Journal №5 (33) vol. 2 / 2020|KELM

WYKAZ ZAŁĄCZONYCH PLIKÓW

HERMENEUTYCZNY CHARAKTER PROJEKTU NA PRZYKŁADZIE GRAFICZNEJ TRANSFORMACJI FORMY W SZTUCE OPTYCZNEJ

Valeriia Ivchenko

Aspirantka Katedry Pedagogiki
Krzyworoskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego (Krzywy Róg, obwód dniepropetrowski, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8011-2306

Anotation. W artykule podkreślono wyniki etapu diagnostycznego naturalnego eksperymentu pedagogicznego w celu przygotowania przyszłych projektantów do artystyczno-estetycznej interpretacji dzieł sztuki. Aby rozwiązać postawione problemy i zapewnić obiektywizm przepisów i wniosków, zastosowano następujące metody naukowe: badanie i podsumowywanie teoretycznych i praktycznych doświadczeń naukowych, analiza, synteza, porównanie, wyjaśnienie, rozmowa, wykład, artystyczna i estetyczna interpretacja dzieł sztuki. Na przykładzie osiągnięć naukowych i artystycznych artystów sztuki kinetycznej zbadano hermeneutyczną naturę działań artystycznych i projektowych, a także jej integracyjny związek z naturą bytu w jego materialnych (przedmiotowych, naturalnych) i duchowych przejawach bycia człowieka. Na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród przyszłych projektantów, dotyczącej własnego zrozumienia prawdziwej istoty graficznej transformacji formy w artystycznej działalności projektowej, zidentyfikowano stopień ukształtowania wiedzy, zdolności i umiejętności w zakresie artystyczno-estetycznej interpretacji dzieł sztuki. Krytyczne zrozumienie istoty logiczno-intuicyjnej i intuicyjnologicznej ścieżki poznania konstruktu artystyczno-estetycznej interpretacji sztuki ukształtowało u studentów świadome zrozumienie potrzeby rozróżnienia emocjonalnego monologu pierwotnego i głębokiej interakcji dialektycznej w kanale komunikacyjnym działań interpretacyjnych. Zrozumienie naturalnego fundamentu działań twórczych u podstaw rozwoju poznawczego, duchowego i materialnego człowieka przyczyniło się do świadomości prawdziwej siły sztuki, zarówno w przedstawieniu, jak i kształtowaniu innowacji informacyjnych w społeczeństwie. Udowodniono stopień potrzeby opanowania kompleksowej specyfiki triady dydaktycznej w interpretacji artystycznoestetycznej przez przyszłych projektantów w procesie samorealizacji osobistej i zawodowej.
Keywords: W artykule podkreślono wyniki etapu diagnostycznego naturalnego eksperymentu pedagogicznego w celu przygotowania przyszłych projektantów do artystyczno-estetycznej interpretacji dzieł sztuki. Aby rozwiązać postawione problemy i zapewnić obiektywizm przepisów i wniosków, zastosowano następujące metody naukowe: badanie i podsumowywanie teoretycznych i praktycznych doświadczeń naukowych, analiza, synteza, porównanie, wyjaśnienie, rozmowa, wykład, artystyczna i estetyczna interpretacja dzieł sztuki. Na przykładzie osiągnięć naukowych i artystycznych artystów sztuki kinetycznej zbadano hermeneutyczną naturę działań artystycznych i projektowych, a także jej integracyjny związek z naturą bytu w jego materialnych (przedmiotowych, naturalnych) i duchowych przejawach bycia człowieka. Na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród przyszłych projektantów, dotyczącej własnego zrozumienia prawdziwej istoty graficznej transformacji formy w artystycznej działalności projektowej, zidentyfikowano stopień ukształtowania wiedzy, zdolności i umiejętności w zakresie artystyczno-estetycznej interpretacji dzieł sztuki. Krytyczne zrozumienie istoty logiczno-intuicyjnej i intuicyjnologicznej ścieżki poznania konstruktu artystyczno-estetycznej interpretacji sztuki ukształtowało u studentów świadome zrozumienie potrzeby rozróżnienia emocjonalnego monologu pierwotnego i głębokiej interakcji dialektycznej w kanale komunikacyjnym działań interpretacyjnych. Zrozumienie naturalnego fundamentu działań twórczych u podstaw rozwoju poznawczego, duchowego i materialnego człowieka przyczyniło się do świadomości prawdziwej siły sztuki, zarówno w przedstawieniu, jak i kształtowaniu innowacji informacyjnych w społeczeństwie. Udowodniono stopień potrzeby opanowania kompleksowej specyfiki triady dydaktycznej w interpretacji artystycznoestetycznej przez przyszłych projektantów w procesie samorealizacji osobistej i zawodowej.

ROLA AMERYKAŃSKIEGO SZKOLNICTWA WYŻSZEGO W SUKCESIE STUDENTÓW

Olena Kozmenko

kandydat nauk pedagogicznych, docent, docent Katedry Języków Obcych i Komunikacji Zawodowej, doktorant Katedry Pedagogiki
Wschodnioukraińskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Wołodymyra Dala (Siewierodonieck, obwód ługański, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7063-2324

Anotation. W artykule przedstawiono analizę definicji osiągnięć uczniów w szkole wyższej. Naukowcy proponują wiele terminów oznaczających pewne aspekty osiągnięć podczas procesu uczenia się: „sukces akademicki”, „sukces w szkolnictwie wyższym”, „osiągnięcia naukowe” i inne. Ale w ramach naszych badań właściwe jest użycie terminu „sukces studenta”, ponieważ pozwala nam to na szersze zdefiniowanie tego pojęcia. Badania amerykańskich naukowców pokazują różne poglądy na ten problem, dostarczają różnych interpretacji. Wynika to z różnorodności amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego. Określenie cech amerykańskiego szkolnictwa wyższego pomaga zrozumieć jego wyjątkowość i przyczynia się do poprawy wydajności. Celem artykułu jest analiza różnic w określaniu wyników uczniów, uwzględnienie specyficznych cech amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego zgodnie z kryteriami opracowanymi przez autora. Przedstawiona analiza pokazuje różne podejścia do definiowania koncepcji sukcesu w szkolnictwie wyższym, co wskazuje na wielowymiarowość tego zjawiska. Proponowane odkrycia stanowią podstawę do dalszych badań nad wynikami studentów w USA.
Keywords: W artykule przedstawiono analizę definicji osiągnięć uczniów w szkole wyższej. Naukowcy proponują wiele terminów oznaczających pewne aspekty osiągnięć podczas procesu uczenia się: „sukces akademicki”, „sukces w szkolnictwie wyższym”, „osiągnięcia naukowe” i inne. Ale w ramach naszych badań właściwe jest użycie terminu „sukces studenta”, ponieważ pozwala nam to na szersze zdefiniowanie tego pojęcia. Badania amerykańskich naukowców pokazują różne poglądy na ten problem, dostarczają różnych interpretacji. Wynika to z różnorodności amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego. Określenie cech amerykańskiego szkolnictwa wyższego pomaga zrozumieć jego wyjątkowość i przyczynia się do poprawy wydajności. Celem artykułu jest analiza różnic w określaniu wyników uczniów, uwzględnienie specyficznych cech amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego zgodnie z kryteriami opracowanymi przez autora. Przedstawiona analiza pokazuje różne podejścia do definiowania koncepcji sukcesu w szkolnictwie wyższym, co wskazuje na wielowymiarowość tego zjawiska. Proponowane odkrycia stanowią podstawę do dalszych badań nad wynikami studentów w USA.

ROZWÓJ UMIEJĘTNOŚCI CYFROWYCH NAUCZYCIELA SZTUKI W KSZTAŁCENIU PODYPLOMOWYM

Liudmyla Kondratova

kandydat nauk pedagogicznych, docent, docent Katedry Otwartych Systemów Edukacyjnych i Technologii Informacyjno-Komunikacyjnych
Państwowej Instytucji Szkolnictwa Wyższego „Uniwersytet Zarządzania Oświatą”

ORCID ID: 0000-0002-8523-5567

Anotation. Celem tej pracy jest uwzględnienie cech procesu rozwoju umiejętności cyfrowych nauczyciela sztuki w edukacji podyplomowej. Zidentyfikowano cechy współczesnego procesu cyfryzacji edukacji artystycznej i przedstawiono własną interpretację pojęcia cyfrowa sprawność nauczyciela sztuki oraz przedstawiono korzyści płynące z rozwoju umiejętności cyfrowych w procesie podyplomowym. Rozważono warunki rozwoju umiejętności cyfrowych nauczycieli sztuki w procesie podyplomowym. Omówiono cechy kursu autorskiego na temat podnoszenia kwalifikacji nauczycieli sztuki w Warunkach otwartego uniwersytetu. Przedstawiono opis ważnych umiejętności cyfrowych nauczyciela, rozwijających się w procesie uczenia się na kursie autorskim. Przedstawiono doświadczenie w organizacji kształcenia nauczycieli oraz opisano główne osiągnięcia kształcenia nauczycieli w zakresie kształcenia podyplomowego. Rozważono skuteczne formy i osiągnięcia w rozwoju cyfrowej sprawności nauczycieli sztuki. Ujawniono cechy organizacji kursów doskonalących na kursie autorskim w środowisku edukacyjnym Google Classroom. Przedstawiono wyniki badań eksperymentalnych. W procesie podyplomowym na podstawie autorskiego kursu otwartego uniwersytetu kształcenia podyplomowego. W prezentowanym badaniu stosuje się metody: ogólnonaukowe (analiza, synteza, uogólnienie), metody badań teoretycznych (od abstrakcyjnego do konkretnego), metodę porównawczą.
Keywords: Celem tej pracy jest uwzględnienie cech procesu rozwoju umiejętności cyfrowych nauczyciela sztuki w edukacji podyplomowej. Zidentyfikowano cechy współczesnego procesu cyfryzacji edukacji artystycznej i przedstawiono własną interpretację pojęcia cyfrowa sprawność nauczyciela sztuki oraz przedstawiono korzyści płynące z rozwoju umiejętności cyfrowych w procesie podyplomowym. Rozważono warunki rozwoju umiejętności cyfrowych nauczycieli sztuki w procesie podyplomowym. Omówiono cechy kursu autorskiego na temat podnoszenia kwalifikacji nauczycieli sztuki w Warunkach otwartego uniwersytetu. Przedstawiono opis ważnych umiejętności cyfrowych nauczyciela, rozwijających się w procesie uczenia się na kursie autorskim. Przedstawiono doświadczenie w organizacji kształcenia nauczycieli oraz opisano główne osiągnięcia kształcenia nauczycieli w zakresie kształcenia podyplomowego. Rozważono skuteczne formy i osiągnięcia w rozwoju cyfrowej sprawności nauczycieli sztuki. Ujawniono cechy organizacji kursów doskonalących na kursie autorskim w środowisku edukacyjnym Google Classroom. Przedstawiono wyniki badań eksperymentalnych. W procesie podyplomowym na podstawie autorskiego kursu otwartego uniwersytetu kształcenia podyplomowego. W prezentowanym badaniu stosuje się metody: ogólnonaukowe (analiza, synteza, uogólnienie), metody badań teoretycznych (od abstrakcyjnego do konkretnego), metodę porównawczą.

TREŚĆ, CEL I KIERUNKI EDUKACJI POZASZKOLNEJ UKRAINY W OKRESIE SOWIECKIM (1952 – 1990)

Larysa Kostenko

kandydat nauk pedagogicznych, kierownik
Urzędu Edukacji Rady Miejskiej miasta Kropywnycki (Kropywnycki, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2930-7404

Anotation. W artykule, na podstawie analizy historyczno-pedagogicznej, ujawniono treść, cele i kierunki edukacji pozaszkolnej Ukrainy w latach 1952-1991. Autor podkreśla, że definicja treści edukacji pozaszkolnej w tym okresie zależała od uchwał, decyzji i zadań podjętych przez struktury władzy i miała na celu zaspokojenie potrzeb państwa i żądań dzieci i młodzieży w różnych dziedzinach kultury, nauki, technologii, rolnictwa i organizację treściwego i ciekawego wypoczynku. Celem edukacji pozaszkolnej w wyznaczonym okresie było przybliżenie szkoły do życia, do praktyki budownictwa socjalistycznego, hartowanie ideowo-polityczne uczniów, rozwój ich inicjatywy, aktywność. Publikacja podkreśla kierunki edukacji pozaszkolnej: polityczno-edukacyjny; techniczno-produkcyjny; naukowo-badawczy; artystyczno-estetyczny; wychowania fizycznego i sportu; turystyczno-wycieczkowy; zdrowotny; patriotyczny; rekreacyjny; krajoznawczy; biblioteczno-bibliograficzny. Autor dochodzi do wniosku, że w latach 1952-1990 na poziomie państwowym ustalono cel, treść, główne kierunki edukacji pozaszkolnej, które miały na celu wychowanie młodego pokolenia, wszechstronnie rozwiniętej osobowości, miały podtekst ideologiczny, co wynikało z polityki państwa kraju.
Keywords: W artykule, na podstawie analizy historyczno-pedagogicznej, ujawniono treść, cele i kierunki edukacji pozaszkolnej Ukrainy w latach 1952-1991. Autor podkreśla, że definicja treści edukacji pozaszkolnej w tym okresie zależała od uchwał, decyzji i zadań podjętych przez struktury władzy i miała na celu zaspokojenie potrzeb państwa i żądań dzieci i młodzieży w różnych dziedzinach kultury, nauki, technologii, rolnictwa i organizację treściwego i ciekawego wypoczynku. Celem edukacji pozaszkolnej w wyznaczonym okresie było przybliżenie szkoły do życia, do praktyki budownictwa socjalistycznego, hartowanie ideowo-polityczne uczniów, rozwój ich inicjatywy, aktywność. Publikacja podkreśla kierunki edukacji pozaszkolnej: polityczno-edukacyjny; techniczno-produkcyjny; naukowo-badawczy; artystyczno-estetyczny; wychowania fizycznego i sportu; turystyczno-wycieczkowy; zdrowotny; patriotyczny; rekreacyjny; krajoznawczy; biblioteczno-bibliograficzny. Autor dochodzi do wniosku, że w latach 1952-1990 na poziomie państwowym ustalono cel, treść, główne kierunki edukacji pozaszkolnej, które miały na celu wychowanie młodego pokolenia, wszechstronnie rozwiniętej osobowości, miały podtekst ideologiczny, co wynikało z polityki państwa kraju.

KATEGORIA STYLU MUZYCZNEGO: POZYCJE PERCEPCJI I ROZUMIENIA

Yuliia Kaplienko-Iliuk

kandydat historii sztuki, docent, docent Katedry Muzyki
Czerniowieckiego Uniwersytetu Narodowego imienia Jurija Fedkowycza (Czerniowce, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-6114-9680

Anotation. Celem artykułu jest podkreślenie cech kategorii stylu z różnych pozycji, co przyczynia się do kształtowania wielopoziomowego charakteru percepcji i zrozumienia stylu muzycznego. Metodologia badania opiera się na ogólnych naukowych zasadach badania procesu tworzenia kategorii stylu. Rozważanie podstawowych cech stylu wykorzystuje przede wszystkim prace o charakterze muzykologicznym. Nowością naukową jest usystematyzowanie podkreślania różnych pozycji postrzegania stylu jako aspektu myślenia muzycznego, jedności zjawisk, jako metody i sposobu pisania. Wnioski. Kategoria stylu muzycznego powstała na podstawie ewolucji poglądów historyków sztuki z różnych okresów historii muzyki. Ostatnio osiągnęła nowy integracyjny poziom rozumienia stylu, ukształtowany przez interdyscyplinarny charakter percepcji i interpretacji. Pozycje estetyki, psychologii, literaturoznawstwa ujawniają nowe trendy w badaniu tej kategorii, dają perspektywy pełniejszych definicji i cech stylu w muzykologii.
Keywords: Celem artykułu jest podkreślenie cech kategorii stylu z różnych pozycji, co przyczynia się do kształtowania wielopoziomowego charakteru percepcji i zrozumienia stylu muzycznego. Metodologia badania opiera się na ogólnych naukowych zasadach badania procesu tworzenia kategorii stylu. Rozważanie podstawowych cech stylu wykorzystuje przede wszystkim prace o charakterze muzykologicznym. Nowością naukową jest usystematyzowanie podkreślania różnych pozycji postrzegania stylu jako aspektu myślenia muzycznego, jedności zjawisk, jako metody i sposobu pisania. Wnioski. Kategoria stylu muzycznego powstała na podstawie ewolucji poglądów historyków sztuki z różnych okresów historii muzyki. Ostatnio osiągnęła nowy integracyjny poziom rozumienia stylu, ukształtowany przez interdyscyplinarny charakter percepcji i interpretacji. Pozycje estetyki, psychologii, literaturoznawstwa ujawniają nowe trendy w badaniu tej kategorii, dają perspektywy pełniejszych definicji i cech stylu w muzykologii.

