpretacja struktury funkcjonalnej tkaniny orkiestrowej poprzez tematyzację i polifonizację, szybkie tempo zmian funkcji orkiestrowych partii, odrzucenie figuratywności i ornamentalności, ucieleśnienie idei przestrzenności, szczegółowość tkaniny orkiestrowej). Określone zasady stałe mają nieco inną realizację technologiczną, opisaną w pracy, ze względu na przynależność wybranych utworów do różnych etapów twórczości kompozytora (tonalnego i postdodekafonicznego). Istotnym czynnikiem warunkującym charakter pisania na orkiestrę i realizację wymienionych zasad jest dominacja polifonii w Symfonii kameralnej op. 9 i symulacyjnej w Drugiej op. 38. Perspektywą badań jest badanie atonalnych i dodekafonicznych dzieł kompozytora w aspekcie myślenia orkiestrowego i pisania na orkiestrę.

POJĘCIE „OBOWIĄZEK” WE WSPÓŁCZESNYM JĘZYKU ARABSKIM

Ali Arnautov

Student II roku studiów magisterskich na Wydziale Filologii Wschodniej
Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Filologii i Dziennikarstwa Taurydzkiego Uniwersytetu Narodowego im. W.I. Wernadskiego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9340-6039

Anotation. Artykuł ujawnia semantyki pojęcia „obowiązek” w języku arabskim. Aby osiągnąć ten cel, autor zbadał same pojęcie „koncept” i „konceptosfera”, rozważył aktywność poznawczą człowieka; zidentyfikował najprostsze i najbardziej złożone koncepty. W artykule dokonano przeglądu metody analizy koncepcyjnej, która jest ważna, w szczególności w językoznawstwie kognitywnym, do zrozumienia struktury konceptu i określenia jego miejsca w obrazie językowym świata badanego społeczeństwa kulturowego, co pozwala na odkrycie tajemnic świadomości językowej nosicieli określonej kultury i ułatwienie badań w ramach kulturoznawstwa, teorii komunikacji międzykulturowej, traduktologii i tym podobnych. Przedmiotem badań są artykuły słownikowe leksemów واجب i فرض w słownikach objaśniających i historycznoetymologicznych języka arabskiego. Rdzeniem pojęcia „obowiązek” jest komponent pojęciowy, powstający na podstawie analizy źródeł leksykograficznych odpowiednich języków, a peryferią jest komponent obrazowy, powstający na podstawie analizy zastosowania leksemów w arabskim obrazie językowym świata. Takie podejście umożliwiło identyfikację charakterystycznych dla mówców badanego języka cech percepcji stanu psychicznego obowiązku. Badanie przedmiotowe wykazało, że omawiane pojęcia w języku arabskim regulują wszystkie dziedziny życia w językoznawstwie arabskim.
Keywords: Artykuł ujawnia semantyki pojęcia „obowiązek” w języku arabskim. Aby osiągnąć ten cel, autor zbadał same pojęcie „koncept” i „konceptosfera”, rozważył aktywność poznawczą człowieka; zidentyfikował najprostsze i najbardziej złożone koncepty. W artykule dokonano przeglądu metody analizy koncepcyjnej, która jest ważna, w szczególności w językoznawstwie kognitywnym, do zrozumienia struktury konceptu i określenia jego miejsca w obrazie językowym świata badanego społeczeństwa kulturowego, co pozwala na odkrycie tajemnic świadomości językowej nosicieli określonej kultury i ułatwienie badań w ramach kulturoznawstwa, teorii komunikacji międzykulturowej, traduktologii i tym podobnych. Przedmiotem badań są artykuły słownikowe leksemów واجب i فرض w słownikach objaśniających i historycznoetymologicznych języka arabskiego. Rdzeniem pojęcia „obowiązek” jest komponent pojęciowy, powstający na podstawie analizy źródeł leksykograficznych odpowiednich języków, a peryferią jest komponent obrazowy, powstający na podstawie analizy zastosowania leksemów w arabskim obrazie językowym świata. Takie podejście umożliwiło identyfikację charakterystycznych dla mówców badanego języka cech percepcji stanu psychicznego obowiązku. Badanie przedmiotowe wykazało, że omawiane pojęcia w języku arabskim regulują wszystkie dziedziny życia w językoznawstwie arabskim.

PUBLICZNOŚĆ I OSOBA PUBLICZNA W WYZNACZNIKACH POZYTYWNEJ WOLNOŚCI WSPÓŁCZESNEJ PRZESTRZENI KOMUNIKACYJNEJ

Liudmyla Vasylieva

kandydat nauk filozoficznych, docent, docent Katedry Filozofii i Nauk Społecznych
Narodowego Uniwersytetu Lotniczego im. N. J. Żukowskiego „Charkowski Instytut Lotniczy” (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1183-6471

Anotation. Artykuł bada zjawisko publiczności we współczesnej przestrzeni komunikacyjnej poprzez pojęcie „pozytywnej” wolności. Udowodniono, że „pozytywna” wolność jako wartościowa samorealizacja osoby w warunkach kryzysowych ma swoje zastrzeżenia – nadmierna aktywność osoby publicznej może przekształcić się w zachowanie antyspołeczne, podczas gdy jej samorealizacja wydaje się być czymś negatywnym wobec samego środowiska. Rozwinięta intencjonalna samoświadomość osoby publicznej może stać się regulatorem „pozytywnej” wolności. Jednocześnie reklama staje się środowiskiem swobodnej manifestacji tego pożądanego dążenia i akumulatorem wszystkich dopuszczalnych wysiłków prawnych, ekonomicznych, społeczno-humanistycznych dzisiejszej społeczności ludzkiej, gdzie potrzebna jest już nie tylko kontrola i ochrona samych informacji za pomocą różnych środków technicznych, ale także ochrona osoby przed samą informacją i konfliktem konformistycznym, co tłumi przejaw „pozytywnej” wolności we współczesnej przestrzeni komunikacyjnej. Podkreślono, że we współczesnej literaturze naukowej nie ma jednej koncepcji filozoficzno-antropologicznej dotyczącej zjawiska publiczności z ukierunkowaniem na współczesną osobę publiczną, a wszystkie poszukiwania naukowe i teoretyczne opierają się głównie na ogólnofilozoficznej metodologii badania całej teorii komunikacji. Współczesne filozoficzne rozumienie zjawiska publiczności i osoby publicznej wymaga nie tyle najnowszej ekspresji metodologicznej, ile rozszerzonego, rozszerzonego poszukiwania niekonwencjonalnego podejścia do uzyskiwania wyników naukowych. Metodologią filozofii publiczności powinna być doktryna synergistycznie ukształtowanego doświadczenia naukowego i integracyjnego całej społeczności filozoficznej.
Keywords: Artykuł bada zjawisko publiczności we współczesnej przestrzeni komunikacyjnej poprzez pojęcie „pozytywnej” wolności. Udowodniono, że „pozytywna” wolność jako wartościowa samorealizacja osoby w warunkach kryzysowych ma swoje zastrzeżenia – nadmierna aktywność osoby publicznej może przekształcić się w zachowanie antyspołeczne, podczas gdy jej samorealizacja wydaje się być czymś negatywnym wobec samego środowiska. Rozwinięta intencjonalna samoświadomość osoby publicznej może stać się regulatorem „pozytywnej” wolności. Jednocześnie reklama staje się środowiskiem swobodnej manifestacji tego pożądanego dążenia i akumulatorem wszystkich dopuszczalnych wysiłków prawnych, ekonomicznych, społeczno-humanistycznych dzisiejszej społeczności ludzkiej, gdzie potrzebna jest już nie tylko kontrola i ochrona samych informacji za pomocą różnych środków technicznych, ale także ochrona osoby przed samą informacją i konfliktem konformistycznym, co tłumi przejaw „pozytywnej” wolności we współczesnej przestrzeni komunikacyjnej. Podkreślono, że we współczesnej literaturze naukowej nie ma jednej koncepcji filozoficzno-antropologicznej dotyczącej zjawiska publiczności z ukierunkowaniem na współczesną osobę publiczną, a wszystkie poszukiwania naukowe i teoretyczne opierają się głównie na ogólnofilozoficznej metodologii badania całej teorii komunikacji. Współczesne filozoficzne rozumienie zjawiska publiczności i osoby publicznej wymaga nie tyle najnowszej ekspresji metodologicznej, ile rozszerzonego, rozszerzonego poszukiwania niekonwencjonalnego podejścia do uzyskiwania wyników naukowych. Metodologią filozofii publiczności powinna być doktryna synergistycznie ukształtowanego doświadczenia naukowego i integracyjnego całej społeczności filozoficznej.

PRZEMÓWIENIE UROCZYSTE JAKO PROBLEM TRADUKTOLOGICZNY

Oksana Halych

kandydat nauk filologicznych, docent, docent Katedry Filologii Angielskiej i Niemieckiej oraz Przekładu imienia prof. I.W. Koruńca
Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Lingwistycznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8800-9792

Anotation. W artykule zaproponowano rozważenie przemówienia uroczystego jako elementu problematyki traduktologicznej mowy publicznej. Uwaga koncentruje się na cechach tłumaczenia lingwostylistycznych środków współczesnych przemówień uroczystych, co wynika z połączenia składników werbalnych i niewerbalnych w komunikacji oraz dywersyfikacji dyskursu politycznego jako wyniku rozwoju technologii informatycznych. Zainteresowanie naukowe autora wynika z dynamiki rozwoju procesów politycznych na Ukrainie i na świecie, w wyniku czego światowy system polityczny ulega zmianom i przemianom. Rola tłumaczenia jako mechanizmu mediacji międzykulturowej w tym procesie jest znacząca, a częściowo kluczowa. Dlatego konieczność zachowania stylistycznej i pragmatycznej równoważności leksemów języka oryginału w języku tłumaczenia udowodnia możliwość poprawnej świadomości, a w konsekwencji odpowiednie zachowanie grupy docelowej w okresie aktywnych zmian politycznych.
Keywords: W artykule zaproponowano rozważenie przemówienia uroczystego jako elementu problematyki traduktologicznej mowy publicznej. Uwaga koncentruje się na cechach tłumaczenia lingwostylistycznych środków współczesnych przemówień uroczystych, co wynika z połączenia składników werbalnych i niewerbalnych w komunikacji oraz dywersyfikacji dyskursu politycznego jako wyniku rozwoju technologii informatycznych. Zainteresowanie naukowe autora wynika z dynamiki rozwoju procesów politycznych na Ukrainie i na świecie, w wyniku czego światowy system polityczny ulega zmianom i przemianom. Rola tłumaczenia jako mechanizmu mediacji międzykulturowej w tym procesie jest znacząca, a częściowo kluczowa. Dlatego konieczność zachowania stylistycznej i pragmatycznej równoważności leksemów języka oryginału w języku tłumaczenia udowodnia możliwość poprawnej świadomości, a w konsekwencji odpowiednie zachowanie grupy docelowej w okresie aktywnych zmian politycznych.

ZGODA POKRZYWDZONEGO JAKO SKŁADNIK PRZESŁANKI ZAWARCIA PLEA BARGAINING W POSTĘPOWANIU KARNYM

Maksym Hloba

aspirant Wydziału Prawa Karnego nr 1
Narodowego Uniwersytetu Prawniczego im. Jarosława Mądrego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7463-6664

Anotation. W przepisach artykułu naukowego autor analizuje obowiązujące prawo postępowania karnego Ukrainy, a także opinie naukowców dotyczące określenia elementów przesłanki wymierzenia kary na podstawie plea bargaining (ugody obrończej). Podsumowując wyniki tego badania, dotyczące określenia przesłanek zawarcia plea bargaining w postępowaniu karnym, stwierdzono, że taka ugoda może zostać zawarta w przypadku popełnienia czynu zabronionego, którego szkoda jest wyrządzona racji stanu lub interesom publicznym. Jednocześnie, jeżeli popełniony czyn zabroniony jednocześnie szkodzi interesom publicznym i prywatnym, zawarcie plea bargaining jest możliwe tylko za zgodą pokrzywdzonego dotyczącą sformułowania podejrzenia lub oskarżenia, kwalifikacji prawnej czynu zabronionego, uzgodnionej kary i procedury naprawienia wyrządzonej szkody. W związku z tym proponuje się wprowadzenie odpowiednich zmian w Kodeksie Postępowania Karnego Ukrainy.
Keywords: W przepisach artykułu naukowego autor analizuje obowiązujące prawo postępowania karnego Ukrainy, a także opinie naukowców dotyczące określenia elementów przesłanki wymierzenia kary na podstawie plea bargaining (ugody obrończej). Podsumowując wyniki tego badania, dotyczące określenia przesłanek zawarcia plea bargaining w postępowaniu karnym, stwierdzono, że taka ugoda może zostać zawarta w przypadku popełnienia czynu zabronionego, którego szkoda jest wyrządzona racji stanu lub interesom publicznym. Jednocześnie, jeżeli popełniony czyn zabroniony jednocześnie szkodzi interesom publicznym i prywatnym, zawarcie plea bargaining jest możliwe tylko za zgodą pokrzywdzonego dotyczącą sformułowania podejrzenia lub oskarżenia, kwalifikacji prawnej czynu zabronionego, uzgodnionej kary i procedury naprawienia wyrządzonej szkody. W związku z tym proponuje się wprowadzenie odpowiednich zmian w Kodeksie Postępowania Karnego Ukrainy.

