Journal №5 (33) vol. 4 / 2020|KELM

WYKAZ ZAŁĄCZONYCH PLIKÓW

CYFRYZACJA JAKO STRATEGICZNY PUNKT ORIENTACYJNY DLA MODERNIZACJI DZIAŁALNOŚCI EDUKACYJNEJ W TURYSTYCE W KRAJACH NIEMIECKOJĘZYCZNYCH

Olesia Samochval, Nataliia Bondar

Olesia Samochval, doktor nauk pedagogicznych, docent Katedry Filologii Zagranicznej i Przekładu Winnickiego Instytutu Handlu i Ekonomii Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Handlu i Ekonomii (Winnica, Ukraina)
Nataliia Bondar, kandydat nauk pedagogicznych, docent Katedry Filologii Zagranicznej i Przekładu Winnickiego Instytutu Handlu i Ekonomii Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Handlu i Ekonomii (Winnica, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7958-945Х, ORCID ID: 0000-0002-0981-6714

Anotation. Badanie analizuje cyfryzację jako obiecujący kierunek modernizacji edukacji turystycznej w instytucjach szkolnictwa wyższego w krajach niemieckojęzycznych, w szczególności w Niemczech, Austrii i Szwajcarii. Określono techniczne i metodyczne aspekty cyfryzacji kształcenia ustawicznego, polegającego na organizacji „e-learning” w warunkach wirtualnej przestrzeni edukacyjnej i aktualizacji programów edukacyjnych kierunku turystycznego digital-dyscyplin cyklu zawodowego, które przyczyniają się do rozwoju kompetencji cyfrowych u przyszłych specjalistów z branży turystycznej. Badanie podstaw pojęciowych, określenie kierunków i narzędzi dydaktyki wyższego wykształcenia turystycznego w krajach niemieckojęzycznych na poziomie państwowym i społecznym pozwoliło stwierdzić istniejące wyzwania i zalety procesu cyfryzacji szkolnictwa wyższego w ramach rozwoju społeczno-gospodarczego krajów we współczesnych warunkach gospodarowania. Ustalono, że wprowadzenie innowacji w edukacji zawodowej, wejście do kompetencji cyfrowych przez przyszłych specjalistów są ważnymi przesłankami cyfrowej transformacji gospodarki badanych krajów i przewidują rozwiązanie szeregu wyzwań dla zakończenia procesu adaptacji szkolnictwa wyższego do nowoczesnych innowacji non-stop w działalności zawodowej.
Keywords: Badanie analizuje cyfryzację jako obiecujący kierunek modernizacji edukacji turystycznej w instytucjach szkolnictwa wyższego w krajach niemieckojęzycznych, w szczególności w Niemczech, Austrii i Szwajcarii. Określono techniczne i metodyczne aspekty cyfryzacji kształcenia ustawicznego, polegającego na organizacji „e-learning” w warunkach wirtualnej przestrzeni edukacyjnej i aktualizacji programów edukacyjnych kierunku turystycznego digital-dyscyplin cyklu zawodowego, które przyczyniają się do rozwoju kompetencji cyfrowych u przyszłych specjalistów z branży turystycznej. Badanie podstaw pojęciowych, określenie kierunków i narzędzi dydaktyki wyższego wykształcenia turystycznego w krajach niemieckojęzycznych na poziomie państwowym i społecznym pozwoliło stwierdzić istniejące wyzwania i zalety procesu cyfryzacji szkolnictwa wyższego w ramach rozwoju społeczno-gospodarczego krajów we współczesnych warunkach gospodarowania. Ustalono, że wprowadzenie innowacji w edukacji zawodowej, wejście do kompetencji cyfrowych przez przyszłych specjalistów są ważnymi przesłankami cyfrowej transformacji gospodarki badanych krajów i przewidują rozwiązanie szeregu wyzwań dla zakończenia procesu adaptacji szkolnictwa wyższego do nowoczesnych innowacji non-stop w działalności zawodowej.

PRZYGOTOWANIE NAUCZYCIELI DO PRACY Z MNIEJSZOŚCIAMI ETNICZNYMI W KANADZIE

Oksana Svitlichna

starszy wykładowca Katedry Języków Obcych i Komunikacji Zawodowej
Wschodnioukraińskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Wołodymyra Dala (Siewierodonieck, obwód ługański, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9938-9647

Anotation. Autor analizuje problem przygotowania nauczycieli do pracy z mniejszościami etnicznymi w Kanadzie. Badanie koncentruje się na tendencji krajów rozwiniętych do zachowania dziedzictwa kulturowego i edukacyjnego mniejszości etnokulturowych. Przepisy artykułu podkreślają kluczowe aspekty rozwoju edukacji wielokulturowej w Kanadzie. Autor podkreśla potrzebę zmiany strategii edukacyjnych w celu zaspokojenia potrzeb różnych grup etnicznych i kulturowych w środowisku edukacyjnym. Rozważono cechy szkolenia nauczycieli w warunkach wielokulturowości. Ustalono, że głównym zadaniem instytucji pedagogicznych jest przygotowanie specjalistów, którzy są w stanie skutecznie reagować na realia różnorodności etnokulturowej społeczeństwa.
Keywords: Autor analizuje problem przygotowania nauczycieli do pracy z mniejszościami etnicznymi w Kanadzie. Badanie koncentruje się na tendencji krajów rozwiniętych do zachowania dziedzictwa kulturowego i edukacyjnego mniejszości etnokulturowych. Przepisy artykułu podkreślają kluczowe aspekty rozwoju edukacji wielokulturowej w Kanadzie. Autor podkreśla potrzebę zmiany strategii edukacyjnych w celu zaspokojenia potrzeb różnych grup etnicznych i kulturowych w środowisku edukacyjnym. Rozważono cechy szkolenia nauczycieli w warunkach wielokulturowości. Ustalono, że głównym zadaniem instytucji pedagogicznych jest przygotowanie specjalistów, którzy są w stanie skutecznie reagować na realia różnorodności etnokulturowej społeczeństwa.

WEKTORY WSPÓŁDZIAŁANIA INSTYTUCJI OGÓLNEGO SZKOLNICTWA ŚREDNIEGO I POZASZKOLNEGO W ŚRODOWISKU ESTETYCZNYM

Larysa Sierykh

kandydat nauk pedagogicznych, docent, kierownik Katedry Teorii i Metodyki Treści Kształcenia
Zakładu spółdzielczego Sumski Obwodowy Instytut Kształcenia Podyplomowego (Sumy, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-5290-8596

Anotation. W przepisach naukowych autor ujawnia cechy współdziałania instytucji ogólnego szkolnictwa średniego i pozaszkolnego w edukacji estetycznej młodzieży. Oferuje zaprojektowane i przetestowane środowisko estetyczne, w którym działają wektory interakcji. Udoskonalona definicja, „estetyczne środowisko interakcji”, którą autor traktuje jako pedagogicznie zorganizowane środowisko wychowawcze, w którym zachodzi dynamiczna akcja pedagogiczna, współpraca podmiotów interakcji pedagogicznej. Interakcja ma na celu osiągnięcie wyznaczonego celu – wychowania estetycznego młodzieży i w którym zakłada się bezpośrednie lub pośrednie zaangażowanie podmiotów interakcji pedagogicznej w proces edukacyjno-wychowawczy. Są to podmioty współdziałające instytucji ogólnego szkolnictwa średniego, instytucji szkolnictwa pozaszkolnego, relacji podmiotowo-obiektowych innych instytucji. Relacje te wspierają złożony związek zjawisk społecznych – systemów ogólnego wykształcenia średniego i pozaszkolnego i umożliwiają edukację estetyczną nastolatków, rozwój społeczeństwa, realizację zamówienia społecznego i tym podobne. Opracowane wektory naruszają relacje podmiot-podmiotowe w instytucjach ogólnego szkolnictwa średniego, wskazują relacje podmiot-podmiotowe w instytucjach szkolnictwa pozaszkolnego, łączą (integrują) relacje podmiot-podmiotowe w tych instytucjach. Wektory pozwalają prześledzić relacje między wszystkimi podmiotami działalności edukacyjnej i wychowawczej a środowiskiem (przyroda, architektura, produkcja, Internet itp.), relacje z innymi organizacjami (podmiotami i obiektami) (stowarzyszenia twórcze, związki, muzea, filharmonie, teatry, studia, galerie, wystawy, galerie zdjęć, parki kultury i wypoczynku, organizacje społeczne, biblioteki, kawiarnie internetowe itp.), wspieranie relacji podmiot-przedmiotowych i podmiot-podmiotowych w edukacji estetycznej młodzieży.
Keywords: W przepisach naukowych autor ujawnia cechy współdziałania instytucji ogólnego szkolnictwa średniego i pozaszkolnego w edukacji estetycznej młodzieży. Oferuje zaprojektowane i przetestowane środowisko estetyczne, w którym działają wektory interakcji. Udoskonalona definicja, „estetyczne środowisko interakcji”, którą autor traktuje jako pedagogicznie zorganizowane środowisko wychowawcze, w którym zachodzi dynamiczna akcja pedagogiczna, współpraca podmiotów interakcji pedagogicznej. Interakcja ma na celu osiągnięcie wyznaczonego celu – wychowania estetycznego młodzieży i w którym zakłada się bezpośrednie lub pośrednie zaangażowanie podmiotów interakcji pedagogicznej w proces edukacyjno-wychowawczy. Są to podmioty współdziałające instytucji ogólnego szkolnictwa średniego, instytucji szkolnictwa pozaszkolnego, relacji podmiotowo-obiektowych innych instytucji. Relacje te wspierają złożony związek zjawisk społecznych – systemów ogólnego wykształcenia średniego i pozaszkolnego i umożliwiają edukację estetyczną nastolatków, rozwój społeczeństwa, realizację zamówienia społecznego i tym podobne. Opracowane wektory naruszają relacje podmiot-podmiotowe w instytucjach ogólnego szkolnictwa średniego, wskazują relacje podmiot-podmiotowe w instytucjach szkolnictwa pozaszkolnego, łączą (integrują) relacje podmiot-podmiotowe w tych instytucjach. Wektory pozwalają prześledzić relacje między wszystkimi podmiotami działalności edukacyjnej i wychowawczej a środowiskiem (przyroda, architektura, produkcja, Internet itp.), relacje z innymi organizacjami (podmiotami i obiektami) (stowarzyszenia twórcze, związki, muzea, filharmonie, teatry, studia, galerie, wystawy, galerie zdjęć, parki kultury i wypoczynku, organizacje społeczne, biblioteki, kawiarnie internetowe itp.), wspieranie relacji podmiot-przedmiotowych i podmiot-podmiotowych w edukacji estetycznej młodzieży.

KSZTAŁTOWANIE SYSTEMU METOD BADAWCZYCH PROBLEMÓW ZARZĄDZANIA OŚWIATĄ

Tetiana Sych

kandydat nauk pedagogicznych, docent, docent Katedry Służby Publicznej i Zarządzania Instytucjami Edukacyjnymi i Społecznymi Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Administracji Publicznej, Administracji i Kształcenia Podyplomowego
Instytucji państwowej „Ługański Narodowy Uniwersytet imienia Tarasa Szewczenki” (Starobielsk, obwód ługański, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0230-3374

Anotation. W artykule przeanalizowano proces tworzenia systemu metod badania problemów zarządzania edukacją w krajowej nauce pedagogicznej, podkreślono cechy jego przebiegu przez dziesięciolecia w latach 1950-2018. włącznie. W pracach z 1990 r. powstaje główna lista metod badawczych problemów zarządzania edukacją, która składa się z filozoficznych i ogólnych naukowych metod teoretycznych i empirycznych, a także dostosowanych metod nauk pokrewnych. Centralne miejsce wśród metod tych lat zajmują eksperyment, modelowanie, ocena ekspercka.
Keywords: W artykule przeanalizowano proces tworzenia systemu metod badania problemów zarządzania edukacją w krajowej nauce pedagogicznej, podkreślono cechy jego przebiegu przez dziesięciolecia w latach 1950-2018. włącznie. W pracach z 1990 r. powstaje główna lista metod badawczych problemów zarządzania edukacją, która składa się z filozoficznych i ogólnych naukowych metod teoretycznych i empirycznych, a także dostosowanych metod nauk pokrewnych. Centralne miejsce wśród metod tych lat zajmują eksperyment, modelowanie, ocena ekspercka.

ZASADY EDUKACJI GLOBALNEJ W ROZWOJU KULTURY EKOLOGICZNEJ UCZNIÓW SZKÓŁ PONADGIMNAZJALNYCH SŁOWACJI

Oksana Turok

aspirant specjalności 011 „Nauki Edukacyjne, Pedagogiczne” Katedry Teorii i Metodyki Edukacji Podstawowej
Mukaczewskiego Uniwersytetu Państwowego (Mukaczewo, obwód zakarpacki, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8113-9869

Anotation. Edukacja ekologiczna jest scharakteryzowana jako element strukturalny edukacji globalnej, która jest osadzona w procesie edukacyjnym szkoły średniej na Słowacji. Przeanalizowano ramy regulacyjne, określono cele, zadania, zasady edukacji globalnej. Określono rolę i wartość metodyczną wykorzystania zasad edukacji globalnej w kształtowaniu osobowości ucznia, w szczególności w kształtowaniu globalnej odpowiedzialności, solidarności, aktywności społecznej, sprawiedliwości społecznej i równości, otwartości i krytycznego myślenia. Podkreślono, że globalna edukacja rozwija zdolność uczniów do racjonalnego uczenia się, elastycznego dostosowywania się do szybko zmieniających się warunków codziennego życia. Zbadano treść przedmiotów edukacyjnych i formy organizacji działań edukacyjnych w zakresie edukacji globalnej, a tym samym środowiska jako jej składnika. Udowodniono, że edukacja globalna jest innowacją w szkolnej edukacji ekologicznej Republiki Słowackiej i przyczynia się do kształtowania kompetencji środowiskowych uczniów w zakresie interakcji różnych dziedzin i procesów na świecie, a także kształtowania umiejętności krytycznego myślenia, uzasadnionego dowodu własnych osądów, zrozumienia własnej roli i odpowiedzialności w podejmowaniu decyzji na poziomie lokalnym, a także możliwości rozwiązywania problemów na różnych poziomach. Zaproponowano wprowadzenie metod i form edukacji globalnej w ukraińskiej szkole w celu kształtowania kompetencji środowiskowych uczniów.
Keywords: Edukacja ekologiczna jest scharakteryzowana jako element strukturalny edukacji globalnej, która jest osadzona w procesie edukacyjnym szkoły średniej na Słowacji. Przeanalizowano ramy regulacyjne, określono cele, zadania, zasady edukacji globalnej. Określono rolę i wartość metodyczną wykorzystania zasad edukacji globalnej w kształtowaniu osobowości ucznia, w szczególności w kształtowaniu globalnej odpowiedzialności, solidarności, aktywności społecznej, sprawiedliwości społecznej i równości, otwartości i krytycznego myślenia. Podkreślono, że globalna edukacja rozwija zdolność uczniów do racjonalnego uczenia się, elastycznego dostosowywania się do szybko zmieniających się warunków codziennego życia. Zbadano treść przedmiotów edukacyjnych i formy organizacji działań edukacyjnych w zakresie edukacji globalnej, a tym samym środowiska jako jej składnika. Udowodniono, że edukacja globalna jest innowacją w szkolnej edukacji ekologicznej Republiki Słowackiej i przyczynia się do kształtowania kompetencji środowiskowych uczniów w zakresie interakcji różnych dziedzin i procesów na świecie, a także kształtowania umiejętności krytycznego myślenia, uzasadnionego dowodu własnych osądów, zrozumienia własnej roli i odpowiedzialności w podejmowaniu decyzji na poziomie lokalnym, a także możliwości rozwiązywania problemów na różnych poziomach. Zaproponowano wprowadzenie metod i form edukacji globalnej w ukraińskiej szkole w celu kształtowania kompetencji środowiskowych uczniów.