WYMAGANIA DOTYCZĄCE WYPOSAŻENIA WNĘTRZ SZKOLNYCH: EWOLUCJA, STAN OBECNY, PERSPEKTYWY

Danylo Kosenko

docent Katedry Projektowania Wnętrz i Mebli
Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Technologii i Projektowania (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1668-6911

Anotation. Meble szkolne są nieodłącznym elementem szkolnej przestrzeni edukacyjnej. Analiza wyposażenia szkoły obejmuje rozważenie typologii mebli, tworzenie zestawów i przestrzenną organizację klasy. Na podstawie wymagań społeczno-kulturowych wyodrębniono trzy okresy rozwoju wyposażenia szkoły. W średniowieczu i renesansie wyposażenie szkoły było zorientowane na nauczyciela. Wyposażenie klas z połowy XVIII-XIX w. koncentruje się na prezentacji treści nauczania. Od początku XX w. przestrzeń edukacyjna staje się skoncentrowana na dzieciach, czyli elastyczna. W ostatniej ćwierci XX w. pojawiają się nowe wymagania społeczno-kulturowe oparte na paradygmacie szkoły partnerskiej i procesach partycypacyjnych „oddolnych”. W przestrzeniach edukacyjnych wyposażonych w meble w ramach procesów współpracy „oddolnej” nie można jeszcze kompleksowo uwzględnić wszystkich wymagań, co jest przedmiotem dalszego rozwoju.
Keywords: Meble szkolne są nieodłącznym elementem szkolnej przestrzeni edukacyjnej. Analiza wyposażenia szkoły obejmuje rozważenie typologii mebli, tworzenie zestawów i przestrzenną organizację klasy. Na podstawie wymagań społeczno-kulturowych wyodrębniono trzy okresy rozwoju wyposażenia szkoły. W średniowieczu i renesansie wyposażenie szkoły było zorientowane na nauczyciela. Wyposażenie klas z połowy XVIII-XIX w. koncentruje się na prezentacji treści nauczania. Od początku XX w. przestrzeń edukacyjna staje się skoncentrowana na dzieciach, czyli elastyczna. W ostatniej ćwierci XX w. pojawiają się nowe wymagania społeczno-kulturowe oparte na paradygmacie szkoły partnerskiej i procesach partycypacyjnych „oddolnych”. W przestrzeniach edukacyjnych wyposażonych w meble w ramach procesów współpracy „oddolnej” nie można jeszcze kompleksowo uwzględnić wszystkich wymagań, co jest przedmiotem dalszego rozwoju.

JĘZYKOWE ŚRODKI „ZACIERANIA” WIZERUNKU WROGA W DYSKURSIE WOJNY INFORMACYJNEJ

Olha Kyryliuk

kandydat nauk filologicznych, docent, doktorant Katedry Filologii Ukraińskiej, Teorii i Historii Literatury
Czarnomorskiego Narodowego Uniwersytetu imienia Piotra Mohyły (Mikołajów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9764-8756

Anotation. W artykule dokonano analizy językowych środków „zacierania” wizerunku wroga w dyskursie wojny informacyjnej, która towarzyszy rosyjsko-ukraińskiemu konfliktowi zbrojnemu. Zastosowano następujące metody badawcze: analizę dyskursu, która umożliwiła rozważenie zjawisk językowych z uwzględnieniem wpływu kontekstów historycznych i społecznych; analizę pojęciową i semno-składową. Na podstawie wyników analizy wyróżniono konstrukcje powtarzające się wielokrotnie w różnych tekstach. Na określenie takich konstrukcji wybrano termin szkodliwy lingwomem. W sumie odnotowano 53 lingwomemy, które są pogrupowane w dwie grupy tematyczne: 1) konstrukcje, których semantyka niweluje samoidentyfikację społeczeństwa i wprowadza go w psychokulturę wroga; 2) konstrukcje, których semantyka przenosi odpowiedzialność za wojnę z agresora na ofiarę agresji. Ustalono, że badane lingwomemy są zbudowane w postaci pytań retorycznych, haseł, związków substantyjno-adiektywnych i werbatywnosubstancjalnych; dwusylabowe niekompletne zdania, konstrukcje negatywne i tym podobne. Wpływ takich struktur na świadomość społeczną uzyskuje się poprzez zmianę zestawu tokenów w celu werbalizacji pojęcia WRÓG. W związku z tym stosowanie szkodliwych lingwomemów w przestrzeni informacyjnej zniekształca rzeczywisty obraz świata, dezorganizuje i dezorientuje społeczeństwo. Dlatego szczegółowe badanie treści językowej pola informacyjnego przyczyni się do wcześniejszego zidentyfikowania struktur o szkodliwej semantyce i pozwoli na stworzenie skutecznego systemu środków zaradczych.
Keywords: W artykule dokonano analizy językowych środków „zacierania” wizerunku wroga w dyskursie wojny informacyjnej, która towarzyszy rosyjsko-ukraińskiemu konfliktowi zbrojnemu. Zastosowano następujące metody badawcze: analizę dyskursu, która umożliwiła rozważenie zjawisk językowych z uwzględnieniem wpływu kontekstów historycznych i społecznych; analizę pojęciową i semno-składową. Na podstawie wyników analizy wyróżniono konstrukcje powtarzające się wielokrotnie w różnych tekstach. Na określenie takich konstrukcji wybrano termin szkodliwy lingwomem. W sumie odnotowano 53 lingwomemy, które są pogrupowane w dwie grupy tematyczne: 1) konstrukcje, których semantyka niweluje samoidentyfikację społeczeństwa i wprowadza go w psychokulturę wroga; 2) konstrukcje, których semantyka przenosi odpowiedzialność za wojnę z agresora na ofiarę agresji. Ustalono, że badane lingwomemy są zbudowane w postaci pytań retorycznych, haseł, związków substantyjno-adiektywnych i werbatywnosubstancjalnych; dwusylabowe niekompletne zdania, konstrukcje negatywne i tym podobne. Wpływ takich struktur na świadomość społeczną uzyskuje się poprzez zmianę zestawu tokenów w celu werbalizacji pojęcia WRÓG. W związku z tym stosowanie szkodliwych lingwomemów w przestrzeni informacyjnej zniekształca rzeczywisty obraz świata, dezorganizuje i dezorientuje społeczeństwo. Dlatego szczegółowe badanie treści językowej pola informacyjnego przyczyni się do wcześniejszego zidentyfikowania struktur o szkodliwej semantyce i pozwoli na stworzenie skutecznego systemu środków zaradczych.

POETYCKIE RELACJE FOLKLORU KALENDARZOWO-OBRZĘDOWEGO: PODEJŚCIA NAUKOWE, INTERPRETACJE

Halyna Koval

kandydat nauk filologicznych, starszy pracownik naukowy w dziale folklorystyki
Instytutu Ludoznawstwa Narodowej Akademii Nauk Ukrainy (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-2998-2357

Anotation. Artykuł przedstawia poglądy badaczy w dynamice czasowej na poetycką ekspresję dzieł kalendarzowoobrzędowych. Szczególne zainteresowanie różnymi gatunkami przyczyniło się do powstania studiów, które dziś nie straciły na znaczeniu – są to prace M. Maksymowicza, I. Wagilewicza, M. Kostomarowa, O. Potebniego, I. Franki i in. Skupiamy się na poglądach O. Deja, który uważał, że pieśni kalendarzowo-obrzędowe charakteryzują się poetycką doskonałością, emocjonalnym i estetycznym bogactwem. Folklorysta podkreślał potrzebę studiowania poetyki tekstów ludowych, ponieważ ważną rolę w kształtowaniu poetyki ludowo-artystycznej odgrywa wewnętrzna natura procesu poznawczego, psychologia postrzegania rzeczywistości. Stało się to priorytetem dla współczesnych badań, których przedmiotem badań jest materiał folklorystyczny pod względem cech tekstualno-strukturalnych, poznawczych i etnolingwistycznych.
Keywords: Artykuł przedstawia poglądy badaczy w dynamice czasowej na poetycką ekspresję dzieł kalendarzowoobrzędowych. Szczególne zainteresowanie różnymi gatunkami przyczyniło się do powstania studiów, które dziś nie straciły na znaczeniu – są to prace M. Maksymowicza, I. Wagilewicza, M. Kostomarowa, O. Potebniego, I. Franki i in. Skupiamy się na poglądach O. Deja, który uważał, że pieśni kalendarzowo-obrzędowe charakteryzują się poetycką doskonałością, emocjonalnym i estetycznym bogactwem. Folklorysta podkreślał potrzebę studiowania poetyki tekstów ludowych, ponieważ ważną rolę w kształtowaniu poetyki ludowo-artystycznej odgrywa wewnętrzna natura procesu poznawczego, psychologia postrzegania rzeczywistości. Stało się to priorytetem dla współczesnych badań, których przedmiotem badań jest materiał folklorystyczny pod względem cech tekstualno-strukturalnych, poznawczych i etnolingwistycznych.

TWÓRCZOŚĆ ETNOGRAFICZNA REGIONU PODKARPACKIEGO NA PRZYKŁADZIE HAFTU LUDOWEGO

Karyna Kurtieva

aspirantka na kierunku „034 Kulturoznawstwo”
Charkowskiej Państwowej Akademii Kultury (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8434-764X

Anotation. W artykule omówiono ważny aspekt dziedzictwa etnokulturowego narodu ukraińskiego, jakim jest haft ludowy. Życie, wierzenia, zwyczaje, obrzędy, folklor, światopogląd życiowy, który kształtował się podczas całego rozwoju historycznego – wszystko to miało odbicie w twórczości ludowej, w szczególności znalazło wyraz w hafcie. W badaniu problematyki artykułu wykorzystano źródła literackie, historyczno-etnograficzne. Podstawą instrumentarium badawczego było podejście kulturoznawcze i systemowe. Ten artykuł jest próbą zbadania haftu regionu podkarpackiego jako jednego z rodzajów sztuki i rzemiosła. W artykule przeanalizowano technikę, tradycje, preferencje ekspresyjne i estetyczne, wybór kolorów, ornamentów, środków obrazowych w hafcie jej poszczególnych obszarów historyczno-etnograficznych, a mianowicie: Huculszczyzny, Bojkowszczyzny, Łemkowszczyzny i Pokucia. Tak więc zgodnie z wynikami metody porównawczej, ustalono, że na podstawie haftu można było znaleźć nie tylko region zamieszkania, ale nawet wioskę, w której mieszkał właściciel haftu. Dziś tradycje ukraińskiego haftu są nieco zapomniane, ale Podkarpacie jest centrum etnograficznym, w którym tradycje te są nie tylko pamiętane, ale także dają nowy impuls do nowoczesnego rozwoju.
Keywords: W artykule omówiono ważny aspekt dziedzictwa etnokulturowego narodu ukraińskiego, jakim jest haft ludowy. Życie, wierzenia, zwyczaje, obrzędy, folklor, światopogląd życiowy, który kształtował się podczas całego rozwoju historycznego – wszystko to miało odbicie w twórczości ludowej, w szczególności znalazło wyraz w hafcie. W badaniu problematyki artykułu wykorzystano źródła literackie, historyczno-etnograficzne. Podstawą instrumentarium badawczego było podejście kulturoznawcze i systemowe. Ten artykuł jest próbą zbadania haftu regionu podkarpackiego jako jednego z rodzajów sztuki i rzemiosła. W artykule przeanalizowano technikę, tradycje, preferencje ekspresyjne i estetyczne, wybór kolorów, ornamentów, środków obrazowych w hafcie jej poszczególnych obszarów historyczno-etnograficznych, a mianowicie: Huculszczyzny, Bojkowszczyzny, Łemkowszczyzny i Pokucia. Tak więc zgodnie z wynikami metody porównawczej, ustalono, że na podstawie haftu można było znaleźć nie tylko region zamieszkania, ale nawet wioskę, w której mieszkał właściciel haftu. Dziś tradycje ukraińskiego haftu są nieco zapomniane, ale Podkarpacie jest centrum etnograficznym, w którym tradycje te są nie tylko pamiętane, ale także dają nowy impuls do nowoczesnego rozwoju.

TECHNIKI PRACY PSYCHOLOGICZNEJ ZE STEREOTYPAMI PŁCIOWYMI, DYSKRYMINACJĄ I SEKSIZMEM

Tetiana Zinchenko

studentka Katedry Psychologii
Zaporoskiego Uniwersytetu Narodowego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5854-556X

Anotation. Artykuł koncentruje się na analizie zorientowanego na płeć podejścia do pracy psychologicznej ze stereotypami płciowymi, dyskryminacją i seksizmem. W artykule omówiono metodyczne i teoretyczne podejścia do grupowej pracy psychologicznej ze stereotypami, teoretyczne uzasadnienie podejścia płciowego w pracy psychologa, formy, zadania, zasady pracy grupowej, metody i techniki interaktywne, porady metodyczne dla trenerów. Przedstawiono program szkolenia profilaktyki i przezwyciężania stereotypów związanych z płcią, dyskryminacją i seksizmem, który składa się z wprowadzenia, trzech sesji szkoleniowych, podsumowania i jest przeznaczony na 19 godzin pracy. Program jest zbudowany na podstawie opracowanego modelu teoretycznego, wyników badań empirycznych: pierwsza sesja szkolenia poświęcona stereotypom płci w ogóle, druga – bezpośrednio stereotypom płci dotyczącym wyglądu, stosunku do własnego wyglądu (samoocena), trzecia – możliwości zapobiegania i przezwyciężania stereotypów płci dotyczących wyglądu, dyskryminacji i seksizmu w różnych sferach życia.
Keywords: Artykuł koncentruje się na analizie zorientowanego na płeć podejścia do pracy psychologicznej ze stereotypami płciowymi, dyskryminacją i seksizmem. W artykule omówiono metodyczne i teoretyczne podejścia do grupowej pracy psychologicznej ze stereotypami, teoretyczne uzasadnienie podejścia płciowego w pracy psychologa, formy, zadania, zasady pracy grupowej, metody i techniki interaktywne, porady metodyczne dla trenerów. Przedstawiono program szkolenia profilaktyki i przezwyciężania stereotypów związanych z płcią, dyskryminacją i seksizmem, który składa się z wprowadzenia, trzech sesji szkoleniowych, podsumowania i jest przeznaczony na 19 godzin pracy. Program jest zbudowany na podstawie opracowanego modelu teoretycznego, wyników badań empirycznych: pierwsza sesja szkolenia poświęcona stereotypom płci w ogóle, druga – bezpośrednio stereotypom płci dotyczącym wyglądu, stosunku do własnego wyglądu (samoocena), trzecia – możliwości zapobiegania i przezwyciężania stereotypów płci dotyczących wyglądu, dyskryminacji i seksizmu w różnych sferach życia.

CECHY ROZWOJU INTELIGENCJI EMOCJONALNEJ I JEJ CZYNNIKÓW WE WCZESNEJ I PÓŹNEJ MŁODOŚCI

Maryna Laas

aspirantka Katedry Psychologii Społecznej i Praktycznej
Żytomierskiego Uniwersytetu Państwowego imienia Iwana Franki (Żytomierz, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8473-4188

Anotation. Artykuł poświęcono badaniu cech inteligencji emocjonalnej i czynników jej rozwoju we wczesnej i późnej młodości. Wybór badanych wyniósł 143 osoby w wieku wczesnej i 143 późnej młodości, w wieku od 15 do 23 lat. Stosowane metody: kwestionariusz „EmIn” D.V. Lusyna, test określający integralną empatię u nastolatków i młodzieży L.P. Zhuravliovoi, metoda diagnozowania dojrzałości emocjonalnej osobowości (MDDEO) O.S. Kochariana, M.A. Pivnia. Wyniki wskazują, że stwierdzono różnice wieku między miarami ogólnej inteligencji emocjonalnej, inteligencji intrapersonalnej i jej składników, jednak nie znaleziono wiarygodnych różnic między interpersonalną inteligencją emocjonalną a jej składnikami. Stwierdzono istotne statystycznie różnice między cechami funkcjonowania czynników rozwoju inteligencji emocjonalnej. W późnej młodości dominuje inteligencja intrapersonalna, zrozumienie emocji, ekspresja, samoregulacja, akceptacja własnych emocji. We wczesnej młodości dominuje wysoki poziom integralnej empatii, współprzeżywania, współczucia, wsparcia wewnętrznego, wsparcia nie na własną szkodę. Określono specyfikę wpływu czynników na rozwój inteligencji emocjonalnej w okresie młodości. System czynników w późnym okresie młodości jest szerszy i bardziej zróżnicowany w porównaniu do wczesnego. Dominującymi wewnętrznymi czynnikami inteligencji emocjonalnej u starszej młodzieży są zarówno niższe formy empatii (obojętność), jak i wyższe (wsparcie nie na własną szkodę). U wczesnej młodości dominującym wewnętrznym czynnikiem inteligencji emocjonalnej jest wsparcie wewnętrzne.
Keywords: Artykuł poświęcono badaniu cech inteligencji emocjonalnej i czynników jej rozwoju we wczesnej i późnej młodości. Wybór badanych wyniósł 143 osoby w wieku wczesnej i 143 późnej młodości, w wieku od 15 do 23 lat. Stosowane metody: kwestionariusz „EmIn” D.V. Lusyna, test określający integralną empatię u nastolatków i młodzieży L.P. Zhuravliovoi, metoda diagnozowania dojrzałości emocjonalnej osobowości (MDDEO) O.S. Kochariana, M.A. Pivnia. Wyniki wskazują, że stwierdzono różnice wieku między miarami ogólnej inteligencji emocjonalnej, inteligencji intrapersonalnej i jej składników, jednak nie znaleziono wiarygodnych różnic między interpersonalną inteligencją emocjonalną a jej składnikami. Stwierdzono istotne statystycznie różnice między cechami funkcjonowania czynników rozwoju inteligencji emocjonalnej. W późnej młodości dominuje inteligencja intrapersonalna, zrozumienie emocji, ekspresja, samoregulacja, akceptacja własnych emocji. We wczesnej młodości dominuje wysoki poziom integralnej empatii, współprzeżywania, współczucia, wsparcia wewnętrznego, wsparcia nie na własną szkodę. Określono specyfikę wpływu czynników na rozwój inteligencji emocjonalnej w okresie młodości. System czynników w późnym okresie młodości jest szerszy i bardziej zróżnicowany w porównaniu do wczesnego. Dominującymi wewnętrznymi czynnikami inteligencji emocjonalnej u starszej młodzieży są zarówno niższe formy empatii (obojętność), jak i wyższe (wsparcie nie na własną szkodę). U wczesnej młodości dominującym wewnętrznym czynnikiem inteligencji emocjonalnej jest wsparcie wewnętrzne.