ŚWIAT JĘZYKOWY IDIOSTYLU POETYCKIEGO IWANA PEREPELAKA

Viktoriia Horenko

aspirantka Wydziału Języka i Literatury Ukraińskiej
Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. H.S. Skoworody (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2697-2214

Anotation. Artykuł ucieleśnia plan zbadania artystycznego i twórczego potencjału osobowości językowej Iwana Perepelaka, co jest postrzegany w szerokim gromadzeniu pomysłów, obrazów, scen sytuacyjnych, emocji i tym podobnych. Analizując idiostyl artysty słowa artystycznego, należy pamiętać o jedności i integralności koncepcji pisarskiej, na tle artystycznej i semantycznej tkaniny kreatywności, biorąc pod uwagę organiczną wewnętrzną wzajemną zależność i współzależność jej elementów. W poezji I. Perepelaka ważną rolę funkcjonalną odgrywają tropy artystyczne. Użycie epitetów, metaforyczność są najczęściej związane ze skojarzeniami w umyśle bohatera lirycznego, a to zestawienie rodzi metaforę, metonimię, synekdochę, symbol, porównanie, paralelizm artystyczny i tym podobne.
Keywords: Artykuł ucieleśnia plan zbadania artystycznego i twórczego potencjału osobowości językowej Iwana Perepelaka, co jest postrzegany w szerokim gromadzeniu pomysłów, obrazów, scen sytuacyjnych, emocji i tym podobnych. Analizując idiostyl artysty słowa artystycznego, należy pamiętać o jedności i integralności koncepcji pisarskiej, na tle artystycznej i semantycznej tkaniny kreatywności, biorąc pod uwagę organiczną wewnętrzną wzajemną zależność i współzależność jej elementów. W poezji I. Perepelaka ważną rolę funkcjonalną odgrywają tropy artystyczne. Użycie epitetów, metaforyczność są najczęściej związane ze skojarzeniami w umyśle bohatera lirycznego, a to zestawienie rodzi metaforę, metonimię, synekdochę, symbol, porównanie, paralelizm artystyczny i tym podobne.

ŻYCIE W WYŻSZYCH SFERACH: DROGA DO SUKCESU BOHATERKI SAMUELA RICHARDSONA

Nataliia Kaliberda

wykładowca Katedry Języka Angielskiego na Kierunkach Niefilologicznych
Dnieprzańskiego Narodowego Uniwersytetu im. Ołesia Honczara (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9503-8006

Anotation. Artykuł podkreśla specyfikę poetyki tekstów napisanych przez Richardsona jako kontynuacja powieści „Pamela, czyli cnota nagrodzona”. Przedstawiono podejścia do opisywania zmian i rozszerzania możliwości formy epistolarnej w trzecim i czwartym tomie książki o Pameli. Omówiono koncepcje charakterów wiodących postaci, techniki tworzenia świata bohaterów, a także mechanizm fabuły. Koncentruje się na sposobach rozmieszczenia artystycznej przestrzeni i czasu w powieściach, symbolizacji znaczników przestrzennych i czasowych. Twierdzi się, że chociaż część I stwarza Pamele możliwość mobilności w ramach systemu hierarchii społecznej, ponieważ jest cnotliwa, część II koncentruje się na przekierowaniu tej możliwości do wewnętrznego środowiska społecznie kontrolowanego społeczeństwa męskiego. Podkreśla się również fakt, że części okresu poślubnego „Pameli” kładą duży nacisk na szeroki zakres kwestii społecznych, koncentrując się na korupcji i reformach arystokracji oraz napięciu między seksualnością a stabilnością społeczną.
Keywords: Artykuł podkreśla specyfikę poetyki tekstów napisanych przez Richardsona jako kontynuacja powieści „Pamela, czyli cnota nagrodzona”. Przedstawiono podejścia do opisywania zmian i rozszerzania możliwości formy epistolarnej w trzecim i czwartym tomie książki o Pameli. Omówiono koncepcje charakterów wiodących postaci, techniki tworzenia świata bohaterów, a także mechanizm fabuły. Koncentruje się na sposobach rozmieszczenia artystycznej przestrzeni i czasu w powieściach, symbolizacji znaczników przestrzennych i czasowych. Twierdzi się, że chociaż część I stwarza Pamele możliwość mobilności w ramach systemu hierarchii społecznej, ponieważ jest cnotliwa, część II koncentruje się na przekierowaniu tej możliwości do wewnętrznego środowiska społecznie kontrolowanego społeczeństwa męskiego. Podkreśla się również fakt, że części okresu poślubnego „Pameli” kładą duży nacisk na szeroki zakres kwestii społecznych, koncentrując się na korupcji i reformach arystokracji oraz napięciu między seksualnością a stabilnością społeczną.

KIJÓW – OŚRODEK HANDLOWY I PRZEMYSŁOWY W PIERWSZEJ POŁOWIE XIX W.

Olena Kokhan

magister, pracownik naukowy Oddziału Historii Ukrainy XX w.
Narodowego Muzeum Historii Ukrainy (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2150-928Х

Anotation. Od roku 1797 do połowy XIX w. Kijów był dużym ośrodkiem handlowym. Głównie dzięki „Jarmarkowi Kontraktowemu”, który odwiedzali kupcy z różnych miast Imperium Rosyjskiego i niektórych krajów europejskich. Dzięki jarmarkowi Padół stał się jedną z najbogatszych części miasta, ponieważ w trakcie jego istnienia zwożono tam zewsząd towary o dużych kwotach. Ponadto w pierwszej połowie XIX w. zaczął się rozwój przemysłu, co pozytywnie wpłynęło na rozwój miasta. Tak więc w Kijowie zaczęły pojawiać się fabryki, budowano nowe domy i mosty, rozpoczął się rozwój żeglugi parowej i kolei. Jednym z najważniejszych w tym czasie był przemysł cukrowniczy. Generalnie, rozwój handlu i przemysłu miał pozytywny wpływ na wzrost liczby ludności Kijowa, w wyniku czego pojawiły się nowe części miasta.
Keywords: Od roku 1797 do połowy XIX w. Kijów był dużym ośrodkiem handlowym. Głównie dzięki „Jarmarkowi Kontraktowemu”, który odwiedzali kupcy z różnych miast Imperium Rosyjskiego i niektórych krajów europejskich. Dzięki jarmarkowi Padół stał się jedną z najbogatszych części miasta, ponieważ w trakcie jego istnienia zwożono tam zewsząd towary o dużych kwotach. Ponadto w pierwszej połowie XIX w. zaczął się rozwój przemysłu, co pozytywnie wpłynęło na rozwój miasta. Tak więc w Kijowie zaczęły pojawiać się fabryki, budowano nowe domy i mosty, rozpoczął się rozwój żeglugi parowej i kolei. Jednym z najważniejszych w tym czasie był przemysł cukrowniczy. Generalnie, rozwój handlu i przemysłu miał pozytywny wpływ na wzrost liczby ludności Kijowa, w wyniku czego pojawiły się nowe części miasta.

TECHNIKI FILMOWE W POWIEŚCI „PERWERZIJA” J. ANDRUCHOWYCZA

Liubov Pecherskykh

kandydat nauk filologicznych, doktorant Katedry Literatury i Dziennikarstwa Ukraińskiego im. L.V. Uszkałowa
Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. H.S. Skoworody (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1377-4462

Anotation. W pracy prześledzono genezę zapożyczeń filmowych w literaturze pięknej. Artykuł poświęcony jest kinopoetyce powieści J. Andruchowycza „Perwerzija” jako systemu technik ekspresyjnych i obrazowych pochodzenia kinematograficznego. Badanie koncentruje się na rozważeniu zbliżenia w celu opisania wyglądu w połączeniu ze szczegółowym oświetleniem, światłem w opisach krajobrazów i budowli, specyfice technik wykazu, panoramowania, elipsy, szczegółowości obiektów i tym podobnych.
Keywords: W pracy prześledzono genezę zapożyczeń filmowych w literaturze pięknej. Artykuł poświęcony jest kinopoetyce powieści J. Andruchowycza „Perwerzija” jako systemu technik ekspresyjnych i obrazowych pochodzenia kinematograficznego. Badanie koncentruje się na rozważeniu zbliżenia w celu opisania wyglądu w połączeniu ze szczegółowym oświetleniem, światłem w opisach krajobrazów i budowli, specyfice technik wykazu, panoramowania, elipsy, szczegółowości obiektów i tym podobnych.

PROBLEM ISTOTY ZŁA W TWÓRCZOŚCI METROPOLITY SUROSKIEGO ANTONIEGO

Mykhailo Syvak

kandydat nauk teologicznych, docent, docent Katedry Dyscyplin Biblijnych i Filologicznych
Lwowskiej Prawosławnej Akademii Teologicznej (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0120-1368

Anotation. Niniejszy artykuł poświęcony jest tematyce pojmowania problematyki zła przez wybitnego myśliciela chrześcijańskiego i teologa metropolitę Suroskiego Antoniego (Blooma). Pan Antoni przez długi czas pracował jako lekarz. Dlatego jego rozumienie zjawiska zła jest wzbogacone nie tylko doświadczeniem teologicznym, ale także medyczno-praktycznym. Obiektem artykułu naukowego jest myśl teologiczna i religijno-filozoficzna metropolity Suroskiego Antoniego. Przedmiotem badań jest ontologiczny aspekt kategorii zła w jej niezmiennych przejawach w filozoficznych i religijnych paradygmatach myśli filozoficzno-teologicznej metropolity Antoniego Suroskiego. Głównym celem niniejszego badania jest przeprowadzenie analizy historyczno-filozoficznej kategorii zła w jej aspekcie ontologicznym na materiale koncepcji filozoficznych i teologicznych metropolity Antoniego Suroskiego.
Keywords: Niniejszy artykuł poświęcony jest tematyce pojmowania problematyki zła przez wybitnego myśliciela chrześcijańskiego i teologa metropolitę Suroskiego Antoniego (Blooma). Pan Antoni przez długi czas pracował jako lekarz. Dlatego jego rozumienie zjawiska zła jest wzbogacone nie tylko doświadczeniem teologicznym, ale także medyczno-praktycznym. Obiektem artykułu naukowego jest myśl teologiczna i religijno-filozoficzna metropolity Suroskiego Antoniego. Przedmiotem badań jest ontologiczny aspekt kategorii zła w jej niezmiennych przejawach w filozoficznych i religijnych paradygmatach myśli filozoficzno-teologicznej metropolity Antoniego Suroskiego. Głównym celem niniejszego badania jest przeprowadzenie analizy historyczno-filozoficznej kategorii zła w jej aspekcie ontologicznym na materiale koncepcji filozoficznych i teologicznych metropolity Antoniego Suroskiego.

ROMOWIE, ŻYDZI I SŁOWEŃCY W BADANIACH ETNOGRAFICZNYCH MYCHAJŁA ZUBRYCKIEGO

Mykola Tuhai

aspirant Katedry Etnologii i Archeologii
Podkarpackiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stefanika (Iwano-Frankiwsk, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-5540-2953

Anotation. W artykule przeanalizowano dorobek etnograficzny ukraińskiego ludoznawcy ojca Mychajła Zubryckiego dotyczący poszczególnych cech kultury materialnej i duchowej Romów, Żydów i Słoweńców. Celem artykułu jest opracowanie i analiza materiałów etnograficznych, w których wyodrębniono poszczególne cechy etnograficzne tych narodów. Podstawa metodologiczna badań naukowych opiera się na podejściu interdyscyplinarnym. Zastosowano metody o charakterze filozoficznym, ogólnonaukowym i konkretnie historycznym, a także metodę krytycznej analizy materiału dokumentalnego. Nowość naukowa. Po raz pierwszy przeanalizowano wywiady etnograficzne ojca Mychajła Zubryckiego, które odzwierciedlają poszczególne cechy etnograficzne poszczególnych narodów (Żydzi, Romowie i Słoweńcy). Badacz zapisał w nich cechy obrzędowości rodzinnej i kalendarzowej, tradycyjne cechy struktury gospodarczej i zatrudnienia, a także zabudowę mieszkaniową i inne cechy. Wnioski. Stwierdzono, że oprócz badania ludności bojkowskiej, ojciec Mychajło Zubrycki badał i fiksował tradycyjne cechy kultury duchowej i materialnej narodów mieszkających obok Ukraińców (Żydzi, Romowie) i ludzi, wśród których sam badacz mieszkał przez znaczny okres czasu (Słoweńcy).
Keywords: W artykule przeanalizowano dorobek etnograficzny ukraińskiego ludoznawcy ojca Mychajła Zubryckiego dotyczący poszczególnych cech kultury materialnej i duchowej Romów, Żydów i Słoweńców. Celem artykułu jest opracowanie i analiza materiałów etnograficznych, w których wyodrębniono poszczególne cechy etnograficzne tych narodów. Podstawa metodologiczna badań naukowych opiera się na podejściu interdyscyplinarnym. Zastosowano metody o charakterze filozoficznym, ogólnonaukowym i konkretnie historycznym, a także metodę krytycznej analizy materiału dokumentalnego. Nowość naukowa. Po raz pierwszy przeanalizowano wywiady etnograficzne ojca Mychajła Zubryckiego, które odzwierciedlają poszczególne cechy etnograficzne poszczególnych narodów (Żydzi, Romowie i Słoweńcy). Badacz zapisał w nich cechy obrzędowości rodzinnej i kalendarzowej, tradycyjne cechy struktury gospodarczej i zatrudnienia, a także zabudowę mieszkaniową i inne cechy. Wnioski. Stwierdzono, że oprócz badania ludności bojkowskiej, ojciec Mychajło Zubrycki badał i fiksował tradycyjne cechy kultury duchowej i materialnej narodów mieszkających obok Ukraińców (Żydzi, Romowie) i ludzi, wśród których sam badacz mieszkał przez znaczny okres czasu (Słoweńcy).