WARUNKI PEDAGOGICZNE SKUTECZNEJ REALIZACJI METODYCZNEGO KSZTAŁCENIA PRZYSZŁYCH NAUCZYCIELI SZKOŁY PODSTAWOWEJ

Iryna Upatova

doktor nauk pedagogicznych, docent, profesor Katedry Dyscyplin Przyrodniczych
Zakładu spółdzielczego „Charkowska Akademia Humanistyczno-Pedagogiczna” Charkowskiej Rady Obwodowej (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-0060-1186

Anotation. W artykule omówiono warunki pedagogiczne kształcenia metodycznego przyszłych nauczycieli szkół podstawowych. Przeanalizowano różne podejścia do określenia istoty pojęcia „warunki pedagogiczne”. Ujawniono istotę definicji „refleksji metodycznej”, „umiejętności refleksyjnych”, sposobów i środków ich tworzenia. Przedstawiono wyniki wdrożenia systemu kształcenia metodycznego przyszłych nauczycieli szkół podstawowych. Wskazane są naukowe metody badawcze, które zostały wykorzystane do sprawdzenia warunków pedagogicznych eksperymentu. Zaproponowano organizację działań przyszłych nauczycieli szkół podstawowych w zakresie kształtowania w nich umiejętności prowadzenia działalności metodycznej podczas zajęć dydaktycznych, praktyki pedagogicznej, zajęć pozalekcyjnych kierunku metodycznego. Przeanalizowano cechy funkcjonowania profesjonalnego środowiska edukacyjnego. Scharakteryzowano organizacyjne formy realizacji działań metodycznych i refleksji: indywidualną, zbiorową, grupową, parową; rodzaje refleksji (sytuacyjnej, retrospektywnej, perspektywicznej) i jej poziomy (początkowy, przyczynowy, krytyczny). Ustalono, że działalność pedagogiczna ma charakter refleksyjny i merytoryczny. Przedstawiono wyniki badań nad poziomami kształtowania kompetencji metodycznych i refleksji, metodyką ich kształtowania. Stwierdzono zależność poziomu kształcenia metodycznego przyszłego nauczyciela od jego umiejętności refleksyjnych i warunków profesjonalnego środowiska edukacyjnego.
Keywords: W artykule omówiono warunki pedagogiczne kształcenia metodycznego przyszłych nauczycieli szkół podstawowych. Przeanalizowano różne podejścia do określenia istoty pojęcia „warunki pedagogiczne”. Ujawniono istotę definicji „refleksji metodycznej”, „umiejętności refleksyjnych”, sposobów i środków ich tworzenia. Przedstawiono wyniki wdrożenia systemu kształcenia metodycznego przyszłych nauczycieli szkół podstawowych. Wskazane są naukowe metody badawcze, które zostały wykorzystane do sprawdzenia warunków pedagogicznych eksperymentu. Zaproponowano organizację działań przyszłych nauczycieli szkół podstawowych w zakresie kształtowania w nich umiejętności prowadzenia działalności metodycznej podczas zajęć dydaktycznych, praktyki pedagogicznej, zajęć pozalekcyjnych kierunku metodycznego. Przeanalizowano cechy funkcjonowania profesjonalnego środowiska edukacyjnego. Scharakteryzowano organizacyjne formy realizacji działań metodycznych i refleksji: indywidualną, zbiorową, grupową, parową; rodzaje refleksji (sytuacyjnej, retrospektywnej, perspektywicznej) i jej poziomy (początkowy, przyczynowy, krytyczny). Ustalono, że działalność pedagogiczna ma charakter refleksyjny i merytoryczny. Przedstawiono wyniki badań nad poziomami kształtowania kompetencji metodycznych i refleksji, metodyką ich kształtowania. Stwierdzono zależność poziomu kształcenia metodycznego przyszłego nauczyciela od jego umiejętności refleksyjnych i warunków profesjonalnego środowiska edukacyjnego.

WIRTUALNY OŚRODEK EDUKACYJNY JAKO INNOWACYJNY ELEMENT OPANOWANIA JĘZYKA OBCEGO W SZKOLE WYŻSZEJ

Ulyana Shostak, Inha Paslavska

Ulyana Shostak, doktor nauk psychologicznych, starszy wykładowca Katedry Filologii Zagranicznej i Przekładu Winnickiego Instytutu Handlu i Ekonomii Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Handlu i Ekonomii (Winnica, Ukraina)
Inha Paslavska, asystent Katedry Filologii Zagranicznej i Przekładu Winnickiego Instytutu Handlu i Ekonomii Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Handlu i Ekonomii (Winnica, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-3258-2098, ORCID ID: 0000-0002-0410-0098

Anotation. W artykule usystematyzowano naukowe poglądy głównych krajowych i zagranicznych naukowców na temat zrozumienia istoty koncepcji „wirtualnego ośrodka edukacyjnego”; podkreślono i przeanalizowano główne podejścia do interpretacji tego terminu; technologie informacyjne są uważane za integralną część wirtualnego środowiska edukacyjnego; a także scharakteryzowano właściwości wirtualnego ośrodka edukacyjnego. Platforma edukacyjna Moodle została wyróżniona jako jedna z podstawowych dla stworzenia wirtualnego ośrodka edukacyjnego szkoły wyższej. Scharakteryzowano wirtualny ośrodek edukacyjny w kontekście opanowania języka obcego przez przyszłych specjalistów oraz bezpośredniego wykorzystania technologii informatycznych w opanowaniu dyscypliny języka obcego w szkole wyższej. Wspólną cechą wszystkich tych pojęć jest przede wszystkim ośrodek edukacyjny, który charakteryzuje się wykorzystaniem sieci i informatycznej technologii komputerowej w celu wspierania jakościowego prowadzenia procesu edukacyjnego.
Keywords: W artykule usystematyzowano naukowe poglądy głównych krajowych i zagranicznych naukowców na temat zrozumienia istoty koncepcji „wirtualnego ośrodka edukacyjnego”; podkreślono i przeanalizowano główne podejścia do interpretacji tego terminu; technologie informacyjne są uważane za integralną część wirtualnego środowiska edukacyjnego; a także scharakteryzowano właściwości wirtualnego ośrodka edukacyjnego. Platforma edukacyjna Moodle została wyróżniona jako jedna z podstawowych dla stworzenia wirtualnego ośrodka edukacyjnego szkoły wyższej. Scharakteryzowano wirtualny ośrodek edukacyjny w kontekście opanowania języka obcego przez przyszłych specjalistów oraz bezpośredniego wykorzystania technologii informatycznych w opanowaniu dyscypliny języka obcego w szkole wyższej. Wspólną cechą wszystkich tych pojęć jest przede wszystkim ośrodek edukacyjny, który charakteryzuje się wykorzystaniem sieci i informatycznej technologii komputerowej w celu wspierania jakościowego prowadzenia procesu edukacyjnego.

EDUKACJA NIEFORMALNA ORAZ STRUKTURALNE I SEMANTYCZNE CECHY JEGO ŚWIADOMOŚCI PRZEZ WSPÓŁCZESNYCH STUDENTÓW UKRAIŃSKICH

Maksym Yaburov

aspirant Katedry Teorii i Praktyki Edukacji Podstawowej
Państwowej Uczelni „Donbaski Państwowy Uniwersytet Pedagogiczny” (Słowiańsk, obwód doniecki, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5997-1464

Anotation. Przeprowadzono analizę stanu powstawania edukacji nieformalnej na Ukrainie jako specjalnie zorganizowanej formacji edukacyjnej działalności edukacyjnej i zawodowej podmiotów procesu edukacyjnego, która oferuje mu szeroki zestaw możliwych opcji osobistego doskonalenia i umożliwia świadomy wolny wybór elastycznej i optymalnej trajektorii samorozwoju jednostki. Udowodniono, że świadomość krajowych studentów na temat edukacji nieformalnej jest dość niska, ich udział w nieformalnych projektach edukacyjnych jest przypadkowy. Jednak ukraińska młodzież studencka jest nadal w pewien sposób informowana o funkcjonowaniu nieformalnych systemów edukacyjnych za granicą, ich skuteczności i perspektyw w warunkach globalnego świata. Ustalono, że nieformalne innowacje edukacyjne są bardziej świadome i wywołują bardziej pozytywne nastawienie uczniów odnoszących sukcesy akademickie i aktywnych, którzy mają wysokie perspektywy zatrudnienia w specjalności, co stanowi dobrą podstawę w środowisku zawodowym do korzystania z nieformalnej edukacji w zakresie szkolenia zawodowego przyszłych specjalistów.
Keywords: Przeprowadzono analizę stanu powstawania edukacji nieformalnej na Ukrainie jako specjalnie zorganizowanej formacji edukacyjnej działalności edukacyjnej i zawodowej podmiotów procesu edukacyjnego, która oferuje mu szeroki zestaw możliwych opcji osobistego doskonalenia i umożliwia świadomy wolny wybór elastycznej i optymalnej trajektorii samorozwoju jednostki. Udowodniono, że świadomość krajowych studentów na temat edukacji nieformalnej jest dość niska, ich udział w nieformalnych projektach edukacyjnych jest przypadkowy. Jednak ukraińska młodzież studencka jest nadal w pewien sposób informowana o funkcjonowaniu nieformalnych systemów edukacyjnych za granicą, ich skuteczności i perspektyw w warunkach globalnego świata. Ustalono, że nieformalne innowacje edukacyjne są bardziej świadome i wywołują bardziej pozytywne nastawienie uczniów odnoszących sukcesy akademickie i aktywnych, którzy mają wysokie perspektywy zatrudnienia w specjalności, co stanowi dobrą podstawę w środowisku zawodowym do korzystania z nieformalnej edukacji w zakresie szkolenia zawodowego przyszłych specjalistów.

KONSTRUKCJE TEMPORALNO-SPATIALNE W MUZYCE I. STRAWIŃSKIEGO I A. SCHNITKE JAKO MARKERY PARADYGMATÓW ŚWIATOPOGLĄDOWYCH CZASÓW NOWOŻYTNYCH

Anna Savchenko, Olha Umanets

Anna Savchenko, kandydat historii sztuki, docent, docent Katedry Kompozycji i Instrumentacji Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Sztuki imienia I.P. Kotlarewskiego (Charków, Ukraina)
Olha Umanets, kandydat historii sztuki, docent, docent Katedry Kulturoznawstwa Narodowego Uniwersytetu Prawniczego imienia Jarosława Mądrego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9845-0450, ORCID ID: 0000-0002-2762-9293

Anotation. W artykule autorzy problematyzują i konceptualizują konstrukcje temporalno-spatialne w sztuce muzycznej. Identyfikują i uzasadniają historyczno-kulturową determinację czasoprzestrzennej specyfiki różnych etapów sztuki muzycznej XX w. na materiale twórczości I. Strawińskiego i A. Schnitke. Autorzy dochodzą do następujących wniosków. 1. I. Strawiński był jednym z pierwszych kompozytorów, który stworzył ideologicznie-paradygmatyczną i czasowo-przestrzenną różnorodność kultury XX w., odpowiednio realizując je w materii dźwiękowej swoich dzieł orkiestrowych za pomocą środków tematyczności, dramaturgii i orkiestracji. 2. Różnorodność stylu I. Strawińskiego jest sposobem na identyfikację typologicznych cech kultury jako systemu myślenia. 3. Twórczość A. Schnitke jest zasadniczo nowym wschodzącym zjawiskiem stylistycznym i kulturowym w kontekście kultury pluralistycznej, podkreślonej non-hierarchicznością znaków różnych kultur muzycznych w synchronizacji i diachronii. 4. Dla A. Schnittke właściwa jest wielość-równość istnienia różnych modeli czasu i przestrzeni jako wyrażone w materii sztuki muzycznej przeczucie istniejącej sytuacji kulturowej ponowoczesności pierwotnej paradygmatycznej wielości filozoficznych podstaw i destabilizacji orientacji aksjologicznych, a także najwyższej wyostrzonej ostrości problemów egzystencji Człowieka w świecie meta-muzyki i meta-kultury.
Keywords: W artykule autorzy problematyzują i konceptualizują konstrukcje temporalno-spatialne w sztuce muzycznej. Identyfikują i uzasadniają historyczno-kulturową determinację czasoprzestrzennej specyfiki różnych etapów sztuki muzycznej XX w. na materiale twórczości I. Strawińskiego i A. Schnitke. Autorzy dochodzą do następujących wniosków. 1. I. Strawiński był jednym z pierwszych kompozytorów, który stworzył ideologicznie-paradygmatyczną i czasowo-przestrzenną różnorodność kultury XX w., odpowiednio realizując je w materii dźwiękowej swoich dzieł orkiestrowych za pomocą środków tematyczności, dramaturgii i orkiestracji. 2. Różnorodność stylu I. Strawińskiego jest sposobem na identyfikację typologicznych cech kultury jako systemu myślenia. 3. Twórczość A. Schnitke jest zasadniczo nowym wschodzącym zjawiskiem stylistycznym i kulturowym w kontekście kultury pluralistycznej, podkreślonej non-hierarchicznością znaków różnych kultur muzycznych w synchronizacji i diachronii. 4. Dla A. Schnittke właściwa jest wielość-równość istnienia różnych modeli czasu i przestrzeni jako wyrażone w materii sztuki muzycznej przeczucie istniejącej sytuacji kulturowej ponowoczesności pierwotnej paradygmatycznej wielości filozoficznych podstaw i destabilizacji orientacji aksjologicznych, a także najwyższej wyostrzonej ostrości problemów egzystencji Człowieka w świecie meta-muzyki i meta-kultury.

ALGORYTM KSZTAŁTOWANIA PAMIĘCI ZAWODOWEJ MUZYKA-WYKONAWCY NA POCZĄTKOWYM ETAPIE NAUCZANIA PIANISTY

Oleksandra Sapsovych

kandydat historii sztuki, docent Katedry Fortepianu Specjalnego, doktorant Katedry Historii Muzyki i Etnografii Muzycznej
Odeskiej Narodowej Akademii Muzycznej imienia A.W. Nieżdanowej (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9175-1018

Anotation. w artykule dokonano analizy różnych trendów w pianistycznej edukacji muzycznej dzieci, analizy zalet i wad podstawowych podejść. Na podstawie przeprowadzonej analizy zbudowano algorytm aktywacji i włączenia różnych aspektów pamięci zawodowej do codziennego użytku początkującego muzyka-wykonawcy. Zaproponowana w artykule sekwencja budowania pewnych umiejętności mnemonicznych obejmuje nie tylko tworzenie wirtuozowskiej umiejętności grania bez nut, ale także szybkie odczytywanie tekstury i stabilne przechowywanie jej w pamięci przez długi czas. System ten ma na celu zapewnienie zaostrzenia prezentacji słuchowych, innymi słowy – wypracowanie przedsłuchania, jako reżyserskiej podstawowej podstawy muzykowania, ponadto ma na celu pielęgnowanie aktywności emocjonalnej muzyka, gdzie ponownie emocja nie jest biernym wytwórem wykonania muzycznego, ale jego założeniem. Na stworzoną w ten sposób podstawą nakłada się pracę nad wyjaśnieniem i wprowadzeniem do świadomości dziecka zasady konstruktywnologicznego postrzegania tekstu – to znaczy wypracowanie świadomej zabawy i logicznego przemyślenia elementów faktury. Ważne jest, aby pamiętać, że taki system jest najmniej ukierunkowany na musztrę i ilościowe kryterium zajęć: w wyniku przedstawionego algorytmu powstaje połączenie różnych aspektów pamięci zawodowej, co zapewnia najwyższą ergonomię pracy za narzędziem.
Keywords: w artykule dokonano analizy różnych trendów w pianistycznej edukacji muzycznej dzieci, analizy zalet i wad podstawowych podejść. Na podstawie przeprowadzonej analizy zbudowano algorytm aktywacji i włączenia różnych aspektów pamięci zawodowej do codziennego użytku początkującego muzyka-wykonawcy. Zaproponowana w artykule sekwencja budowania pewnych umiejętności mnemonicznych obejmuje nie tylko tworzenie wirtuozowskiej umiejętności grania bez nut, ale także szybkie odczytywanie tekstury i stabilne przechowywanie jej w pamięci przez długi czas. System ten ma na celu zapewnienie zaostrzenia prezentacji słuchowych, innymi słowy – wypracowanie przedsłuchania, jako reżyserskiej podstawowej podstawy muzykowania, ponadto ma na celu pielęgnowanie aktywności emocjonalnej muzyka, gdzie ponownie emocja nie jest biernym wytwórem wykonania muzycznego, ale jego założeniem. Na stworzoną w ten sposób podstawą nakłada się pracę nad wyjaśnieniem i wprowadzeniem do świadomości dziecka zasady konstruktywnologicznego postrzegania tekstu – to znaczy wypracowanie świadomej zabawy i logicznego przemyślenia elementów faktury. Ważne jest, aby pamiętać, że taki system jest najmniej ukierunkowany na musztrę i ilościowe kryterium zajęć: w wyniku przedstawionego algorytmu powstaje połączenie różnych aspektów pamięci zawodowej, co zapewnia najwyższą ergonomię pracy za narzędziem.