PODSTAWOWE CECHY REGULACJI STOSUNKÓW ROLNYCH W ŚWIETLE PRZEMIAN RYNKOWYCH

Olena Kononenko, Svitlana Loiko

Olena Kononenko, młodszy pracownik naukowy Wydziału Stosunków Rolnych i Zarządzania Przyrodą Narodowego Centrum Naukowego „Instytut Gospodarki Rolnej” (Kijów, Ukraina)
Svitlana Loiko, studentka Wydziału Stosunków Rolnych i Zarządzania Przyrodą Narodowego Centrum Naukowego „Instytut Gospodarki Rolnej” (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7867-3809, ORCID ID: 0000-0002-9605-9362

Anotation. Ustalono, że stosunki rolne są z natury niezwykle złożoną i wieloaspektową kategorią, która powstała w procesie długotrwałego rozwoju społecznego takich uprawnień, jak posiadanie, użytkowanie, rozporządzanie gruntami, masami lądowymi, a nawet poszczególnymi terytoriami. Charakteryzują się naturalnymi, ekonomicznymi, społecznymi cechami wynikającymi z wielofunkcyjności zasobów gruntów. Argumentuje się, że szczególną wagę w warunkach transformacji stosunków rolnych do warunków rynkowych gospodarki nabrały kwestie ich regulacji. Uzasadniono, że obecny mechanizm regulacji stosunków rolnych poza cechą instytucjonalną i zakresem pola regulacyjnego powinien obejmować regulacje rynkowe, państwowe, ponadpaństwowe, korporacyjne i samorządowe. Podstawą badania były ogólne naukowe i ekonomiczne metody badań, prace naukowe na temat rozwoju stosunków rolnych i cech ich regulacji, akty prawne, zasoby Internetu. Techniki abstrakcyjnologiczne pozwoliły odkryć istotę terminu „stosunki rolne”, które są modyfikowane pod wpływem transformacji rynkowej, koncepcyjnie scharakteryzować ich główne cechy, sformułować odpowiednie wnioski i określić perspektywy dalszych badań, które powinny koncentrować się na płaszczyźnie poszukiwania najnowszego modelu ich regulacji, który oprócz rynkowego i rządowego powinien obejmować mechanizmy regulacji korporacyjnej i samorządowej.
Keywords: Ustalono, że stosunki rolne są z natury niezwykle złożoną i wieloaspektową kategorią, która powstała w procesie długotrwałego rozwoju społecznego takich uprawnień, jak posiadanie, użytkowanie, rozporządzanie gruntami, masami lądowymi, a nawet poszczególnymi terytoriami. Charakteryzują się naturalnymi, ekonomicznymi, społecznymi cechami wynikającymi z wielofunkcyjności zasobów gruntów. Argumentuje się, że szczególną wagę w warunkach transformacji stosunków rolnych do warunków rynkowych gospodarki nabrały kwestie ich regulacji. Uzasadniono, że obecny mechanizm regulacji stosunków rolnych poza cechą instytucjonalną i zakresem pola regulacyjnego powinien obejmować regulacje rynkowe, państwowe, ponadpaństwowe, korporacyjne i samorządowe. Podstawą badania były ogólne naukowe i ekonomiczne metody badań, prace naukowe na temat rozwoju stosunków rolnych i cech ich regulacji, akty prawne, zasoby Internetu. Techniki abstrakcyjnologiczne pozwoliły odkryć istotę terminu „stosunki rolne”, które są modyfikowane pod wpływem transformacji rynkowej, koncepcyjnie scharakteryzować ich główne cechy, sformułować odpowiednie wnioski i określić perspektywy dalszych badań, które powinny koncentrować się na płaszczyźnie poszukiwania najnowszego modelu ich regulacji, który oprócz rynkowego i rządowego powinien obejmować mechanizmy regulacji korporacyjnej i samorządowej.

TENDENCJE W PRAKTYKACH SĄDOWYCH PRZY PONOWNYM ROZPATRZENIU ORZECZEŃ SĄDOWYCH W WYJĄTKOWYCH OKOLICZNOŚCIACH W WYKROCZENIACH KORUPCYJNYCH

Vitalii Dubas

sędzia
Wyższego Sądu Antykorupcyjnego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-4153-8758

Anotation. Artykuł analizuje kwestię rozpatrywania wykroczeń korupcyjnych za procedurą ponownego rozpatrzenia orzeczeń sądowych w wyjątkowych okolicznościach, a mianowicie w związku z ustanowieniem przez Trybunał Konstytucyjny Ukrainy niekonstytucyjności art. 366-1 Kodeksu Karnego Ukrainy. Podano retrospektywną analizę artykułu 459 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy w związku ze zmianami wprowadzonymi w 2017 roku. Autor analizuje orzeczenie Wielkiej Izby Sądu Najwyższego w sprawie rozpatrzenia sprawy w wyjątkowych okolicznościach i podkreśla niekonsekwencję dwóch orzeczeń Wielkiej Izby Sądu Najwyższego. Również w artykule dokonano analizy orzeczeń Wyższego Sądu Antykorupcyjnego, które zostały podjęte po uznaniu artykułu 366-1 Kodeksu Karnego Ukrainy za niekonstytucyjny. Autor zauważa, że zgodnie z wynikami ponownego rozpatrzenia spraw w wyjątkowych okolicznościach nie można „interweniować” w stosunki karno-prawne między państwem a osobą, jeśli zostały już rozwiązane (na przykład, czy kara została odbyta, czy została zapłacona grzywna), ponieważ skazany wypełnił swój obowiązek z tytułu wykonania ostatecznego orzeczenia w swojej sprawie – „res judicata” (rzecz osądzona). Należy również zauważyć, że taka podstawa zamknięcia postępowania karnego jako uznanie normy materialnego prawa karnego za niekonstytucyjną nie dotyczy osób rehabilitujących.
Keywords: Artykuł analizuje kwestię rozpatrywania wykroczeń korupcyjnych za procedurą ponownego rozpatrzenia orzeczeń sądowych w wyjątkowych okolicznościach, a mianowicie w związku z ustanowieniem przez Trybunał Konstytucyjny Ukrainy niekonstytucyjności art. 366-1 Kodeksu Karnego Ukrainy. Podano retrospektywną analizę artykułu 459 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy w związku ze zmianami wprowadzonymi w 2017 roku. Autor analizuje orzeczenie Wielkiej Izby Sądu Najwyższego w sprawie rozpatrzenia sprawy w wyjątkowych okolicznościach i podkreśla niekonsekwencję dwóch orzeczeń Wielkiej Izby Sądu Najwyższego. Również w artykule dokonano analizy orzeczeń Wyższego Sądu Antykorupcyjnego, które zostały podjęte po uznaniu artykułu 366-1 Kodeksu Karnego Ukrainy za niekonstytucyjny. Autor zauważa, że zgodnie z wynikami ponownego rozpatrzenia spraw w wyjątkowych okolicznościach nie można „interweniować” w stosunki karno-prawne między państwem a osobą, jeśli zostały już rozwiązane (na przykład, czy kara została odbyta, czy została zapłacona grzywna), ponieważ skazany wypełnił swój obowiązek z tytułu wykonania ostatecznego orzeczenia w swojej sprawie – „res judicata” (rzecz osądzona). Należy również zauważyć, że taka podstawa zamknięcia postępowania karnego jako uznanie normy materialnego prawa karnego za niekonstytucyjną nie dotyczy osób rehabilitujących.

WSPÓŁDZIAŁANIE SĘDZIÓW Z PROKURATURĄ I ORGANAMI ŚCIGANIA W ZACHODNICH OBWODACH UKRAIŃSKIEJ SRR 1944 – 1953

Alla Dumanivska

rejestrator sądowy
Lwowskiego Okręgowego Sądu Administracyjnego (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9948-3919

Anotation. Artykuł naukowy bada związek radzieckich sędziów z prokuraturą i organami ścigania w regionie zachodnioukraińskim w pierwszej powojennej dekadzie. Ujawniono ścisłą współpracę sędziów z prokuraturą i organami ścigania w rozwiązywaniu ważnych problemów politycznych w zachodnich regionach Ukraińskiej SRR. Pracownicy aparatu sądowego brali czynny udział w radzieckich kampaniach wyborczych, w procesach kolektywizacji, w walce z podziemiem ounowskim i tym podobne. Zaznaczono kontrolę partii komunistycznej w przypadkach podejmowania wyroków uniewinniających. Rozpatrywano obowiązującą praktykę zgłaszanie prokuratorów najwyższej rangi o każdej zawieszonej w sądzie sprawie i każdym wydanym wyroku uniewinniającym oraz procedurę powiadamiania sędziów do prokuratury wyższej rangi o każdej zatrzymanej i zamkniętej na posiedzeniu przygotowawczym sprawie, która wpłynęła z prokuratury rejonu. Ustalono, że w niektórych przypadkach instytucje sądowe w zachodnich regionach Ukrainy nadal wydawały wyroki uniewinniające, a nawet próbowały powstrzymać nieuzasadnione represje. Takie wyprzedzanie w czasie procesów ogólnozwiątkowych, rozpoczętych po śmierci J. Stalina, tłumaczono nie tyle utratą partyjnej kontroli nad sądami, ile koniecznością przemyślanego połączenia polityki kija i marchewki w problematycznym regionie zachodnioukraińskim w celu jego skutecznej sowietyzacji.
Keywords: Artykuł naukowy bada związek radzieckich sędziów z prokuraturą i organami ścigania w regionie zachodnioukraińskim w pierwszej powojennej dekadzie. Ujawniono ścisłą współpracę sędziów z prokuraturą i organami ścigania w rozwiązywaniu ważnych problemów politycznych w zachodnich regionach Ukraińskiej SRR. Pracownicy aparatu sądowego brali czynny udział w radzieckich kampaniach wyborczych, w procesach kolektywizacji, w walce z podziemiem ounowskim i tym podobne. Zaznaczono kontrolę partii komunistycznej w przypadkach podejmowania wyroków uniewinniających. Rozpatrywano obowiązującą praktykę zgłaszanie prokuratorów najwyższej rangi o każdej zawieszonej w sądzie sprawie i każdym wydanym wyroku uniewinniającym oraz procedurę powiadamiania sędziów do prokuratury wyższej rangi o każdej zatrzymanej i zamkniętej na posiedzeniu przygotowawczym sprawie, która wpłynęła z prokuratury rejonu. Ustalono, że w niektórych przypadkach instytucje sądowe w zachodnich regionach Ukrainy nadal wydawały wyroki uniewinniające, a nawet próbowały powstrzymać nieuzasadnione represje. Takie wyprzedzanie w czasie procesów ogólnozwiątkowych, rozpoczętych po śmierci J. Stalina, tłumaczono nie tyle utratą partyjnej kontroli nad sądami, ile koniecznością przemyślanego połączenia polityki kija i marchewki w problematycznym regionie zachodnioukraińskim w celu jego skutecznej sowietyzacji.

CHARAKTER PRAWNY POSTĘPOWANIA W SPRAWACH O WYKROCZENIA ADMINISTRACYJNE

Dmytro Yevdokymov

aspirant Katedry Prawa Policyjnego
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-0505-8522

Anotation. Znaczenie tego artykułu polega na tym, że przy podejmowaniu decyzji o pociągnięciu osoby do odpowiedzialności administracyjnej, nałożeniu na nią odpowiedniej kary, podmioty upoważnione przez prawo dokonują znacznej liczby czynności procesowych, które łącznie tworzą stosunki prawne, zwykle określanych jako postępowanie w sprawach o wykroczenia administracyjne. Charakter prawny tych stosunków społecznych jest dość złożony i we współczesnym rozumieniu kształtował się przez kilka dziesięcioleci. Dlatego ich pełne zrozumienie powinno ułatwić przeprowadzenie analizy historyczno-prawnej natury prawnej postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne. W artykule dokonano analizy historyczno-prawnej natury prawnej postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne. Szczególną uwagę zwraca się na nowoczesny etap powstawania tej instytucji. Stwierdzono, że obecnie obowiązujący Kodeks Postępowania Administracyjnego Ukrainy nie spełnia wyzwań współczesnego życia prawnego i bez wątpienia wymaga jego przeglądu. Zaznaczono konieczność przeprowadzenia kolejnej systematyzacji całego prawa, które określa charakter prawny postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne, poprzez wdrożenie jego kodyfikacji.
Keywords: Znaczenie tego artykułu polega na tym, że przy podejmowaniu decyzji o pociągnięciu osoby do odpowiedzialności administracyjnej, nałożeniu na nią odpowiedniej kary, podmioty upoważnione przez prawo dokonują znacznej liczby czynności procesowych, które łącznie tworzą stosunki prawne, zwykle określanych jako postępowanie w sprawach o wykroczenia administracyjne. Charakter prawny tych stosunków społecznych jest dość złożony i we współczesnym rozumieniu kształtował się przez kilka dziesięcioleci. Dlatego ich pełne zrozumienie powinno ułatwić przeprowadzenie analizy historyczno-prawnej natury prawnej postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne. W artykule dokonano analizy historyczno-prawnej natury prawnej postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne. Szczególną uwagę zwraca się na nowoczesny etap powstawania tej instytucji. Stwierdzono, że obecnie obowiązujący Kodeks Postępowania Administracyjnego Ukrainy nie spełnia wyzwań współczesnego życia prawnego i bez wątpienia wymaga jego przeglądu. Zaznaczono konieczność przeprowadzenia kolejnej systematyzacji całego prawa, które określa charakter prawny postępowania w sprawach o wykroczenia administracyjne, poprzez wdrożenie jego kodyfikacji.

NARUSZENIE PRAW MAJĄTKOWYCH OSOBY W TRAKCIE DOCHODZENIA PRZEDPROCESOWEGO PRZY ZASTOSOWANIU TYMCZASOWEGO ZAJĘCIA MAJĄTKU

Tetiana Zelkina

aspirant Katedry Postępowania Karnego
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7387-898X

Anotation. Obecnie ograniczenia własności osoby podczas dochodzenia przedprocesowego najczęściej występują przy zastosowaniu takiego środka zabezpieczenia postępowania karnego, jak tymczasowe zajęcie majątku. Ponadto połączenie środków zabezpieczenia postępowania karnego z przymusem i ograniczeniem praw człowieka warunkuje potrzebę skutecznych gwarancji zabezpieczenia praw i interesów osób w postępowaniu karnym. Jedną z takich gwarancji jest sądowa kontrola legalności ograniczania praw człowieka w postępowaniu karnym. Niestety w praktyce taka kontrola jest często nieskuteczna. W artykule zbadano przewidziane w obowiązującym postępowaniu karnym podstawy i tryb tymczasowego zajęcia majątku, a także podstawy do zwrotu majątku jego prawowitym właścicielom. Zbadano praktykę sądową w kwestii zwrotu tymczasowo zajętego majątku. Stwierdzono, że w zdecydowanej większości praktyka sądowa wskazuje na naruszenie zasady legalności ograniczania praw człowieka w postępowaniu karnym, a mianowicie legalności podstaw i przestrzegania ustalonej procedury tymczasowego zajęcia majątku, a także jego długotrwałego zwrotu prawowitemu właścicielowi.
Keywords: Obecnie ograniczenia własności osoby podczas dochodzenia przedprocesowego najczęściej występują przy zastosowaniu takiego środka zabezpieczenia postępowania karnego, jak tymczasowe zajęcie majątku. Ponadto połączenie środków zabezpieczenia postępowania karnego z przymusem i ograniczeniem praw człowieka warunkuje potrzebę skutecznych gwarancji zabezpieczenia praw i interesów osób w postępowaniu karnym. Jedną z takich gwarancji jest sądowa kontrola legalności ograniczania praw człowieka w postępowaniu karnym. Niestety w praktyce taka kontrola jest często nieskuteczna. W artykule zbadano przewidziane w obowiązującym postępowaniu karnym podstawy i tryb tymczasowego zajęcia majątku, a także podstawy do zwrotu majątku jego prawowitym właścicielom. Zbadano praktykę sądową w kwestii zwrotu tymczasowo zajętego majątku. Stwierdzono, że w zdecydowanej większości praktyka sądowa wskazuje na naruszenie zasady legalności ograniczania praw człowieka w postępowaniu karnym, a mianowicie legalności podstaw i przestrzegania ustalonej procedury tymczasowego zajęcia majątku, a także jego długotrwałego zwrotu prawowitemu właścicielowi.

PROBLEMY INFORMACYJNO-PRAWNEGO ZABEZPIECZENIA GOSPODARCZYCH STOSUNKÓW PROCESOWYCH NA UKRAINIE

Anton Ivanov

student
Prywatnej Spółki Akcyjnej „Uczelnia „Międzyregionalna Akademia Zarządzania Personelem” (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1382-8002

Anotation. W artykule przeanalizowano specyfikę braków i luk w informacyjno-prawnym zabezpieczeniu gospodarczych stosunków procesowych na Ukrainie. Określono listę problemów informacyjno-prawnych dotyczących gospodarczych stosunków procesowych. Wyszczegółowano treść każdego z takich problemów. Należy zauważyć, że kwestia wykorzystania elektronicznego podpisu cyfrowego w gospodarczych stosunkach procesowych powinna być uregulowana wyłącznie na podstawie Regulaminu o Jednolitym Sądowym Systemie Informacyjno-Telekomunikacyjnym, to znaczy w rzeczywistości obecnie obowiązujące przepisy nie zawierają norm regulujących tę kwestię. Stwierdzono, że problem uregulowania działalności sędziów prelegentów może zostać rozwiązany poprzez przyjęcie opisu stanowiska sędziego prelegenta. Rozwiązanie tego problemu jest dziś ułatwione przez fakt, że taka instrukcja została przyjęta w celu uregulowania działalności służbowej rzeczników sądów, a także przez fakt, że takie opisy stanowisk są akceptowane przez poszczególne sądy na poziomie lokalnym.
Keywords: W artykule przeanalizowano specyfikę braków i luk w informacyjno-prawnym zabezpieczeniu gospodarczych stosunków procesowych na Ukrainie. Określono listę problemów informacyjno-prawnych dotyczących gospodarczych stosunków procesowych. Wyszczegółowano treść każdego z takich problemów. Należy zauważyć, że kwestia wykorzystania elektronicznego podpisu cyfrowego w gospodarczych stosunkach procesowych powinna być uregulowana wyłącznie na podstawie Regulaminu o Jednolitym Sądowym Systemie Informacyjno-Telekomunikacyjnym, to znaczy w rzeczywistości obecnie obowiązujące przepisy nie zawierają norm regulujących tę kwestię. Stwierdzono, że problem uregulowania działalności sędziów prelegentów może zostać rozwiązany poprzez przyjęcie opisu stanowiska sędziego prelegenta. Rozwiązanie tego problemu jest dziś ułatwione przez fakt, że taka instrukcja została przyjęta w celu uregulowania działalności służbowej rzeczników sądów, a także przez fakt, że takie opisy stanowisk są akceptowane przez poszczególne sądy na poziomie lokalnym.