TECHNIKI PROJEKTOWANIA POZNAWCZEGO I MAPOWANIA DO BADANIA POLA POJĘCIOWEGO „NIEPEWNOŚĆ” (AIMAI) W JAPOŃSKIEJ KULTURZE JĘZYKOWEJ

Nataliia Shcherban

aspirantka Katedry Filologii Wschodniej
Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Lingwistycznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1522-9193

Anotation. Artykuł zwraca uwagę na szczegółową analizę językowego wcielenie pojęcia niepewność japońskiej kultury językowej, znany jako „aimai” z udziałem takich technik językoznawstwa poznawczego jak mapowanie poznawcze i konstruowanie pola koncepcyjnego badanej koncepcji. Zwięzłość japońskiego Haiku jest zwodnicza: oprócz utraty wielu znaczeń w tłumaczeniu, jeszcze więcej znaczenia zakodowano w specjalnych fonetycznych i graficznych formach językowych. Integralną cechą pisma hieroglificznego jest obecność jednego lub więcej „kluczy”-idiogramów, które są używane w odniesieniu do jednego pojęcia lub w połączeniu tworzą nowe słowo lub pojęcie, co prowadzi do wielości interpretacji symbolu. Niepewność wyraża się nie tylko polifonią znaków w trzywierszach (pisanych lub fonetycznych), ale także koniecznością samodzielnego dekodowania przez czytelnika implicidalnie wyrażonego nastroju lirycznego bohatera za pomocą analizy sezonowych słów „kigo”. Korzystając z następujących technik językoznawstwa poznawczego: mapowanie poznawcze i konstruowanie, możliwe jest zbadanie, w jaki sposób niepewność i to, co stworzył autor, i to, co jest immanentne dla języka japońskiego, pozwala czytelnikowi zaprojektować własne interpretacje na strukturę tekstową. Badanie to sugeruje, że istnieje kilka podstawowych środków, za pomocą których pojęcie niepewności wyraża się w poezji japońskiej: 1) dominacja nominatywnych zdań Haiku, w których autor podaje jedynie cząstkę gramatyczną, która wskazuje kierunek i sposób działania; 2) znak i obiekt subiektywnej rzeczywistości w języku japońskim ma więcej powiązań, które są motywowane, ponieważ hieroglif zwykle przypomina obiekt, który oznacza, a kombinacja hieroglifów tworzy nową koncepcję o znaczeniu wielokrotnym. Ponadto wybór zapisu graficznego (alfabet lub hieroglify) należy do uznania autora, co przyczynia się do rozszerzenia interpretacji.
Keywords: Artykuł zwraca uwagę na szczegółową analizę językowego wcielenie pojęcia niepewność japońskiej kultury językowej, znany jako „aimai” z udziałem takich technik językoznawstwa poznawczego jak mapowanie poznawcze i konstruowanie pola koncepcyjnego badanej koncepcji. Zwięzłość japońskiego Haiku jest zwodnicza: oprócz utraty wielu znaczeń w tłumaczeniu, jeszcze więcej znaczenia zakodowano w specjalnych fonetycznych i graficznych formach językowych. Integralną cechą pisma hieroglificznego jest obecność jednego lub więcej „kluczy”-idiogramów, które są używane w odniesieniu do jednego pojęcia lub w połączeniu tworzą nowe słowo lub pojęcie, co prowadzi do wielości interpretacji symbolu. Niepewność wyraża się nie tylko polifonią znaków w trzywierszach (pisanych lub fonetycznych), ale także koniecznością samodzielnego dekodowania przez czytelnika implicidalnie wyrażonego nastroju lirycznego bohatera za pomocą analizy sezonowych słów „kigo”. Korzystając z następujących technik językoznawstwa poznawczego: mapowanie poznawcze i konstruowanie, możliwe jest zbadanie, w jaki sposób niepewność i to, co stworzył autor, i to, co jest immanentne dla języka japońskiego, pozwala czytelnikowi zaprojektować własne interpretacje na strukturę tekstową. Badanie to sugeruje, że istnieje kilka podstawowych środków, za pomocą których pojęcie niepewności wyraża się w poezji japońskiej: 1) dominacja nominatywnych zdań Haiku, w których autor podaje jedynie cząstkę gramatyczną, która wskazuje kierunek i sposób działania; 2) znak i obiekt subiektywnej rzeczywistości w języku japońskim ma więcej powiązań, które są motywowane, ponieważ hieroglif zwykle przypomina obiekt, który oznacza, a kombinacja hieroglifów tworzy nową koncepcję o znaczeniu wielokrotnym. Ponadto wybór zapisu graficznego (alfabet lub hieroglify) należy do uznania autora, co przyczynia się do rozszerzenia interpretacji.

DOBROSTAN PSYCHICZNY PODMIOTU INTERAKCJI RODZINNYCH I ZAWODOWYCH

Vira Kramchenkova, Liudmyla Zhukova

Vira Kramchenkova, doktor nauk psychologicznych, docent Katedry Psychologii Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. H.S. Skoworody (Charków, Ukraina)
Liudmyla Zhukova, aspirantka Katedry Psychologii Praktycznej Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. H.S. Skoworody (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1179-8540, ORCID ID: 0000-0003-4170-8606

Anotation. Artykuł poświęcony jest rozważaniu dobrostanu zawodowego jednostki jako podmiotu interakcji interpersonalnych w sferze rodzinnej i zawodowej. Przedstawiono przegląd teoretycznych podejść do badania dobrostanu psychicznego. Rozważono główne kierunki badań na ten temat autorów zagranicznych i krajowych. Przedstawiono badania czynników sprzyjających osiągnięciu dobrostanu. Wybór tego problemu wynika z faktu, że w literaturze naukowej temat ten rozwija się głównie w oderwaniu od podmiotowości jednostki w działalności. Określono znaczenie przyciągnięcia kategorii interakcji interpersonalnych w badaniu dobrostanu psychicznego w sferze rodzinnej i zawodowej. Komplementarność dobrostanu psychicznego i zdolności do tworzenia skutecznych relacji interpersonalnych jest uzasadniona. Zauważono celowość badania zjawiska dobrostanu psychicznego w sferze rodzinnej i zawodowej, biorąc pod uwagę systemową i podmiotową treść interakcji interpersonalnych.
Keywords: Artykuł poświęcony jest rozważaniu dobrostanu zawodowego jednostki jako podmiotu interakcji interpersonalnych w sferze rodzinnej i zawodowej. Przedstawiono przegląd teoretycznych podejść do badania dobrostanu psychicznego. Rozważono główne kierunki badań na ten temat autorów zagranicznych i krajowych. Przedstawiono badania czynników sprzyjających osiągnięciu dobrostanu. Wybór tego problemu wynika z faktu, że w literaturze naukowej temat ten rozwija się głównie w oderwaniu od podmiotowości jednostki w działalności. Określono znaczenie przyciągnięcia kategorii interakcji interpersonalnych w badaniu dobrostanu psychicznego w sferze rodzinnej i zawodowej. Komplementarność dobrostanu psychicznego i zdolności do tworzenia skutecznych relacji interpersonalnych jest uzasadniona. Zauważono celowość badania zjawiska dobrostanu psychicznego w sferze rodzinnej i zawodowej, biorąc pod uwagę systemową i podmiotową treść interakcji interpersonalnych.

ZNAKI I PRZYCZYNA ROZŁAMU SPOŁECZNEGO

Denys Popkov

aspirant Katedry Politologii Wydziału Filozoficznego
Charkowskiego Uniwersytetu Narodowego im. W.N. Karazina (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-3200-6098

Anotation. Artykuł kontynuuje eksplorację naukową autora dotyczącą rozłamanego społeczeństwa w celu opracowania podejść do skutecznych polityczno-instytucjonalnych środków jego konsolidacji. Rozróżnia się immanentne właściwości grupy etnicznej i przyczyny konfliktów międzyetnicznych. Dzięki połączeniu metod analizy systemowej i wyników badań w dziedzinie etnosocjologii i psychologii irracjonalność, okrucieństwo takich konfliktów są wyjaśniane przez wpływ archaicznych wzorców. Zauważono i ugruntowano zachowanie etnicznej tożsamości zbiorowej i znaczenia jej wpływów we współczesnych warunkach. Ustanawia się związek między proponowanym wyjaśnieniem a koncepcjami politycznymi budowania państwa i narodu. Przytaczane są zastrzeżenia autorskie dotyczące stosowalności takich koncepcji, mające na celu ich uniwersalizację. Dyskryminacja ze strony (na rzecz) tytularnej grupy etnicznej jest określana jako przyczyna konfliktów w państwie wieloetnicznym, które zagrażają zachowaniu jego integralności.
Keywords: Artykuł kontynuuje eksplorację naukową autora dotyczącą rozłamanego społeczeństwa w celu opracowania podejść do skutecznych polityczno-instytucjonalnych środków jego konsolidacji. Rozróżnia się immanentne właściwości grupy etnicznej i przyczyny konfliktów międzyetnicznych. Dzięki połączeniu metod analizy systemowej i wyników badań w dziedzinie etnosocjologii i psychologii irracjonalność, okrucieństwo takich konfliktów są wyjaśniane przez wpływ archaicznych wzorców. Zauważono i ugruntowano zachowanie etnicznej tożsamości zbiorowej i znaczenia jej wpływów we współczesnych warunkach. Ustanawia się związek między proponowanym wyjaśnieniem a koncepcjami politycznymi budowania państwa i narodu. Przytaczane są zastrzeżenia autorskie dotyczące stosowalności takich koncepcji, mające na celu ich uniwersalizację. Dyskryminacja ze strony (na rzecz) tytularnej grupy etnicznej jest określana jako przyczyna konfliktów w państwie wieloetnicznym, które zagrażają zachowaniu jego integralności.

POWSTANIE RUCHU DEMOKRATYCZNEGO W OBWODZIE CHARKOWSKIM (1988 – 1990)

Vitalii Shevchenko

magister historii, aspirant Katedry Historii i Kulturoznawstwa
Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Gospodarki Miejskiej imienia A.N. Biekietowa (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1291-4059

Anotation. Ruch demokratyczny walczył z totalitarnym reżimem KPZR. Ruch demokratyczny został reprezentowany w latach 1988-1990 przez szereg organizacji społecznych. Artykuł podkreśla powstanie ruchu demokratycznego w obwodzie charkowskim. Bez demokratycznego reżimu politycznego Ukraina nie byłaby w stanie uzyskać niepodległości. Badanie historii ruchu demokratycznego jest niezbędne przy badaniu dzisiejszego systemu politycznego Ukrainy. Pisząc artykuł, zadaniem było określenie przyczyn powstania ruchu demokratycznego, poznanie cech działalności ruchu demokratycznego w obwodzie charkowskim. W wyniku badań ustalono ważną rolę wyborów deputowanych ludowych ZSRR w roku 1989 w celu demokratyzacji społeczeństwa radzieckiego. Na podstawie danych artykułu istnieje możliwość przeprowadzenia badania opozycyjnych organizacji społecznych, działających w latach 1988-1990.
Keywords: Ruch demokratyczny walczył z totalitarnym reżimem KPZR. Ruch demokratyczny został reprezentowany w latach 1988-1990 przez szereg organizacji społecznych. Artykuł podkreśla powstanie ruchu demokratycznego w obwodzie charkowskim. Bez demokratycznego reżimu politycznego Ukraina nie byłaby w stanie uzyskać niepodległości. Badanie historii ruchu demokratycznego jest niezbędne przy badaniu dzisiejszego systemu politycznego Ukrainy. Pisząc artykuł, zadaniem było określenie przyczyn powstania ruchu demokratycznego, poznanie cech działalności ruchu demokratycznego w obwodzie charkowskim. W wyniku badań ustalono ważną rolę wyborów deputowanych ludowych ZSRR w roku 1989 w celu demokratyzacji społeczeństwa radzieckiego. Na podstawie danych artykułu istnieje możliwość przeprowadzenia badania opozycyjnych organizacji społecznych, działających w latach 1988-1990.