CECHY UKRAIŃSKIEJ FOTOKSIĄŻKI JAKO OBIEKTU ART DESIGN

Anna Safronova, Olena Safronova

Anna Safronova, aspirant Katedry Ergonomii i Projektowania Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Technologii i Projektowania (Kijów, Ukraina)
Olena Safronova, kandydat nauk technicznych, docent, kierownik Katedry Projektowania Wnętrz i Mebli Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Technologii i Projektowania (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-4215-2646, ORCID ID: 0000-0002-3887-4825

Anotation. Praca traktuje fotoksiążkę jako formę prezentacji sztuki, której celem jest komunikacja autora z widzem poprzez zawarte w niej zdjęcia, ich symboliczną treść, kompozycję i porządek. Na podstawie analizy źródeł naukowych, analizy strukturalno-morfologicznej i merytorycznej współczesnych zagranicznych i ukraińskich fotoksiążek opracowano klasyfikację ich typów zgodnie z metodą prezentacji treści; zidentyfikowano najczęstsze podstawy łączenia zdjęć w serię: wspólny temat; ogólna idea; ogólna fabuła; wspólność formalnych znaków, skojarzeń. Podkreślono, że autorstwo najbardziej udanych ukraińskich książek fotograficznych, które zyskały uznanie na Międzynarodowych i wszechrosyjskich wystawach i konkursach, należy do artystów Charkowskiej Szkoły Fotografii, co wpływa na artystyczne i estetyczne cechy zdjęć. Podsumowano podejścia do artystycznych i kompozytorskich rozwiązań projektowych współczesnej ukraińskiej fotoksiążki, podkreślono jej wyrazisty charakter narodowy, który budzi szczególne zainteresowanie na świecie.
Keywords: Praca traktuje fotoksiążkę jako formę prezentacji sztuki, której celem jest komunikacja autora z widzem poprzez zawarte w niej zdjęcia, ich symboliczną treść, kompozycję i porządek. Na podstawie analizy źródeł naukowych, analizy strukturalno-morfologicznej i merytorycznej współczesnych zagranicznych i ukraińskich fotoksiążek opracowano klasyfikację ich typów zgodnie z metodą prezentacji treści; zidentyfikowano najczęstsze podstawy łączenia zdjęć w serię: wspólny temat; ogólna idea; ogólna fabuła; wspólność formalnych znaków, skojarzeń. Podkreślono, że autorstwo najbardziej udanych ukraińskich książek fotograficznych, które zyskały uznanie na Międzynarodowych i wszechrosyjskich wystawach i konkursach, należy do artystów Charkowskiej Szkoły Fotografii, co wpływa na artystyczne i estetyczne cechy zdjęć. Podsumowano podejścia do artystycznych i kompozytorskich rozwiązań projektowych współczesnej ukraińskiej fotoksiążki, podkreślono jej wyrazisty charakter narodowy, który budzi szczególne zainteresowanie na świecie.

BALET A. CHACZATURIANA „MASKARADA” W ODESKIM NARODOWYM TEATRZE OPERY I BALETU

Harri Sevoian

Zasłużony Artysta Ukrainy, aspirant Katedry Reżyserii i Choreografii Wydziału Kultury i Sztuki Lwowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki (Lwów, Ukraina), kierownik zespołu baletowego
Odeskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7836-2106

Anotation. Artykuł analizuje historię tworzenia muzyki A. Chaczaturiana do dramatycznych spektakli, historię tworzenia Baletu E. Oganesiana „Maskarada”, strukturę baletu i jego tekstu muzycznego, los sceniczny na scenie Odeskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu. Przeanalizowano prace kompozytorskie i kierownicze E. Oganesiana, odnotowano jego własne stylizowane fragmenty, korekty partyturowe tekstu muzycznego i cechy libretta. W artykule omówiono cechy scenicznego i choreograficznego wcielenia baletu w adaptacji baletmistrza H. Sevoiana i dyrygenta V. Kovalchuka, przyczyny jego aktualizacji i popularności, korelacje ze sztuką M. Lermontowa, cechy postaci. Pojawia się również kwestia komunikatywności współczesnego języka choreograficznego i roli nowoczesnych technologii w tworzeniu sympatii widzów ówczesnego dzieła akademickiego.
Keywords: Artykuł analizuje historię tworzenia muzyki A. Chaczaturiana do dramatycznych spektakli, historię tworzenia Baletu E. Oganesiana „Maskarada”, strukturę baletu i jego tekstu muzycznego, los sceniczny na scenie Odeskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu. Przeanalizowano prace kompozytorskie i kierownicze E. Oganesiana, odnotowano jego własne stylizowane fragmenty, korekty partyturowe tekstu muzycznego i cechy libretta. W artykule omówiono cechy scenicznego i choreograficznego wcielenia baletu w adaptacji baletmistrza H. Sevoiana i dyrygenta V. Kovalchuka, przyczyny jego aktualizacji i popularności, korelacje ze sztuką M. Lermontowa, cechy postaci. Pojawia się również kwestia komunikatywności współczesnego języka choreograficznego i roli nowoczesnych technologii w tworzeniu sympatii widzów ówczesnego dzieła akademickiego.

SPECYFIKA NAZW HOTELI NA POŁUDNIU I PÓŁNOCY UKRAINY

Olena Sydorenko

kandydat nauk filologicznych, docent, kierownik Katedry Dyscyplin Językowych i Humanistycznych nr 3
Donieckiego Narodowego Uniwersytetu Medycznego (Mariupol, obwód doniecki, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-9189-5994

Anotation. Celem artykułu jest analiza nazw obiektów hotelarskich, odnotowanych w południowych i północnych regionach Ukrainy w ciągu ostatnich dwudziestu lat, na podstawie cech leksykalno-semantycznych i strukturalnych. Badanie przeprowadzono za pomocą takich metod naukowych, jak opisowa, arealna, statystyczna. Zbadano liczne ukraińskie ergonimy, w tym 734 nazwy obiektów hotelarskich. Większość nazw jest podawana w języku ukraińskim, a także istnieją nazwy zapożyczone z innych języków. Głównym sposobem tworzenia nazw jest odapelatywny. Przeprowadzono analizę tych ergonimów i podjęto próby ich klasyfikacji. Nazwa obiektów hotelarskich na południu i północy Ukrainy, pochodzenia odapelatywnego, jest warunkowo podzielona na podgrupy. Analizowane w prezentowanej pracy nazwy mają pozytywny kolor stylistyczny i pełnią funkcję reklamową. Wskazano zastosowanie widonimowej metody tworzenia ukraińskich ergonimów. Wśród nazw widonimowych analizowane są ergonimy utworzone przez transonimizację antroponimów, toponimów, mitonimów, poetonimów. Wśród nazw widoniowych wyróżnia się ottoponimowe i odantroponimowe jako najliczniejsze.
Keywords: Celem artykułu jest analiza nazw obiektów hotelarskich, odnotowanych w południowych i północnych regionach Ukrainy w ciągu ostatnich dwudziestu lat, na podstawie cech leksykalno-semantycznych i strukturalnych. Badanie przeprowadzono za pomocą takich metod naukowych, jak opisowa, arealna, statystyczna. Zbadano liczne ukraińskie ergonimy, w tym 734 nazwy obiektów hotelarskich. Większość nazw jest podawana w języku ukraińskim, a także istnieją nazwy zapożyczone z innych języków. Głównym sposobem tworzenia nazw jest odapelatywny. Przeprowadzono analizę tych ergonimów i podjęto próby ich klasyfikacji. Nazwa obiektów hotelarskich na południu i północy Ukrainy, pochodzenia odapelatywnego, jest warunkowo podzielona na podgrupy. Analizowane w prezentowanej pracy nazwy mają pozytywny kolor stylistyczny i pełnią funkcję reklamową. Wskazano zastosowanie widonimowej metody tworzenia ukraińskich ergonimów. Wśród nazw widonimowych analizowane są ergonimy utworzone przez transonimizację antroponimów, toponimów, mitonimów, poetonimów. Wśród nazw widoniowych wyróżnia się ottoponimowe i odantroponimowe jako najliczniejsze.

PROBLEMATYKA PRODUKCJI MĄKI PRAWOBRZEŻNEJ UKRAINY DRUGIEJ POŁOWY XIX I POCZĄTKU XX W. W PRACACH WSPÓŁCZESNYCH BADACZY UKRAIŃSKICH

Taras Stokolosa

aspirant Katedry Historii Ukrainy, Archeologii i Specjalnych Gałęzi Dyscyplin Historycznych
Tarnopolskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia Wołodymyra Hnatiuka (Tarnopol, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-9718-7793

Anotation. W drugiej połowie XIX w. przemysł mączny zaczyna odgrywać kluczową rolę w życiu gospodarczym prawobrzeżnej Ukrainy. Wynika to z przeprowadzenia szeregu liberalnych reform w Imperium Rosyjskim, wprowadzenia techniki parowej i mielenia walcowego zamiast mielenia za pomocą kamieni młyńskich. W związku z tym ten obszar produkcji już wtedy zaczął przyciągać uwagę badaczy. Obiektem kompleksowego omówienia młyny stały się jednak dopiero po ogłoszeniu niepodległości Ukrainy w 1991 r. W artykule dokonano charakterystyki i analizy istniejącego kompleksu historiograficznego, który poświęcony jest problematyce produkcji mąki guberni kijowskiej, podolskiej i wołyńskiej w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku. Ustalono, że pomimo dużej liczby prac poświęconych życiu społeczno-gospodarczemu ziem ukraińskich przemysł mączny nie stał się przedmiotem odrębnego kompleksowego badania historycznego. Współcześni badacze zwracali uwagę na poszczególne aspekty wspomnianej problematyki. Dlatego autor dokonał podziału dostępnych prac, w zależności od odzwierciedlonej tematyki, na badania poświęcone tworzeniu warstwy przedsiębiorców, rozwojowi bazy logistycznej, handlowi wewnętrznemu i zagranicznemu, badaniom lokalnym i regionalnym. Badanie opiera się na wykorzystaniu zarówno ogólnych naukowych, jak i specjalnych metod historycznych: porównania, analizy, syntezy, problematyki chronologicznej i historyczno-typologicznej. To właśnie te metody umożliwiły przeprowadzenie kompleksowej analizy naukowej badanej problematyki. Podsumowania i wnioski przedstawione w artykule mogą być wykorzystane w dalszym badaniu ogólnego obrazu historii społeczno-gospodarczej Ukrainy nowej ery.
Keywords: W drugiej połowie XIX w. przemysł mączny zaczyna odgrywać kluczową rolę w życiu gospodarczym prawobrzeżnej Ukrainy. Wynika to z przeprowadzenia szeregu liberalnych reform w Imperium Rosyjskim, wprowadzenia techniki parowej i mielenia walcowego zamiast mielenia za pomocą kamieni młyńskich. W związku z tym ten obszar produkcji już wtedy zaczął przyciągać uwagę badaczy. Obiektem kompleksowego omówienia młyny stały się jednak dopiero po ogłoszeniu niepodległości Ukrainy w 1991 r. W artykule dokonano charakterystyki i analizy istniejącego kompleksu historiograficznego, który poświęcony jest problematyce produkcji mąki guberni kijowskiej, podolskiej i wołyńskiej w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku. Ustalono, że pomimo dużej liczby prac poświęconych życiu społeczno-gospodarczemu ziem ukraińskich przemysł mączny nie stał się przedmiotem odrębnego kompleksowego badania historycznego. Współcześni badacze zwracali uwagę na poszczególne aspekty wspomnianej problematyki. Dlatego autor dokonał podziału dostępnych prac, w zależności od odzwierciedlonej tematyki, na badania poświęcone tworzeniu warstwy przedsiębiorców, rozwojowi bazy logistycznej, handlowi wewnętrznemu i zagranicznemu, badaniom lokalnym i regionalnym. Badanie opiera się na wykorzystaniu zarówno ogólnych naukowych, jak i specjalnych metod historycznych: porównania, analizy, syntezy, problematyki chronologicznej i historyczno-typologicznej. To właśnie te metody umożliwiły przeprowadzenie kompleksowej analizy naukowej badanej problematyki. Podsumowania i wnioski przedstawione w artykule mogą być wykorzystane w dalszym badaniu ogólnego obrazu historii społeczno-gospodarczej Ukrainy nowej ery.

ASOCJACYJNO-METAFORYCZNA MOTYWACJA ŁACIŃSKICH NAZW PATOGENÓW ZAKAŻEŃ

Mariia Teleky

kandydat nauk filologicznych, docent, docent Katedry Języków Obcych
Bukowińskiego Państwowego Uniwersytetu Medycznego (Czerniowce, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-4161-4386

Anotation. Przedmiotem badań jest wpływ mechanizmów motywacji metaforycznej na tworzenie onomasiologicznych struktur łacińskich nazw nomenklatorycznych mikroorganizmów wywołujących choroby antroponotyczne i odzwierzęce. Celem artykułu jest opis asocjacyjno-metaforycznego typu motywacji nazw mikroorganizmów, identyfikacja sfer koncepcyjnych jako źródeł asocjacyjno-metaforycznego transferu, podkreślenie cech motywacyjnych w onomasiologicznej strukturze nomenów. Aby zbadać i opisać mechanizmy motywacyjne, stosuje się metody: próbkowania, opisu, analizy poznawczo-onomasiologicznej, opracowanej przez ukraińską badaczkę O.O. Selivanova. Motywacja w nomenach patogenów infekcji opiera się na integracji struktur wiedzy w oparciu o podobieństwo cech nowego obiektu do pojęcia właściwości drugiego. Metaforyzacja motywatorów odbywa się poprzez zapożyczanie pojęć ze sfer koncepcyjnych, które „przekazują” niezbędne informacje, stając się dawcami dla biorcy. Często biorca korzysta z kilku dawców (Helicobacter, Spirochaetales, Coronavirus). Wybór tej lub tej motywującej cechy struktury onomasiologicznej zależy od stopnia poznania, wizualnego postrzegania rzeczywistości, myślenia, w wyniku którego zachodzi proces przekształcania faktów, informacji w usystematyzowaną wiedzę. Motywatorami nazw są sfery koncepcyjne: artefakty przedmiotowe, forma pojęciowa, koncepcja człowiek, mitokoncept, sfera zjawisk astronomicznych. Najbardziej owocne do przenoszenia są sfery artefaktów i kształty. Mechanizm metaforyzacji podkreśla użycie skojarzenia i analogii: w wyglądzie i zarysie przedmiotów codziennego użytku, narzędzi; odzieży, przedmiotach specjalnego przeznaczenia; konfiguracji przestrzenno-geometrycznej, reprezentacji. Mniej zaangażowana jest koncepcyjna sfera mitologiczna. Zdarzają się przypadki zapożyczenia koncepcji człowiek i sfery zjawisk astronomicznych. Następna praca będzie dotyczyła badania metaforycznego przenoszenia nazw sfer dawców świata roślinnego, sensorycznej odmiany motywacji do oznaczania patogenów chorób zakaźnych.
Keywords: Przedmiotem badań jest wpływ mechanizmów motywacji metaforycznej na tworzenie onomasiologicznych struktur łacińskich nazw nomenklatorycznych mikroorganizmów wywołujących choroby antroponotyczne i odzwierzęce. Celem artykułu jest opis asocjacyjno-metaforycznego typu motywacji nazw mikroorganizmów, identyfikacja sfer koncepcyjnych jako źródeł asocjacyjno-metaforycznego transferu, podkreślenie cech motywacyjnych w onomasiologicznej strukturze nomenów. Aby zbadać i opisać mechanizmy motywacyjne, stosuje się metody: próbkowania, opisu, analizy poznawczo-onomasiologicznej, opracowanej przez ukraińską badaczkę O.O. Selivanova. Motywacja w nomenach patogenów infekcji opiera się na integracji struktur wiedzy w oparciu o podobieństwo cech nowego obiektu do pojęcia właściwości drugiego. Metaforyzacja motywatorów odbywa się poprzez zapożyczanie pojęć ze sfer koncepcyjnych, które „przekazują” niezbędne informacje, stając się dawcami dla biorcy. Często biorca korzysta z kilku dawców (Helicobacter, Spirochaetales, Coronavirus). Wybór tej lub tej motywującej cechy struktury onomasiologicznej zależy od stopnia poznania, wizualnego postrzegania rzeczywistości, myślenia, w wyniku którego zachodzi proces przekształcania faktów, informacji w usystematyzowaną wiedzę. Motywatorami nazw są sfery koncepcyjne: artefakty przedmiotowe, forma pojęciowa, koncepcja człowiek, mitokoncept, sfera zjawisk astronomicznych. Najbardziej owocne do przenoszenia są sfery artefaktów i kształty. Mechanizm metaforyzacji podkreśla użycie skojarzenia i analogii: w wyglądzie i zarysie przedmiotów codziennego użytku, narzędzi; odzieży, przedmiotach specjalnego przeznaczenia; konfiguracji przestrzenno-geometrycznej, reprezentacji. Mniej zaangażowana jest koncepcyjna sfera mitologiczna. Zdarzają się przypadki zapożyczenia koncepcji człowiek i sfery zjawisk astronomicznych. Następna praca będzie dotyczyła badania metaforycznego przenoszenia nazw sfer dawców świata roślinnego, sensorycznej odmiany motywacji do oznaczania patogenów chorób zakaźnych.