GRUZJA W PARADYGMACIE ROSYJSKIEGO EKSPANSJONIZMU (1554 – 1801): WYMIAR HISTORYCZNO-PRAWNY

Oleksandr Ivanov

kandydat nauk prawnych, doktorant
Narodowej Akademii Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5890-5369

Anotation. W artykule podkreślono główne wzorce historyczno-prawne ekspansjonistycznej polityki Carstwa Moskiewskiego i Imperium Rosyjskiego wobec Gruzji w latach 1554-1801. Wśród stosowanych metod dominują dialektyczne, formalno-logiczne, historyczno-porównawcze, chronologiczne, a także metody modelowania, analizy systemowej i inne, których zastosowanie wynika ze specyfiki badania interdyscyplinarnego. W wyniku przeprowadzonych badań ustalono, że ekspansjonizm rosyjski jako podstawa polityki tego państwa wobec Gruzji w połowie XVI i na początku XIX w. należy uznać za złożone zjawisko rzeczywistości historycznoprawnej, wynikające z ogólnego ukierunkowania kursu geopolitycznego Rosji w tym okresie i jej konkretnych celów strategicznych w regionie Kaukazu. Autor dochodzi do wniosku, że głównymi metodami stosowanymi przy realizacji ekspansjonistycznych planów Rosji wobec gruzińskich formacji państwowych była manipulacja obrazem „Rosji Zbawiciela”, wystarczająco rozwiniętą konstrukcją „wspólności historycznego losu” narodów rosyjskich i gruzińskich, stosowanie wpływów religijnych, ekspansja kulturowa, praca ideologiczna i rozpowszechnianie historycznych fałszerstw. Biorąc pod uwagę podobieństwo tych metod do tych stosowanych wobec Hetmanszczyzny, ich badania komparatywne w dalszej perspektywie przyczynią się do bardziej zaawansowanego badania historii państwowości ukraińskiej.
Keywords: W artykule podkreślono główne wzorce historyczno-prawne ekspansjonistycznej polityki Carstwa Moskiewskiego i Imperium Rosyjskiego wobec Gruzji w latach 1554-1801. Wśród stosowanych metod dominują dialektyczne, formalno-logiczne, historyczno-porównawcze, chronologiczne, a także metody modelowania, analizy systemowej i inne, których zastosowanie wynika ze specyfiki badania interdyscyplinarnego. W wyniku przeprowadzonych badań ustalono, że ekspansjonizm rosyjski jako podstawa polityki tego państwa wobec Gruzji w połowie XVI i na początku XIX w. należy uznać za złożone zjawisko rzeczywistości historycznoprawnej, wynikające z ogólnego ukierunkowania kursu geopolitycznego Rosji w tym okresie i jej konkretnych celów strategicznych w regionie Kaukazu. Autor dochodzi do wniosku, że głównymi metodami stosowanymi przy realizacji ekspansjonistycznych planów Rosji wobec gruzińskich formacji państwowych była manipulacja obrazem „Rosji Zbawiciela”, wystarczająco rozwiniętą konstrukcją „wspólności historycznego losu” narodów rosyjskich i gruzińskich, stosowanie wpływów religijnych, ekspansja kulturowa, praca ideologiczna i rozpowszechnianie historycznych fałszerstw. Biorąc pod uwagę podobieństwo tych metod do tych stosowanych wobec Hetmanszczyzny, ich badania komparatywne w dalszej perspektywie przyczynią się do bardziej zaawansowanego badania historii państwowości ukraińskiej.

PRZEPROWADZENIE KOMPLEKSOWEJ EKSPERTYZY PSYCHOLOGICZNO-PSYCHIATRYCZNEJ I PSYCHOLOGICZNEJ NIEPEŁNOLETNIEGO PODCZAS DOCHODZENIA

Oleksandra Kaminska

adiunkt Katedry Postępowania Karnego
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1524-0176

Anotation. Szczególnym przedmiotem postępowania karnego jest osoba niepełnoletnia. Ustanowienie szczególnych warunków pociągnięcia do odpowiedzialności karnej i odbywania kary niepełnoletnich jest realizacją podstawowych zasad prawa karnego – sprawiedliwości, humanizmu i oszczędności represji karnej. Cechy niepełnoletniego, jako podmiotu prawa karnego, objaśnia przede wszystkim jego wiek. Tak więc osoba, która nie osiągnęła dorosłości, jest bardziej wrażliwa w porównaniu z innymi, ze względu na jej niestabilną psychikę, skłonność do postrzegania zewnętrznego wpływu i zniekształconego pojęcia poprawności i legalności swoich działań. Tak więc prawo postępowania karnego przewiduje inne warunki prowadzenia działań dochodzeniowych (poszukiwawczych) i badania okoliczności popełnienia przestępstwa (wykroczenia) przez niepełnoletnich. Nie wyjątkiem jest również przeprowadzenie kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. W artykule omówiono cechy kompleksowego badania psychologiczno-psychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. Podkreślono główne teoretyczne przepisy dotyczące kompleksowego badania psychologicznopsychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Przeanalizowano problemy pojawiające się podczas przeprowadzania kompleksowego badania psychologiczno-psychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Celem artykułu naukowego jest analiza specyfiki przeprowadzenia kompleksowego badania psychologicznopsychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. Osiągnięcie tego celu obejmuje wykonanie następujących zadań: scharakteryzować podstawowe przepisy teoretyczne dotyczące przeprowadzenia kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia; określić cechy kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia; zidentyfikować i przeanalizować problemy pojawiające się podczas badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Instrumentarium metodologicznym jest wybierane zgodnie z celem, specyfiką obiektu i przedmiotu badań. Stosowano następujące metody badawcze: dialektyczne, historyczno-prawne, porównawczoprawne; systemowo-strukturalne. Nowością naukową publikacji jest to, że obecnie na poziomie naukowym nie zwraca się wystarczającej uwagi na specyfikę prowadzenia kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego w odniesieniu do niepełnoletnich podczas dochodzenia. Wnioski. Osoba niepełnoletnia, która popełniła wykroczenie karne, ze względu na cechy psychologiczne i związane z wiekiem, nie zawsze może składać prawdziwe i wiarygodne zeznania. W tym przypadku szczególne znaczenie ma możliwość ustalenia, czy niepełnoletni prawidłowo postrzega okoliczności popełnienia wykroczenia karnego oraz czy zdaje sobie sprawę ze znaczenia swoich działań i możliwości kierowania nimi. Ponadto ważnym czynnikiem jest poziom rozwoju niepełnoletniego i jego cechy społeczno-psychologiczne. Odpowiedzi na te pytania mogą dostarczyć kompleksowe badania psychologicznopsychiatryczne i psychologiczne, które są dość szeroko stosowane w procesach karnych z udziałem niepełnoletnich.
Keywords: Szczególnym przedmiotem postępowania karnego jest osoba niepełnoletnia. Ustanowienie szczególnych warunków pociągnięcia do odpowiedzialności karnej i odbywania kary niepełnoletnich jest realizacją podstawowych zasad prawa karnego – sprawiedliwości, humanizmu i oszczędności represji karnej. Cechy niepełnoletniego, jako podmiotu prawa karnego, objaśnia przede wszystkim jego wiek. Tak więc osoba, która nie osiągnęła dorosłości, jest bardziej wrażliwa w porównaniu z innymi, ze względu na jej niestabilną psychikę, skłonność do postrzegania zewnętrznego wpływu i zniekształconego pojęcia poprawności i legalności swoich działań. Tak więc prawo postępowania karnego przewiduje inne warunki prowadzenia działań dochodzeniowych (poszukiwawczych) i badania okoliczności popełnienia przestępstwa (wykroczenia) przez niepełnoletnich. Nie wyjątkiem jest również przeprowadzenie kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. W artykule omówiono cechy kompleksowego badania psychologiczno-psychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. Podkreślono główne teoretyczne przepisy dotyczące kompleksowego badania psychologicznopsychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Przeanalizowano problemy pojawiające się podczas przeprowadzania kompleksowego badania psychologiczno-psychatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Celem artykułu naukowego jest analiza specyfiki przeprowadzenia kompleksowego badania psychologicznopsychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia. Osiągnięcie tego celu obejmuje wykonanie następujących zadań: scharakteryzować podstawowe przepisy teoretyczne dotyczące przeprowadzenia kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia; określić cechy kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego podczas dochodzenia; zidentyfikować i przeanalizować problemy pojawiające się podczas badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego niepełnoletniego. Instrumentarium metodologicznym jest wybierane zgodnie z celem, specyfiką obiektu i przedmiotu badań. Stosowano następujące metody badawcze: dialektyczne, historyczno-prawne, porównawczoprawne; systemowo-strukturalne. Nowością naukową publikacji jest to, że obecnie na poziomie naukowym nie zwraca się wystarczającej uwagi na specyfikę prowadzenia kompleksowego badania psychologiczno-psychiatrycznego i psychologicznego w odniesieniu do niepełnoletnich podczas dochodzenia. Wnioski. Osoba niepełnoletnia, która popełniła wykroczenie karne, ze względu na cechy psychologiczne i związane z wiekiem, nie zawsze może składać prawdziwe i wiarygodne zeznania. W tym przypadku szczególne znaczenie ma możliwość ustalenia, czy niepełnoletni prawidłowo postrzega okoliczności popełnienia wykroczenia karnego oraz czy zdaje sobie sprawę ze znaczenia swoich działań i możliwości kierowania nimi. Ponadto ważnym czynnikiem jest poziom rozwoju niepełnoletniego i jego cechy społeczno-psychologiczne. Odpowiedzi na te pytania mogą dostarczyć kompleksowe badania psychologicznopsychiatryczne i psychologiczne, które są dość szeroko stosowane w procesach karnych z udziałem niepełnoletnich.

ZJAWISKO IRREDENTYZMU W KONTEKŚCIE PRAWA MIĘDZYNARODOWEGO: TEORIA I DOŚWIADCZENIE HISTORYCZNE

Oksana Kaspruk

kandydat nauk prawnych, adwokat, docent Katedry Prawa Międzynarodowego i Prawoznawstwa Porównawczego Wydziału Stosunków Międzynarodowych
Narodowego Uniwersytetu Lotniczego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8330-1711

Anotation. Artykuł koncentruje się na rozważeniu irredentyzmu jako aktualnego problemu współczesnego świata, wymagającego dogłębnych badań. Przeanalizowano termin „iredentyzm”, rozważono definicje czołowych naukowców z dziedziny prawa międzynarodowego. Określono sposoby przeciwdziałania irredentyzmowi, w tym poprzez międzynarodową współpracę prawną. Zbadano związek między pojęciem „iredentyzm” a kategoriami pokrewnymi. Artykuł koncentruje się na cechach ewolucji irredenckich motywów mniejszości etnicznych. W sumie trudno jest zidentyfikować konkretne warunki powstania i rozwoju irredentyzmu, ponieważ mogą być bardzo różne. Niedostateczne badanie tych zagadnień uniemożliwia opracowanie prawnych narzędzi przeciwdziałania irredentyzmowi na poziomie globalnym, co w obecnych warunkach jest jednym z aktualnych zadań prawa międzynarodowego.
Keywords: Artykuł koncentruje się na rozważeniu irredentyzmu jako aktualnego problemu współczesnego świata, wymagającego dogłębnych badań. Przeanalizowano termin „iredentyzm”, rozważono definicje czołowych naukowców z dziedziny prawa międzynarodowego. Określono sposoby przeciwdziałania irredentyzmowi, w tym poprzez międzynarodową współpracę prawną. Zbadano związek między pojęciem „iredentyzm” a kategoriami pokrewnymi. Artykuł koncentruje się na cechach ewolucji irredenckich motywów mniejszości etnicznych. W sumie trudno jest zidentyfikować konkretne warunki powstania i rozwoju irredentyzmu, ponieważ mogą być bardzo różne. Niedostateczne badanie tych zagadnień uniemożliwia opracowanie prawnych narzędzi przeciwdziałania irredentyzmowi na poziomie globalnym, co w obecnych warunkach jest jednym z aktualnych zadań prawa międzynarodowego.

POSZCZEGÓLNE ASPEKTY ROZPORZĄDZANIA TOWARAMI NABYTYMI W DRODZE ZRZECZENIA SIĘ NA RZECZ PAŃSTWA

Vsevolod Kniaziev

kandydat nauk prawnych

ORCID ID: 0000-0002-3696-0746

Anotation. Artykuł poświęcono oświetleniu pytań związanych z ustanowieniem funkcji sprzedaży towarów, których przekazano na rzecz państwa poprzez określenie teoretyczne i prawne podstawy realizacji celnej procedury odmowy na rzecz państwa, określenie warunków i procedury objęcia towarów do celnej procedury odmowy na rzecz państwa, badanie specyfiki ewidencji i składowania towarów przekazanych na rzecz państwa, a także określenie charakterystyki rozporządzenia towarami przekazanymi na rzecz państwa. Podkreślono, że rozporządzanie towarami przekazanymi na własność państwa w ramach celnej procedury odmowy na rzecz państwa charakteryzuje się zbiorem specyficznych cech merytorycznych związanych z warunkami wybranej procedury celnej. Zaproponowano, aby rozważyć procedurę wprowadzania towarów do celnego reżimu odmowy na rzecz państwa jako normatywnie określoną procedurę odmowy właściciela towarów zagranicznych na rzecz państwa podczas przemieszczania towarów przez granicę celną Ukrainy bez żadnych warunków na jego korzyść wyboru, co ma na celu zapewnienie interesów celnych państwa. Znaczenie i szeroki zakres stosunków społecznych, w ramach których istnieje zabezpieczenie interesów celnych państwa ukraińskiego, z jednej strony, i rozwój elementów działalności organów celnych w zakresie rozporządzania towarami – z drugiej strony, pośredniczą w potrzebie dalszych badań nad tą problematyką.
Keywords: Artykuł poświęcono oświetleniu pytań związanych z ustanowieniem funkcji sprzedaży towarów, których przekazano na rzecz państwa poprzez określenie teoretyczne i prawne podstawy realizacji celnej procedury odmowy na rzecz państwa, określenie warunków i procedury objęcia towarów do celnej procedury odmowy na rzecz państwa, badanie specyfiki ewidencji i składowania towarów przekazanych na rzecz państwa, a także określenie charakterystyki rozporządzenia towarami przekazanymi na rzecz państwa. Podkreślono, że rozporządzanie towarami przekazanymi na własność państwa w ramach celnej procedury odmowy na rzecz państwa charakteryzuje się zbiorem specyficznych cech merytorycznych związanych z warunkami wybranej procedury celnej. Zaproponowano, aby rozważyć procedurę wprowadzania towarów do celnego reżimu odmowy na rzecz państwa jako normatywnie określoną procedurę odmowy właściciela towarów zagranicznych na rzecz państwa podczas przemieszczania towarów przez granicę celną Ukrainy bez żadnych warunków na jego korzyść wyboru, co ma na celu zapewnienie interesów celnych państwa. Znaczenie i szeroki zakres stosunków społecznych, w ramach których istnieje zabezpieczenie interesów celnych państwa ukraińskiego, z jednej strony, i rozwój elementów działalności organów celnych w zakresie rozporządzania towarami – z drugiej strony, pośredniczą w potrzebie dalszych badań nad tą problematyką.