CECHY WPROWADZENIA REFORMY SĄDOWNICTWA 1864 ROKU W NADDNIEPRZU

Oleksandr Byrkovych

kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Teorii i Historii Państwa i Prawa
Użhorodzkiego Uniwersytetu Narodowego (Użhorod, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-3880-359X

Anotation. W artykule przedstawiono charakterystykę przesłanek, cech przeprowadzenia i treści reformy sądownictwa 1864 r. Wdrożony system sądownictwa zdefiniowany nie tylko jako innowacyjny, ale także taki, który zmienił cały system prawny Imperium Rosyjskiego. Warunkiem tego było wprowadzenie zasad kontradyktoryjności, rozgłosu, równości obywateli przed sądem oraz zagwarantowane prawo do obrony. Procedura nadzoru prokuratora, oddzielenie rozprawy sądowej i dochodzenia przedprocesowego, wprowadzenie ławy przysięgłych, wyraźne rozróżnienie uprawnień stron obrony i oskarżenia, ustalenie domniemania niewinności miało wyjątkowo pozytywny wpływ na świadomość zwykłych obywateli. Na terytorium Ukrainy wprowadzenie reformy sądownictwa miało swoje specyficzne cechy, polegające na szybkim wdrożeniu, jak w innych regionach Imperium, sądów pokoju, z wyjątkiem Prawobrzeża, gdzie ziemstwa powstały dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Wyjątkiem było również niwelowanie wymogów proceduralnych wobec kandydatów na sędziów pokoju, co skutkowało mianowanie na odpowiednie stanowiska znanych działaczy społecznopolitycznych, liderów opinii publicznej. Warunkowo dwuetapowy system sądowniczy – sądy pokoju (niższe), okręgowe (wyższe), podlegały Senatowi, a głową całego systemu sądowniczego pozostał cesarz.
Keywords: W artykule przedstawiono charakterystykę przesłanek, cech przeprowadzenia i treści reformy sądownictwa 1864 r. Wdrożony system sądownictwa zdefiniowany nie tylko jako innowacyjny, ale także taki, który zmienił cały system prawny Imperium Rosyjskiego. Warunkiem tego było wprowadzenie zasad kontradyktoryjności, rozgłosu, równości obywateli przed sądem oraz zagwarantowane prawo do obrony. Procedura nadzoru prokuratora, oddzielenie rozprawy sądowej i dochodzenia przedprocesowego, wprowadzenie ławy przysięgłych, wyraźne rozróżnienie uprawnień stron obrony i oskarżenia, ustalenie domniemania niewinności miało wyjątkowo pozytywny wpływ na świadomość zwykłych obywateli. Na terytorium Ukrainy wprowadzenie reformy sądownictwa miało swoje specyficzne cechy, polegające na szybkim wdrożeniu, jak w innych regionach Imperium, sądów pokoju, z wyjątkiem Prawobrzeża, gdzie ziemstwa powstały dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Wyjątkiem było również niwelowanie wymogów proceduralnych wobec kandydatów na sędziów pokoju, co skutkowało mianowanie na odpowiednie stanowiska znanych działaczy społecznopolitycznych, liderów opinii publicznej. Warunkowo dwuetapowy system sądowniczy – sądy pokoju (niższe), okręgowe (wyższe), podlegały Senatowi, a głową całego systemu sądowniczego pozostał cesarz.

CHARAKTER PRAWNY CZYNNOŚCI PROKURATORA W ZAMKNIĘCIU POSTĘPOWANIA KARNEGO

Ivan Hafych

aspirant Wydziału Sądownictwa i Prokuratury
Narodowego Uniwersytetu Prawniczego im. Jarosława Mądrego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7520-6538

Anotation. W artykule naukowym omówiono podstawowe elementy określające charakter prawny czynności prokuratora w sprawie zamknięcia postępowania karnego na etapie postępowania przygotowawczego. Ujawnienie charakteru tych czynności pozwala określić ich istotę i ustalić zakres spraw, które rozstrzyga prokurator w sprawie zamknięcia postępowania karnego. W ten sposób możliwe staje się ustalenie roli prokuratora na etapie zakończenia postępowania przygotowawczego. Celem artykułu jest określenie charakteru prawnego czynności prokuratora w sprawie zamknięcia postępowania karnego jako formy zakończenia postępowania przygotowawczego. Uzasadniono, że to prokurator jest kluczowym i w większości przypadków wyłącznym podmiotem, podejmującym decyzję o zakończeniu postępowania przygotowawczego w jednej z przewidzianych prawem form. Argumentuje się, że w zamknięciu postępowania karnego prokurator dokona kilka form realizacji wytycznych proceduralnych postępowania przygotowawczego: 1) osobiste podjęcie decyzji procesowej o zamknięciu postępowania karnego; 2) nadzór nad odpowiednią decyzją procesową śledczego; 3) inicjowanie podjęcia tej decyzji procesowej przez sędziego śledczego. Tak więc czynności prokuratora w zamknięciu postępowania karnego można zdefiniować jako kompleksowy i wieloaspektowy kierunek wytycznych proceduralnych postępowania przygotowawczego, polegających na zakończeniu postępowania karnego, jeśli istnieją odpowiednie podstawy, które uniemożliwiają jego kontynuację i skierowanie postępowania karnego do sądu. Wspomniane czynności są pochodną wykonywania przez prokuratora postępowania karnego i są określone statusem procesowym prokuratora jako podmiotu uprawnionego do dysponowania oskarżeniem publicznym w postępowaniu karnym.
Keywords: W artykule naukowym omówiono podstawowe elementy określające charakter prawny czynności prokuratora w sprawie zamknięcia postępowania karnego na etapie postępowania przygotowawczego. Ujawnienie charakteru tych czynności pozwala określić ich istotę i ustalić zakres spraw, które rozstrzyga prokurator w sprawie zamknięcia postępowania karnego. W ten sposób możliwe staje się ustalenie roli prokuratora na etapie zakończenia postępowania przygotowawczego. Celem artykułu jest określenie charakteru prawnego czynności prokuratora w sprawie zamknięcia postępowania karnego jako formy zakończenia postępowania przygotowawczego. Uzasadniono, że to prokurator jest kluczowym i w większości przypadków wyłącznym podmiotem, podejmującym decyzję o zakończeniu postępowania przygotowawczego w jednej z przewidzianych prawem form. Argumentuje się, że w zamknięciu postępowania karnego prokurator dokona kilka form realizacji wytycznych proceduralnych postępowania przygotowawczego: 1) osobiste podjęcie decyzji procesowej o zamknięciu postępowania karnego; 2) nadzór nad odpowiednią decyzją procesową śledczego; 3) inicjowanie podjęcia tej decyzji procesowej przez sędziego śledczego. Tak więc czynności prokuratora w zamknięciu postępowania karnego można zdefiniować jako kompleksowy i wieloaspektowy kierunek wytycznych proceduralnych postępowania przygotowawczego, polegających na zakończeniu postępowania karnego, jeśli istnieją odpowiednie podstawy, które uniemożliwiają jego kontynuację i skierowanie postępowania karnego do sądu. Wspomniane czynności są pochodną wykonywania przez prokuratora postępowania karnego i są określone statusem procesowym prokuratora jako podmiotu uprawnionego do dysponowania oskarżeniem publicznym w postępowaniu karnym.

ZŁOŻONY MIĘDZYNARODOWY CZYN BEZPRAWNY PAŃSTWA: ISTOTA I ODLEGŁOŚĆ W CZASIE

Tetiana Hrabovych

kandydat nauk prawnych

ORCID ID: 0000-0001-6819-0486

Anotation. Artykuł ujawnia istotę złożonego międzynarodowego czynu bezprawnego państwa, rozważa ramy czasowe czynu zabronionego składającego się z czynu złożonego. Podstawę metodologiczną badania stanowiły poniższe metody: historyczno-prawny, porównawczo-prawny, systemowy, formalno-prawny i dialektyczny. Ustalono, że złożonym jest czyn powstały z szeregu odrębnych czynów lub bezczynności, których całość stanowi naruszenie określonego zobowiązania międzynarodowego państwa. Czyny złożone powodują trwałe naruszenia, które trwają w czasie od pierwszego z czynów lub bezczynności w serii czynów, składające zachowanie bezprawne. Uzasadnione jest, że państwo powinno być związane międzynarodowym obowiązkiem prawnym w okresie, w którym popełniono serię czynów stanowiących naruszenie. Przeanalizowano praktyki międzynarodowych organów sądowych (Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości ONZ, Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, Arbitrażu Międzynarodowego) powołujących się na art. 15 Artykułów o odpowiedzialności państw za międzynarodowe czyny bezprawne z 2001 r.
Keywords: Artykuł ujawnia istotę złożonego międzynarodowego czynu bezprawnego państwa, rozważa ramy czasowe czynu zabronionego składającego się z czynu złożonego. Podstawę metodologiczną badania stanowiły poniższe metody: historyczno-prawny, porównawczo-prawny, systemowy, formalno-prawny i dialektyczny. Ustalono, że złożonym jest czyn powstały z szeregu odrębnych czynów lub bezczynności, których całość stanowi naruszenie określonego zobowiązania międzynarodowego państwa. Czyny złożone powodują trwałe naruszenia, które trwają w czasie od pierwszego z czynów lub bezczynności w serii czynów, składające zachowanie bezprawne. Uzasadnione jest, że państwo powinno być związane międzynarodowym obowiązkiem prawnym w okresie, w którym popełniono serię czynów stanowiących naruszenie. Przeanalizowano praktyki międzynarodowych organów sądowych (Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości ONZ, Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, Arbitrażu Międzynarodowego) powołujących się na art. 15 Artykułów o odpowiedzialności państw za międzynarodowe czyny bezprawne z 2001 r.

WYMAGANIA KWALIFIKACYJNE DOTYCZĄCE POTENCJAŁU KADROWEGO SYSTEMÓW SĄDOWYCH UE I UKRAINY

Kateryna Inozemtseva

aspirant Katedry Prawa Administracyjnego, Gospodarczego i Bezpieczeństwa Finansowego i Gospodarczego
Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Prawa Sumskiego Uniwersytetu Państwowego (Sumy, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-3606-3575

Anotation. Globalizacyjne procesy światowe, strategie zawodowe i tendencje do wzrostu roli sztucznej inteligencji, w tym jej wprowadzenie do sądownictwa, coraz bardziej zwracają uwagę na potencjał kadrowy sądownictwa. Wymagania kwalifikacyjne są podstawowym systemem dopuszczenia kandydatów do pełnienia funkcji sędziego. Praktyka krajów UE różni się w kwestii wymagań kwalifikacyjnych dla kandydatów na stanowisko sędziego, od ogólnych (obywatelstwo, wiek, wyższe wykształcenie prawnicze, doświadczenie w prawie) do specjalnych (wymagania dotyczące kształcenia specjalnego, odbycia stażu). Ukraina, jako kraj rozwijający się, ma system ogólnych wymagań dla kandydatów na stanowiska sędziów, z wyjątkiem nowoutworzonego Wyższego Sądu ds. Własności Intelektualnej, do kandydatów na którego stanowiska stawiono specjalne wymagania.
Keywords: Globalizacyjne procesy światowe, strategie zawodowe i tendencje do wzrostu roli sztucznej inteligencji, w tym jej wprowadzenie do sądownictwa, coraz bardziej zwracają uwagę na potencjał kadrowy sądownictwa. Wymagania kwalifikacyjne są podstawowym systemem dopuszczenia kandydatów do pełnienia funkcji sędziego. Praktyka krajów UE różni się w kwestii wymagań kwalifikacyjnych dla kandydatów na stanowisko sędziego, od ogólnych (obywatelstwo, wiek, wyższe wykształcenie prawnicze, doświadczenie w prawie) do specjalnych (wymagania dotyczące kształcenia specjalnego, odbycia stażu). Ukraina, jako kraj rozwijający się, ma system ogólnych wymagań dla kandydatów na stanowiska sędziów, z wyjątkiem nowoutworzonego Wyższego Sądu ds. Własności Intelektualnej, do kandydatów na którego stanowiska stawiono specjalne wymagania.

STRATEGICZNE KIERUNKI I PERSPEKTYWY DOSKONALENIA DZIAŁALNOŚCI SĄDU NAJWYŻSZEGO W SPRAWACH WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ

Viktoriia Kuriava

aspirant Katedry Prawa Administracyjnego, Gospodarczego i Bezpieczeństwa Finansowego i Gospodarczego
Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Prawa Sumskiego Uniwersytetu Państwowego (Sumy, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-0422-4605

Anotation. W artykule rozważono perspektywę wprowadzenia do praktycznej działalności przewidzianego przez prawo krajowe Najwyższego Sądu w Sprawach Własności Intelektualnej, jako zabezpieczenia realizacji wyznaczonych celów strategicznych w celu zapewnienia wysoce skutecznego systemu ochrony i sądowej ochrony praw własności intelektualnej na Ukrainie. Przeanalizowano kluczowe kierunki i etapy wdrażania na Ukrainie Krajowej strategii rozwoju sfery własności intelektualnej, jako głównego czynnika rozwiązania problemu działalności Sądu Najwyższego w Sprawach Własności Intelektualnej. Sformułowano poszczególne zalecenia mające na celu wyeliminowanie problemów praktycznej realizacji założenia sądu i określono perspektywę dalszych badań nad problematyką.
Keywords: W artykule rozważono perspektywę wprowadzenia do praktycznej działalności przewidzianego przez prawo krajowe Najwyższego Sądu w Sprawach Własności Intelektualnej, jako zabezpieczenia realizacji wyznaczonych celów strategicznych w celu zapewnienia wysoce skutecznego systemu ochrony i sądowej ochrony praw własności intelektualnej na Ukrainie. Przeanalizowano kluczowe kierunki i etapy wdrażania na Ukrainie Krajowej strategii rozwoju sfery własności intelektualnej, jako głównego czynnika rozwiązania problemu działalności Sądu Najwyższego w Sprawach Własności Intelektualnej. Sformułowano poszczególne zalecenia mające na celu wyeliminowanie problemów praktycznej realizacji założenia sądu i określono perspektywę dalszych badań nad problematyką.