WEKTORY RUCHU W SEMIOSFERZE LIRYCZNEJ FABUŁY OLEKSANDRY PETROVOI

Svitlana Fokina

kandydat nauk filologicznych, docent Katedry Literaturoznawstwa Ogólnego i Słowiańskiego, doktorant
Odeskiego Narodowego Uniwersytetu imienia I.I. Miecznikowa (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-2406-0978

Anotation. W artykule przedstawiono zrozumienie semiosfery ruchu jako sposobu na opanowanie włoskiej przestrzeni w poetyckim świecie O. Petrovoi. Celem tego artykułu jest określenie autorskich kodów oznaczających lejtmotyw ruchu i ścieżki na podstawie materiału wiersza O. Petrovoi „ Noc tu i tam. Mgła. Światła ciężarówek...”. Wybrana metodologia przedstawia kompleksową interakcję podejść i strategii analizy. Takie podejście badawcze przyczyniło się do ujawnienia potencjału semantycznego tekstu poetyckiego O. Petrovoi zgodnie z semiotycznym pryzmatem systemu figuratywnego i intencjami mitu autorskiego. Podczas analizy zidentyfikowano wzorce określające semiosferę lirycznej fabuły wiersza O. Petrovoi. Transgresywny status lirycznego „ja”, na równi z wyznaczonymi kierunkami drogi, pozwolił wydobyć w nim potencjał tricksterski i zakwalifikować jako bohaterkę drogi. Twórcze przesłanie O. Petrovoi charakteryzuje się wysokim stopniem intertekstualności, co przyczynia się do rozszerzenia zakresu znaczeń zaktualizowanych w tekście. Istnieją odniesienia do dziedzictwa wybitnych poetów, którzy przeżyli wygnanie w jakiejś formie i są zgodne z O. Petrovą w zakresie cech postrzegania świata.
Keywords: W artykule przedstawiono zrozumienie semiosfery ruchu jako sposobu na opanowanie włoskiej przestrzeni w poetyckim świecie O. Petrovoi. Celem tego artykułu jest określenie autorskich kodów oznaczających lejtmotyw ruchu i ścieżki na podstawie materiału wiersza O. Petrovoi „ Noc tu i tam. Mgła. Światła ciężarówek...”. Wybrana metodologia przedstawia kompleksową interakcję podejść i strategii analizy. Takie podejście badawcze przyczyniło się do ujawnienia potencjału semantycznego tekstu poetyckiego O. Petrovoi zgodnie z semiotycznym pryzmatem systemu figuratywnego i intencjami mitu autorskiego. Podczas analizy zidentyfikowano wzorce określające semiosferę lirycznej fabuły wiersza O. Petrovoi. Transgresywny status lirycznego „ja”, na równi z wyznaczonymi kierunkami drogi, pozwolił wydobyć w nim potencjał tricksterski i zakwalifikować jako bohaterkę drogi. Twórcze przesłanie O. Petrovoi charakteryzuje się wysokim stopniem intertekstualności, co przyczynia się do rozszerzenia zakresu znaczeń zaktualizowanych w tekście. Istnieją odniesienia do dziedzictwa wybitnych poetów, którzy przeżyli wygnanie w jakiejś formie i są zgodne z O. Petrovą w zakresie cech postrzegania świata.

CECHY PRZEJAWÓW SAMOAKCEPTACJI W STRUKTURZE CZYNNIKOWEJ OSOBOWOŚCI

Olha Sannikova, Iryna Hordiienko

Olha Sannikova, doktor nauk psychologicznych, profesor, kierownik Katedry Psychologii Ogólnej i Różnicowej Zakładu państwowego „Jużnoukraiński Narodowy Uniwersytet Pedagogiczny imienia K. D. Uszynskiego” (Odessa, Ukraina)
Iryna Hordiienko, starszy wykładowca Katedry Psychologii Ogólnej i Różnicowej Zakładu państwowego „Jużnoukraiński Narodowy Uniwersytet Pedagogiczny imienia K. D. Uszynskiego” (Odessa, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-3961-2103, ORCID ID: 0000-0001-7089-2698

Anotation. W artykule przedstawiono wyniki badań nad cechami psychologicznymi osób, które różnią się różnym poziomem samoakceptacji. Teoretycznie rozważono zjawisko samoakceptacji, jego struktura, znaki i wskaźniki. Systemowa reprezentacja istoty samoakceptacji jako złożonej własności osobowości jest ujawniona w ramach kontinualno-hierarchicznego podejścia do struktury osobowości i metacharakterystyki indywidualności. Empirycznie ustalono istotne korelacje między wskaźnikami samoakceptacji a czynnikami osobowości (według R. Kettella). Udowodniono: 1) dla osób z wysokim poziomem akceptacji siebie typowa jest emocjonalna stabilność, realizm w poglądach, autentyczność w przejawach, przyjęcie szerokiego kręgu swoich cech i otwartość całego spektrum swoich doświadczeń, aktywność, wytrwałość, determinacja w osiąganiu postawionych celów, towarzyskość i życzliwość, optymizm i wysoki poziom zaufania do siebie i innych, dominacja pozytywnych stanów emocjonalnych, odporność na niepowodzenia i zagrożeń; 2) osoby o niskim poziomie akceptacji siebie charakteryzują się wysoką samokontrolą, podejrzliwością, skłonnością do poczucia winy, frustracją, niestabilnością emocjonalną.
Keywords: W artykule przedstawiono wyniki badań nad cechami psychologicznymi osób, które różnią się różnym poziomem samoakceptacji. Teoretycznie rozważono zjawisko samoakceptacji, jego struktura, znaki i wskaźniki. Systemowa reprezentacja istoty samoakceptacji jako złożonej własności osobowości jest ujawniona w ramach kontinualno-hierarchicznego podejścia do struktury osobowości i metacharakterystyki indywidualności. Empirycznie ustalono istotne korelacje między wskaźnikami samoakceptacji a czynnikami osobowości (według R. Kettella). Udowodniono: 1) dla osób z wysokim poziomem akceptacji siebie typowa jest emocjonalna stabilność, realizm w poglądach, autentyczność w przejawach, przyjęcie szerokiego kręgu swoich cech i otwartość całego spektrum swoich doświadczeń, aktywność, wytrwałość, determinacja w osiąganiu postawionych celów, towarzyskość i życzliwość, optymizm i wysoki poziom zaufania do siebie i innych, dominacja pozytywnych stanów emocjonalnych, odporność na niepowodzenia i zagrożeń; 2) osoby o niskim poziomie akceptacji siebie charakteryzują się wysoką samokontrolą, podejrzliwością, skłonnością do poczucia winy, frustracją, niestabilnością emocjonalną.

ELEMENT PSYCHOLOGICZNY I SPOŁECZNE ŻĄDANIE ŚLEDZTWA DZIENNIKARSKIEGO, JAKO PODSTAWA WPŁYWU JAKOŚCIOWEGO STORYTELLINGU INWESTYGATYWNEGO

Valentyna Striekolshchykova

kandydat nauk w zakresie komunikacji społecznej, kierownik Katedry Dziennikarstwa i Filologii
Międzynarodowego Uniwersytetu Klasycznego im. Filipa Orlika (Mikołajów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-2076-917X

Anotation. Dokonano analizy i przedstawiono skuteczne psychologiczne składniki działalności badaczy w zakresie tworzenia tekstów, akcentowane uwagę na społecznym żądaniu publiczności stosunkowo publikacji inwestygacyjnej w przekroju elementów konstrukcyjnych storytellingu jakościowego, że będzie mieć wynik sugestywny i wpływowy. Wyróżnieniu i systemowej charakterystyce narzędzi jakościowego storytellingu w materiale inwestygatywnym sprzyjało zastosowanie analizy kontekstowej, elementów analizy składowej, technik porównywania intertekstualnego i analizy koncepcyjnej, modelowania językowego. W artykule zaproponowano kilka algorytmów storytellingu w zakresie dziennikarstwa śledczego, psychologii wpływu i socjologii percepcji. W pracy zwrócono również uwagę na koncepcję „non-fiction” we działalności wpływowej inwestorów. W szczególności określono rolę emocjonalności i faktyczności w jakościowym storytellingu. Przedstawiono szereg gradacji kompozycji z punktu widzenia psychologii wpływu i psychologii percepcji. Omówiono konflikty tematycznie różnych storytellingów inwestygatywnych w kontekście żądania społecznego i skuteczności instytucji społecznych. Przeanalizowano skuteczność koncepcji „history”, w jej klasycznym rozumieniu, jako opisu życia bohatera. Ponadto omówiono cechy i koncepcje strategiczne inwestygatywnego wyświetlania jawnych i ukrytych działań „głównego bohatera”. Dokonano klasyfikacji bohaterów ciekawych dla potencjalnych odbiorców. Sformułowano zasady storytellingu mające na celu zwrócenie uwagi publiczności na konkretne dochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę koncepcję „zabójczych kilometrów”; rolę intrygi i eskalacji w inwestygatywnym tworzeniu tekstu; elementy teorii Pulitzera „3C”. Udowodniono, że publiczność czerpie katharsistyczną przyjemność zarówno z pozytywnych, jak i negatywnych tekstów śledczych. Kwalifikując znaczenie badania nad skutecznymi cechami wpływu storytellingu, zauważamy, że kluczowe znaczenie w określaniu skuteczności i znaczenia działań inwestygatywnych dla dziennikarza i odbiorcy ma to, w jakim stopniu praktyka prawdziwego życia społecznego jednostki jest skorelowana z treścią otrzymanych informacji.
Keywords: Dokonano analizy i przedstawiono skuteczne psychologiczne składniki działalności badaczy w zakresie tworzenia tekstów, akcentowane uwagę na społecznym żądaniu publiczności stosunkowo publikacji inwestygacyjnej w przekroju elementów konstrukcyjnych storytellingu jakościowego, że będzie mieć wynik sugestywny i wpływowy. Wyróżnieniu i systemowej charakterystyce narzędzi jakościowego storytellingu w materiale inwestygatywnym sprzyjało zastosowanie analizy kontekstowej, elementów analizy składowej, technik porównywania intertekstualnego i analizy koncepcyjnej, modelowania językowego. W artykule zaproponowano kilka algorytmów storytellingu w zakresie dziennikarstwa śledczego, psychologii wpływu i socjologii percepcji. W pracy zwrócono również uwagę na koncepcję „non-fiction” we działalności wpływowej inwestorów. W szczególności określono rolę emocjonalności i faktyczności w jakościowym storytellingu. Przedstawiono szereg gradacji kompozycji z punktu widzenia psychologii wpływu i psychologii percepcji. Omówiono konflikty tematycznie różnych storytellingów inwestygatywnych w kontekście żądania społecznego i skuteczności instytucji społecznych. Przeanalizowano skuteczność koncepcji „history”, w jej klasycznym rozumieniu, jako opisu życia bohatera. Ponadto omówiono cechy i koncepcje strategiczne inwestygatywnego wyświetlania jawnych i ukrytych działań „głównego bohatera”. Dokonano klasyfikacji bohaterów ciekawych dla potencjalnych odbiorców. Sformułowano zasady storytellingu mające na celu zwrócenie uwagi publiczności na konkretne dochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę koncepcję „zabójczych kilometrów”; rolę intrygi i eskalacji w inwestygatywnym tworzeniu tekstu; elementy teorii Pulitzera „3C”. Udowodniono, że publiczność czerpie katharsistyczną przyjemność zarówno z pozytywnych, jak i negatywnych tekstów śledczych. Kwalifikując znaczenie badania nad skutecznymi cechami wpływu storytellingu, zauważamy, że kluczowe znaczenie w określaniu skuteczności i znaczenia działań inwestygatywnych dla dziennikarza i odbiorcy ma to, w jakim stopniu praktyka prawdziwego życia społecznego jednostki jest skorelowana z treścią otrzymanych informacji.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA ZA ZDRADĘ STANU W ASPEKCIE PORÓWNAWCZO-PRAWNYM

Serhii Serhiievskyi

aspirant Wydziału Badania Problematyki Prawa Karnego i Karnego Wykonawczego Naukowo-Badawczego Instytutu Badań nad Problemami Przestępczości imienia Akademika V.V. Stashysa
Narodowej Akademii Nauk Prawnych Ukrainy (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-4078-9785

Anotation. Artykuł poświęcono analizie odpowiedzialności karnej za zdradę stanu w aspekcie porównawczoprawnym. Za pomocą metody porównawczej przeanalizowano przepisy karno-prawne przewidujące odpowiedzialność za to przestępstwo w przestrzeni poradzieckiej, ujawniono ich charakterystyczne różnice w stosunku do odpowiednich norm przewidzianych w Europie Zachodniej i niektórych innych krajach. Na przykładzie Ukrainy, gdzie po zajęciu Krymu i poszczególnych rejonów obwodu donieckiego i ługańskiego przez Federację Rosyjską, zdrada stanu była powszechna, udowodniono potrzebę rozróżnienia odpowiedzialności karnej za różne formy zdrady stanu. Uzasadnia się konieczność zastosowania kary pozbawienia wolności, a także innych środków karno-prawnych.
Keywords: Artykuł poświęcono analizie odpowiedzialności karnej za zdradę stanu w aspekcie porównawczoprawnym. Za pomocą metody porównawczej przeanalizowano przepisy karno-prawne przewidujące odpowiedzialność za to przestępstwo w przestrzeni poradzieckiej, ujawniono ich charakterystyczne różnice w stosunku do odpowiednich norm przewidzianych w Europie Zachodniej i niektórych innych krajach. Na przykładzie Ukrainy, gdzie po zajęciu Krymu i poszczególnych rejonów obwodu donieckiego i ługańskiego przez Federację Rosyjską, zdrada stanu była powszechna, udowodniono potrzebę rozróżnienia odpowiedzialności karnej za różne formy zdrady stanu. Uzasadnia się konieczność zastosowania kary pozbawienia wolności, a także innych środków karno-prawnych.

FUNKCJE REGULACJI SPOSOBÓW OCHRONY OSOBISTYCH PRAW MAJĄTKOWYCH MAŁŻONKÓW PRZEZ KODEKS RODZINNY UKRAINY

Aliona Skichenko

aspirantka Katedry Postępowania Cywilnego
Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Tarasa Szewczenki (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-5118-9040

Anotation. Artykuł analizuje przepisy Kodeksu Rodzinnego Ukrainy i Kodeksu Cywilnego Ukrainy, regulujące sposoby ochrony subiektywnego prawa cywilnego i rodzinnego. Ujawnia się różnica między rodzinnym i prawnym sposobem ochrony praw majątkowych małżonków a prawami cywilnymi. Przez rodzinną ochronę praw majątkowych małżonków należy rozumieć zestaw środków przewidzianych przez prawo rodzinne, procesowe, stosowanych w związku z naruszeniem tych praw i mających na celu przywrócenie lub ochronę interesów posiadacza tego prawa. Stwierdza się, że w kontekście sądowej ochrony praw majątkowych małżonków dość kontrowersyjna jest normatywna regulacja stosowania przepisów Kodeksu Cywilnego Ukrainy do regulacji stosunków rodzinnych (art. 8 Kodeksu Rodzinnego Ukrainy) wyłącznie do stosunków majątkowych. Stwierdza się, że określone w Kodeksie Cywilnym Ukrainy warunki pozbawienia prawa do obrony w sądzie prawa cywilnego w pełni powinny obejmować ochronę praw majątkowych małżonków. Zgodnie z przepisami Kodeksu Rodzinnego Ukrainy nie jest dopuszczalne stosowanie analogii prawa, w szczególności cywilnej instytucji samoobrony, do regulacji sposobów ochrony praw niematerialnych małżonków. W kontekście prawa człowieka do samoobrony, określone w artykule 55 Konstytucji Ukrainy proponuje się uzupełnienie Kodeksu Rodzinnego Ukrainy instytucją samoobrony praw i interesów rodzinnych ze wskazaniem charakterystycznych cech samoobrony, które proponuje autor.
Keywords: Artykuł analizuje przepisy Kodeksu Rodzinnego Ukrainy i Kodeksu Cywilnego Ukrainy, regulujące sposoby ochrony subiektywnego prawa cywilnego i rodzinnego. Ujawnia się różnica między rodzinnym i prawnym sposobem ochrony praw majątkowych małżonków a prawami cywilnymi. Przez rodzinną ochronę praw majątkowych małżonków należy rozumieć zestaw środków przewidzianych przez prawo rodzinne, procesowe, stosowanych w związku z naruszeniem tych praw i mających na celu przywrócenie lub ochronę interesów posiadacza tego prawa. Stwierdza się, że w kontekście sądowej ochrony praw majątkowych małżonków dość kontrowersyjna jest normatywna regulacja stosowania przepisów Kodeksu Cywilnego Ukrainy do regulacji stosunków rodzinnych (art. 8 Kodeksu Rodzinnego Ukrainy) wyłącznie do stosunków majątkowych. Stwierdza się, że określone w Kodeksie Cywilnym Ukrainy warunki pozbawienia prawa do obrony w sądzie prawa cywilnego w pełni powinny obejmować ochronę praw majątkowych małżonków. Zgodnie z przepisami Kodeksu Rodzinnego Ukrainy nie jest dopuszczalne stosowanie analogii prawa, w szczególności cywilnej instytucji samoobrony, do regulacji sposobów ochrony praw niematerialnych małżonków. W kontekście prawa człowieka do samoobrony, określone w artykule 55 Konstytucji Ukrainy proponuje się uzupełnienie Kodeksu Rodzinnego Ukrainy instytucją samoobrony praw i interesów rodzinnych ze wskazaniem charakterystycznych cech samoobrony, które proponuje autor.