AKTUALNE PYTANIA DOTYCZĄCE ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA NARUSZENIE USTALONEGO PORZĄDKU ORGANIZACJI I PROWADZENIA POKOJOWYCH ZGROMADZEŃ

Yevheniia Kobrusieva

kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Prawa Administracyjnego i Karnego
Dnieprzańskiego Narodowego Uniwersytetu imienia Ołesia Honczara (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-4225-9657

Anotation. W rozwijającym się społeczeństwie demokratycznym, które jest otwarte na zmiany, wolność, z której korzysta pewna grupa społeczna lub zdecydowana większość ludności, ważną rolę odgrywa stosunek ustawodawcy do pokojowych zgromadzeń w kontekście zapewnienia porządku publicznego. Szeroki zakres politycznych przyczyn lub przekonań może wywołać publiczne oburzenie, które z kolei może przybierać różne formy publicznych zgromadzeń. Koncentrujemy nasze badania na administracyjnie prawnym zapewnieniu prawa do pokojowych zgromadzeń w kontekście międzynarodowych standardów i doświadczeń zagranicznych. Zilustrowaliśmy analizę orzeczeń sądowych w sprawach o wykroczenia administracyjne zgodnie z art. 185-1 Kodeksu Ukrainy o Wykroczeniach, który określa odpowiedzialność za naruszenie ustalonego porządku organizacji lub przeprowadzenia zebrań, spotkań, procesji ulicznych i demonstracji. Podkreślono, że realia społeczeństwa ukraińskiego budzą wysoką aktywność i chęć obywateli do rozwiązywania problemów Państwa dotyczących ich wspólnych interesów bezpośrednio z wykorzystaniem prawa do pokojowych zgromadzeń. Pomimo znaczenia przestrzegania praw politycznych obywateli w państwie oraz przepisów dotyczących wolności zebrań, spotkań, procesji ulicznych i demonstracji, które są określone w Konstytucji Ukrainy i nadal nie są odpowiednio określone w obowiązującym prawie, często są ograniczone, a nawet po prostu naruszone. Autor zwrócił uwagę, właśnie na badania orzeczeń sądowych na podstawie art. 185-1 Kodeksu Ukrainy o Wykroczeniach w sprawach o naruszenie prawa obywateli do pokojowych zgromadzeń, i stosowania praktyk Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, przy rozpatrywaniu spraw jako źródła prawa. Z analizowanych orzeczeń autor sformułował, że w niektórych przypadkach, w pewnych okolicznościach, obowiązuje zakaz wykonywania prawa do wolności pokojowych zgromadzeń, ponieważ błędne postrzeganie przez obywateli realiów wydarzeń publicznych i obecność konfrontacji między zwolennikami niektórych partii politycznych może prowadzić do zamieszek, zakłócać spokój publiczny, zagrażać życiu i zdrowiu publicznemu, co z kolei utrudni pracę organom ścigania w celu ochrony porządku publicznego podczas masowych wydarzeń w miastach lub innych miejscowościach.
Keywords: W rozwijającym się społeczeństwie demokratycznym, które jest otwarte na zmiany, wolność, z której korzysta pewna grupa społeczna lub zdecydowana większość ludności, ważną rolę odgrywa stosunek ustawodawcy do pokojowych zgromadzeń w kontekście zapewnienia porządku publicznego. Szeroki zakres politycznych przyczyn lub przekonań może wywołać publiczne oburzenie, które z kolei może przybierać różne formy publicznych zgromadzeń. Koncentrujemy nasze badania na administracyjnie prawnym zapewnieniu prawa do pokojowych zgromadzeń w kontekście międzynarodowych standardów i doświadczeń zagranicznych. Zilustrowaliśmy analizę orzeczeń sądowych w sprawach o wykroczenia administracyjne zgodnie z art. 185-1 Kodeksu Ukrainy o Wykroczeniach, który określa odpowiedzialność za naruszenie ustalonego porządku organizacji lub przeprowadzenia zebrań, spotkań, procesji ulicznych i demonstracji. Podkreślono, że realia społeczeństwa ukraińskiego budzą wysoką aktywność i chęć obywateli do rozwiązywania problemów Państwa dotyczących ich wspólnych interesów bezpośrednio z wykorzystaniem prawa do pokojowych zgromadzeń. Pomimo znaczenia przestrzegania praw politycznych obywateli w państwie oraz przepisów dotyczących wolności zebrań, spotkań, procesji ulicznych i demonstracji, które są określone w Konstytucji Ukrainy i nadal nie są odpowiednio określone w obowiązującym prawie, często są ograniczone, a nawet po prostu naruszone. Autor zwrócił uwagę, właśnie na badania orzeczeń sądowych na podstawie art. 185-1 Kodeksu Ukrainy o Wykroczeniach w sprawach o naruszenie prawa obywateli do pokojowych zgromadzeń, i stosowania praktyk Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, przy rozpatrywaniu spraw jako źródła prawa. Z analizowanych orzeczeń autor sformułował, że w niektórych przypadkach, w pewnych okolicznościach, obowiązuje zakaz wykonywania prawa do wolności pokojowych zgromadzeń, ponieważ błędne postrzeganie przez obywateli realiów wydarzeń publicznych i obecność konfrontacji między zwolennikami niektórych partii politycznych może prowadzić do zamieszek, zakłócać spokój publiczny, zagrażać życiu i zdrowiu publicznemu, co z kolei utrudni pracę organom ścigania w celu ochrony porządku publicznego podczas masowych wydarzeń w miastach lub innych miejscowościach.

PROBLEMY KSZTAŁTOWANIA I ROZWOJU PRAWA STOSUNKÓW SŁUŻBOWYCH

Bohdan Kovalenko

aspirant Katedry Prawa Administracyjnego i Gospodarczego
Zaporoskiego Uniwersytetu Narodowego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8244-426X

Anotation. Artykuł porusza zagadnienie problemów kształtowania i rozwoju prawa stosunków służbowych, klasyfikowania zasad prawa stosunków służbowych. Autor wyróżnia i określa kryteria klasyfikacji podstaw prawa stosunków służbowych wymienione w literaturze naukowej, podsumowuje poglądy na poruszoną kwestię. Artykuł poświęcony jest badaniu problemów powstawania i rozwoju krajowych aktów prawnych jako źródła podstaw prawa stosunków służbowych Ukrainy. Przeanalizowano pojęcie źródła prawa stosunków służbowych Ukrainy, analizowano przesłanki powstawania ukraińskiego prawa stosunków służbowych jako względnie autonomicznego systemu prawnego. Po raz pierwszy szczegółowo badana jest miara autonomii tego systemu, jej wpływ na budowę aktów prawnych jako prawa stosunków służbowych, praktyki wykonawczej. Duży nacisk położono na koncepcję autonomii prawa stosunków służbowych, która ukształtowała się w europejskiej nauce prawa. Przytaczane są argumenty przemawiające za tym, że najbardziej zachowane w kategoriach teoretycznych i najbardziej odpowiednie dla ukraińskiego systemu prawa w części jego praktycznych konsekwencji są koncepcje wspierające teorię autonomii prawa stosunków służbowych i wiążą to zjawisko ze specjalnymi aktami prawnymi, zasadami, konstrukcjami, podstawowymi postanowieniami tego systemu prawnego, ze względu na integrację w ramach prawa stosunków służbowych podstaw publicznych i prywatnych. Opracowano nowoczesną teorię źródeł prawa stosunków służbowych, rozważa się kwestie dotyczące miejsca prawa stosunków służbowych w systemie prawa ukraińskiego na obecnym etapie, jego funkcji i przedmiotu regulacji prawnych. Artykuł dowodzi potrzeby rozróżnienia funkcji o charakterze merytorycznym i instrumentalnym: funkcje merytoryczne prawa stosunków służbowych wyrażają jego społeczny cel, funkcje instrumentalne (statyczne, dynamiczne, ochronne) są charakterystyczne dla jego poszczególnych elementów. Artykuł uzasadnia, że obowiązujące prawo ukraińskie pozwala wyróżnić dwie znaczące funkcje prawa stosunków służbowych: funkcję usługowo-publiczną oraz funkcję regulacji procesów społecznych i służbowych. Funkcje merytoryczne prawa stosunków służbowych w najbardziej decydujący sposób wpływają na jego przedmiot i jego cechy prawne jako systemu całościowego, a funkcje instrumentalne dają dodatkowe podstawy do różnicowania przedmiotu i systemu prawa stosunków służbowych. Określono klasyfikację źródeł prawa stosunków służbowych (poziom krajowy) jest najbardziej rozgałęzioną grupą reprezentowaną przez: Konstytucję Ukrainy (art. 38, który gwarantuje każdemu obywatelowi Ukrainy prawo dostępu do służby publicznej, a także służby w jednostkach samorządu terytorialnego); ustawy Ukrainy, a mianowicie: Ustawę Ukrainy „O służbie publicznej”; dekrety Prezydenta Ukrainy, dekrety Gabinetu Ministrów Ukrainy; dekrety centralnych organów wykonawczych i inne źródła. Źródła prawa stosunków służbowych (poziom międzynarodowy (europejski) są reprezentowane przez mniejszą liczbę aktów prawnych. Chodzi o te akty prawne o charakterze międzynarodowym, które przeszły procedurę ratyfikacji na Ukrainie. W pracy zaznaczono formy różnicowania służbowo-prawnych podstaw prawa na poziomie poszczególnych instytucji prawa stosunków służbowych.
Keywords: Artykuł porusza zagadnienie problemów kształtowania i rozwoju prawa stosunków służbowych, klasyfikowania zasad prawa stosunków służbowych. Autor wyróżnia i określa kryteria klasyfikacji podstaw prawa stosunków służbowych wymienione w literaturze naukowej, podsumowuje poglądy na poruszoną kwestię. Artykuł poświęcony jest badaniu problemów powstawania i rozwoju krajowych aktów prawnych jako źródła podstaw prawa stosunków służbowych Ukrainy. Przeanalizowano pojęcie źródła prawa stosunków służbowych Ukrainy, analizowano przesłanki powstawania ukraińskiego prawa stosunków służbowych jako względnie autonomicznego systemu prawnego. Po raz pierwszy szczegółowo badana jest miara autonomii tego systemu, jej wpływ na budowę aktów prawnych jako prawa stosunków służbowych, praktyki wykonawczej. Duży nacisk położono na koncepcję autonomii prawa stosunków służbowych, która ukształtowała się w europejskiej nauce prawa. Przytaczane są argumenty przemawiające za tym, że najbardziej zachowane w kategoriach teoretycznych i najbardziej odpowiednie dla ukraińskiego systemu prawa w części jego praktycznych konsekwencji są koncepcje wspierające teorię autonomii prawa stosunków służbowych i wiążą to zjawisko ze specjalnymi aktami prawnymi, zasadami, konstrukcjami, podstawowymi postanowieniami tego systemu prawnego, ze względu na integrację w ramach prawa stosunków służbowych podstaw publicznych i prywatnych. Opracowano nowoczesną teorię źródeł prawa stosunków służbowych, rozważa się kwestie dotyczące miejsca prawa stosunków służbowych w systemie prawa ukraińskiego na obecnym etapie, jego funkcji i przedmiotu regulacji prawnych. Artykuł dowodzi potrzeby rozróżnienia funkcji o charakterze merytorycznym i instrumentalnym: funkcje merytoryczne prawa stosunków służbowych wyrażają jego społeczny cel, funkcje instrumentalne (statyczne, dynamiczne, ochronne) są charakterystyczne dla jego poszczególnych elementów. Artykuł uzasadnia, że obowiązujące prawo ukraińskie pozwala wyróżnić dwie znaczące funkcje prawa stosunków służbowych: funkcję usługowo-publiczną oraz funkcję regulacji procesów społecznych i służbowych. Funkcje merytoryczne prawa stosunków służbowych w najbardziej decydujący sposób wpływają na jego przedmiot i jego cechy prawne jako systemu całościowego, a funkcje instrumentalne dają dodatkowe podstawy do różnicowania przedmiotu i systemu prawa stosunków służbowych. Określono klasyfikację źródeł prawa stosunków służbowych (poziom krajowy) jest najbardziej rozgałęzioną grupą reprezentowaną przez: Konstytucję Ukrainy (art. 38, który gwarantuje każdemu obywatelowi Ukrainy prawo dostępu do służby publicznej, a także służby w jednostkach samorządu terytorialnego); ustawy Ukrainy, a mianowicie: Ustawę Ukrainy „O służbie publicznej”; dekrety Prezydenta Ukrainy, dekrety Gabinetu Ministrów Ukrainy; dekrety centralnych organów wykonawczych i inne źródła. Źródła prawa stosunków służbowych (poziom międzynarodowy (europejski) są reprezentowane przez mniejszą liczbę aktów prawnych. Chodzi o te akty prawne o charakterze międzynarodowym, które przeszły procedurę ratyfikacji na Ukrainie. W pracy zaznaczono formy różnicowania służbowo-prawnych podstaw prawa na poziomie poszczególnych instytucji prawa stosunków służbowych.

INFORMACYJNA OSOBOWOŚĆ PRAWNA ŚLEDCZEGO-KRYMINALISTY W KONTEKŚCIE ANALIZY CYFROWEJ TRANSFORMACJI PRAWA

Serhii Koval

student Katedry Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytetu Sprawy Celnej i Finansów (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1099-9607

Anotation. W tezach publikacji autor przeprowadza analizę opinii naukowców na temat cyfrowej transformacji prawa w odniesieniu do informacyjnej osobowości prawnej śledczego-kryminalisty. Charakteryzując cechy informacyjnej osobowości prawnej śledczego-kryminalisty zauważono, że w systemie prawnym Ukrainy wprowadzono ideę różnicowania jednostek śledczych, w których służba kryminalistyki uległa znaczącym zmianom organizacyjnym. Nacisk kładziony jest na fakt, że śledczy-kryminaliści działają jako podmioty stosunków prawnych z różnymi podmiotami w zakresie uzyskiwania, wykorzystywania, rozpowszechniania i przechowywania informacji o odpowiednim poziomie dostępu. Należy zauważyć, że działalność informacyjna śledczego-kryminalisty składa się z działań poznawczych (poszukiwawczych, rekonstrukcyjnych), komunikacyjnych i organizacyjnych. Publiczność działalności informacyjnej śledczego-kryminalisty obejmuje ustanowienie komunikacji administracyjnej, w tym relacji komunikacyjnych zarówno o charakterze interpersonalnym, jak i zewnętrznym. Ostatecznie sformułowano, że informacyjna osobowość prawna śledczych kryminalistów jest zdolnością tych urzędników jako podmiotów informacyjnych stosunków prawnych do posiadania praw informacyjnych i nabywania subiektywnych praw i obowiązków informacyjnych poprzez swoje działania. Nowością naukową uzyskanych wyników jest to, że na podstawie doktrynalnych przepisów teorii informacji i prawa oraz na podstawie kompleksowej analizy teoretycznych osiągnięć, a także źródeł normatywnych i prawnych oraz praktyki stosowania obowiązującego prawa Ukrainy, śledczy-kryminalista jest scharakteryzowany jako konsument, właściciel, mediator i dystrybutor informacji, który ma specjalny status prawny i odpowiednio specjalną zdolność informacyjną. Ważną cechą statusu informacyjno-prawnego śledczego-kryminalisty jest jego specjalny cel funkcjonalny. Taka definicja statusu prawnego powinna podkreślać społeczne znaczenie tego pojęcia, co osiąga się poprzez ustanowienie związku obowiązków i uprawnień z działalnością zawodową.
Keywords: W tezach publikacji autor przeprowadza analizę opinii naukowców na temat cyfrowej transformacji prawa w odniesieniu do informacyjnej osobowości prawnej śledczego-kryminalisty. Charakteryzując cechy informacyjnej osobowości prawnej śledczego-kryminalisty zauważono, że w systemie prawnym Ukrainy wprowadzono ideę różnicowania jednostek śledczych, w których służba kryminalistyki uległa znaczącym zmianom organizacyjnym. Nacisk kładziony jest na fakt, że śledczy-kryminaliści działają jako podmioty stosunków prawnych z różnymi podmiotami w zakresie uzyskiwania, wykorzystywania, rozpowszechniania i przechowywania informacji o odpowiednim poziomie dostępu. Należy zauważyć, że działalność informacyjna śledczego-kryminalisty składa się z działań poznawczych (poszukiwawczych, rekonstrukcyjnych), komunikacyjnych i organizacyjnych. Publiczność działalności informacyjnej śledczego-kryminalisty obejmuje ustanowienie komunikacji administracyjnej, w tym relacji komunikacyjnych zarówno o charakterze interpersonalnym, jak i zewnętrznym. Ostatecznie sformułowano, że informacyjna osobowość prawna śledczych kryminalistów jest zdolnością tych urzędników jako podmiotów informacyjnych stosunków prawnych do posiadania praw informacyjnych i nabywania subiektywnych praw i obowiązków informacyjnych poprzez swoje działania. Nowością naukową uzyskanych wyników jest to, że na podstawie doktrynalnych przepisów teorii informacji i prawa oraz na podstawie kompleksowej analizy teoretycznych osiągnięć, a także źródeł normatywnych i prawnych oraz praktyki stosowania obowiązującego prawa Ukrainy, śledczy-kryminalista jest scharakteryzowany jako konsument, właściciel, mediator i dystrybutor informacji, który ma specjalny status prawny i odpowiednio specjalną zdolność informacyjną. Ważną cechą statusu informacyjno-prawnego śledczego-kryminalisty jest jego specjalny cel funkcjonalny. Taka definicja statusu prawnego powinna podkreślać społeczne znaczenie tego pojęcia, co osiąga się poprzez ustanowienie związku obowiązków i uprawnień z działalnością zawodową.

PODSTAWY PRAWNE PUBLICZNEJ KONTROLI FINANSOWEJ W PROJEKTACH PARTNERSTWA PUBLICZNO-PRYWATNEGO

Yuliia Koval

asystent Katedry Prawa Finansowego
Instytutu Prawa Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Tarasa Szewczenki (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-6455-7201

Anotation. Artykuł poświęcony jest badaniu cech i granic kontroli finansowej w sferze partnerstwa publicznoprywatnego (PPP). Podczas badań zastosowano metody logiki formalnej, a także specjalne metody nauk prawnych. Zgodnie z wynikami badania ustalono, że prawo Ukrainy w dziedzinie finansów publicznych i PPP nie zawiera odrębnych norm dla systemowej regulacji stosunków kontroli finansowej w projektach PPP. Stwierdzono, że brak skutecznych narzędzi kontroli finansowej w sferze PPP jest jedną z przyczyn uchylania partnerów publicznych od udzielania wsparcia publicznego w ramach PPP. Udowodniono, że procedura kontroli finansowej w sferze PPP nie może być regulowana ogólnym porządkiem przeprowadzania państwowego audytu finansowego projektów inwestycyjnych. Nacisk kładziony jest na kontrowersje pojawiające się przy ustalaniu granic kontroli finansowej w projektach PPP. Zaproponowano zasady rozwiązywania takich sprzeczności, a także podano listę środków, które mogą poprawić stan regulacji prawnej wykonywania kontroli finansowej w sferze PPP. Ważną rolę w tym powinna odgrywać poprzednia kontrola finansowa przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu wsparcia publicznego lub zastosowaniu innych instrumentów finansowo-prawnych PPP. Związek między określonymi instrumentami finansowo-prawnymi a metodami kontroli finansowej zostanie zbadany w kolejnych publikacjach autora.
Keywords: Artykuł poświęcony jest badaniu cech i granic kontroli finansowej w sferze partnerstwa publicznoprywatnego (PPP). Podczas badań zastosowano metody logiki formalnej, a także specjalne metody nauk prawnych. Zgodnie z wynikami badania ustalono, że prawo Ukrainy w dziedzinie finansów publicznych i PPP nie zawiera odrębnych norm dla systemowej regulacji stosunków kontroli finansowej w projektach PPP. Stwierdzono, że brak skutecznych narzędzi kontroli finansowej w sferze PPP jest jedną z przyczyn uchylania partnerów publicznych od udzielania wsparcia publicznego w ramach PPP. Udowodniono, że procedura kontroli finansowej w sferze PPP nie może być regulowana ogólnym porządkiem przeprowadzania państwowego audytu finansowego projektów inwestycyjnych. Nacisk kładziony jest na kontrowersje pojawiające się przy ustalaniu granic kontroli finansowej w projektach PPP. Zaproponowano zasady rozwiązywania takich sprzeczności, a także podano listę środków, które mogą poprawić stan regulacji prawnej wykonywania kontroli finansowej w sferze PPP. Ważną rolę w tym powinna odgrywać poprzednia kontrola finansowa przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu wsparcia publicznego lub zastosowaniu innych instrumentów finansowo-prawnych PPP. Związek między określonymi instrumentami finansowo-prawnymi a metodami kontroli finansowej zostanie zbadany w kolejnych publikacjach autora.