ZAPEWNIENIE PRAWA DO TAJEMNICY KORESPONDENCJI W WARUNKACH STANU WYJĄTKOWEGO: ZAGRANICZNE DOŚWIADCZENIE DLA UKRAINY

Alina Levchenko

aspirantka Wydziału Prawa Konstytucyjnego, Administracyjnego i Karnego
Uczelni publicznej „Kijowski Narodowy Uniwersytet Ekonomiczny im. Wadyma Hetmana” (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-0221-3937

Anotation. Głównym zadaniem każdego państwa demokratycznego jest zapewnienie praw i wolności jednostki, w tym prawa do tajemnicy korespondencji. Szczególne znaczenie ma zapewnienie tego prawa w warunkach stanu wyjątkowego. Stosując metody dialektyczne, porównawczo-prawne, systemowe, metody analizy, normatywne i prawne, formalnologiczne metody i metody prognozowania zbadano normatywne zabezpieczenie prawa do tajemnicy korespondencji w warunkach stanu wyjątkowego na Ukrainie i za granicą. Podstawą teoretyczno-metodologiczną i normatywną przeprowadzonego badania stały się prace naukowe oraz prawo krajowe i krajów obcych na badany temat. W artykule przeanalizowano ustawodawstwo Ukrainy i innych krajów dotyczące ograniczenia praw człowieka, w szczególności prawa do tajemnicy korespondencji, w warunkach stanu wyjątkowego. Wyróżniono trzy modele konstytucyjnej regulacji ograniczeń praw i wolności człowieka w stanie wyjątkowym, scharakteryzowano każdy z nich za pomocą przepisów konstytucji obcych krajów. Określono optymalny z tych modeli, który spełnia wymagania państwa prawnego. Okazało się, że na Ukrainie działa inny, wyróżniający się model konstytucyjnej regulacji ograniczeń praw człowieka w warunkach stanu wyjątkowego. Dlatego zalecono dostosowanie istniejącego modelu na Ukrainie do optymalnego i rozpowszechnionego wśród obcych krajów. Autor zaproponował dokonanie odpowiednich zmian w Konstytucji Ukrainy i ustawie Ukrainy „O reżimie prawnym stanu wyjątkowego”, koniecznie biorąc pod uwagę przepisy prawa państw obcych obowiązujące w warunkach stanu wyjątkowego. Zdaniem autora pozwoli to skutecznie zapewnić i chronić prawa człowieka, w szczególności prawo do tajemnicy korespondencji w warunkach stanu wyjątkowego.
Keywords: Głównym zadaniem każdego państwa demokratycznego jest zapewnienie praw i wolności jednostki, w tym prawa do tajemnicy korespondencji. Szczególne znaczenie ma zapewnienie tego prawa w warunkach stanu wyjątkowego. Stosując metody dialektyczne, porównawczo-prawne, systemowe, metody analizy, normatywne i prawne, formalnologiczne metody i metody prognozowania zbadano normatywne zabezpieczenie prawa do tajemnicy korespondencji w warunkach stanu wyjątkowego na Ukrainie i za granicą. Podstawą teoretyczno-metodologiczną i normatywną przeprowadzonego badania stały się prace naukowe oraz prawo krajowe i krajów obcych na badany temat. W artykule przeanalizowano ustawodawstwo Ukrainy i innych krajów dotyczące ograniczenia praw człowieka, w szczególności prawa do tajemnicy korespondencji, w warunkach stanu wyjątkowego. Wyróżniono trzy modele konstytucyjnej regulacji ograniczeń praw i wolności człowieka w stanie wyjątkowym, scharakteryzowano każdy z nich za pomocą przepisów konstytucji obcych krajów. Określono optymalny z tych modeli, który spełnia wymagania państwa prawnego. Okazało się, że na Ukrainie działa inny, wyróżniający się model konstytucyjnej regulacji ograniczeń praw człowieka w warunkach stanu wyjątkowego. Dlatego zalecono dostosowanie istniejącego modelu na Ukrainie do optymalnego i rozpowszechnionego wśród obcych krajów. Autor zaproponował dokonanie odpowiednich zmian w Konstytucji Ukrainy i ustawie Ukrainy „O reżimie prawnym stanu wyjątkowego”, koniecznie biorąc pod uwagę przepisy prawa państw obcych obowiązujące w warunkach stanu wyjątkowego. Zdaniem autora pozwoli to skutecznie zapewnić i chronić prawa człowieka, w szczególności prawo do tajemnicy korespondencji w warunkach stanu wyjątkowego.

KSZTAŁTOWANIE KONCEPCJI UZASADNIONYCH OCZEKIWAŃ W KONTEKŚCIE NOWOCZESNYCH TRENDÓW ROZWOJU PRAWA EUROPEJSKIEGO

Maryna Mahrelo

główny specjalista działu obsługi stanowisk prawnych Wielkiej Izby i Sądów Kasacyjnych
Sądu Najwyższego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-4592-1693

Anotation. Koncepcja uzasadnionych oczekiwań jest dziś jedną z najbardziej kontrowersyjnych konstrukcji prawnych, szeroko dyskutowanych przez specjalistów w dziedzinie prawa publicznego. Pomimo znacznej liczby publikacji, nie ma jeszcze systemowej lub przynajmniej spójnej teorii przyjętej przez społeczność naukową, która odzwierciedlałaby istotę, cel i mechanizm realizacji zasady uzasadnionych oczekiwań w relacjach jednostki z administracją publiczną jako nosicielem uznaniowych uprawnień. Niniejszy artykuł jest próbą analizy pochodzenia uzasadnionych oczekiwań w kontekście wieloaspektowej problematyki publicznie-prawnej prawa europejskiego. W nim udowodniono, że to kompleksowe, systemowe podejście do rozumienia uzasadnionych oczekiwań jako zjawiska prawa publicznego, w szczególności w związku tego zjawiska z głównymi trendami rozwoju prawa europejskiego, może zapewnić jego odpowiednie zrozumienie.
Keywords: Koncepcja uzasadnionych oczekiwań jest dziś jedną z najbardziej kontrowersyjnych konstrukcji prawnych, szeroko dyskutowanych przez specjalistów w dziedzinie prawa publicznego. Pomimo znacznej liczby publikacji, nie ma jeszcze systemowej lub przynajmniej spójnej teorii przyjętej przez społeczność naukową, która odzwierciedlałaby istotę, cel i mechanizm realizacji zasady uzasadnionych oczekiwań w relacjach jednostki z administracją publiczną jako nosicielem uznaniowych uprawnień. Niniejszy artykuł jest próbą analizy pochodzenia uzasadnionych oczekiwań w kontekście wieloaspektowej problematyki publicznie-prawnej prawa europejskiego. W nim udowodniono, że to kompleksowe, systemowe podejście do rozumienia uzasadnionych oczekiwań jako zjawiska prawa publicznego, w szczególności w związku tego zjawiska z głównymi trendami rozwoju prawa europejskiego, może zapewnić jego odpowiednie zrozumienie.

ZASADA DUE DILIGENCE W PRAWIE PODATKOWYM I PRAKTYCE SĄDOWEJ KRAJÓW UE I UKRAINY: ANALIZA PORÓWNAWCZA

Viktor Moroz

student Wydziału Prawa Narodowego Uniwersytetu Lotniczego, partner zarządzający
Stowarzyszenia Adwokackiego „Suprema Lex”

ORCID ID: 0000-0002-7070-0104

Anotation. Artykuł został poświęcony zagadnieniom analizy porównawczej prawa podatkowego i praktyki sądowej krajów UE i Ukrainy w aspekcie zasady due diligence (należytej staranności). W artykule zbadano pojęcie administracji podatkowej, problematykę administracji podatkowej w krajach UE i na Ukrainie, określono istotę zasady due diligence, przeanalizowano problemy stosowania zasady należytej staranności w sporach sądowych w krajach UE i krajowych praktykach sądowych na Ukrainie oraz perspektywy rozwoju prawa krajowego w celu uniknięcia istniejącego ryzyka stosowania zasady należytej staranności. Ponadto artykuł stwierdza, że istotą zasady (doktryny) należytej staranności jest to, że podatnik – kupujący – nie ponosi odpowiedzialności w postaci pozbawienia prawa do ulgi podatkowej lub kosztów nadużyć podatkowych dostawcy lub jego kontrahentów tylko wtedy, gdy dołożył należytej staranności i ostrożności oraz nie był świadomy nadużyć swoich kontrahentów. Ponadto przeanalizowano regulacje zasady due diligence w prawie krajów UE w porównaniu z krajowymi regulacjami tej zasady na Ukrainie i opracowano zalecenia dotyczące usuwania luk w regulacji prawnej zasady due diligence w prawie krajowym Ukrainy. Na podstawie wyników badania uzasadniona jest potrzeba zachowania równowagi między zasadą należytej staranności a zasadami proporcjonalności i skuteczności poprzez zakazanie zasad proceduralnych, które uniemożliwiałyby wykonywanie praw przysługujących podatnikowi.
Keywords: Artykuł został poświęcony zagadnieniom analizy porównawczej prawa podatkowego i praktyki sądowej krajów UE i Ukrainy w aspekcie zasady due diligence (należytej staranności). W artykule zbadano pojęcie administracji podatkowej, problematykę administracji podatkowej w krajach UE i na Ukrainie, określono istotę zasady due diligence, przeanalizowano problemy stosowania zasady należytej staranności w sporach sądowych w krajach UE i krajowych praktykach sądowych na Ukrainie oraz perspektywy rozwoju prawa krajowego w celu uniknięcia istniejącego ryzyka stosowania zasady należytej staranności. Ponadto artykuł stwierdza, że istotą zasady (doktryny) należytej staranności jest to, że podatnik – kupujący – nie ponosi odpowiedzialności w postaci pozbawienia prawa do ulgi podatkowej lub kosztów nadużyć podatkowych dostawcy lub jego kontrahentów tylko wtedy, gdy dołożył należytej staranności i ostrożności oraz nie był świadomy nadużyć swoich kontrahentów. Ponadto przeanalizowano regulacje zasady due diligence w prawie krajów UE w porównaniu z krajowymi regulacjami tej zasady na Ukrainie i opracowano zalecenia dotyczące usuwania luk w regulacji prawnej zasady due diligence w prawie krajowym Ukrainy. Na podstawie wyników badania uzasadniona jest potrzeba zachowania równowagi między zasadą należytej staranności a zasadami proporcjonalności i skuteczności poprzez zakazanie zasad proceduralnych, które uniemożliwiałyby wykonywanie praw przysługujących podatnikowi.

PODSTAWY PRAWNE DEMOKRACJI ELEKTRONICZNEJ NA UKRAINIE

Anna Mkhitarian

aspirantka Katedry Prawa Konstytucyjnego i Sprawiedliwości
Odeskiego Narodowego Uniwersytetu imienia I.I. Miecznikowa (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1581-8812

Anotation. W artykule zbadano teoretyczne i prawne podstawy demokracji elektronicznej na Ukrainie. Uwzględniono społeczne przesłanki rozwoju społeczeństwa informacyjnego oraz regulację prawną tego zakresu. W artykule scharakteryzowano najbardziej znane teorie demokracji elektronicznej – „demokracja uczestnicząca” Y. Masudy, „demokracja na pół bezpośrednia” A. Tofflera i „demokracja monitory” J. Keane. Określono także główne problemy współczesnej demokracji postreprezentatywnej. Większa część pracy poświęcona jest analizie ukraińskiego prawa w zakresie rozwoju społeczeństwa informacyjnego i demokracji elektronicznej. Oprócz prawa krajowego rozważono Zalecenie CM/Rec(2009) 1 Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie demokracji elektronicznej i jego główne przepisy dotyczące demokracji elektronicznej i jej sektorów.
Keywords: W artykule zbadano teoretyczne i prawne podstawy demokracji elektronicznej na Ukrainie. Uwzględniono społeczne przesłanki rozwoju społeczeństwa informacyjnego oraz regulację prawną tego zakresu. W artykule scharakteryzowano najbardziej znane teorie demokracji elektronicznej – „demokracja uczestnicząca” Y. Masudy, „demokracja na pół bezpośrednia” A. Tofflera i „demokracja monitory” J. Keane. Określono także główne problemy współczesnej demokracji postreprezentatywnej. Większa część pracy poświęcona jest analizie ukraińskiego prawa w zakresie rozwoju społeczeństwa informacyjnego i demokracji elektronicznej. Oprócz prawa krajowego rozważono Zalecenie CM/Rec(2009) 1 Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie demokracji elektronicznej i jego główne przepisy dotyczące demokracji elektronicznej i jej sektorów.