MIĘDZYNARODOWE ZOBOWIĄZANIA UKRAINY DOTYCZĄCE DŁUGU PUBLICZNEGO I GWARANTOWANEGO PRZEZ PAŃSTWO

Hanna Skorochod

studentka
Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5734-2357

Anotation. Znaczenie artykułu polega na tym, że w badaniu kwestii długu publicznego Ukrainy, okazało się, że Ukraina znalazła się w tak trudnej sytuacji gospodarczej, kiedy jest zmuszona do odwołania się do podmiotów międzynarodowych w celu uzyskania dodatkowych źródeł finansowania wydatków budżetu państwa. Obecność zewnętrznych źródeł kredytu spowodowało pojawienie się sytuacji, w której Ukraina popadła w zależność od kredytów zewnętrznych. Ustalono, że cechy długu gwarantowanego przez państwo to: stosowany w większym stopniu w celu zapewnienia stabilnego i opłacalnego finansowania projektów: transport, infrastruktura, medycyna, badania naukowe, programy mieszkalnictwa socjalnego, projekty partnerstwa publiczno-prywatnego, sfera turystyczna i tym podobne; państwo działa jako gwarant terminowości dokonania płatności z tytułu obsługi pożyczki, a także wypełniania zobowiązań finansowych wobec pożyczkodawcy; najczęstszą formą gwarancji rządowych są: obligacje, papiery wartościowe, waluta itp.; może wystąpić dodatkowe ryzyko braku możliwości obsługi lub spłaty pożyczki; im większe zaufanie do rządu jako gwaranta spłaty długu, tym mniejsze odsetki od obsługi długu publicznego; gwarancje rządowe nie są kontrolowane jako regularne wydatki państwa; kwota gwarantowanego długu publicznego ma ukryty wpływ na politykę fiskalną państwa; niespłacony gwarantowany dług publiczny w konsekwencji jest przyczyną wzrostu długu publicznego.
Keywords: Znaczenie artykułu polega na tym, że w badaniu kwestii długu publicznego Ukrainy, okazało się, że Ukraina znalazła się w tak trudnej sytuacji gospodarczej, kiedy jest zmuszona do odwołania się do podmiotów międzynarodowych w celu uzyskania dodatkowych źródeł finansowania wydatków budżetu państwa. Obecność zewnętrznych źródeł kredytu spowodowało pojawienie się sytuacji, w której Ukraina popadła w zależność od kredytów zewnętrznych. Ustalono, że cechy długu gwarantowanego przez państwo to: stosowany w większym stopniu w celu zapewnienia stabilnego i opłacalnego finansowania projektów: transport, infrastruktura, medycyna, badania naukowe, programy mieszkalnictwa socjalnego, projekty partnerstwa publiczno-prywatnego, sfera turystyczna i tym podobne; państwo działa jako gwarant terminowości dokonania płatności z tytułu obsługi pożyczki, a także wypełniania zobowiązań finansowych wobec pożyczkodawcy; najczęstszą formą gwarancji rządowych są: obligacje, papiery wartościowe, waluta itp.; może wystąpić dodatkowe ryzyko braku możliwości obsługi lub spłaty pożyczki; im większe zaufanie do rządu jako gwaranta spłaty długu, tym mniejsze odsetki od obsługi długu publicznego; gwarancje rządowe nie są kontrolowane jako regularne wydatki państwa; kwota gwarantowanego długu publicznego ma ukryty wpływ na politykę fiskalną państwa; niespłacony gwarantowany dług publiczny w konsekwencji jest przyczyną wzrostu długu publicznego.

PODSTAWY STOSOWANIA ŚRODKÓW PRZYMUSU PROCESOWEGO W POSTĘPOWANIU ADMINISTRACYJNYM

Olha Skochylas-Pavliv, Nataliia Sydor

Olha Skochylas-Pavliv, kandydat nauk prawnych, docent, docent Katedry Prawa Administracyjnego i Informacyjnego Narodowego Uniwersytetu „Politechnika Lwowska” (Lwów, Ukraina)
Nataliia Sydor, studentka Instytucji szkolnictwa wyższego „Lwowski Uniwersytet Biznesu i Prawa” (Lwów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-6737-7628, ORCID ІD: 0000-0003-4405-2454

Anotation. Artykuł poświęcono specyfice stosowania środków przymusu procesowego przewidzianych w Kodeksie Postępowania Administracyjnego. Środkami przymusu procesowego są czynności procesowe wykonywane przez sąd w przypadkach określonych prawem procesowym w celu nakłonienia odpowiednich osób do przestrzegania zasad ustanowionych w sądzie, rzetelnego wykonywania obowiązków procesowych, zaprzestania nadużywania praw i zapobiegania tworzeniu bezprawnych przeszkód w postępowaniu sądowym. Środki przymusu procesowego stosuje się tylko do osób, które naruszyli ustalony porządek w sądzie podczas rozpatrywania sprawy administracyjnej (naruszenie porządku może wyrażać się w wulgaryzmów, pogardzie do sądu, niewykonanie wymagań przewodniczącej, dostarczanie dokumentów przez sąd wykonawcy, itp.), a także do osób, przeszkadzających realizacji postępowań administracyjnych. Wskazano, że w postępowaniu administracyjnym Ukrainy określono następujące rodzaje środków przymusu procesowego i cechy ich stosowania: 1) ostrzeżenie; 2) usunięcie z sali sądowej; 3) tymczasowe zajęcie dowodów do badania przez sąd; 4) przymusowe doprowadzenie; 5) kara. Stwierdzono, że dziś praktyka stosowania środków przymusu procesowego jest dość ograniczona, co pozwala mówić: po pierwsze, o niedoskonałości proceduralnej regulacji środków przymusu procesowego; po drugie, o względnej dyscyplinowaniu podmiotów procesu administracyjnego. Środki przymusu procesowego są stosowane przez sąd w celu powstrzymania bezprawnych działań lub zaniechania ze strony uczestników sprawy. Jest to szczególnie ważne przy rozstrzyganiu sporów publiczno-prawnych, których strona jest podmiot władzy, który a priori jest obdarzony dużymi możliwościami w relacjach z osobami prywatnymi. Jednocześnie należy stwierdzić, że w celu skutecznego stosowania środków przymusu procesowego w postępowaniu administracyjnym wskazane jest wyraźne określenie w Kodeksie Sądownictwa Administracyjnego Ukrainy „powtarzalności naruszenia wymagań procesowych” w celu rozróżnienia stosowania przez sąd różnych środków przymusu procesowego.
Keywords: Artykuł poświęcono specyfice stosowania środków przymusu procesowego przewidzianych w Kodeksie Postępowania Administracyjnego. Środkami przymusu procesowego są czynności procesowe wykonywane przez sąd w przypadkach określonych prawem procesowym w celu nakłonienia odpowiednich osób do przestrzegania zasad ustanowionych w sądzie, rzetelnego wykonywania obowiązków procesowych, zaprzestania nadużywania praw i zapobiegania tworzeniu bezprawnych przeszkód w postępowaniu sądowym. Środki przymusu procesowego stosuje się tylko do osób, które naruszyli ustalony porządek w sądzie podczas rozpatrywania sprawy administracyjnej (naruszenie porządku może wyrażać się w wulgaryzmów, pogardzie do sądu, niewykonanie wymagań przewodniczącej, dostarczanie dokumentów przez sąd wykonawcy, itp.), a także do osób, przeszkadzających realizacji postępowań administracyjnych. Wskazano, że w postępowaniu administracyjnym Ukrainy określono następujące rodzaje środków przymusu procesowego i cechy ich stosowania: 1) ostrzeżenie; 2) usunięcie z sali sądowej; 3) tymczasowe zajęcie dowodów do badania przez sąd; 4) przymusowe doprowadzenie; 5) kara. Stwierdzono, że dziś praktyka stosowania środków przymusu procesowego jest dość ograniczona, co pozwala mówić: po pierwsze, o niedoskonałości proceduralnej regulacji środków przymusu procesowego; po drugie, o względnej dyscyplinowaniu podmiotów procesu administracyjnego. Środki przymusu procesowego są stosowane przez sąd w celu powstrzymania bezprawnych działań lub zaniechania ze strony uczestników sprawy. Jest to szczególnie ważne przy rozstrzyganiu sporów publiczno-prawnych, których strona jest podmiot władzy, który a priori jest obdarzony dużymi możliwościami w relacjach z osobami prywatnymi. Jednocześnie należy stwierdzić, że w celu skutecznego stosowania środków przymusu procesowego w postępowaniu administracyjnym wskazane jest wyraźne określenie w Kodeksie Sądownictwa Administracyjnego Ukrainy „powtarzalności naruszenia wymagań procesowych” w celu rozróżnienia stosowania przez sąd różnych środków przymusu procesowego.

SĘDZIA ŚLEDCZY JAKO PODMIOT OCENY DOPUSZCZALNOŚCI DOWODÓW W POSTĘPOWANIU KARNYM

Viacheslav Smyrnov

student Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu Spraw Wewnętrznych, przewodniczący
Peczenizkiego Sądu Rejonowego Obwodu Charkowskiego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0025-9111

Anotation. W artykule omówiono problematyczne aspekty określania dopuszczalności dowodów jako jednego z najbardziej złożonych i niejednoznacznych kryteriów. Powyższe wynika z braku wyczerpującej listy podstaw ich niedopuszczalności. Zbadano przepisy prawa postępowania karnego Ukrainy w zakresie określenia podmiotów uprawnionych do rozwiązywania problemów dopuszczalności dowodów. Zbadano praktykę rozpatrywania przez sędziów śledczych wniosków o niedopuszczalność dowodów podczas odwoływania się od zawiadomienia o podejrzeniu, na podstawie którego stwierdzono, że większość sądów odmawia przyjęcia tych wniosków i uważa, że jest to wyłączna kompetencja sądu podczas rozpatrywania postępowania karnego w istocie. Udowodniono, że sędzia śledczy jest również podmiotem takiej oceny i ma prawo uznać dowody uzyskane w wyniku istotnego naruszenia praw i wolności człowieka za niedopuszczalne. Ustalono, że w przypadku, gdy dowód zostanie uznany za niedopuszczalny na etapie „pośrednim”, zapobiegnie to uzyskaniu na jego podstawie innych dowodów, które teoretycznie zostaną również uznane za niedopuszczalne na podstawie teorii „owoców trującego drzewa” (o czym świadczy praktyka Sądu Najwyższego). Podano przykłady orzeczeń sądowych, w których dowody uznano za niedopuszczalne z naruszeniem formalnych wymagań dotyczących dokumentów procesowych, co w rzeczywistości jest tylko wadą działania organów śledztwa przedprocesowego, a następnie sąd na tej podstawie wydał wyroki uniewinniające. Ustalono, że taka praktyka prowadzi do faktycznego uniknięcia odpowiedzialności karnej osób, które popełniły przestępstwo. Na podstawie powyższego zaproponowano dokonanie zmian artykułu 89 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy.
Keywords: W artykule omówiono problematyczne aspekty określania dopuszczalności dowodów jako jednego z najbardziej złożonych i niejednoznacznych kryteriów. Powyższe wynika z braku wyczerpującej listy podstaw ich niedopuszczalności. Zbadano przepisy prawa postępowania karnego Ukrainy w zakresie określenia podmiotów uprawnionych do rozwiązywania problemów dopuszczalności dowodów. Zbadano praktykę rozpatrywania przez sędziów śledczych wniosków o niedopuszczalność dowodów podczas odwoływania się od zawiadomienia o podejrzeniu, na podstawie którego stwierdzono, że większość sądów odmawia przyjęcia tych wniosków i uważa, że jest to wyłączna kompetencja sądu podczas rozpatrywania postępowania karnego w istocie. Udowodniono, że sędzia śledczy jest również podmiotem takiej oceny i ma prawo uznać dowody uzyskane w wyniku istotnego naruszenia praw i wolności człowieka za niedopuszczalne. Ustalono, że w przypadku, gdy dowód zostanie uznany za niedopuszczalny na etapie „pośrednim”, zapobiegnie to uzyskaniu na jego podstawie innych dowodów, które teoretycznie zostaną również uznane za niedopuszczalne na podstawie teorii „owoców trującego drzewa” (o czym świadczy praktyka Sądu Najwyższego). Podano przykłady orzeczeń sądowych, w których dowody uznano za niedopuszczalne z naruszeniem formalnych wymagań dotyczących dokumentów procesowych, co w rzeczywistości jest tylko wadą działania organów śledztwa przedprocesowego, a następnie sąd na tej podstawie wydał wyroki uniewinniające. Ustalono, że taka praktyka prowadzi do faktycznego uniknięcia odpowiedzialności karnej osób, które popełniły przestępstwo. Na podstawie powyższego zaproponowano dokonanie zmian artykułu 89 Kodeksu Postępowania Karnego Ukrainy.

POZYTYWNE ZAGRANICZNE DOŚWIADCZENIA W ZAKRESIE REGULACJI PRAWNYCH BEZPIECZEŃSTWA INFORMACJI W ZAKRESIE SĄDOWNICTWA GOSPODARCZEGO

Larysa Sokurenko

studentka
Prywatnej Spółki Akcyjnej „Uczelnia „Międzyregionalna Akademia Zarządzania Personelem” (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7112-660X

Anotation. W artykule przeanalizowano specyfikę regulacji prawnych dotyczących bezpieczeństwa informacji w sądownictwie gospodarczym w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Zbadano podstawowe normy prawa poszczególnych krajów dotyczące tematu badań. Sformułowano kierunki zdobywania pozytywnych doświadczeń zagranicznych w krajowym prawie bezpieczeństwa informacji w zakresie sądownictwa gospodarczego. Stwierdzono, że specyfika regulacji prawnych bezpieczeństwa informacji w sferze sądownictwa gospodarczego w obcych państwach jest taka, która znacznie komplikuje pożyczanie ich pozytywnych doświadczeń na Ukrainie. Przede wszystkim zwracamy uwagę na fakt, że systemy sądownictwa elektronicznego w każdym z państw są inne. Podobnie różnią się normy regulujące ich funkcjonowanie, a także formy, w których takie normy zostały zapisane. Dlatego, pomimo niedoskonałości bezpieczeństwa informacji w zakresie sądownictwa gospodarczego na Ukrainie, przy poprawie jego regulacji prawnych, ustawodawca krajowy powinien przede wszystkim opierać się na specyfice krajowego systemu sądownictwa elektronicznego.
Keywords: W artykule przeanalizowano specyfikę regulacji prawnych dotyczących bezpieczeństwa informacji w sądownictwie gospodarczym w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Zbadano podstawowe normy prawa poszczególnych krajów dotyczące tematu badań. Sformułowano kierunki zdobywania pozytywnych doświadczeń zagranicznych w krajowym prawie bezpieczeństwa informacji w zakresie sądownictwa gospodarczego. Stwierdzono, że specyfika regulacji prawnych bezpieczeństwa informacji w sferze sądownictwa gospodarczego w obcych państwach jest taka, która znacznie komplikuje pożyczanie ich pozytywnych doświadczeń na Ukrainie. Przede wszystkim zwracamy uwagę na fakt, że systemy sądownictwa elektronicznego w każdym z państw są inne. Podobnie różnią się normy regulujące ich funkcjonowanie, a także formy, w których takie normy zostały zapisane. Dlatego, pomimo niedoskonałości bezpieczeństwa informacji w zakresie sądownictwa gospodarczego na Ukrainie, przy poprawie jego regulacji prawnych, ustawodawca krajowy powinien przede wszystkim opierać się na specyfice krajowego systemu sądownictwa elektronicznego.