DO KWESTII PRZYMUSU JAKO SPOSOBU POPEŁNIENIA POSZCZEGÓLNYCH WYKROCZEŃ KARNYCH

Artem Komissarov

Student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-1362-2151

Anotation. Artykuł analizuje przepisy prawa karnego, w których przymus (zmuszenie) jest uznawany za przestępstwo. Pojęcie to jest z reguły konkretyzowane poprzez opisanie sposobu przymusu, który ma znaczenie karno -prawne. Określa się, że w artykułach Części Szczególnej Kodeksu Karnego Ukrainy brakuje jasności w terminologicznych różnicach sposobów popełnienia przymusu. Udowodniono, że znamiona wykroczeń karnych, w których sposoby przymusu nie ograniczają się wyłącznie do przemocy fizycznej lub psychicznej, czy groźby użycia takiej przemocy – pełniej ujawniają istotę i treść pojęcia przymusu. Sposoby oddziaływania psychicznego przy przymusie nie powinny ograniczać się tylko do groźby zabójstwa, spowodowania poważnych obrażeń ciała, zniszczenia mienia, uszkodzenia lub zajęcia mienia, ujawnienia informacji zawstydzających ofiarę (pokrzywdzonego) lub bliskich krewnych. Stwierdzono, że w przeciwieństwie do istniejących propozycji legislacyjnych udowodniono, że najlepszym rozwiązaniem jest istnienie ogólnego składu odpowiedzialności karnej za przymus wraz ze specjalnymi normami, które przewidują odpowiedzialność za najbardziej niebezpieczne rodzaje przymusu (zmuszenia).
Keywords: Artykuł analizuje przepisy prawa karnego, w których przymus (zmuszenie) jest uznawany za przestępstwo. Pojęcie to jest z reguły konkretyzowane poprzez opisanie sposobu przymusu, który ma znaczenie karno -prawne. Określa się, że w artykułach Części Szczególnej Kodeksu Karnego Ukrainy brakuje jasności w terminologicznych różnicach sposobów popełnienia przymusu. Udowodniono, że znamiona wykroczeń karnych, w których sposoby przymusu nie ograniczają się wyłącznie do przemocy fizycznej lub psychicznej, czy groźby użycia takiej przemocy – pełniej ujawniają istotę i treść pojęcia przymusu. Sposoby oddziaływania psychicznego przy przymusie nie powinny ograniczać się tylko do groźby zabójstwa, spowodowania poważnych obrażeń ciała, zniszczenia mienia, uszkodzenia lub zajęcia mienia, ujawnienia informacji zawstydzających ofiarę (pokrzywdzonego) lub bliskich krewnych. Stwierdzono, że w przeciwieństwie do istniejących propozycji legislacyjnych udowodniono, że najlepszym rozwiązaniem jest istnienie ogólnego składu odpowiedzialności karnej za przymus wraz ze specjalnymi normami, które przewidują odpowiedzialność za najbardziej niebezpieczne rodzaje przymusu (zmuszenia).

DYSKUSYJNE ZAGADNIENIA OKREŚLANIA PRZESZUKANIA OSOBY JAKO SAMODZIELNEJ CZYNNOŚCI DOCHODZENIOWEJ (POSZUKIWAWCZEJ)

Yana Koniushenko

kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Postępowania Karnego
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-4988-0793

Anotation. W artykule określono obecny stan regulacji legislacyjnej przeszukania osoby (przeszukanie osobiste); przeanalizowano praktykę śledczą dotyczącą przeszukania osoby, na której podstawie podkreślono problematyczne momenty jej wdrożenia; sformułowano podejście autora dotyczące definicji przeszukania osoby jako niezależnego działania śledczego (poszukiwawczego); zaproponowano zmiany legislacyjne do Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy dotyczące racjonowania przeszukania osoby w odrębnej normie. Zwrócono uwagę na problemy natury praktycznej dotyczące przeprowadzania przeszukania osoby podczas zatrzymania osoby w trybie art. 208 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy, a w szczególności w przypadku popełnienia przestępstw w zakresie środków odurzających, substancji psychotropowych. Podano przykłady orzeczeń sądu kasacyjnego o naruszeniu procedury przeszukania osoby. Udowodniono, że przeszukanie osoby powinno być przewidziane w Kodeksie Postępowania Karnego Ukrainy jako niezależne działanie śledcze (poszukiwawcze) z określeniem jego celu, procedury, podstaw przeprowadzenia zgodnie z postanowieniem sędziego śledczego i bez takiego postanowienia. Uzasadniono, że przedstawione propozycje należy utrwalić w nowym artykule 234-1 „Przeszukanie osoby”.
Keywords: W artykule określono obecny stan regulacji legislacyjnej przeszukania osoby (przeszukanie osobiste); przeanalizowano praktykę śledczą dotyczącą przeszukania osoby, na której podstawie podkreślono problematyczne momenty jej wdrożenia; sformułowano podejście autora dotyczące definicji przeszukania osoby jako niezależnego działania śledczego (poszukiwawczego); zaproponowano zmiany legislacyjne do Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy dotyczące racjonowania przeszukania osoby w odrębnej normie. Zwrócono uwagę na problemy natury praktycznej dotyczące przeprowadzania przeszukania osoby podczas zatrzymania osoby w trybie art. 208 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy, a w szczególności w przypadku popełnienia przestępstw w zakresie środków odurzających, substancji psychotropowych. Podano przykłady orzeczeń sądu kasacyjnego o naruszeniu procedury przeszukania osoby. Udowodniono, że przeszukanie osoby powinno być przewidziane w Kodeksie Postępowania Karnego Ukrainy jako niezależne działanie śledcze (poszukiwawcze) z określeniem jego celu, procedury, podstaw przeprowadzenia zgodnie z postanowieniem sędziego śledczego i bez takiego postanowienia. Uzasadniono, że przedstawione propozycje należy utrwalić w nowym artykule 234-1 „Przeszukanie osoby”.

PRZESŁANKI POWSTANIA RETROSPEKTYWNEJ ANALIZY UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH SĘDZIÓW

Vladyslav Kostenko

sędzia
Sąd Rejonowy miasta Sumy (Sumy, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5031-6260

Anotation. Znaczenie tego artykułu polega na tym, że ścieżka, którą w procesie swego rozwoju przeszedł nasz kraj, a także światowe doświadczenia, wskazują, że właściwe zabezpieczenie społeczne obywateli jest jednym z priorytetów każdego państwa, w tym Ukrainy. Ubezpieczenie społeczne sędziów w tym kontekście nabiera szczególnego znaczenia, ponieważ sędziowie muszą być nie tylko finansowo zabezpieczeni przed wystąpieniem ryzyka społecznego, takiego jak choroba, niepełnosprawność lub starość, ale także uzyskać dodatkowe gwarancje od państwa wynikające z ich statusu, funkcji pracy i roli, jaką ich działalność odgrywa dla funkcjonowania państwa. W artykule przeanalizowano specyfikę powstania retrospektywnej analizy ubezpieczeń społecznych sędziów. Określono najważniejsze wydarzenia dla kształtowania zabezpieczenia społecznego sędziów. Wyjaśniono cechy etapów założenia powstania retrospektywnej analizy zabezpieczenia społecznego sędziów.
Keywords: Znaczenie tego artykułu polega na tym, że ścieżka, którą w procesie swego rozwoju przeszedł nasz kraj, a także światowe doświadczenia, wskazują, że właściwe zabezpieczenie społeczne obywateli jest jednym z priorytetów każdego państwa, w tym Ukrainy. Ubezpieczenie społeczne sędziów w tym kontekście nabiera szczególnego znaczenia, ponieważ sędziowie muszą być nie tylko finansowo zabezpieczeni przed wystąpieniem ryzyka społecznego, takiego jak choroba, niepełnosprawność lub starość, ale także uzyskać dodatkowe gwarancje od państwa wynikające z ich statusu, funkcji pracy i roli, jaką ich działalność odgrywa dla funkcjonowania państwa. W artykule przeanalizowano specyfikę powstania retrospektywnej analizy ubezpieczeń społecznych sędziów. Określono najważniejsze wydarzenia dla kształtowania zabezpieczenia społecznego sędziów. Wyjaśniono cechy etapów założenia powstania retrospektywnej analizy zabezpieczenia społecznego sędziów.

POJĘCIE PUBLICZNEJ ADMINISTRACJI PRODUKCJI I OBIEGU LEKÓW NA UKRAINIE

Larysa Kotenko

studentka
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9867-215X

Anotation. Aktualność artykułu polega na tym, że działalność organów administracji publicznej powinna odpowiadać na wyzwania społeczeństwa. Podczas przemian społecznych, politycznych i gospodarczych, globalizacji życia ludzkiego obserwujemy tendencję do rozprzestrzeniania się neoliberalnej doktryny ekonomicznej. Należy zauważyć, że państwo musi stale wpływać na rozwój podstawowych stosunków społecznych w nieodłącznych formach, stosując odpowiednie techniki i metody, kontrolować i kierować rozwojem stosunków społecznych, w tym produkcji i obiegu leków. Publiczna administracja produkcją i obiegiem leków jako ważna funkcja państwa i jego organów jest ściśle związana z innymi funkcjami i musi mieć jasne tło prawne. W artykule sformułowano pojęcie publicznej administracji produkcją i obiegiem produktów leczniczych. Ustalono, że produkcja i obrót produktami leczniczymi należą do priorytetowych kierunków polityki publicznej, bo ważne jest nie tylko sformułowanie tej polityki, ale także jej realizacja. Leki stanowią grupę dóbr konsumpcyjnych o szczególnym znaczeniu społecznym. Uzasadniona jest potrzeba zastosowania mechanizmów administracji publicznej w celu ochrony zdrowia publicznego. Podano autorskie definicje pojęć „produkcja leków”, „obrót lekami” oraz „publiczna administracja produkcją i obiegiem leków”.
Keywords: Aktualność artykułu polega na tym, że działalność organów administracji publicznej powinna odpowiadać na wyzwania społeczeństwa. Podczas przemian społecznych, politycznych i gospodarczych, globalizacji życia ludzkiego obserwujemy tendencję do rozprzestrzeniania się neoliberalnej doktryny ekonomicznej. Należy zauważyć, że państwo musi stale wpływać na rozwój podstawowych stosunków społecznych w nieodłącznych formach, stosując odpowiednie techniki i metody, kontrolować i kierować rozwojem stosunków społecznych, w tym produkcji i obiegu leków. Publiczna administracja produkcją i obiegiem leków jako ważna funkcja państwa i jego organów jest ściśle związana z innymi funkcjami i musi mieć jasne tło prawne. W artykule sformułowano pojęcie publicznej administracji produkcją i obiegiem produktów leczniczych. Ustalono, że produkcja i obrót produktami leczniczymi należą do priorytetowych kierunków polityki publicznej, bo ważne jest nie tylko sformułowanie tej polityki, ale także jej realizacja. Leki stanowią grupę dóbr konsumpcyjnych o szczególnym znaczeniu społecznym. Uzasadniona jest potrzeba zastosowania mechanizmów administracji publicznej w celu ochrony zdrowia publicznego. Podano autorskie definicje pojęć „produkcja leków”, „obrót lekami” oraz „publiczna administracja produkcją i obiegiem leków”.

DYSKURS CYKLICZNY JAKO OBIECUJĄCY KIERUNEK ROZWOJU TEORII PORZĄDKU PRAWNEGO

Anatolii Kryzhanovskyi, Vladyslav Kopytkov

Anatolii Kryzhanovskyi, doktor nauk prawnych, profesor, profesor Katedry Dyscyplin Publiczno-Prawnych Międzynarodowego Uniwersytetu Humanistycznego (Odessa, Ukraina)
Vladyslav Kopytkov, aspirant Katedry Dyscyplin Publiczno-Prawnych Międzynarodowego Uniwersytetu Humanistycznego (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-6266-6321, ORCID ID: 0000-0001-6710-9228

Anotation. Artykuł bada potencjał cyklicznego podejścia do zrozumienia porządku prawnego jako wieloaspektowego zjawiska społeczno-prawnego. Cykliczność porządku prawnego jest związana z czynnikami ekonomicznymi, politycznymi, ideologicznymi, społecznymi (psychologia społeczna i indywidualna, zachowanie aktorów społecznych itp.) i prawnymi. Autorzy ekstrapolują postanowienia istniejących w orzecznictwie koncepcji cyklicznych na procesy rozwoju porządku prawnego. Akcentuje się teoretyczno-metodologiczny potencjał dyskursu cyklicznego dotyczący zrozumienia natury i genezy porządku prawnego, jego przewidywania i interpretacji scenariuszowej. Rozwija się perspektywa dalszych badań nad różnymi aspektami współczesnego porządku prawnego.
Keywords: Artykuł bada potencjał cyklicznego podejścia do zrozumienia porządku prawnego jako wieloaspektowego zjawiska społeczno-prawnego. Cykliczność porządku prawnego jest związana z czynnikami ekonomicznymi, politycznymi, ideologicznymi, społecznymi (psychologia społeczna i indywidualna, zachowanie aktorów społecznych itp.) i prawnymi. Autorzy ekstrapolują postanowienia istniejących w orzecznictwie koncepcji cyklicznych na procesy rozwoju porządku prawnego. Akcentuje się teoretyczno-metodologiczny potencjał dyskursu cyklicznego dotyczący zrozumienia natury i genezy porządku prawnego, jego przewidywania i interpretacji scenariuszowej. Rozwija się perspektywa dalszych badań nad różnymi aspektami współczesnego porządku prawnego.

RODZAJE I TREŚĆ PROBLEMÓW ZWYCZAJÓW PRAWNYCH W SYSTEMIE ŹRÓDEŁ PRAWA PRACY

Volodymyr Kuzmenko

kandydat nauk prawnych, sędzia
Szóstego Apelacyjnego Sądu Administracyjnego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1183-4348

Anotation. W artykule przeanalizowano specyfikę problemów zwyczaju prawnego w systemie źródeł prawa pracy. Określono naukowe podejścia do tego zagadnienia. Opracowano autorską listę takich problemów. Szczegółowa treść każdego z nich. Należy zauważyć, że zwyczaje prawne były wykorzystywane do regulowania stosunków pracy we wszystkich państwach, w których skład wchodziły ziemie ukraińskie na różnych etapach historycznych. W szczególności w czasach Rusi Kijowskiej nawet po przyjęciu „Ruskiej Prawdy”, która na przykład uregulowała zawarcie umów o pracę, stosowano szereg zwyczajów prawnych w celu uregulowania stosunku pracy. Ustalono, że rozwiązanie problemu polegającego na tym, że zwyczaje prawne charakterystyczne dla prawa pracy stały się zobiektywizowane w normach prawa, co utrudnia ich stosowanie w praktyce, należy wyraźnie przewidzieć możliwość zastosowania odrębnych kategorii zwyczajów, które nie są ustalone na poziomie normatywnym, w celu uregulowania stosunku pracy i pochodnych stosunku pracy.
Keywords: W artykule przeanalizowano specyfikę problemów zwyczaju prawnego w systemie źródeł prawa pracy. Określono naukowe podejścia do tego zagadnienia. Opracowano autorską listę takich problemów. Szczegółowa treść każdego z nich. Należy zauważyć, że zwyczaje prawne były wykorzystywane do regulowania stosunków pracy we wszystkich państwach, w których skład wchodziły ziemie ukraińskie na różnych etapach historycznych. W szczególności w czasach Rusi Kijowskiej nawet po przyjęciu „Ruskiej Prawdy”, która na przykład uregulowała zawarcie umów o pracę, stosowano szereg zwyczajów prawnych w celu uregulowania stosunku pracy. Ustalono, że rozwiązanie problemu polegającego na tym, że zwyczaje prawne charakterystyczne dla prawa pracy stały się zobiektywizowane w normach prawa, co utrudnia ich stosowanie w praktyce, należy wyraźnie przewidzieć możliwość zastosowania odrębnych kategorii zwyczajów, które nie są ustalone na poziomie normatywnym, w celu uregulowania stosunku pracy i pochodnych stosunku pracy.