PODEJŚCIA KONCEPCYJNE W PRAWIE DO DEFINIOWANIA POJĘCIA RYNKU ROLNEGO

Yuliia Pavliuchenko

kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Prawa Gospodarczego
Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa (Winnica, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1504-8384

Anotation. Rynek rolny jest przedmiotem regulacji prawnych, dlatego wymaga jednoznacznej definicji prawnej. Podstawą badania jest podejście, że pojęcie rynku rolnego rozwija się i wywodzi się z pojęcia rynku. W trakcie badania z wykorzystaniem metody systemowej, metody analizy i syntezy oraz metody formalno-prawnej przeprowadzono analizę różnych źródeł naukowych, prawa Ukrainy i niektórych innych krajów w zakresie definicji pojęcia rynku i rynku rolnego. Wśród dostępnych naukowych podejść do definiowania rynku okazuje się, że w naukach prawnych rynek rolny jest rozumiany głównie jako sfera obrotu towarowego, system (całość) stosunków społecznych lub mechanizm regulacyjny. Uzasadniono, że do ogólnej definicji legislacyjnej rynku rolnego podstawą może być zrozumienie tego pojęcia jako systemu stosunków społecznych uregulowanych normami prawa, które powstają przy sprzedaży produktów rolnych. Jednocześnie w kontekście poprawy regulacji prawnych funkcjonowania rynku rolnego należy również wziąć pod uwagę podejścia do definiowania rynku rolnego jako sfery obrotu produktami rolnymi i mechanizmu regulacji interakcji między potencjalnymi sprzedawcami i nabywcami.
Keywords: Rynek rolny jest przedmiotem regulacji prawnych, dlatego wymaga jednoznacznej definicji prawnej. Podstawą badania jest podejście, że pojęcie rynku rolnego rozwija się i wywodzi się z pojęcia rynku. W trakcie badania z wykorzystaniem metody systemowej, metody analizy i syntezy oraz metody formalno-prawnej przeprowadzono analizę różnych źródeł naukowych, prawa Ukrainy i niektórych innych krajów w zakresie definicji pojęcia rynku i rynku rolnego. Wśród dostępnych naukowych podejść do definiowania rynku okazuje się, że w naukach prawnych rynek rolny jest rozumiany głównie jako sfera obrotu towarowego, system (całość) stosunków społecznych lub mechanizm regulacyjny. Uzasadniono, że do ogólnej definicji legislacyjnej rynku rolnego podstawą może być zrozumienie tego pojęcia jako systemu stosunków społecznych uregulowanych normami prawa, które powstają przy sprzedaży produktów rolnych. Jednocześnie w kontekście poprawy regulacji prawnych funkcjonowania rynku rolnego należy również wziąć pod uwagę podejścia do definiowania rynku rolnego jako sfery obrotu produktami rolnymi i mechanizmu regulacji interakcji między potencjalnymi sprzedawcami i nabywcami.

INFORMATYZACJA EDUKACJI W KONTEKŚCIE KSZTAŁTOWANIA GLOBALNEJ PRZESTRZENI EDUKACYJNEJ

Inna Kapush

studentka
Instytucji szkolnictwa wyższego „Lwowski Uniwersytet Biznesu i Prawa” (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1672-0999

Anotation. W artykule przeanalizowano zagadnienia informatyzacji edukacji w kontekście kształtowania globalnej przestrzeni edukacyjnej. Zaznaczono, że proces informatyzacji społeczeństwa wymaga niekwestionowanego procesu informatyzacji edukacji. W końcu edukacja jako instytucja społeczna nie może nie doświadczyć zmian zachodzących w społeczeństwie. Stwierdzono, że we współczesnym społeczeństwie ilość informacji jest tak duża, że praca z nią, zwykłe sposoby jej wyszukiwania i przekazywania stają się nieskuteczne. Wraz z pojawieniem się nowych środków technicznych możliwości pracy z informacjami zmieniły się jakościowo i znacznie się rozszerzyły. Informatyzacja społeczeństwa jest procesem aktywnego wykorzystania technologii informacyjnej do wytwarzania, przetwarzania, przechowywania i rozpowszechniania informacji, a zwłaszcza wiedzy. Nowoczesne potężne komputery, narzędzia komunikacyjne pozwalają na szybkie znalezienie, przekazywanie i przetwarzanie niezbędnych informacji. A do tego trzeba umieć korzystać z tych środków, czyli opanować odpowiednie technologie, które dziś nazwano „nowymi technologiami informatycznymi”. Wskazano, że w celu poprawy parametrów jakościowych całego systemu edukacji na pierwszy plan wysuwa się problem poprawy jakości szkolenia specjalistów w instytucjach edukacyjnych. Przesłankami tego procesu są następujące przepisy: transformacja samej pedagogiki; gwałtowny wzrost ilości informacji; zmiany społeczne trwające w społeczeństwie; wydarzenia o charakterze organizacyjnym; potrzeba przejścia od frontalnego do indywidualnego i zróżnicowanego uczenia się, co warunkuje potrzebę szybkiego i szerszego procesu informatyzacji edukacji. Należy zauważyć, że informatyzacja edukacji polega na tworzeniu i wykorzystywaniu technologii informatycznych w celu zwiększenia efektywności działań prowadzonych w systemie edukacji.
Keywords: W artykule przeanalizowano zagadnienia informatyzacji edukacji w kontekście kształtowania globalnej przestrzeni edukacyjnej. Zaznaczono, że proces informatyzacji społeczeństwa wymaga niekwestionowanego procesu informatyzacji edukacji. W końcu edukacja jako instytucja społeczna nie może nie doświadczyć zmian zachodzących w społeczeństwie. Stwierdzono, że we współczesnym społeczeństwie ilość informacji jest tak duża, że praca z nią, zwykłe sposoby jej wyszukiwania i przekazywania stają się nieskuteczne. Wraz z pojawieniem się nowych środków technicznych możliwości pracy z informacjami zmieniły się jakościowo i znacznie się rozszerzyły. Informatyzacja społeczeństwa jest procesem aktywnego wykorzystania technologii informacyjnej do wytwarzania, przetwarzania, przechowywania i rozpowszechniania informacji, a zwłaszcza wiedzy. Nowoczesne potężne komputery, narzędzia komunikacyjne pozwalają na szybkie znalezienie, przekazywanie i przetwarzanie niezbędnych informacji. A do tego trzeba umieć korzystać z tych środków, czyli opanować odpowiednie technologie, które dziś nazwano „nowymi technologiami informatycznymi”. Wskazano, że w celu poprawy parametrów jakościowych całego systemu edukacji na pierwszy plan wysuwa się problem poprawy jakości szkolenia specjalistów w instytucjach edukacyjnych. Przesłankami tego procesu są następujące przepisy: transformacja samej pedagogiki; gwałtowny wzrost ilości informacji; zmiany społeczne trwające w społeczeństwie; wydarzenia o charakterze organizacyjnym; potrzeba przejścia od frontalnego do indywidualnego i zróżnicowanego uczenia się, co warunkuje potrzebę szybkiego i szerszego procesu informatyzacji edukacji. Należy zauważyć, że informatyzacja edukacji polega na tworzeniu i wykorzystywaniu technologii informatycznych w celu zwiększenia efektywności działań prowadzonych w systemie edukacji.

ZAPEWNIENIE LEGALNOŚCI W ZAKRESIE DZIAŁANIA ORGANÓW ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ W NOWOCZESNYCH WARUNKACH

Oleksii Marushii

student
Instytucji szkolnictwa wyższego „Lwowski Uniwersytet Biznesu i Prawa” (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-2677-7577

Anotation. W artykule przeanalizowano podejścia do zrozumienia pojęcia „legalności” w zakresie administracji publicznej. Wskazano, że ta kategoria jest rozważana w wąskim i szerokim znaczeniu, ponieważ legalność jest dość szerokim, wieloaspektowym zjawiskiem, które swą istotą przenika we wszystkie procesy funkcjonowania społeczeństwa, państwa i życia ludzi regulowane przez prawo. Swoisty łańcuch zjawisk jednorzędowych, odzwierciedlający treść i przeznaczenie legalności, pozwolił stwierdzić, że nie można przeciwstawiać etapów i form wyrażania legalności. Wszystkie są ważne, wzajemnie uwarunkowane i tylko ich realizacja jako całości może zapewnić jasne i prawidłowe wykonanie norm prawa przez wszystkie podmioty. Dlatego legalność jest rodzajem procesu przejścia od możliwości prawnej do rzeczywistości prawnej. W tym przejawia się dyktatura prawa. Zaznaczono, że legalność w organach władzy wykonawczej jest w istocie podstawową zasadą ich działania. Stwierdzono, że podstawowe zasady legalności w administracji publicznej obejmują: praworządność w systemie aktów normatywnych; jedność legalności; niepodważalność prawa w praktyce społecznej; prawdziwy charakter legalności; zapewnienie praw człowieka; nieuchronność ponoszenia odpowiedzialności za przestępstwa; związek legalności i celowości, legalności i kulturalności, legalności i sprawiedliwości i tym podobne.
Keywords: W artykule przeanalizowano podejścia do zrozumienia pojęcia „legalności” w zakresie administracji publicznej. Wskazano, że ta kategoria jest rozważana w wąskim i szerokim znaczeniu, ponieważ legalność jest dość szerokim, wieloaspektowym zjawiskiem, które swą istotą przenika we wszystkie procesy funkcjonowania społeczeństwa, państwa i życia ludzi regulowane przez prawo. Swoisty łańcuch zjawisk jednorzędowych, odzwierciedlający treść i przeznaczenie legalności, pozwolił stwierdzić, że nie można przeciwstawiać etapów i form wyrażania legalności. Wszystkie są ważne, wzajemnie uwarunkowane i tylko ich realizacja jako całości może zapewnić jasne i prawidłowe wykonanie norm prawa przez wszystkie podmioty. Dlatego legalność jest rodzajem procesu przejścia od możliwości prawnej do rzeczywistości prawnej. W tym przejawia się dyktatura prawa. Zaznaczono, że legalność w organach władzy wykonawczej jest w istocie podstawową zasadą ich działania. Stwierdzono, że podstawowe zasady legalności w administracji publicznej obejmują: praworządność w systemie aktów normatywnych; jedność legalności; niepodważalność prawa w praktyce społecznej; prawdziwy charakter legalności; zapewnienie praw człowieka; nieuchronność ponoszenia odpowiedzialności za przestępstwa; związek legalności i celowości, legalności i kulturalności, legalności i sprawiedliwości i tym podobne.

CECHY WYKORZYSTANIA NOWOCZESNYCH TECHNOLOGII INFORMATYCZNYCH W DZIAŁALNOŚCI CENTRÓW USŁUG ADMINISTRACYJNYCH

Serhii Fedorishchev

wnioskodawca w Katedrze Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytet Celny i Finansowy (Dnipro, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9134-8499

Anotation. W artykule naukowym przedstawiono istotę wykorzystania nowoczesnych technologii informatycznych w działalności centrów usług administracyjnych. Ustalono, że wykorzystanie nowoczesnych technologii informatycznych w procesie świadczenia administracyjnych usług komunalnych charakteryzuje się nie tylko ilością i jakością informacji zamieszczanych na stronach internetowych, ale także zapewnieniem działania niektórych usług elektronicznych: pobrać formularze i próbki wniosków oraz inne dokumenty wymagane do odbioru usługi; umówić się na wstępną wizytę za pośrednictwem strony; możliwość obsługi przez „konto osobiste”, na przykład: przesłanie zeskanowanych kopii dokumentów do usługi w celu ich wstępnej weryfikacji przez odpowiedzialnych pracowników CNAP lub usługodawcę pod kątem zgodności z prawem; sprawdzić stan procedury świadczenia usługi na żądanie klienta; przesłać wniosek wraz z dokumentami i otrzymać wynik doręczenia (w niektórych możliwych przypadkach z uwzględnieniem przepisów obowiązującego prawa); wziąć udział w badaniu op-1ipe dotyczącym jakości usług; możliwość monitorowania sytuacji w CNAP przez kamery internetowe; umiejętność pozyskiwania informacji statystycznych, np. poznanie okresów największego lub najmniej obciążonego CNAP; przeglądać historię postępu kolejki; zapoznać się z najpopularniejszymi usługami administracyjnymi itp.
Keywords: W artykule naukowym przedstawiono istotę wykorzystania nowoczesnych technologii informatycznych w działalności centrów usług administracyjnych. Ustalono, że wykorzystanie nowoczesnych technologii informatycznych w procesie świadczenia administracyjnych usług komunalnych charakteryzuje się nie tylko ilością i jakością informacji zamieszczanych na stronach internetowych, ale także zapewnieniem działania niektórych usług elektronicznych: pobrać formularze i próbki wniosków oraz inne dokumenty wymagane do odbioru usługi; umówić się na wstępną wizytę za pośrednictwem strony; możliwość obsługi przez „konto osobiste”, na przykład: przesłanie zeskanowanych kopii dokumentów do usługi w celu ich wstępnej weryfikacji przez odpowiedzialnych pracowników CNAP lub usługodawcę pod kątem zgodności z prawem; sprawdzić stan procedury świadczenia usługi na żądanie klienta; przesłać wniosek wraz z dokumentami i otrzymać wynik doręczenia (w niektórych możliwych przypadkach z uwzględnieniem przepisów obowiązującego prawa); wziąć udział w badaniu op-1ipe dotyczącym jakości usług; możliwość monitorowania sytuacji w CNAP przez kamery internetowe; umiejętność pozyskiwania informacji statystycznych, np. poznanie okresów największego lub najmniej obciążonego CNAP; przeglądać historię postępu kolejki; zapoznać się z najpopularniejszymi usługami administracyjnymi itp.