CHARAKTERYSTYKA OPERACYJNO-POSZUKIWAWCZA NIELEGALNEGO HANDLU BRONIĄ POPEŁNIANEGO PRZEZ PRZESTĘPCZOŚĆ ZORGANIZOWANĄ NA UKRAINIE

Oleksii Tomkov

aspirant Katedry Prawa Karnego, Karno-Wykonawczego i Kryminologii
Akademii Państwowej Służby Penitencjarnej (Czernihów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-8050-752Х

Anotation. Charakterystyka operacyjno-poszukiwawcza przestępstw kryminalnych pozwala określić główne oznaki niektórych przestępstw, cechy niewypowiedzianego użycia środków i sił działań operacyjno-poszukiwawczych, które przyczynią się do skutecznego zapobiegania i rozwiązywania przestępstw. W artykule za pomocą karno-prawnych, sądowych i kryminologicznych oznak nielegalnego obrotu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną, a także z uwzględnieniem analizy postępowań karnych w tej dziedzinie, danych statystycznych Prokuratury Generalnej Ukrainy, przeprowadzonych ankiety pracowników policji Ukrainy, utworzono operacyjno-poszukiwawczą charakterystykę nielegalnego obrotu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną. Określono i szczegółowo przeanalizowano elementy charakterystyki operacyjno-poszukiwawczej nielegalnego handlu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną: ogólna charakterystyka sfery obrotu bronią; charakterystyka przedmiotu i przedmiotu przestępstwa w tej dziedzinie; stan, struktura, przyczyny i warunki przyczyniające się do popełnienia przestępstwa; charakterystyka sposobów przygotowania, popełnienia i ukrycia wykorzystywanych przez przestępców do popełnienia nielegalnego handlu bronią; charakterystyka osób, które popełniły przestępstwo; ślady popełnienia przestępstwa.
Keywords: Charakterystyka operacyjno-poszukiwawcza przestępstw kryminalnych pozwala określić główne oznaki niektórych przestępstw, cechy niewypowiedzianego użycia środków i sił działań operacyjno-poszukiwawczych, które przyczynią się do skutecznego zapobiegania i rozwiązywania przestępstw. W artykule za pomocą karno-prawnych, sądowych i kryminologicznych oznak nielegalnego obrotu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną, a także z uwzględnieniem analizy postępowań karnych w tej dziedzinie, danych statystycznych Prokuratury Generalnej Ukrainy, przeprowadzonych ankiety pracowników policji Ukrainy, utworzono operacyjno-poszukiwawczą charakterystykę nielegalnego obrotu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną. Określono i szczegółowo przeanalizowano elementy charakterystyki operacyjno-poszukiwawczej nielegalnego handlu bronią popełnionego przez przestępczość zorganizowaną: ogólna charakterystyka sfery obrotu bronią; charakterystyka przedmiotu i przedmiotu przestępstwa w tej dziedzinie; stan, struktura, przyczyny i warunki przyczyniające się do popełnienia przestępstwa; charakterystyka sposobów przygotowania, popełnienia i ukrycia wykorzystywanych przez przestępców do popełnienia nielegalnego handlu bronią; charakterystyka osób, które popełniły przestępstwo; ślady popełnienia przestępstwa.

POJĘCIE I ZNAKI POLITYKI PUBLICZNEJ W ZAKRESIE ZAPOBIEGANIA PRZEMOCY DOMOWEJ

Andrii Tomchuk

student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-8824-7459

Anotation. W artykule polityka państwa w zakresie zapobiegania przemocy domowej została zbadana jako przedmiot wiedzy naukowej i na podstawie wyjaśnienia genezy jej treści podano autorską definicję takiego pojęcia. Biorąc pod uwagę autorską definicję polityki publicznej w zakresie zapobiegania przemocy domowej, wyróżniono charakterystyczne znaki dla polityki publicznej w zakresie zapobiegania przemocy domowej, jako odmiany polityki publicznej: 1) jest to działalność upoważnionych organów administracji publicznej, która przejawia się w formie podejmowania aktywnych działań, mających na celu przede wszystkim zapewnienie niedopuszczenia i zapobiegania przemocy domowej; 2) takie działania są wykonywane jako przez upoważnione organy władzy państwowej jak i jednostki samorządu terytorialnego, na podstawie ich kompetencji i specyfiki ich działalności; 3) określona działalność ma cel; 4) określona działalność ma charakter planowy (programowy); 5) ma charakter systematyczny; 6) ma charakter systemowy; 7) ma charakter kompleksowy.
Keywords: W artykule polityka państwa w zakresie zapobiegania przemocy domowej została zbadana jako przedmiot wiedzy naukowej i na podstawie wyjaśnienia genezy jej treści podano autorską definicję takiego pojęcia. Biorąc pod uwagę autorską definicję polityki publicznej w zakresie zapobiegania przemocy domowej, wyróżniono charakterystyczne znaki dla polityki publicznej w zakresie zapobiegania przemocy domowej, jako odmiany polityki publicznej: 1) jest to działalność upoważnionych organów administracji publicznej, która przejawia się w formie podejmowania aktywnych działań, mających na celu przede wszystkim zapewnienie niedopuszczenia i zapobiegania przemocy domowej; 2) takie działania są wykonywane jako przez upoważnione organy władzy państwowej jak i jednostki samorządu terytorialnego, na podstawie ich kompetencji i specyfiki ich działalności; 3) określona działalność ma cel; 4) określona działalność ma charakter planowy (programowy); 5) ma charakter systematyczny; 6) ma charakter systemowy; 7) ma charakter kompleksowy.

PUBLICZNA KONTROLA DZIAŁALNOŚCI PAŃSTWOWEJ STRAŻY GRANICZNEJ UKRAINY JAKO PODMIOTU SEKTORA BEZPIECZEŃSTWA I OBRONY: POJĘCIE I PROCEDURY REALIZACJI

Oleh Trofimenko

student
Naukowo-Badawczego Instytutu Prawa Publicznego (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0105-0504

Anotation. W artykule dokonano naukowej analizy stanowisk naukowców w zakresie zrozumienia publicznej kontroli działań organów ścigania w ogóle, a w szczególności podmiotów sektora bezpieczeństwa i obrony. Udowodniono, że kontrola publiczna nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony jest działalnością obywateli i ich stowarzyszeń w zakresie kontroli przestrzegania norm prawa Ukrainy, w odpowiednich kompetencjach oraz przestrzegania praw i wolności człowieka przez Państwową Służbę graniczną Ukrainy podczas realizacji powierzonych jej zadań. Należy zauważyć, że procedury sprawowania kontroli społecznej nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony – to uregulowane w przepisach prawa procedury działania, mające na celu osiągnięcie określonego celu. Okazało się, że procedury sprawowania kontroli społecznej nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony są obecnie ustalone przez Regulamin w sprawie Rady Społecznej w Administracji Państwowej Służby Granicznej Ukrainy. Przegląd obowiązującego ustawodawstwa w tym zakresie pozwolił dojść do wniosku, że ustawodawstwo Ukrainy dotyczące działalności Państwowej Służby Granicznej Ukrainy wymaga aktualizacji w części dotyczącej kontroli i nadzoru nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy, w szczególności poprzez uzupełnienie jej przepisami, dotyczącymi uregulowania procedury (mechanizmu) kontroli publicznej.
Keywords: W artykule dokonano naukowej analizy stanowisk naukowców w zakresie zrozumienia publicznej kontroli działań organów ścigania w ogóle, a w szczególności podmiotów sektora bezpieczeństwa i obrony. Udowodniono, że kontrola publiczna nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony jest działalnością obywateli i ich stowarzyszeń w zakresie kontroli przestrzegania norm prawa Ukrainy, w odpowiednich kompetencjach oraz przestrzegania praw i wolności człowieka przez Państwową Służbę graniczną Ukrainy podczas realizacji powierzonych jej zadań. Należy zauważyć, że procedury sprawowania kontroli społecznej nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony – to uregulowane w przepisach prawa procedury działania, mające na celu osiągnięcie określonego celu. Okazało się, że procedury sprawowania kontroli społecznej nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy jako podmiotu sektora bezpieczeństwa i obrony są obecnie ustalone przez Regulamin w sprawie Rady Społecznej w Administracji Państwowej Służby Granicznej Ukrainy. Przegląd obowiązującego ustawodawstwa w tym zakresie pozwolił dojść do wniosku, że ustawodawstwo Ukrainy dotyczące działalności Państwowej Służby Granicznej Ukrainy wymaga aktualizacji w części dotyczącej kontroli i nadzoru nad działalnością Państwowej Służby Granicznej Ukrainy, w szczególności poprzez uzupełnienie jej przepisami, dotyczącymi uregulowania procedury (mechanizmu) kontroli publicznej.

SYTUACJA POPEŁNIENIA GRUPOWEGO NARUSZENIA PORZĄDKU PUBLICZNEGO JAKO ELEMENT CHARAKTERYSTYKI KRYMINALISTYCZNEJ

Denys Usatkin

aspirant Katedry Kryminalistyki i Szkolenia Domedycznego
Dniepropetrowskiego Państwowego Uniwersytetu Spraw Wewnętrznych (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-7742-8257

Anotation. Artykuł naukowy koncentruje się na niektórych aspektach dochodzenia w sprawie grupowego naruszenia porządku publicznego. Uważa się istotę i system sytuacji popełnienia grupowego naruszenia porządku publicznego za element charakterystyki kryminalistycznej dla szybszego i skuteczniejszego ich dochodzenia. Należy zauważyć, że wykroczenia są popełniane w określonych warunkach. Okoliczności te wpływają równo na sposób działania przestępców podczas popełnienia przestępstwa, jak i na specyfikę działań funkcjonariuszy organów ścigania podczas dochodzenia przedprocesowego. Popełnienie grupowego naruszenia porządku publicznego ma również swoje własne cechy. Dlatego badanie sytuacji popełnienia tych czynów ma znaczenie dla dostosowania początkowego etapu postępowania karnego. Autor popiera stanowisko naukowców, że elementami składowymi sytuacji popełnienia przestępstwa jest miejsce, czas, a także charakter relacji z pokrzywdzonym i innymi osobami. Na podstawie uogólnienia postępowań karnych i danych ankietowych śledczych zaproponowano klasyfikację miejsc popełnienia grupowego naruszenia porządku publicznego. W szczególności wśród nich są następujące: miejsca wypoczynku obywateli na otwartej przestrzeni (parki, skwery, place) lub w pomieszczeniach (restauracje, dyskoteki); kompleksy sportowe typu otwartego (stadiony, boiska sportowe) lub zamkniętego (kompleksy sportowe); transport (samochody, autobusy, trolejbusy); miejsca zamieszkania obywateli (mieszkania, domy prywatne). Badanie praktyki kryminalistycznej pozwoliło określić częstotliwość popełniania grupowego naruszenia porządku publicznego w zależności od pory dnia i dnia tygodnia. W zależności od czasu popełnienia okazało się, że około 11% odbywa się rano (od 6 do 12:00), 30% – po południu (od 12 do 18 godziny); 54% – wieczorem (od 18 do 24 godziny); 5% – w nocy (od 1 do 6:00). Zgodnie z charakterystyką dnia tygodnia ustalono, że wspomniane przestępstwa popełniane są głównie w piątek, sobotę i niedzielę (57%).
Keywords: Artykuł naukowy koncentruje się na niektórych aspektach dochodzenia w sprawie grupowego naruszenia porządku publicznego. Uważa się istotę i system sytuacji popełnienia grupowego naruszenia porządku publicznego za element charakterystyki kryminalistycznej dla szybszego i skuteczniejszego ich dochodzenia. Należy zauważyć, że wykroczenia są popełniane w określonych warunkach. Okoliczności te wpływają równo na sposób działania przestępców podczas popełnienia przestępstwa, jak i na specyfikę działań funkcjonariuszy organów ścigania podczas dochodzenia przedprocesowego. Popełnienie grupowego naruszenia porządku publicznego ma również swoje własne cechy. Dlatego badanie sytuacji popełnienia tych czynów ma znaczenie dla dostosowania początkowego etapu postępowania karnego. Autor popiera stanowisko naukowców, że elementami składowymi sytuacji popełnienia przestępstwa jest miejsce, czas, a także charakter relacji z pokrzywdzonym i innymi osobami. Na podstawie uogólnienia postępowań karnych i danych ankietowych śledczych zaproponowano klasyfikację miejsc popełnienia grupowego naruszenia porządku publicznego. W szczególności wśród nich są następujące: miejsca wypoczynku obywateli na otwartej przestrzeni (parki, skwery, place) lub w pomieszczeniach (restauracje, dyskoteki); kompleksy sportowe typu otwartego (stadiony, boiska sportowe) lub zamkniętego (kompleksy sportowe); transport (samochody, autobusy, trolejbusy); miejsca zamieszkania obywateli (mieszkania, domy prywatne). Badanie praktyki kryminalistycznej pozwoliło określić częstotliwość popełniania grupowego naruszenia porządku publicznego w zależności od pory dnia i dnia tygodnia. W zależności od czasu popełnienia okazało się, że około 11% odbywa się rano (od 6 do 12:00), 30% – po południu (od 12 do 18 godziny); 54% – wieczorem (od 18 do 24 godziny); 5% – w nocy (od 1 do 6:00). Zgodnie z charakterystyką dnia tygodnia ustalono, że wspomniane przestępstwa popełniane są głównie w piątek, sobotę i niedzielę (57%).

W KWESTII TRANSFORMACJI POJĘCIA „REZYDENCJI PODATKOWEJ” W USTAWODAWSTWIE UKRAINY W WYNIKU WDROŻENIA RESTRYKCYJNYCH ŚRODKÓW PRZECIWEPIDEMIOLOGICZNYCH WPROWADZONYCH W CELU ZAPOBIEGANIA ROZPRZESTRZENIANIU SIĘ CHOROBY ZAKAŹNEJ UKŁADU ODDECHOWEGO COVID-19 NA UKRAINIE WYWOŁANEJ PRZEZ KORONAWIRUSA SARS-COV-2

Vita Forsiuk

studentka Katedry Prawa Finansowego
Instytutu Prawa Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Tarasa Szewczenki (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-1564-8527

Anotation. Znaczenie tego artykułu polega na tym, że pandemia choroby zakaźnej układu oddechowego COVID-19 wywołana przez koronawirusa SARS-CoV-2 postawiła rządom wielu krajów pytanie o potrzebę wprowadzenia nie tylko bezprecedensowych środków kwarantanny, ale stała się pretekstem do zmuszenia wszystkich krajów do dbania o nadzwyczajne środki wspierające biznes, w celu zminimalizowania negatywnego wpływu ograniczenia prawa osób fizycznych do swobodnego przemieszczania się, w tym w ramach komunikacji międzypaństwowej i wprowadzenia specjalnych wymagań, w tym poprzez zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w określonym czasie. Celem artykułu jest zbadanie, w jaki sposób środki kwarantanny mogą wpływać na regulację prawną na Ukrainie pojęcia „rezydencji podatkowej”, i sformułowanie zaleceń w celu przezwyciężenia potencjalnego ryzyka „sztucznego” nabycia przez osoby statusu rezydenta podatkowego. W artykule rozważa się wpływ restrykcyjnych środków przeciwepidemiologicznych wprowadzonych w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby zakaźnej układu oddechowego COVID-19 wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2 na stosunki podatkowe, a w szczególności na regulację prawną „rezydencji podatkowej”, i zaproponowano sposoby przezwyciężenia potencjalnego ryzyka „sztucznego” nabycia przez osoby statusu rezydenta podatkowego dla ustawodawstwa krajowego.
Keywords: Znaczenie tego artykułu polega na tym, że pandemia choroby zakaźnej układu oddechowego COVID-19 wywołana przez koronawirusa SARS-CoV-2 postawiła rządom wielu krajów pytanie o potrzebę wprowadzenia nie tylko bezprecedensowych środków kwarantanny, ale stała się pretekstem do zmuszenia wszystkich krajów do dbania o nadzwyczajne środki wspierające biznes, w celu zminimalizowania negatywnego wpływu ograniczenia prawa osób fizycznych do swobodnego przemieszczania się, w tym w ramach komunikacji międzypaństwowej i wprowadzenia specjalnych wymagań, w tym poprzez zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w określonym czasie. Celem artykułu jest zbadanie, w jaki sposób środki kwarantanny mogą wpływać na regulację prawną na Ukrainie pojęcia „rezydencji podatkowej”, i sformułowanie zaleceń w celu przezwyciężenia potencjalnego ryzyka „sztucznego” nabycia przez osoby statusu rezydenta podatkowego. W artykule rozważa się wpływ restrykcyjnych środków przeciwepidemiologicznych wprowadzonych w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby zakaźnej układu oddechowego COVID-19 wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2 na stosunki podatkowe, a w szczególności na regulację prawną „rezydencji podatkowej”, i zaproponowano sposoby przezwyciężenia potencjalnego ryzyka „sztucznego” nabycia przez osoby statusu rezydenta podatkowego dla ustawodawstwa krajowego.