WDRAŻANIE STANDARDÓW SZKOLENIA ZAWODOWEGO KADRY KIEROWNICZEJ NARODOWEJ POLICJI UKRAINY NA PODSTAWIE ANALIZY DZIAŁAŃ POLICJI KRAJÓW UE

Ihor Kuzmenko

adiunkt Katedry Administracji Publicznej i Administracji
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7282-6619

Anotation. Celem artykułu jest zbadanie istoty i aktualnych kwestii wdrażania standardów szkolenia zawodowego kadry kierowniczej Narodowej Policji Ukrainy na podstawie analizy działań policji krajów UE. W pracy wykorzystano ogólne naukowe i specjalnie naukowe metody poznania, których konkretna kombinacja wynika z celu i zadań badania. Zastosowanie metody formalno-logicznej pozwoliło zdefiniować, wyjaśnić i uzupełnić poszczególne pojęcia, kategorie, uporządkować aparat pojęciowo-kategoryczny. Stosowane są również metody logiki formalnej, w szczególności analizy i syntezy, dedukcji i indukcji, analogii i uogólnienia i tym podobne. Nowością naukową artykułu jest to, że przeprowadzono w nim badanie standardów krajów UE w zakresie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej policji na obecnym etapie rozwoju państwa i prawa, a także podkreślono aktualne problemy w tym zakresie. Wprowadzenie standardów w dziedzinie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej Narodowej Policji Ukrainy jest jednym z priorytetów. Dalsze badania naukowe w tym zakresie należy wiązać ze szczegółowym opracowaniem poszczególnych problemów regulacji administracyjno-prawnych w analizowanym zakresie. Dotyczy to w szczególności kwestii podnoszenia kwalifikacji kadr zarządzających z wykorzystaniem doświadczeń krajów UE. Problemy pojawiają się na obecnym etapie reformy organów ścigania, pojawiają się trudności w stosowaniu doświadczeń innych państw bez odpowiedniej adaptacji, biorąc pod uwagę specyfikę wykonywania zadań służbowych przez policję, co aktualizuje potrzebę opracowania skutecznego mechanizmu wdrażania standardów w pracy policji krajów UE. W pracy powstały wnioski na temat możliwości wprowadzenia standardów europejskich w dziedzinie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej, co poprawi jakość pracy Narodowej Policji Ukrainy jako całości.
Keywords: Celem artykułu jest zbadanie istoty i aktualnych kwestii wdrażania standardów szkolenia zawodowego kadry kierowniczej Narodowej Policji Ukrainy na podstawie analizy działań policji krajów UE. W pracy wykorzystano ogólne naukowe i specjalnie naukowe metody poznania, których konkretna kombinacja wynika z celu i zadań badania. Zastosowanie metody formalno-logicznej pozwoliło zdefiniować, wyjaśnić i uzupełnić poszczególne pojęcia, kategorie, uporządkować aparat pojęciowo-kategoryczny. Stosowane są również metody logiki formalnej, w szczególności analizy i syntezy, dedukcji i indukcji, analogii i uogólnienia i tym podobne. Nowością naukową artykułu jest to, że przeprowadzono w nim badanie standardów krajów UE w zakresie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej policji na obecnym etapie rozwoju państwa i prawa, a także podkreślono aktualne problemy w tym zakresie. Wprowadzenie standardów w dziedzinie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej Narodowej Policji Ukrainy jest jednym z priorytetów. Dalsze badania naukowe w tym zakresie należy wiązać ze szczegółowym opracowaniem poszczególnych problemów regulacji administracyjno-prawnych w analizowanym zakresie. Dotyczy to w szczególności kwestii podnoszenia kwalifikacji kadr zarządzających z wykorzystaniem doświadczeń krajów UE. Problemy pojawiają się na obecnym etapie reformy organów ścigania, pojawiają się trudności w stosowaniu doświadczeń innych państw bez odpowiedniej adaptacji, biorąc pod uwagę specyfikę wykonywania zadań służbowych przez policję, co aktualizuje potrzebę opracowania skutecznego mechanizmu wdrażania standardów w pracy policji krajów UE. W pracy powstały wnioski na temat możliwości wprowadzenia standardów europejskich w dziedzinie szkolenia zawodowego kadry kierowniczej, co poprawi jakość pracy Narodowej Policji Ukrainy jako całości.

ISTOTA I CECHY DZIAŁALNOŚCI KONTROLNO-NADZORCZEJ W ZAKRESIE ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Ihor Kucherenko

student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-3935-5322

Anotation. W artykule dokonano analizy różnych opinii naukowych w kwestiach, czym jest działalność kontrolnonadzorcza i jakie są jej główne cechy, a także zbadano regulacje prawne w zakresie zamówień publicznych (państwowych). Zakres zamówień publicznych wymaga od państwa szczególnej uwagi. W końcu wspomniana sfera zawsze była atrakcyjna dla różnych kombinatorów i łapówkarzy. Dlatego opracowanie i wdrożenie przejrzystych zasad i procedur w zakresie zamówień publicznych zminimalizuje ryzyko różnych nadużyć, a działania kontrolno-nadzorcze mają na celu wspieranie tego procesu. W artykule stwierdzono, że z filozoficznego punktu widzenia kontrola jako obiektywne zjawisko społeczne stanowi integralną część rozwoju społeczeństwa jako całości i stanowi warunek postępu społecznego. Z kolei w zakresie zamówień publicznych nadzór państwowy nie jest uregulowany Ustawą Ukrainy „O zamówieniach publicznych”, ale to nie znaczy, że jest nieobecny. W ramach działalności kontrolno-nadzorczej w zakresie zamówień publicznych rozumiemy działalność organów administracji publicznej, instytucji publicznych, a także osób fizycznych w zakresie wykrywania i zapobiegania naruszeniom wymogów prawnych dotyczących procedury zakupu przez strony takiej procedury i zapewnienia interesów społeczeństwa, w szczególności odpowiedniej jakości towarów, robót i usług w celu zaspokojenia potrzeb państwa, terytorialnych i zjednoczonych wspólnot terytorialnych.
Keywords: W artykule dokonano analizy różnych opinii naukowych w kwestiach, czym jest działalność kontrolnonadzorcza i jakie są jej główne cechy, a także zbadano regulacje prawne w zakresie zamówień publicznych (państwowych). Zakres zamówień publicznych wymaga od państwa szczególnej uwagi. W końcu wspomniana sfera zawsze była atrakcyjna dla różnych kombinatorów i łapówkarzy. Dlatego opracowanie i wdrożenie przejrzystych zasad i procedur w zakresie zamówień publicznych zminimalizuje ryzyko różnych nadużyć, a działania kontrolno-nadzorcze mają na celu wspieranie tego procesu. W artykule stwierdzono, że z filozoficznego punktu widzenia kontrola jako obiektywne zjawisko społeczne stanowi integralną część rozwoju społeczeństwa jako całości i stanowi warunek postępu społecznego. Z kolei w zakresie zamówień publicznych nadzór państwowy nie jest uregulowany Ustawą Ukrainy „O zamówieniach publicznych”, ale to nie znaczy, że jest nieobecny. W ramach działalności kontrolno-nadzorczej w zakresie zamówień publicznych rozumiemy działalność organów administracji publicznej, instytucji publicznych, a także osób fizycznych w zakresie wykrywania i zapobiegania naruszeniom wymogów prawnych dotyczących procedury zakupu przez strony takiej procedury i zapewnienia interesów społeczeństwa, w szczególności odpowiedniej jakości towarów, robót i usług w celu zaspokojenia potrzeb państwa, terytorialnych i zjednoczonych wspólnot terytorialnych.

SPOSOBY LEGISLACYJNEGO UREGULOWANIA ODPOWIEDZIALNOŚCI ADMINISTRACYJNEJ, GDZIE PRZEDMIOTEM WYKROCZENIA JEST KRYPTOWALUTA I JEJ POCHODNE (NA PRZYKŁADZIE NARUSZENIA WYMOGÓW KONTROLI FINANSOWEJ)

Yevhen Lavrentiev

student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-5902-9295

Anotation. Autor przeanalizował stan regulacji prawnych na Ukrainie w kwestii odpowiedzialności administracyjnej za wykroczenia, gdzie przedmiotem tego ostatniego jest kryptowaluta lub jej pochodne na przykładzie naruszeń wymogów kontroli finansowej. Badacz jest przekonany o dalszym rozpowszechnianiu kryptowaluty i jej pochodnych, a także o wykonalności wcześniejszego rozwiązania kwestii odpowiedzialności prawnej związanych z korupcją i kryptowalutą, jej pochodnymi. Szczególną uwagę zwrócono na odpowiednie praktyki ustawowe i modelowanie relacji związanych z dowodami i udowodnieniem. Nacisk kładziony jest na to, że rozwiązanie kwestii odpowiedzialności zależy od ostatecznego określenia statusu prawnego kryptowalut i ich pochodnych. Wyznaczono granice problemu i podano zalecenia dotyczące prawdopodobnych sposobów rozwiązania poruszonej problematyki. Ustalono, że prawne sposoby rozwoju odpowiedzialności administracyjnej, w których przedmiotem przestępstwa jest kryptowaluta (na przykładzie naruszeń wymogów kontroli finansowej), zależy od przyjęcia przepisów, które niwelują anachronizmy w prawie i rozstrzygają ich status prawny, sposób postępowania i pociągnięcia do odpowiedzialności.
Keywords: Autor przeanalizował stan regulacji prawnych na Ukrainie w kwestii odpowiedzialności administracyjnej za wykroczenia, gdzie przedmiotem tego ostatniego jest kryptowaluta lub jej pochodne na przykładzie naruszeń wymogów kontroli finansowej. Badacz jest przekonany o dalszym rozpowszechnianiu kryptowaluty i jej pochodnych, a także o wykonalności wcześniejszego rozwiązania kwestii odpowiedzialności prawnej związanych z korupcją i kryptowalutą, jej pochodnymi. Szczególną uwagę zwrócono na odpowiednie praktyki ustawowe i modelowanie relacji związanych z dowodami i udowodnieniem. Nacisk kładziony jest na to, że rozwiązanie kwestii odpowiedzialności zależy od ostatecznego określenia statusu prawnego kryptowalut i ich pochodnych. Wyznaczono granice problemu i podano zalecenia dotyczące prawdopodobnych sposobów rozwiązania poruszonej problematyki. Ustalono, że prawne sposoby rozwoju odpowiedzialności administracyjnej, w których przedmiotem przestępstwa jest kryptowaluta (na przykładzie naruszeń wymogów kontroli finansowej), zależy od przyjęcia przepisów, które niwelują anachronizmy w prawie i rozstrzygają ich status prawny, sposób postępowania i pociągnięcia do odpowiedzialności.

PRAWNE GWARANCJE DZIAŁALNOŚCI ADMINISTRACJI SAMORZĄDOWEJ W ZAKRESIE BUDŻETU I FINANSÓW

Anton Lapika

student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-4807-5285

Anotation. W artykule omówiono aktualny problem zapewnienia gwarancji prawnych działalności administracji samorządowej w zakresie budżetu i finansów. Udowodniono, że w warunkach reformy administracji publicznej główną rolę przypisuje się lokalnym administracjom państwowym jako gwarantom ochrony konstytucyjnych praw społeczności lokalnych, w związku z czym ochrona gwarancji prawnych działalności administracji samorządowych w zakresie budżetu i finansów jest pilnym problemem naukowym. Ustalono, że administracja samorządowa jest lokalnym organem wykonawczym i realizuje politykę krajową w zakresie rozwoju społeczno-gospodarczego społeczności lokalnych. Przeanalizowano poglądy naukowców dotyczące istoty i rodzajów gwarancji prawnych. Scharakteryzowano ramy prawne gwarancji działalności administracji samorządowej. Gwarancje prawne są zbiorem środków prawnych i sposobów, które określają warunki i sposób płynnego wykonywania praw i wolności osoby, a także ich ochronę i niezawodną ochronę przed bezprawnymi atakami. W wyniku przeprowadzonego badania wyodrębniono i scharakteryzowano trzy grupy gwarancji prawnych działalności administracji samorządowych: 1) gwarancje zapewniające niezależność organizacyjną i zarządczą działalności administracji samorządowych; 2) gwarancje zapewniające autonomię finansową i ekonomiczną oraz niezależność działań administracji samorządowych; 3) gwarancje ochrony praw administracji samorządowych. Do środków zapobiegawczych działań administracji samorządowych w zakresie budżetu i finansów należą: a) gwarancja finansowo-ekonomicznej samowystarczalności administracji samorządowych w zakresie kształtowania i rozporządzenia znajdującej się na ich terytorium majątkiem i środkami pieniężnymi; b) skuteczność utrwalanie prawa do samodzielnego tworzenia i zarządzania przez administracje samorządowe wspólnymi przedsiębiorstwami, instytucjami i organizacjami; w) samodzielne zarządzanie lokalnymi zasobami finansowymi; d) autonomia zarządzania administracji samorządowych w zakresie kształtowania i zarządzenia budżetem lokalnym. Administracje samorządowe okresowo zdają sprawozdania w zakresie dochodów i wydatków budżetu i finansów do społeczności lokalnych.
Keywords: W artykule omówiono aktualny problem zapewnienia gwarancji prawnych działalności administracji samorządowej w zakresie budżetu i finansów. Udowodniono, że w warunkach reformy administracji publicznej główną rolę przypisuje się lokalnym administracjom państwowym jako gwarantom ochrony konstytucyjnych praw społeczności lokalnych, w związku z czym ochrona gwarancji prawnych działalności administracji samorządowych w zakresie budżetu i finansów jest pilnym problemem naukowym. Ustalono, że administracja samorządowa jest lokalnym organem wykonawczym i realizuje politykę krajową w zakresie rozwoju społeczno-gospodarczego społeczności lokalnych. Przeanalizowano poglądy naukowców dotyczące istoty i rodzajów gwarancji prawnych. Scharakteryzowano ramy prawne gwarancji działalności administracji samorządowej. Gwarancje prawne są zbiorem środków prawnych i sposobów, które określają warunki i sposób płynnego wykonywania praw i wolności osoby, a także ich ochronę i niezawodną ochronę przed bezprawnymi atakami. W wyniku przeprowadzonego badania wyodrębniono i scharakteryzowano trzy grupy gwarancji prawnych działalności administracji samorządowych: 1) gwarancje zapewniające niezależność organizacyjną i zarządczą działalności administracji samorządowych; 2) gwarancje zapewniające autonomię finansową i ekonomiczną oraz niezależność działań administracji samorządowych; 3) gwarancje ochrony praw administracji samorządowych. Do środków zapobiegawczych działań administracji samorządowych w zakresie budżetu i finansów należą: a) gwarancja finansowo-ekonomicznej samowystarczalności administracji samorządowych w zakresie kształtowania i rozporządzenia znajdującej się na ich terytorium majątkiem i środkami pieniężnymi; b) skuteczność utrwalanie prawa do samodzielnego tworzenia i zarządzania przez administracje samorządowe wspólnymi przedsiębiorstwami, instytucjami i organizacjami; w) samodzielne zarządzanie lokalnymi zasobami finansowymi; d) autonomia zarządzania administracji samorządowych w zakresie kształtowania i zarządzenia budżetem lokalnym. Administracje samorządowe okresowo zdają sprawozdania w zakresie dochodów i wydatków budżetu i finansów do społeczności lokalnych.

POJĘCIE, CECHY I STRUKTURA ADMINISTRACYJNO-PRAWNEGO MECHANIZMU ZAPOBIEGANIA WYKROCZENIOM ZWIĄZANYM Z KORUPCJĄ

Alina Levchuk

adiunkt Wydziału Doktoranckiego i Adiunktury
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-3151-7382

Anotation. W artykule zbadano kwestie struktury mechanizmu administracyjno-prawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją. Przeanalizowano elementy składowe mechanizmu, którymi są akty normatywne, podmioty ostrzegające, które realizują swoje uprawnienia w odpowiednich stosunkach administracyjno-prawnych, akty realizacji norm prawa administracyjnego i narzędzia administracji publicznej. Podkreślono szereg problematycznych kwestii dotyczących skuteczności mechanizmów rządowych w zakresie zapobiegania korupcji, wykroczeniom korupcyjnym i wykroczeniom związanym z korupcją. Artykuł zawiera autorską definicję pojęcia mechanizmu administracyjnoprawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją, przez co rozumie się uregulowany przez normy prawa administracyjnego system środków administracyjnych, środków i elementów składowych, które ze spójnością i jednością tworzą kompleksowy system roszczeń antykorupcyjnych, który ma na celu uregulowanie stosunków społecznych powstających w zakresie zapobiegania korupcji i wykroczeniom związanym z korupcją. Wyjaśniono główne cechy i oznaki mechanizmu administracyjno-prawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją. Podkreślono, że funkcjonowanie mechanizmów prewencji administracyjno-prawnej zależy od jakości regulacji prawnych oraz od tego, jak prawidłowo normy prawa uwzględniają regulacje stosunków społecznych, które są regulowane.
Keywords: W artykule zbadano kwestie struktury mechanizmu administracyjno-prawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją. Przeanalizowano elementy składowe mechanizmu, którymi są akty normatywne, podmioty ostrzegające, które realizują swoje uprawnienia w odpowiednich stosunkach administracyjno-prawnych, akty realizacji norm prawa administracyjnego i narzędzia administracji publicznej. Podkreślono szereg problematycznych kwestii dotyczących skuteczności mechanizmów rządowych w zakresie zapobiegania korupcji, wykroczeniom korupcyjnym i wykroczeniom związanym z korupcją. Artykuł zawiera autorską definicję pojęcia mechanizmu administracyjnoprawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją, przez co rozumie się uregulowany przez normy prawa administracyjnego system środków administracyjnych, środków i elementów składowych, które ze spójnością i jednością tworzą kompleksowy system roszczeń antykorupcyjnych, który ma na celu uregulowanie stosunków społecznych powstających w zakresie zapobiegania korupcji i wykroczeniom związanym z korupcją. Wyjaśniono główne cechy i oznaki mechanizmu administracyjno-prawnego zapobiegania wykroczeniom związanym z korupcją. Podkreślono, że funkcjonowanie mechanizmów prewencji administracyjno-prawnej zależy od jakości regulacji prawnych oraz od tego, jak prawidłowo normy prawa uwzględniają regulacje stosunków społecznych, które są regulowane.