POJĘCIA I ZNAKI ŚWIADCZENIA USŁUG PUBLICZNYCH W ZAKRESIE PAŃSTWOWEJ REJESTRACJI PRAW WŁASNOŚCI NA NIERUCHOMOŚCI

Natalia Martyniuk

wnioskodawca w Katedrze Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytet Celny i Finansowy (Dnipro, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9134-8499

Anotation. Artykuł naukowy poświęcony jest ujęciu kategorii usług publicznych świadczonych na Ukrainie. Rozważane są główne podejścia do definiowania pojęcia usług publicznych. Biorąc pod uwagę normatywne akty prawne oraz stan rozwoju nauki, wyróżnia się cechy usług publicznych w zakresie państwowej rejestracji praw majątkowych do nieruchomości. Proponowane w ramach usługi publicznej w zakresie państwowej rejestracji praw majątkowych należy rozumieć uregulowane w aktach prawnych administracji publicznej dotyczących praw majątkowych z wniosku osoby fizycznej lub prawnej o wydanie aktu administracyjnego (zezwolenie ), certyfikat, certyfikat itp.), mający na celu zabezpieczenie jej praw i uzasadnionych interesów i / lub wykonywanie obowiązków wynikających z przepisów prawa. Uwzględniając opinie naukowców na temat rozumienia istoty usług publicznych, do cech usług publicznych w zakresie państwowej rejestracji praw do nieruchomości zalicza się: przedmiot stosunków prawnych; bezpośrednia inicjatywa (wniosek) osoby fizycznej i / lub prawnej; jasne regulacje zgodne z przepisami o świadczeniu usług publicznych w tym zakresie; indywidualny akt administracyjny, będący końcowym wynikiem usługi.
Keywords: Artykuł naukowy poświęcony jest ujęciu kategorii usług publicznych świadczonych na Ukrainie. Rozważane są główne podejścia do definiowania pojęcia usług publicznych. Biorąc pod uwagę normatywne akty prawne oraz stan rozwoju nauki, wyróżnia się cechy usług publicznych w zakresie państwowej rejestracji praw majątkowych do nieruchomości. Proponowane w ramach usługi publicznej w zakresie państwowej rejestracji praw majątkowych należy rozumieć uregulowane w aktach prawnych administracji publicznej dotyczących praw majątkowych z wniosku osoby fizycznej lub prawnej o wydanie aktu administracyjnego (zezwolenie ), certyfikat, certyfikat itp.), mający na celu zabezpieczenie jej praw i uzasadnionych interesów i / lub wykonywanie obowiązków wynikających z przepisów prawa. Uwzględniając opinie naukowców na temat rozumienia istoty usług publicznych, do cech usług publicznych w zakresie państwowej rejestracji praw do nieruchomości zalicza się: przedmiot stosunków prawnych; bezpośrednia inicjatywa (wniosek) osoby fizycznej i / lub prawnej; jasne regulacje zgodne z przepisami o świadczeniu usług publicznych w tym zakresie; indywidualny akt administracyjny, będący końcowym wynikiem usługi.

PROBLEMY KONCEPTUALNEGO ROZWOJU PRAWA ARCHIWALNEGO I PRAWA ARCHIWALNEGO W ELE TECHNOTRONIC

Mariia Horishnia

wnioskodawca w Katedrze Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytet Celny i Finansowy (Dnipro, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-5067-6138

Anotation. W artykule omówiono międzysektorowy charakter prawa archiwalnego, jego związek z prawem informacyjnym jako kategorią zintegrowaną oraz problemy kształtowania się podejść doktrynalnych na przełomie faz ery informacyjnej. Zwrócono uwagę na aspekty prawne związane ze specyfiką kształtowania się spraw archiwalnych w najnowszych warunkach cyfryzacji. Ustala się, że zasady działania Państwowej Służby Archiwalnej określa ustawa o archiwach. Przedmiotem regulacji legislacyjnej w zakresie spraw archiwalnych są relacje, jakie powstają w procesie organizacji przechowywania, pozyskiwania, ewidencjonowania i korzystania z dokumentów archiwalnych, który odbywa się w interesie społeczeństwa, państwa i obywatela. Udowodniono, że przemysł archiwalny pełni w państwie funkcję administracyjną, nie może więc obejść się bez odpowiedniego wsparcia regulacyjnego, a relacje wynikające z dostępu do informacji archiwalnej wymagają poprawy regulacji. Zauważa się, że podstawy kształtowania się prawa archiwalnego kształtują się w płaszczyźnie prawa informacyjnego, obejmującego szereg zagadnień - prawa jednostki, prawo majątkowe, prawo administracyjne i międzynarodowe, prawo do informacji lub jego ograniczenia. Stwierdzono, że jedną z głównych funkcji prawa archiwalnego jest opracowanie metodologii prawnej obsługi pozyskiwania, rejestracji, przechowywania dokumentów retrospektywnych, w tym w formacie cyfrowym, oraz informowania o nich. Wskazano na „rodzinne” związki prawa archiwalnego z prawem informacyjnym i wykazano, że nauka o prawie archiwalnym staje się coraz bardziej interdyscyplinarna. W konkluzjach sformułowano główną funkcję prawa archiwalnego jako podgałęzi prawa i instytucji prawa informacyjnego, co wynika z przedmiotu i priorytetów przedmiotów regulacji prawnej - rozwój metod prawnych obsługi nabywania, rejestracji, przechowywania retrospektywnego dokumenty repozytorium i informowanie o nich.
Keywords: W artykule omówiono międzysektorowy charakter prawa archiwalnego, jego związek z prawem informacyjnym jako kategorią zintegrowaną oraz problemy kształtowania się podejść doktrynalnych na przełomie faz ery informacyjnej. Zwrócono uwagę na aspekty prawne związane ze specyfiką kształtowania się spraw archiwalnych w najnowszych warunkach cyfryzacji. Ustala się, że zasady działania Państwowej Służby Archiwalnej określa ustawa o archiwach. Przedmiotem regulacji legislacyjnej w zakresie spraw archiwalnych są relacje, jakie powstają w procesie organizacji przechowywania, pozyskiwania, ewidencjonowania i korzystania z dokumentów archiwalnych, który odbywa się w interesie społeczeństwa, państwa i obywatela. Udowodniono, że przemysł archiwalny pełni w państwie funkcję administracyjną, nie może więc obejść się bez odpowiedniego wsparcia regulacyjnego, a relacje wynikające z dostępu do informacji archiwalnej wymagają poprawy regulacji. Zauważa się, że podstawy kształtowania się prawa archiwalnego kształtują się w płaszczyźnie prawa informacyjnego, obejmującego szereg zagadnień - prawa jednostki, prawo majątkowe, prawo administracyjne i międzynarodowe, prawo do informacji lub jego ograniczenia. Stwierdzono, że jedną z głównych funkcji prawa archiwalnego jest opracowanie metodologii prawnej obsługi pozyskiwania, rejestracji, przechowywania dokumentów retrospektywnych, w tym w formacie cyfrowym, oraz informowania o nich. Wskazano na „rodzinne” związki prawa archiwalnego z prawem informacyjnym i wykazano, że nauka o prawie archiwalnym staje się coraz bardziej interdyscyplinarna. W konkluzjach sformułowano główną funkcję prawa archiwalnego jako podgałęzi prawa i instytucji prawa informacyjnego, co wynika z przedmiotu i priorytetów przedmiotów regulacji prawnej - rozwój metod prawnych obsługi nabywania, rejestracji, przechowywania retrospektywnego dokumenty repozytorium i informowanie o nich.

HISTORIA SŁOWNICTWA PODATKOWEGO W JĘZYKU UKRAIŃSKIM XX – POCZ. XXI W.

Rybak Kateryna

aspirantka Katedry Języka Ukraińskiego
Zaporoskiego Uniwersytetu Narodowego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7995-8454

Anotation. Dokonano analizy słownictwa sfery podatkowej w języku ukraińskim XX – pocz. XXI w. Wyróżniono podgrupy grupy leksykalno-semantycznej „nazwy podatkowe” za przedmiotami i podmiotami podatkowymi w związku z procesami społeczno-ekonomicznymi zachodzącymi w procesie tworzenia państwa. Zbadano strukturalne i semantyczne cechy nazw podatkowych w tym okresie w kontekście historii języka ukraińskiego. Wśród nazw podatkowych odnotowano starożytne słowa sięgające pochodzenia prasłowiańskiego, które w języku najczęściej funkcjonują w słownictwie pasywnym jako historyzmy i archaizmy. Znaczna część leksemów języka ukraińskiego jest przyswajana z innych języków za pośrednictwem głównie języka rosyjskiego i polskiego. Odnotowano również wzrost liczby internacjonalizmów. Produktywne okazały się, podobnie jak w poprzednich okresach językowych, pochodne na -ина i -ник, substantywizacja przymiotników. Część nowotworów jest skrótami złożonymi. Zauważalnie rośnie liczba słów oznaczających znaki charakteryzujące proces podatkowy. W połączeniu z rzeczownikami takie leksemy tworzą wyrażenia substantywno-adiektywne.
Keywords: Dokonano analizy słownictwa sfery podatkowej w języku ukraińskim XX – pocz. XXI w. Wyróżniono podgrupy grupy leksykalno-semantycznej „nazwy podatkowe” za przedmiotami i podmiotami podatkowymi w związku z procesami społeczno-ekonomicznymi zachodzącymi w procesie tworzenia państwa. Zbadano strukturalne i semantyczne cechy nazw podatkowych w tym okresie w kontekście historii języka ukraińskiego. Wśród nazw podatkowych odnotowano starożytne słowa sięgające pochodzenia prasłowiańskiego, które w języku najczęściej funkcjonują w słownictwie pasywnym jako historyzmy i archaizmy. Znaczna część leksemów języka ukraińskiego jest przyswajana z innych języków za pośrednictwem głównie języka rosyjskiego i polskiego. Odnotowano również wzrost liczby internacjonalizmów. Produktywne okazały się, podobnie jak w poprzednich okresach językowych, pochodne na -ина i -ник, substantywizacja przymiotników. Część nowotworów jest skrótami złożonymi. Zauważalnie rośnie liczba słów oznaczających znaki charakteryzujące proces podatkowy. W połączeniu z rzeczownikami takie leksemy tworzą wyrażenia substantywno-adiektywne.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ODSZKODOWAWCZA JAKO FORMA REALIZACJA ODPOWIEDZIALNOŚCI DELIKTOWEJ

Yuliya Borysova

aspirantka
Odeskiego Narodowego Uniwersytetu imienia I.I. Miecznikowa

ORCID ID: 0000-0002-7046-0016

Anotation. W artykule zbadano cechy obowiązku naprawienia szkody jako formy odpowiedzialności deliktowej poprzez zastosowanie następującego algorytmu: definicja odpowiedzialności deliktowej; ujawnienie charakteru i określenie elementów obowiązku naprawienia szkody; ustalenie mechanizmu realizacji odpowiedzialności deliktowej w ramach obowiązku zabezpieczenia jako ochronnego stosunku prawnego. Przyjmuje się, że odpowiedzialność deliktowa jako rodzaj odpowiedzialności cywilnej jest realizowana w ramach zobowiązań do naprawienia szkody i jest nowym relatywnym obowiązkiem nałożonym na sprawcę szkody (przedmiot odpowiedzialności deliktowej) w przypadku naruszenia bezwzględnej bierności obowiązek w bezwzględnych stosunkach prawnych. Jego celem jest przywrócenie naruszonego prawa bezwzględnego, aw przypadku niemożności – naprawienie szkody, zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową (moralną). Podkreśla się, że podmiotem odpowiedzialności deliktowej jest wyłącznie sprawca, ponieważ to on jest zobowiązany ponieść niekorzystne skutki majątkowe wykroczenia. Podstawą wymogu dla osoby, która może podlegać odpowiedzialności deliktowej jest obecność czynu niedozwolonego. W braku tego ostatniego dłużnikiem w obowiązku naprawienia szkody i odpowiednio przedmiotem odpowiedzialności deliktowej jest osoba winna zachowania sprawcy. W przypadku, gdy podmiot odpowiedzialności deliktowej wywiązuje się z nałożonego na niego obowiązku w ramach obowiązku odszkodowawczego, realizacja odpowiedzialności deliktowej.
Keywords: W artykule zbadano cechy obowiązku naprawienia szkody jako formy odpowiedzialności deliktowej poprzez zastosowanie następującego algorytmu: definicja odpowiedzialności deliktowej; ujawnienie charakteru i określenie elementów obowiązku naprawienia szkody; ustalenie mechanizmu realizacji odpowiedzialności deliktowej w ramach obowiązku zabezpieczenia jako ochronnego stosunku prawnego. Przyjmuje się, że odpowiedzialność deliktowa jako rodzaj odpowiedzialności cywilnej jest realizowana w ramach zobowiązań do naprawienia szkody i jest nowym relatywnym obowiązkiem nałożonym na sprawcę szkody (przedmiot odpowiedzialności deliktowej) w przypadku naruszenia bezwzględnej bierności obowiązek w bezwzględnych stosunkach prawnych. Jego celem jest przywrócenie naruszonego prawa bezwzględnego, aw przypadku niemożności – naprawienie szkody, zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową (moralną). Podkreśla się, że podmiotem odpowiedzialności deliktowej jest wyłącznie sprawca, ponieważ to on jest zobowiązany ponieść niekorzystne skutki majątkowe wykroczenia. Podstawą wymogu dla osoby, która może podlegać odpowiedzialności deliktowej jest obecność czynu niedozwolonego. W braku tego ostatniego dłużnikiem w obowiązku naprawienia szkody i odpowiednio przedmiotem odpowiedzialności deliktowej jest osoba winna zachowania sprawcy. W przypadku, gdy podmiot odpowiedzialności deliktowej wywiązuje się z nałożonego na niego obowiązku w ramach obowiązku odszkodowawczego, realizacja odpowiedzialności deliktowej.