DO KWESTII NATURY PRAWNEJ INSTYTUCJI UZNAWANIA I UDZIELANIA ZEZWOLENIA NA WYKONYWANIE ORZECZEŃ ARBITRAŻOWYCH

Anait Choperia

magister prawa, aspirant Katedry Postępowania Cywilnego
Instytutu Prawa Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego imienia Tarasa Szewczenki

ORCID ID: 0000-0001-6161-5031

Anotation. W artykule przeanalizowano teoretyczny i prawny charakter instytucji uznawania i udzielania zezwoleń na wykonywanie orzeczeń arbitrażowych. Oceniono rolę sądów państwowych w systemie arbitrażu i określono, na jakich elementach teoretycznych i legislacyjnych opierają się uprawnienia arbitrażu do rozstrzygania sporów oraz uprawnienia sądów państwowych do uznawania i udzielania zezwoleń na wykonywanie orzeczeń arbitrażowych, a także ułatwiono rozpatrywanie spraw prywatno-prawnych przez arbitraż. Stwierdzono, że instytucja ta jest formą realizacji przez państwo monopolu na wykonywanie wymiaru sprawiedliwości i stosowanie środków przymusu państwowego, oraz formą rządowej kontroli stosunków publicznych w odniesieniu do arbitrażowego rozpatrywania sporów prywatno-prawnych w celu ochrony praw i uzasadnionych interesów uczestników ugody arbitrażowej.
Keywords: W artykule przeanalizowano teoretyczny i prawny charakter instytucji uznawania i udzielania zezwoleń na wykonywanie orzeczeń arbitrażowych. Oceniono rolę sądów państwowych w systemie arbitrażu i określono, na jakich elementach teoretycznych i legislacyjnych opierają się uprawnienia arbitrażu do rozstrzygania sporów oraz uprawnienia sądów państwowych do uznawania i udzielania zezwoleń na wykonywanie orzeczeń arbitrażowych, a także ułatwiono rozpatrywanie spraw prywatno-prawnych przez arbitraż. Stwierdzono, że instytucja ta jest formą realizacji przez państwo monopolu na wykonywanie wymiaru sprawiedliwości i stosowanie środków przymusu państwowego, oraz formą rządowej kontroli stosunków publicznych w odniesieniu do arbitrażowego rozpatrywania sporów prywatno-prawnych w celu ochrony praw i uzasadnionych interesów uczestników ugody arbitrażowej.

FUNKCJA PLANOWANIA W DZIAŁALNOŚCI NARODOWEJ POLICJI W ZAKRESIE OCHRONY LASÓW

Yana Cherniavska

studentka Katedry Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytetu Sprawy Celnej i Finansów (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-5418-172X

Anotation. Artykuł pokazuje, że proces planowania działań Narodowej Policji w zakresie ochrony lasów jest traktowany jako etap procesu zarządzania. W celu wywierania wpływu na organizację procesu ochrony lasów rozważana jest funkcja administracji, która jest dość złożonym zestawem działań, operacji i czynności, których przeprowadzenie powinno opierać się na systemie zasad. Pojęcie to rozumie zasady, wzorce, teorie, poglądy doktrynalne naukowców, które określają istotę, treść, kierunki procesu planowania. Udowodniono, że proces efektywności planowania, na podstawie którego są określane działania policji w zakresie ochrony lasów, wiąże się z takimi zasadami: legalność, aktualność, naukowość, obiektywizm i konkretność. Zaproponowano klasyfikację planów akceptowanych przez Narodową Policję Ukrainy w zakresie ochrony lasów na trzy grupy: ogólne, specjalne, indywidualne. Pozwala to w pełni objąć kompleks złożonych zagadnień związanych ze specyfiką lasów ukraińskich i określić praktyczne środki ich realizacji. Ustalono, że ważnym etapem planowania jest podjęcie decyzji o ich realizacji, które stanowi apodyktyczną, organizacyjną decyzję podmiotu administracji publicznej. Taka procedura ma ustaloną formę z obowiązkowymi danymi, podpisami upoważnionych osób i jest przekazywana wykonawcom z wyprzedzeniem. Wykazano, że biorąc pod uwagę specyfikę zadań związanych z ochroną lasu, w treści planów wskazane jest udokumentowanie takich działań, jak upowszechnianie wiedzy prawnej o potrzebie ochrony lasu w instytucjach edukacyjnych, mediach, działalności wydawniczej. Udowodniono, że skutecznym sposobem ochrony tego zasobu jest informowanie społeczeństwa, organizowanie otwartych spotkań z przedstawicielami organizacji społecznych, identyfikowanie problematycznych kwestii leśnictwa i wykorzystywanie sposobów rozwiązywania tych problemów.
Keywords: Artykuł pokazuje, że proces planowania działań Narodowej Policji w zakresie ochrony lasów jest traktowany jako etap procesu zarządzania. W celu wywierania wpływu na organizację procesu ochrony lasów rozważana jest funkcja administracji, która jest dość złożonym zestawem działań, operacji i czynności, których przeprowadzenie powinno opierać się na systemie zasad. Pojęcie to rozumie zasady, wzorce, teorie, poglądy doktrynalne naukowców, które określają istotę, treść, kierunki procesu planowania. Udowodniono, że proces efektywności planowania, na podstawie którego są określane działania policji w zakresie ochrony lasów, wiąże się z takimi zasadami: legalność, aktualność, naukowość, obiektywizm i konkretność. Zaproponowano klasyfikację planów akceptowanych przez Narodową Policję Ukrainy w zakresie ochrony lasów na trzy grupy: ogólne, specjalne, indywidualne. Pozwala to w pełni objąć kompleks złożonych zagadnień związanych ze specyfiką lasów ukraińskich i określić praktyczne środki ich realizacji. Ustalono, że ważnym etapem planowania jest podjęcie decyzji o ich realizacji, które stanowi apodyktyczną, organizacyjną decyzję podmiotu administracji publicznej. Taka procedura ma ustaloną formę z obowiązkowymi danymi, podpisami upoważnionych osób i jest przekazywana wykonawcom z wyprzedzeniem. Wykazano, że biorąc pod uwagę specyfikę zadań związanych z ochroną lasu, w treści planów wskazane jest udokumentowanie takich działań, jak upowszechnianie wiedzy prawnej o potrzebie ochrony lasu w instytucjach edukacyjnych, mediach, działalności wydawniczej. Udowodniono, że skutecznym sposobem ochrony tego zasobu jest informowanie społeczeństwa, organizowanie otwartych spotkań z przedstawicielami organizacji społecznych, identyfikowanie problematycznych kwestii leśnictwa i wykorzystywanie sposobów rozwiązywania tych problemów.

SĄDOWNICTWO ADMINISTRACYJNE JAKO GWARANCJA OCHRONY SUBIEKTYWNYCH PRAW PUBLICZNYCH: HISTORIA ROZWOJU I KSZTAŁTOWANIA SIĘ NA UKRAINIE

Anton Chub

kandydat nauk prawnych, student Katedry Prawa Administracyjnego i Gospodarczego
Zaporoskiego Uniwersytetu Narodowego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-3652-0409

Anotation. Artykuł bada zagadnienia historii rozwoju i kształtowania się sądownictwa administracyjnego jako gwarancji ochrony subiektywnych praw publicznych na Ukrainie. Autor stwierdził, że od kilku dziesięcioleci rozwój sądownictwa administracyjnego jest charakterystyczny dla krajowego systemu prawnego. Autor określił, że ukraiński narodowy system prawny ma charakterystyczne cechy dążenia do stworzenia warunków do realizacji funkcji kierowniczej państwa na zasadach przejrzystości, otwartości na podejmowanie aktów administracyjnych, zapewnienia subiektywnych praw publicznych osoby prywatnej. Autor podkreślił, że na kształtowanie się ukraińskiego systemu prawnego wpłynęły równo cechy narodowego rozwoju historyczno-prawnego, jak i europejska tradycja prawna, w szczególności takich państw jak Austro-Węgry, Francja.
Keywords: Artykuł bada zagadnienia historii rozwoju i kształtowania się sądownictwa administracyjnego jako gwarancji ochrony subiektywnych praw publicznych na Ukrainie. Autor stwierdził, że od kilku dziesięcioleci rozwój sądownictwa administracyjnego jest charakterystyczny dla krajowego systemu prawnego. Autor określił, że ukraiński narodowy system prawny ma charakterystyczne cechy dążenia do stworzenia warunków do realizacji funkcji kierowniczej państwa na zasadach przejrzystości, otwartości na podejmowanie aktów administracyjnych, zapewnienia subiektywnych praw publicznych osoby prywatnej. Autor podkreślił, że na kształtowanie się ukraińskiego systemu prawnego wpłynęły równo cechy narodowego rozwoju historyczno-prawnego, jak i europejska tradycja prawna, w szczególności takich państw jak Austro-Węgry, Francja.

DOŚWIADCZENIE ZABEZPIECZENIA PRAWNEGO W ZAKRESIE LOKALNEGO OPODATKOWANIA W POLSCE I PERSPEKTYWY JEGO WCIELENIA W PRAWIE UKRAINY

Valentyn Shapoval

student Katedry Prawa Administracyjnego, Finansowego i Bankowego Dydaktyczno-Naukowego Instytutu Prawa imienia Włodzimierza Wielkiego
Prywatnej Spółki Akcyjnej „Uczelnia „Międzyregionalna Akademia Zarządzania Personelem” (Kijów, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-0219-0779

Anotation. Artykuł poświęcony jest badaniu doświadczenia zabezpieczenia prawnego w zakresie lokalnego opodatkowania w Polsce i możliwości jego wcielenia w prawie Ukrainy. W kontekście badania autor analizuje doświadczenie regulacji administracyjno-prawnych lokalnego opodatkowania Rzeczypospolitej Polskiej. Ustalono, że główną cechą Polski jest udana reforma samorządu terytorialnego. Obecnie w Polsce istnieją trzy poziomy systemu samorządowego, które są od siebie niezależne. W związku z powyższym wprowadzono 3-poziomową strukturę samorządu terytorialnego – samorządy na poziomie gmin, powiatów, województw. Przeanalizowano regulacje prawne dotyczące pobierania określonych w artykule płatności podatkowych. Jednocześnie zaznaczono, że dochodami jednostek samorządu terytorialnego są ich dochody własne, a także subwencje ogólne i dotacje celowe z budżetu państwa. Jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalać stawki podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym ustawą. Ustalono, że źródłami dochodów budżetów gmin są: 1) wpływy z podatków: podatek od nieruchomości, podatek od środków transportowych, podatek od czynności cywilnoprawnych, podatek od spadków i darowizn, podatek rolny i leśny, karta podatkowa; 2) wpływy z opłat: skarbowej, targowej, miejscowej, uzdrowiskowej, eksploatacyjnej, od posiadania psów ustalonych na podstawie odrębnych przepisów. Przeprowadzono analizę tych podatków lokalnych. Wyjaśniono że, przy harmonizacji prawa podatkowego Ukrainy z prawem Unii Europejskiej celowe jest zaciąganie poszczególnych elementów systemu opodatkowania podatkami i opłatami lokalnymi w Polsce, w szczególności ze względu na fakt, że w Polsce stawki podatku są ustalane w różny sposób. Ponadto istnieje dość znaczna lista ulg, w szczególności dla nieruchomości w celu prowadzenia działalności statutowej wśród dzieci i młodzieży w zakresie edukacji, wychowania, nauki i technologii, kultury fizycznej i sportu, organizacji badawczych, muzeów, parków narodowych, rezerwatów przyrody i tym podobnych.
Keywords: Artykuł poświęcony jest badaniu doświadczenia zabezpieczenia prawnego w zakresie lokalnego opodatkowania w Polsce i możliwości jego wcielenia w prawie Ukrainy. W kontekście badania autor analizuje doświadczenie regulacji administracyjno-prawnych lokalnego opodatkowania Rzeczypospolitej Polskiej. Ustalono, że główną cechą Polski jest udana reforma samorządu terytorialnego. Obecnie w Polsce istnieją trzy poziomy systemu samorządowego, które są od siebie niezależne. W związku z powyższym wprowadzono 3-poziomową strukturę samorządu terytorialnego – samorządy na poziomie gmin, powiatów, województw. Przeanalizowano regulacje prawne dotyczące pobierania określonych w artykule płatności podatkowych. Jednocześnie zaznaczono, że dochodami jednostek samorządu terytorialnego są ich dochody własne, a także subwencje ogólne i dotacje celowe z budżetu państwa. Jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalać stawki podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym ustawą. Ustalono, że źródłami dochodów budżetów gmin są: 1) wpływy z podatków: podatek od nieruchomości, podatek od środków transportowych, podatek od czynności cywilnoprawnych, podatek od spadków i darowizn, podatek rolny i leśny, karta podatkowa; 2) wpływy z opłat: skarbowej, targowej, miejscowej, uzdrowiskowej, eksploatacyjnej, od posiadania psów ustalonych na podstawie odrębnych przepisów. Przeprowadzono analizę tych podatków lokalnych. Wyjaśniono że, przy harmonizacji prawa podatkowego Ukrainy z prawem Unii Europejskiej celowe jest zaciąganie poszczególnych elementów systemu opodatkowania podatkami i opłatami lokalnymi w Polsce, w szczególności ze względu na fakt, że w Polsce stawki podatku są ustalane w różny sposób. Ponadto istnieje dość znaczna lista ulg, w szczególności dla nieruchomości w celu prowadzenia działalności statutowej wśród dzieci i młodzieży w zakresie edukacji, wychowania, nauki i technologii, kultury fizycznej i sportu, organizacji badawczych, muzeów, parków narodowych, rezerwatów przyrody i tym podobnych.

GŁÓWNE KIERUNKI ROZWOJU PORÓWNAWCZEJ HISTORII PRAWA NA UKRAINIE NA POCZĄTKU XXI W.

Anatolii Shevchenko, Serhii Kudin

Anatolii Shevchenko, doktor nauk prawnych, profesor, kierownik Katedry Teorii, Historii Prawa i Państwa oraz Prawa Konstytucyjnego Uniwersytetu Państwowej Służby Fiskalnej Ukrainy (Irpień, obwód kijowski, Ukraina)
Serhii Kudin, doktor nauk prawnych, docent, profesor Katedry Teorii, Historii Prawa i Państwa oraz Prawa Konstytucyjnego Uniwersytetu Państwowej Służby Fiskalnej Ukrainy (Irpień, obwód kijowski, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2663-9892, ORCID ID: 0000-0003-1396-3212

Anotation. W artykule zbadano główne kierunki rozwoju porównawczej historii prawa na Ukrainie na początku XXI wieku. Autorzy zastosowali takie metody naukowe jak dialektyka filozoficzna, analiza, synteza, uogólnienie, porównawczo-historyczna, systemowo-strukturalna, synergetyczna i szereg innych metod, co pozwoliło osiągnąć cel badań. Stwierdzono, że główne kierunki rozwoju porównawczej historii prawa na Ukrainie na początku XXI w. dotyczy rozwiązywania epistemologicznych i metodologicznych problemów porównawczej historii prawa. Wyjaśniono, co wymaga opracowania sfera przedmiotowa, przedmioty porównawczej historii prawa, a jej głównym zadaniem jest identyfikacja uniwersalnego i unikalnego w historycznym rozwoju zjawisk prawnych. Doprowadzono do potrzeby zmian podejść metodologicznych, identyfikacji ich odmian i możliwych kombinacji, uzasadnienia teorii metody porównawczej i historycznej, możliwości metody komparatywno-historycznej w prowadzeniu badań w zakresie historii porównawczej prawa.
Keywords: W artykule zbadano główne kierunki rozwoju porównawczej historii prawa na Ukrainie na początku XXI wieku. Autorzy zastosowali takie metody naukowe jak dialektyka filozoficzna, analiza, synteza, uogólnienie, porównawczo-historyczna, systemowo-strukturalna, synergetyczna i szereg innych metod, co pozwoliło osiągnąć cel badań. Stwierdzono, że główne kierunki rozwoju porównawczej historii prawa na Ukrainie na początku XXI w. dotyczy rozwiązywania epistemologicznych i metodologicznych problemów porównawczej historii prawa. Wyjaśniono, co wymaga opracowania sfera przedmiotowa, przedmioty porównawczej historii prawa, a jej głównym zadaniem jest identyfikacja uniwersalnego i unikalnego w historycznym rozwoju zjawisk prawnych. Doprowadzono do potrzeby zmian podejść metodologicznych, identyfikacji ich odmian i możliwych kombinacji, uzasadnienia teorii metody porównawczej i historycznej, możliwości metody komparatywno-historycznej w prowadzeniu badań w zakresie historii porównawczej prawa.