PODSTAWY ADMINISTRACYJNO-PRAWNE ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ W ZAKRESIE UBEZPIECZEŃ

Olena Ledvii

aspirant
Narodowego Uniwersytetu „Politechnika Lwowska” (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-4060-6475

Anotation. W artykule omówiono zagadnienia mechanizmów administracyjno-prawnych realizacji polityki publicznej w zakresie ubezpieczeń. Wyjaśniono istotę działalności ubezpieczeniowej i cechy jej realizacji. Przeprowadzono analizę stosunku działalności ubezpieczeniowej i bankowej. Rozważono strukturę administracji publicznej ubezpieczeniowego sektora gospodarki. Wskazano, że państwo reguluje działalność ubezpieczeniową poprzez: ustalenie warunków dopuszczenia do rynku ubezpieczeniowego organizacji, które zamierzają świadczyć usługi ubezpieczeniowe (uzyskanie licencji); określenie standardów finansowych dla ubezpieczycieli; ustalanie zasad inwestowania środków funduszy ubezpieczeniowych; sprawowanie nadzoru administracyjnego nad działalnością ubezpieczycieli; ustalanie odpowiedzialności za naruszenie przepisów o działalności ubezpieczeniowej. Instrumenty te stanowią treść administracyjno-prawnej regulacji działalności ubezpieczeniowej. Należy zauważyć, że regulacja administracyjno-prawna stanowi mechanizm imperatywno-normatywnego porządkowania organizacji i działalności podmiotów i obiektów administracji oraz kształtowania stabilnego porządku prawnego ich funkcjonowania. Tradycyjnie jednym z elementów oddziaływania administracyjno-prawnego jest regulacja państwowa. Wskazano strukturę administracji publicznej ubezpieczeniowego sektora gospodarki można rozpatrywać w dwóch aspektach: 1) zarządzanie ubezpieczeniem poprzez funkcjonowanie systemu ubezpieczeń publicznych, innymi słowy, jako częścią gospodarki publicznej; 2) zarządzanie ubezpieczeniami jako sektorem gospodarki, poprzez regulacje prawne dotyczące działalności ubezpieczeniowej. Wskazano, że działalność ubezpieczeniowa stanowi zawodową działalność gospodarczą polegającą na tworzeniu, dystrybucji i wykorzystywaniu środków funduszy ubezpieczeniowych w celu ochrony interesów majątkowych osób fizycznych i prawnych w przypadku wystąpienia zdarzeń ubezpieczeniowych.
Keywords: W artykule omówiono zagadnienia mechanizmów administracyjno-prawnych realizacji polityki publicznej w zakresie ubezpieczeń. Wyjaśniono istotę działalności ubezpieczeniowej i cechy jej realizacji. Przeprowadzono analizę stosunku działalności ubezpieczeniowej i bankowej. Rozważono strukturę administracji publicznej ubezpieczeniowego sektora gospodarki. Wskazano, że państwo reguluje działalność ubezpieczeniową poprzez: ustalenie warunków dopuszczenia do rynku ubezpieczeniowego organizacji, które zamierzają świadczyć usługi ubezpieczeniowe (uzyskanie licencji); określenie standardów finansowych dla ubezpieczycieli; ustalanie zasad inwestowania środków funduszy ubezpieczeniowych; sprawowanie nadzoru administracyjnego nad działalnością ubezpieczycieli; ustalanie odpowiedzialności za naruszenie przepisów o działalności ubezpieczeniowej. Instrumenty te stanowią treść administracyjno-prawnej regulacji działalności ubezpieczeniowej. Należy zauważyć, że regulacja administracyjno-prawna stanowi mechanizm imperatywno-normatywnego porządkowania organizacji i działalności podmiotów i obiektów administracji oraz kształtowania stabilnego porządku prawnego ich funkcjonowania. Tradycyjnie jednym z elementów oddziaływania administracyjno-prawnego jest regulacja państwowa. Wskazano strukturę administracji publicznej ubezpieczeniowego sektora gospodarki można rozpatrywać w dwóch aspektach: 1) zarządzanie ubezpieczeniem poprzez funkcjonowanie systemu ubezpieczeń publicznych, innymi słowy, jako częścią gospodarki publicznej; 2) zarządzanie ubezpieczeniami jako sektorem gospodarki, poprzez regulacje prawne dotyczące działalności ubezpieczeniowej. Wskazano, że działalność ubezpieczeniowa stanowi zawodową działalność gospodarczą polegającą na tworzeniu, dystrybucji i wykorzystywaniu środków funduszy ubezpieczeniowych w celu ochrony interesów majątkowych osób fizycznych i prawnych w przypadku wystąpienia zdarzeń ubezpieczeniowych.

ZAGRANICZNE DOŚWIADCZENIA REGULACJI PRAWNYCH REŻIMÓW CELNYCH I PERSPEKTYWY JEJ WPROWADZENIA DO PRAWA KRAJOWEGO I PRAKTYKI PRAWNEJ

Rostyslav Lemekha

kandydat nauk prawnych, zdobywacz stopnia naukowego doktora nauk prawnych
Zaporoskiego Uniwersytetu Narodowego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9013-8318

Anotation. Publikacja naukowa analizuje specyfikę regulacji prawnej reżimów celnych w obcych krajach i określa możliwość i celowość wdrożenia odpowiedniego najlepszego pozytywnego doświadczenia zagranicznego w prawie krajowym i praktyce prawnej. Metodologia badań opiera się na organicznym połączeniu filozoficznych, ogólnych naukowych i specjalnie prawnych metod badawczych. Wśród tych ostatnich w większym stopniu stosuje się metody porównawczej nauki prawnej, dogmatyki prawnej i metody modelowania prawnego. Badane są pozytywne doświadczenia w przeprowadzaniu reform systemów zarządzania usługami celnymi i organizacji działań organów celnych w USA, Singapurze, Szwecji, Kanadzie i Francji. Sformułowano wniosek o potrzebie dalszych badań nad specyfiką regulacji prawnych reżimów celnych w obcych krajach i określenia możliwości pożyczenia lepszego pozytywnego doświadczenia w celu wprowadzenia go do prawa krajowego i praktyki prawnej. Analiza doświadczeń zagranicznych w zakresie regulacji systemów odprawy celnej i kontroli celnej towarów i pojazdów pokazuje, że jakość usług celnych jest wyższa tam, gdzie szeroko stosowane są najbardziej zaawansowane zautomatyzowane technologie. Przejście na technologię e-deklaracji odbywa się we wszystkich rozwiniętych krajach świata. Automatyzacja procedur odprawy celnej i kontroli celnej pozwala zorganizować interakcję pośrednika celnego przy składaniu deklaracji i uzyskiwaniu decyzji organów celnych i organizacji kontrolujących za pośrednictwem systemu komputerowego; znacznie zmniejszyć ilość pracy pracowników organów celnych z dokumentami papierowymi i skrócić czas odprawy. Wprowadzenie nowych postępowych technologii w dziedzinie administracji celnej, optymalizacja procedur celnych, rozszerzenie praktyki informowania i doradzania uczestnikom zagranicznej działalności gospodarczej, a także rozwój infrastruktury celnej i jej wyposażenia technicznego wpływają na tworzenie korzystnych warunków zagranicznej działalności gospodarczej, poprawę jakości świadczenia usług celnych dla osób prawnych i fizycznych, zmniejszenie przeszkód administracyjnych, wzrost dobrobytu ludności i tempa rozwoju gospodarczego oraz aktywność w sferze biznesu.
Keywords: Publikacja naukowa analizuje specyfikę regulacji prawnej reżimów celnych w obcych krajach i określa możliwość i celowość wdrożenia odpowiedniego najlepszego pozytywnego doświadczenia zagranicznego w prawie krajowym i praktyce prawnej. Metodologia badań opiera się na organicznym połączeniu filozoficznych, ogólnych naukowych i specjalnie prawnych metod badawczych. Wśród tych ostatnich w większym stopniu stosuje się metody porównawczej nauki prawnej, dogmatyki prawnej i metody modelowania prawnego. Badane są pozytywne doświadczenia w przeprowadzaniu reform systemów zarządzania usługami celnymi i organizacji działań organów celnych w USA, Singapurze, Szwecji, Kanadzie i Francji. Sformułowano wniosek o potrzebie dalszych badań nad specyfiką regulacji prawnych reżimów celnych w obcych krajach i określenia możliwości pożyczenia lepszego pozytywnego doświadczenia w celu wprowadzenia go do prawa krajowego i praktyki prawnej. Analiza doświadczeń zagranicznych w zakresie regulacji systemów odprawy celnej i kontroli celnej towarów i pojazdów pokazuje, że jakość usług celnych jest wyższa tam, gdzie szeroko stosowane są najbardziej zaawansowane zautomatyzowane technologie. Przejście na technologię e-deklaracji odbywa się we wszystkich rozwiniętych krajach świata. Automatyzacja procedur odprawy celnej i kontroli celnej pozwala zorganizować interakcję pośrednika celnego przy składaniu deklaracji i uzyskiwaniu decyzji organów celnych i organizacji kontrolujących za pośrednictwem systemu komputerowego; znacznie zmniejszyć ilość pracy pracowników organów celnych z dokumentami papierowymi i skrócić czas odprawy. Wprowadzenie nowych postępowych technologii w dziedzinie administracji celnej, optymalizacja procedur celnych, rozszerzenie praktyki informowania i doradzania uczestnikom zagranicznej działalności gospodarczej, a także rozwój infrastruktury celnej i jej wyposażenia technicznego wpływają na tworzenie korzystnych warunków zagranicznej działalności gospodarczej, poprawę jakości świadczenia usług celnych dla osób prawnych i fizycznych, zmniejszenie przeszkód administracyjnych, wzrost dobrobytu ludności i tempa rozwoju gospodarczego oraz aktywność w sferze biznesu.

SPECYFIKA PARTNERSTWA PUBLICZNO-PRYWATNEGO: ASPEKT TEORETYCZNO-METODOLOGICZNY

Polina Lytvynovska

aspirant Katedry Administracji Publicznej i Planowania Przestrzennego
Klasycznego Uniwersytetu Prywatnego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8641-7568

Anotation. W artykule ujawniono teoretyczne i metodologiczne podstawy partnerstwa publiczno-prywatnego; nakreślono treść i istotę kluczowych pojęć: „interakcja”, „współpraca”, „partnerstwo publiczno-prywatne”; rozważono dyskusję naukową wokół tych kategorii. W badaniu naukowym wybrano następujące metody badawcze: ogólne naukowe, w szczególności abstrakcyjno-logiczne; metody analizy i syntezy; porównania; klasyfikacje; uogólnienie. Należy zauważyć, że partnerstwo publiczno-prywatne ma na celu współpracę i zbliżenie władzy i przedsiębiorczości w celu realizacji szerokiego zakresu usług publicznych. Określono korzyści partnerstwa publiczno-prywatnego dla państwa, struktur biznesowych, społeczeństwa. Podkreślono, że współpraca państwa i biznesu zapewnia możliwości wykorzystania partnerstwa publiczno-prywatnego jako skutecznego mechanizmu efektywnego przezwyciężenia pewnych kontrowersji w systemach innowacyjnych, które pojawiły się ostatnio i wciąż się pojawiają. Należy zauważyć, że partnerstwo publicznoprywatne jest nowym zjawiskiem, które znajduje się w stanie stałego rozwoju i poprawy – dlatego zmienia się jego interpretacja, poszerza się zakres wizji funkcji i mechanizmów, nowe akcenty są aktualizowane w kontekście interakcji państwa i biznesu, które są aktywnie wdrażane w krajowych praktykach zarządzania.
Keywords: W artykule ujawniono teoretyczne i metodologiczne podstawy partnerstwa publiczno-prywatnego; nakreślono treść i istotę kluczowych pojęć: „interakcja”, „współpraca”, „partnerstwo publiczno-prywatne”; rozważono dyskusję naukową wokół tych kategorii. W badaniu naukowym wybrano następujące metody badawcze: ogólne naukowe, w szczególności abstrakcyjno-logiczne; metody analizy i syntezy; porównania; klasyfikacje; uogólnienie. Należy zauważyć, że partnerstwo publiczno-prywatne ma na celu współpracę i zbliżenie władzy i przedsiębiorczości w celu realizacji szerokiego zakresu usług publicznych. Określono korzyści partnerstwa publiczno-prywatnego dla państwa, struktur biznesowych, społeczeństwa. Podkreślono, że współpraca państwa i biznesu zapewnia możliwości wykorzystania partnerstwa publiczno-prywatnego jako skutecznego mechanizmu efektywnego przezwyciężenia pewnych kontrowersji w systemach innowacyjnych, które pojawiły się ostatnio i wciąż się pojawiają. Należy zauważyć, że partnerstwo publicznoprywatne jest nowym zjawiskiem, które znajduje się w stanie stałego rozwoju i poprawy – dlatego zmienia się jego interpretacja, poszerza się zakres wizji funkcji i mechanizmów, nowe akcenty są aktualizowane w kontekście interakcji państwa i biznesu, które są aktywnie wdrażane w krajowych praktykach zarządzania.

OCENA URZĘDNIKÓW PAŃSTWOWYCH JAKO WAŻNY CZYNNIK POPRAWY EFEKTYWNOŚCI FUNKCJONOWANIA SŁUŻBY PUBLICZNEJ

Alina Oliinyk

aspirant Katedry Administracji Publicznej i Administracji Celnej
Uniwersytetu Sprawy Celnej i Finansów (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0294-1237

Anotation. Artykuł poświęcono określeniu oceny urzędników państwowych jako jednego z głównych czynników poprawy efektywności i skuteczności funkcjonowania instytucji służby publicznej. Ustalono, że kwestie oceny działań urzędników państwowych są przedmiotem badań w różnych gałęziach nauk, w szczególności w prawie administracyjnym, teorii administracji publicznej, zarządzaniu, socjologii i tym podobnych, zarówno w krajowej przestrzeni naukowej, jak i poza nią. Ustalono, że odbywanie służby publicznej nie jest możliwe bez okresowej oceny działalności urzędnika państwowego. Konkretne wyniki pracy każdego organu państwowego zależą od skuteczności oceny działalności urzędnika państwowego. Dlatego jedną z istotnych dźwigni w zakresie poprawy służby publicznej jest ocena jako niezbędnego narzędzia poprawy jej funkcjonowania i stworzenie skutecznej procedury określania wyników działań urzędników państwowych. Procedury oceny działań pracowników państwowych są niezbędne równo do wyboru rozmieszczenia kadr i awansu pracowników państwowych, jak i do wykonywania swoich uprawnień w środowisku zewnętrznym. Obiektywnym kryterium oceny działań urzędnika państwowego jest istnienie pewnych kryteriów, na które pracownik państwowy powinien kierować się w celu awansu zawodowego, rozwoju kariery i tym podobnych, a zatem działania oceniające powinny być ukierunkowane na poprawę wydajności, skuteczności i jakości instytucji służby publicznej. Ustanowienie systemu obiektywnej oceny działań urzędników państwowych warunkuje zatem stworzenie jasno określonych kryteriów i form takiej oceny, które są ważnymi wymogami ewaluacyjnymi dotyczącymi działalności urzędnika państwowego. Udowodniono, że jedną z istotnych dźwigni w doskonaleniu służby publicznej jest ocena jako niezbędnego narzędzia poprawy jej funkcjonowania i stworzenie skutecznej procedury określania wyników działań urzędników państwowych. Problematyczne zagadnienia to niedostatecznie rozwinięte zlecenie o ocenę organów władzy publicznej; zastąpienie terminu „ocena” terminami „kontrola”, „monitorowanie”, „audyt”; niewystarczające umiejętności w zakresie oceny.
Keywords: Artykuł poświęcono określeniu oceny urzędników państwowych jako jednego z głównych czynników poprawy efektywności i skuteczności funkcjonowania instytucji służby publicznej. Ustalono, że kwestie oceny działań urzędników państwowych są przedmiotem badań w różnych gałęziach nauk, w szczególności w prawie administracyjnym, teorii administracji publicznej, zarządzaniu, socjologii i tym podobnych, zarówno w krajowej przestrzeni naukowej, jak i poza nią. Ustalono, że odbywanie służby publicznej nie jest możliwe bez okresowej oceny działalności urzędnika państwowego. Konkretne wyniki pracy każdego organu państwowego zależą od skuteczności oceny działalności urzędnika państwowego. Dlatego jedną z istotnych dźwigni w zakresie poprawy służby publicznej jest ocena jako niezbędnego narzędzia poprawy jej funkcjonowania i stworzenie skutecznej procedury określania wyników działań urzędników państwowych. Procedury oceny działań pracowników państwowych są niezbędne równo do wyboru rozmieszczenia kadr i awansu pracowników państwowych, jak i do wykonywania swoich uprawnień w środowisku zewnętrznym. Obiektywnym kryterium oceny działań urzędnika państwowego jest istnienie pewnych kryteriów, na które pracownik państwowy powinien kierować się w celu awansu zawodowego, rozwoju kariery i tym podobnych, a zatem działania oceniające powinny być ukierunkowane na poprawę wydajności, skuteczności i jakości instytucji służby publicznej. Ustanowienie systemu obiektywnej oceny działań urzędników państwowych warunkuje zatem stworzenie jasno określonych kryteriów i form takiej oceny, które są ważnymi wymogami ewaluacyjnymi dotyczącymi działalności urzędnika państwowego. Udowodniono, że jedną z istotnych dźwigni w doskonaleniu służby publicznej jest ocena jako niezbędnego narzędzia poprawy jej funkcjonowania i stworzenie skutecznej procedury określania wyników działań urzędników państwowych. Problematyczne zagadnienia to niedostatecznie rozwinięte zlecenie o ocenę organów władzy publicznej; zastąpienie terminu „ocena” terminami „kontrola”, „monitorowanie”, „audyt”; niewystarczające umiejętności w zakresie oceny.