W SPRAWIE POJĘCIA I ZNACZENIA UMÓW W SYSTEMIE REGULACJI PRAWNYCH STOSUNKÓW POWSTAJĄCYCH W PRZEWOZIE KOLEJOWYM

Rostyslav Sirko

Kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Nauk Prawnych
Czerniowieckiego Instytutu Międzynarodowego Uniwersytetu Humanistycznego (Czerniowce, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9698-5865

Anotation. Umowa przewozu kolejowego jest obecnie jednym z najczęstszych rodzajów umów transportowych. Pomimo dość szczegółowych regulacji prawnych w prawie cywilnym, istnieją pewne problemy w praktyce stosowania poszczególnych jego przepisów. Wynika to przede wszystkim z obecności licznych specjalnych przepisów i kodeksów regulujących poszczególne rodzaje umów przewozu. Obecnie prawo transportowe, podobnie jak prawo cywilne, jest w trakcie rekodyfikacji, dlatego celem artykułu jest przede wszystkim określenie podstawowych przesłanek i cech zawarcia umowy przewozu kolejowego. Metodologię badania stanowią ogólne naukowe metody poznania: dialektycznomaterialistyczne, porównawcze, historyczne, systemowe i inne. Wyciągnięto wnioski dotyczące zmiany obowiązującego prawa transportowego oraz określono elementy niezbędne przy jego zawieraniu.
Keywords: Umowa przewozu kolejowego jest obecnie jednym z najczęstszych rodzajów umów transportowych. Pomimo dość szczegółowych regulacji prawnych w prawie cywilnym, istnieją pewne problemy w praktyce stosowania poszczególnych jego przepisów. Wynika to przede wszystkim z obecności licznych specjalnych przepisów i kodeksów regulujących poszczególne rodzaje umów przewozu. Obecnie prawo transportowe, podobnie jak prawo cywilne, jest w trakcie rekodyfikacji, dlatego celem artykułu jest przede wszystkim określenie podstawowych przesłanek i cech zawarcia umowy przewozu kolejowego. Metodologię badania stanowią ogólne naukowe metody poznania: dialektycznomaterialistyczne, porównawcze, historyczne, systemowe i inne. Wyciągnięto wnioski dotyczące zmiany obowiązującego prawa transportowego oraz określono elementy niezbędne przy jego zawieraniu.

ZNACZENIE PODEJŚĆ CIAŁA W BADANIACH DYSKURS POLITYCZNYCH

Witalij Stiepanow

absolwent Wydziału Teorii i Praktyki Przekładu Angielskiego na Zaporoskim Uniwersytecie Narodowym (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8169-7908

Anotation. W proponowanym artykule autor rozważa mechanizm rekonstrukcji korpusów językowych jako autentyczną podstawę badania współczesnych procesów w dyskursie politycznym. Szczegółowo podane są główne kryteria kompilacji treści, które odróżniają ją od losowego zestawu tekstów - reprezentatywność, format elektroniczny, adnotacja, oprogramowanie. Szczegółowo opisana jest istota każdego kryterium i ich rola w budowie korpusu. Autor podkreśla, że korpus jest uproszczonym, miniaturowym modelem współczesnego dyskursu jako nieograniczonego komunikatywnego środowiska obiektywizacji procesów politycznych. Dodatkowo ujawniają się najpopularniejsze podejścia korpusowe do badania procesów we współczesnym dyskursie politycznym – analiza treści, analiza krytyczna, analiza opisowa, analiza kognitywna (m.in. metafora pojęciowa, analiza składowa, semantyka sieci językowych, analiza ilościowa, eksperyment asocjacyjny).
Keywords: W proponowanym artykule autor rozważa mechanizm rekonstrukcji korpusów językowych jako autentyczną podstawę badania współczesnych procesów w dyskursie politycznym. Szczegółowo podane są główne kryteria kompilacji treści, które odróżniają ją od losowego zestawu tekstów - reprezentatywność, format elektroniczny, adnotacja, oprogramowanie. Szczegółowo opisana jest istota każdego kryterium i ich rola w budowie korpusu. Autor podkreśla, że korpus jest uproszczonym, miniaturowym modelem współczesnego dyskursu jako nieograniczonego komunikatywnego środowiska obiektywizacji procesów politycznych. Dodatkowo ujawniają się najpopularniejsze podejścia korpusowe do badania procesów we współczesnym dyskursie politycznym – analiza treści, analiza krytyczna, analiza opisowa, analiza kognitywna (m.in. metafora pojęciowa, analiza składowa, semantyka sieci językowych, analiza ilościowa, eksperyment asocjacyjny).

MIĘDZY PRAWEM A KORUPCJĄ. DEPUTOWANI LUDOWI UKRAINY: ROLE STATUSÓW, POCHODZENIE SPOŁECZNE, LICZEBNOŚĆ, UDZIAŁ W DZIAŁALNOŚCI USTAWODAWCZEJ RADY NAJWYŻSZEJ UKRAINY DRUGIEJ-ÓSMEJ KADENCJI

Ihor Artiushenko

Student
Instytut Historii Ukrainy Narodowej Akademii Nauk Ukrainy (Kyiv, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1036-1697

Anotation. Na podstawie kręgu źródeł i literatury przeanalizowano zmiany w statusie społecznym deputowanych ludowych Ukrainy i ich udziale w działaniach legislacyjnych. W artykule autor rozważa status deputowanych ludowych Ukrainy. Stwierdza, że spowodował rozprzestrzenianie się korupcji w Radzie Najwyższej Ukrainy, uniemożliwił profesjonalizację organu ustawodawczego. Rozprzestrzenianie się korupcji wśród deputowanych było spowodowane łamaniem dawnych wartości społecznych i pojawieniem się pseudo wartości, które uzasadniały szybkie wzbogacenie się, w tym i na podstawie konfliktu interesów osobistych i społecznych. Deputowani stawali się podmiotem korupcji politycznej, ponieważ brali bezpośredni udział w podziale zasobów publicznych w celu uzyskania korzyści w postaci osobistego lub grupowego wzbogacenia lub uzyskania rozszerzenia władzy politycznej. Pełnili oni rolę pośredników między kapitałem a polityką publiczną. Działalność deputowanych na Ukrainie pozostała sakralizowana. Od wyborów do wyborów nastąpił wzrost liczby deputowanych związanych ze strukturami biznesowymi. Działalność w Radzie Najwyższej dla znacznej części deputowanych miała charakter lobbystyczny. Korupcja wśród deputowanych miała wiele przejawów. Życie polityczne Ukrainy było regularnie wypełnione informacjami o ich przestępstwach korupcyjnych. Korupcja przekształcała się w decydujący element postępowania deputowanego. Zaangażowanie deputowanych w działalność handlową stało się nowym rodzajem korupcji. Połączenie działalności deputowanych i działalności handlowej stanowiło konflikt interesów. Sposób postępowania deputowanych ulegał zmianom, stawał się coraz bardziej demagogiczny i populistyczny. Zaostrzył się problem powiązań deputowanych z wyborcami. Możliwości formalnej odpowiedzialności wobec wyborców pozwalały deputowanemu przy pewnych korzyściach ekonomicznych na zmianę siły politycznej. Nastąpił upadek ogólnej kultury deputowanych. Deputowani ludowi Ukrainy praktycznie nie ponosili politycznej odpowiedzialności za swoją działalność. Obecność immunitetu parlamentarnego działała odstraszająco w przeciwdziałaniu korupcji.
Keywords: Na podstawie kręgu źródeł i literatury przeanalizowano zmiany w statusie społecznym deputowanych ludowych Ukrainy i ich udziale w działaniach legislacyjnych. W artykule autor rozważa status deputowanych ludowych Ukrainy. Stwierdza, że spowodował rozprzestrzenianie się korupcji w Radzie Najwyższej Ukrainy, uniemożliwił profesjonalizację organu ustawodawczego. Rozprzestrzenianie się korupcji wśród deputowanych było spowodowane łamaniem dawnych wartości społecznych i pojawieniem się pseudo wartości, które uzasadniały szybkie wzbogacenie się, w tym i na podstawie konfliktu interesów osobistych i społecznych. Deputowani stawali się podmiotem korupcji politycznej, ponieważ brali bezpośredni udział w podziale zasobów publicznych w celu uzyskania korzyści w postaci osobistego lub grupowego wzbogacenia lub uzyskania rozszerzenia władzy politycznej. Pełnili oni rolę pośredników między kapitałem a polityką publiczną. Działalność deputowanych na Ukrainie pozostała sakralizowana. Od wyborów do wyborów nastąpił wzrost liczby deputowanych związanych ze strukturami biznesowymi. Działalność w Radzie Najwyższej dla znacznej części deputowanych miała charakter lobbystyczny. Korupcja wśród deputowanych miała wiele przejawów. Życie polityczne Ukrainy było regularnie wypełnione informacjami o ich przestępstwach korupcyjnych. Korupcja przekształcała się w decydujący element postępowania deputowanego. Zaangażowanie deputowanych w działalność handlową stało się nowym rodzajem korupcji. Połączenie działalności deputowanych i działalności handlowej stanowiło konflikt interesów. Sposób postępowania deputowanych ulegał zmianom, stawał się coraz bardziej demagogiczny i populistyczny. Zaostrzył się problem powiązań deputowanych z wyborcami. Możliwości formalnej odpowiedzialności wobec wyborców pozwalały deputowanemu przy pewnych korzyściach ekonomicznych na zmianę siły politycznej. Nastąpił upadek ogólnej kultury deputowanych. Deputowani ludowi Ukrainy praktycznie nie ponosili politycznej odpowiedzialności za swoją działalność. Obecność immunitetu parlamentarnego działała odstraszająco w przeciwdziałaniu korupcji.

KRYMINOLOGICZNE KIERUNKI ZAPOBIEGANIA PRZESTĘPCZOŚCI W SFERZE GOSPODARCZEJ W KRAJACH EUROPEJSKICH

Ilia Witiuk

aspirant Katedry Prawa Karnego i Kryminologii Państwowy Uniwersytet Służby Fiskalnej Ukrainy (Irpin, obwód Kijowski, Ukraina)

ORCID ID: 0009-0004-2621-8048

Anotation. W artykule ustalono, że informowanie i prace analityczne należą do priorytetowych obszarów działalności organów ścigania krajów europejskich w zakresie zapobiegania przestępczości gospodarczej. Zagraniczne doświadczenia w zakresie gromadzenia, analizowania i wykorzystywania informacji w postępowaniu karnym potwierdzają, że sprawne ramy prawne w połączeniu z nowoczesnym oprogramowaniem i rozwiązaniami technicznymi pozwalają na pozyskiwanie z różnych źródeł masy cennych informacji, które w przypadku kwalifikowanego przetwarzania stanowią główny sposób identyfikowania i powstrzymywania działalności zorganizowanych grup w dziedzinie gospodarki, ustalania przepływu środków finansowych i innego mienia uzyskanego w sposób przestępczy. Dlatego też odrębnym kierunkiem strategicznym usprawnienia dostarczania informacji i pracy analitycznej jest wprowadzenie modelu działania kierowanego przez analitykę – „Intelligence Led Policing”. Polega na systematycznym zbieraniu i ocenie informacji operacyjnych w ramach jasno określonego procesu analitycznego, uzyskiwaniu wysokiej jakości strategicznych i taktycznych produktów analitycznych oraz kompetentnym ich wykorzystaniu w podejmowaniu decyzji zarządczych.
Keywords: W artykule ustalono, że informowanie i prace analityczne należą do priorytetowych obszarów działalności organów ścigania krajów europejskich w zakresie zapobiegania przestępczości gospodarczej. Zagraniczne doświadczenia w zakresie gromadzenia, analizowania i wykorzystywania informacji w postępowaniu karnym potwierdzają, że sprawne ramy prawne w połączeniu z nowoczesnym oprogramowaniem i rozwiązaniami technicznymi pozwalają na pozyskiwanie z różnych źródeł masy cennych informacji, które w przypadku kwalifikowanego przetwarzania stanowią główny sposób identyfikowania i powstrzymywania działalności zorganizowanych grup w dziedzinie gospodarki, ustalania przepływu środków finansowych i innego mienia uzyskanego w sposób przestępczy. Dlatego też odrębnym kierunkiem strategicznym usprawnienia dostarczania informacji i pracy analitycznej jest wprowadzenie modelu działania kierowanego przez analitykę – „Intelligence Led Policing”. Polega na systematycznym zbieraniu i ocenie informacji operacyjnych w ramach jasno określonego procesu analitycznego, uzyskiwaniu wysokiej jakości strategicznych i taktycznych produktów analitycznych oraz kompetentnym ich wykorzystaniu w podejmowaniu decyzji zarządczych.