PRZESTĘPSTWA ZANIECZYSZCZENIA POWIETRZA ATMOSFERYCZNEGO JAKO PRZEDMIOT ANALIZY KRYMINOLOGICZNEJ

Natela Shevchenko

aspirantka Katedry Kryminologii i Prawa Karno-Wykonawczego
Narodowego Uniwersytetu Prawniczego imienia Jarosława Mądrego (Charków, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-2647-8160

Anotation. W artykule podano ogólną charakterystykę kryminologiczną przestępstw związanych z zanieczyszczeniem powietrza atmosferycznego. Poddano analizie literaturę naukową zarówno na temat analizy, jak i problemów pokrewnych, dane statystyczne Ukrainy i Unii Europejskiej, zbadano zagraniczne doświadczenia na ten temat. Należy zauważyć, że zanieczyszczenie środowiska jako całości i powietrza atmosferycznego jako jego składnika jest poważnym problemem teraźniejszości, dlatego należy zdecydowanie walczyć zarówno z tym zjawiskiem, jak i przestępstwami związanymi z zanieczyszczeniem powietrza atmosferycznego. Na tej podstawie autor wnioskuje o potrzebie dalszych badań i rozwoju tego problemu.
Keywords: W artykule podano ogólną charakterystykę kryminologiczną przestępstw związanych z zanieczyszczeniem powietrza atmosferycznego. Poddano analizie literaturę naukową zarówno na temat analizy, jak i problemów pokrewnych, dane statystyczne Ukrainy i Unii Europejskiej, zbadano zagraniczne doświadczenia na ten temat. Należy zauważyć, że zanieczyszczenie środowiska jako całości i powietrza atmosferycznego jako jego składnika jest poważnym problemem teraźniejszości, dlatego należy zdecydowanie walczyć zarówno z tym zjawiskiem, jak i przestępstwami związanymi z zanieczyszczeniem powietrza atmosferycznego. Na tej podstawie autor wnioskuje o potrzebie dalszych badań i rozwoju tego problemu.

POJĘCIE SŁUŻBY PUBLICZNEJ W ORGANACH SĄDOWNICTWA

Oleksandr Samarets

student Katedry Prawa Administracyjnego i Celnego
Uniwersytetu Sprawy Celnej i Finansów (Dniepr, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-3331-5063

Anotation. Artykuł dotyczy istniejących dyskusji naukowych dotyczących interpretacji pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa”. Zwraca się uwagę na fakt, że pomimo znacznego szeregu literatury naukowej, w której naukowcy z prawa, teorii zarządzania, socjologii, nauk politycznych i innych rozważali kwestie genezy powstawania i rozwoju służby publicznej, treść pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa” prawie nie była badana. Sformułowano autorskie rozumienie pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa”. Przez służbę publiczną w organach władzy sądowniczej rozumie się administracyjno-prawną instytucję służby publicznej w organach władzy sądowniczej, zobiektywizowaną w specjalnej publicznej, zawodowej, bezstronnej politycznie działalności osób pełniących funkcje służby publicznej w organie władzy sądowniczej i którzy są uprawnieni i wykonują obowiązki w zakresie realizacji interesów społeczeństwa i państwa w zakresie realizacji zadań i funkcji organu władzy sądowniczej. Służba publiczna w organach sądownictwa charakteryzuje się kompleksem cech, a mianowicie: powszechnymi cechami służby publicznej, to znaczy tymi, które są nieodłącznie związane ze wszystkimi rodzajami służby publicznej; szczególne cechy, które są nieodłącznie związane ze służbą publiczną w organach sądownictwa. Cechy te przejawiają się w tym, że służba publiczna w organach sądownictwa jest zobiektywizowana w działalności zawodowej osób pełniących funkcje służby publicznej w organach sądownictwa; w działalności zawodowej urzędników sądownictwa publicznego związanych z realizacją zadań i funkcji tych organów. Ta działalność zawodową jest finansowana ze środków publicznych i ma na celu pełnienie przez urzędników państwowych obowiązków zawodowych w zakresie realizacji funkcji i zadań organów sądownictwa oraz organizacyjnego zapewnienia sprawowania wymiaru sprawiedliwości.
Keywords: Artykuł dotyczy istniejących dyskusji naukowych dotyczących interpretacji pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa”. Zwraca się uwagę na fakt, że pomimo znacznego szeregu literatury naukowej, w której naukowcy z prawa, teorii zarządzania, socjologii, nauk politycznych i innych rozważali kwestie genezy powstawania i rozwoju służby publicznej, treść pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa” prawie nie była badana. Sformułowano autorskie rozumienie pojęcia „służba publiczna w organach sądownictwa”. Przez służbę publiczną w organach władzy sądowniczej rozumie się administracyjno-prawną instytucję służby publicznej w organach władzy sądowniczej, zobiektywizowaną w specjalnej publicznej, zawodowej, bezstronnej politycznie działalności osób pełniących funkcje służby publicznej w organie władzy sądowniczej i którzy są uprawnieni i wykonują obowiązki w zakresie realizacji interesów społeczeństwa i państwa w zakresie realizacji zadań i funkcji organu władzy sądowniczej. Służba publiczna w organach sądownictwa charakteryzuje się kompleksem cech, a mianowicie: powszechnymi cechami służby publicznej, to znaczy tymi, które są nieodłącznie związane ze wszystkimi rodzajami służby publicznej; szczególne cechy, które są nieodłącznie związane ze służbą publiczną w organach sądownictwa. Cechy te przejawiają się w tym, że służba publiczna w organach sądownictwa jest zobiektywizowana w działalności zawodowej osób pełniących funkcje służby publicznej w organach sądownictwa; w działalności zawodowej urzędników sądownictwa publicznego związanych z realizacją zadań i funkcji tych organów. Ta działalność zawodową jest finansowana ze środków publicznych i ma na celu pełnienie przez urzędników państwowych obowiązków zawodowych w zakresie realizacji funkcji i zadań organów sądownictwa oraz organizacyjnego zapewnienia sprawowania wymiaru sprawiedliwości.

ZADANIA BEZPIECZEŃSTWA SOCJALNEGO URZĘDNIKÓW PAŃSTWOWYCH

Volodymyr Sokolov

kandydat nauk prawnych, sędzia
Sumskiego Okręgowego Sądu Administracyjnego (Sumy, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0002-7610-3319

Anotation. Znaczenie tego artykułu polega na tym, że określenie zadań związanych z bezpieczeństwem społecznym urzędników państwowych ma na celu usprawnienie procesu osiągania celu. Tak więc, dzięki ustaleniu zadań, możliwe będzie różnicowanie pracy różnych organów władzy publicznej, samorządu terytorialnego lub formacji społecznych w celu utrzymania i stworzenia warunków bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych. Ponadto prowadzenie listy zadań umożliwi określenie praktycznych kierunków działań, które są istotne dla teraźniejszości i odzwierciedlają zarówno problematyczne aspekty, jak i ogólne skupienie się na bezpieczeństwie społecznym, co z kolei wskaże jego granice jako odrębnej instytucji prawnej. W artykule przeanalizowano cele i zadania bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych. Zdefiniowano autorską klasyfikację zadań bezpieczeństwa socjalnego urzędników państwowych. Wyszczegółowano treść każdego z zadań. Należy zauważyć, że szczególnym celem bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych jest zmniejszenie zróżnicowania, które polega na znacznej różnicy między bezpieczeństwem społecznym urzędników państwowych, które gwarantuje państwo, a bezpieczeństwem społecznym osób fizycznych, których obowiązek zapewnienia jest podzielony pomiędzy państwem a osobami prywatnymi.
Keywords: Znaczenie tego artykułu polega na tym, że określenie zadań związanych z bezpieczeństwem społecznym urzędników państwowych ma na celu usprawnienie procesu osiągania celu. Tak więc, dzięki ustaleniu zadań, możliwe będzie różnicowanie pracy różnych organów władzy publicznej, samorządu terytorialnego lub formacji społecznych w celu utrzymania i stworzenia warunków bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych. Ponadto prowadzenie listy zadań umożliwi określenie praktycznych kierunków działań, które są istotne dla teraźniejszości i odzwierciedlają zarówno problematyczne aspekty, jak i ogólne skupienie się na bezpieczeństwie społecznym, co z kolei wskaże jego granice jako odrębnej instytucji prawnej. W artykule przeanalizowano cele i zadania bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych. Zdefiniowano autorską klasyfikację zadań bezpieczeństwa socjalnego urzędników państwowych. Wyszczegółowano treść każdego z zadań. Należy zauważyć, że szczególnym celem bezpieczeństwa społecznego urzędników państwowych jest zmniejszenie zróżnicowania, które polega na znacznej różnicy między bezpieczeństwem społecznym urzędników państwowych, które gwarantuje państwo, a bezpieczeństwem społecznym osób fizycznych, których obowiązek zapewnienia jest podzielony pomiędzy państwem a osobami prywatnymi.

SUWERENNOŚĆ GOSPODARCZA JAKO PODSTAWA MECHANIZMU RZĄDOWEJ REGULACJI DZIAŁALNOŚCI INNOWACYJNEJ

Nataliia Sorochyshyna

aspirant Katedry Administracji Publicznej i Gospodarki Gruntami
Klasycznego Uniwersytetu Prywatnego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0001-6747-4145

Anotation. Artykuł poświęcony jest kompleksowemu badaniu pojęcia „suwerenności gospodarczej”, która jako wskaźnik niepodległości państwa wpływa na jakość innowacyjnego rozwoju w kraju. Pomimo obfitości artykułów poświęconych suwerenności gospodarczej, problemy działalności innowacyjnej w tym temacie są słabo poznane. Autor uważa, że suwerenność gospodarcza jest integralną częścią suwerenności państwa i określa skuteczność władzy państwowej w sferze gospodarki przez pryzmat pojęcia „innowacja”. W artykule wydedukowano i opisano cechy suwerenności gospodarczej we współczesnej Ukrainie, a na podstawie badań artykułów naukowych i monografii, opinii biegłych i serwisów informacyjnych zidentyfikowano główne przyczyny jego słabości. Na podstawie tej analizy ustalono, że to międzynarodowa globalizacja i zarządzanie zewnętrzne, w wyniku których Ukraina stała się państwem-limitrof, stały się głównymi czynnikami innowacyjnego zacofania, a więc głównymi zagrożeniami dla suwerenności gospodarczej. Autor rozważył każdą przyczynę osobno, podał uogólnioną charakterystykę każdego zjawiska. Stwierdzono, że w wyniku globalnej globalizacji i stosowania zasad „konsensusu waszyngtońskiego” gospodarka Ukrainy stała się otwarta, słaba i zdeformowana. Zarządzanie zewnętrzne doprowadziło do pogorszenia sytuacji geopolitycznej Ukrainy. Ukraina wpadła w proces konfrontacji USA, Rosji i Chin: z jednej strony w konflikt Ukrainy z Rosją i konflikt wojskowy na Donbasie, z drugiej strony Ukraina stała się częścią projektu USA „łuk bałtycko-czarnomorski” i zaczęła reprezentować interesy kraju w tym regionie, z drugiej strony Ukraina otrzymała konflikt gospodarczy z Chinami. Podsumowując artykuł autor zaproponował wewnętrzne mechanizmy ochrony suwerenności gospodarczej, które powinny być budowane w oparciu o protekcjonizm, oraz mechanizmy zewnętrzne, które powinny zaczynać się od integralności terytorialnej, wielowektorowości i neutralności.
Keywords: Artykuł poświęcony jest kompleksowemu badaniu pojęcia „suwerenności gospodarczej”, która jako wskaźnik niepodległości państwa wpływa na jakość innowacyjnego rozwoju w kraju. Pomimo obfitości artykułów poświęconych suwerenności gospodarczej, problemy działalności innowacyjnej w tym temacie są słabo poznane. Autor uważa, że suwerenność gospodarcza jest integralną częścią suwerenności państwa i określa skuteczność władzy państwowej w sferze gospodarki przez pryzmat pojęcia „innowacja”. W artykule wydedukowano i opisano cechy suwerenności gospodarczej we współczesnej Ukrainie, a na podstawie badań artykułów naukowych i monografii, opinii biegłych i serwisów informacyjnych zidentyfikowano główne przyczyny jego słabości. Na podstawie tej analizy ustalono, że to międzynarodowa globalizacja i zarządzanie zewnętrzne, w wyniku których Ukraina stała się państwem-limitrof, stały się głównymi czynnikami innowacyjnego zacofania, a więc głównymi zagrożeniami dla suwerenności gospodarczej. Autor rozważył każdą przyczynę osobno, podał uogólnioną charakterystykę każdego zjawiska. Stwierdzono, że w wyniku globalnej globalizacji i stosowania zasad „konsensusu waszyngtońskiego” gospodarka Ukrainy stała się otwarta, słaba i zdeformowana. Zarządzanie zewnętrzne doprowadziło do pogorszenia sytuacji geopolitycznej Ukrainy. Ukraina wpadła w proces konfrontacji USA, Rosji i Chin: z jednej strony w konflikt Ukrainy z Rosją i konflikt wojskowy na Donbasie, z drugiej strony Ukraina stała się częścią projektu USA „łuk bałtycko-czarnomorski” i zaczęła reprezentować interesy kraju w tym regionie, z drugiej strony Ukraina otrzymała konflikt gospodarczy z Chinami. Podsumowując artykuł autor zaproponował wewnętrzne mechanizmy ochrony suwerenności gospodarczej, które powinny być budowane w oparciu o protekcjonizm, oraz mechanizmy zewnętrzne, które powinny zaczynać się od integralności terytorialnej, wielowektorowości i neutralności.

MIEJSCE I ROLA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ W MECHANIZMIE ZAPEWNIENIA PRAWNEGO WYDOBYCIA, PRODUKCJI I WYKORZYSTANIA METALI SZLACHETNYCH I KAMIENI SZLACHETNYCH NA UKRAINIE

Yuliia Titova

aspirant
Klasycznego Uniwersytetu Prywatnego (Zaporoże, Ukraina)

ORCID ID: 0000-0003-3402-0168

Anotation. W artykule określono krąg podmiotów administracji publicznej z zakresu obrotu minerałami szlachetnymi i wyrobami z nich, ich status prawny i kompetencje. W zależności od zakresu tego ostatniego podmioty administracji publicznej są przede wszystkim reprezentowane przez organy kompetencji ogólnych, których organizacyjny i regulacyjny wpływ publiczny obejmuje wszystkie sfery rozwoju społecznego, w tym Radę Najwyższą Ukrainy, Prezydenta Ukrainy, Gabinet Ministrów Ukrainy, lokalne władze wykonawcze i władze samorządowe. Międzybranżowa administracja publiczna w zakresie obiegu takich wartości jest reprezentowana przez Ministerstwo Rozwoju Gospodarki, Handlu i Rolnictwa Ukrainy, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Ministerstwo Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych Ukrainy, Państwowa Służba Celna itp. Określono krąg podmiotów branżowej administracji publicznej (specjalna administracja publiczna), które mają bezpośredni wpływ na regulację stosunków publicznych w różnych obszarach obrotu cennymi minerałami i wyrobami. Ustalono, że odrębną grupę podmiotów administracji publicznej w zakresie obiegu cennych minerałów i wyrobów z nich stanowią osoby prawne prawa publicznego, w tym Państwowe Centrum Gemmologiczne Ukrainy, instytucja państwowa „Państwowy Magazyn Metali Szlachetnych i Kamieni Szlachetnych Ukrainy”, instytucja państwowa „Muzeum Kamieni Szlachetnych i Ozdobnych”, państwowe przedsiębiorstwa kontroli probierczej. Udowodniono przedwczesność likwidacji Państwowej Służby Probierczej Ukrainy, która pełniła funkcje w zakresie realizacji polityki publicznej w zakresie kontroli probierczej i kontroli zgodności z wymogami prawnymi przy wykonywaniu operacji z metalami szlachetnymi i kamieniami, co potwierdzają m.in. dane z badań socjologicznych. Wyjaśniono miejsce i rolę administracji publicznej w mechanizmie zapewnienia prawnego wydobycia, produkcji i wykorzystania metali szlachetnych i kamieni szlachetnych na Ukrainie, a także opracowanie sposobów jej optymalizacji w nowoczesnych warunkach.
Keywords: W artykule określono krąg podmiotów administracji publicznej z zakresu obrotu minerałami szlachetnymi i wyrobami z nich, ich status prawny i kompetencje. W zależności od zakresu tego ostatniego podmioty administracji publicznej są przede wszystkim reprezentowane przez organy kompetencji ogólnych, których organizacyjny i regulacyjny wpływ publiczny obejmuje wszystkie sfery rozwoju społecznego, w tym Radę Najwyższą Ukrainy, Prezydenta Ukrainy, Gabinet Ministrów Ukrainy, lokalne władze wykonawcze i władze samorządowe. Międzybranżowa administracja publiczna w zakresie obiegu takich wartości jest reprezentowana przez Ministerstwo Rozwoju Gospodarki, Handlu i Rolnictwa Ukrainy, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Ministerstwo Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych Ukrainy, Państwowa Służba Celna itp. Określono krąg podmiotów branżowej administracji publicznej (specjalna administracja publiczna), które mają bezpośredni wpływ na regulację stosunków publicznych w różnych obszarach obrotu cennymi minerałami i wyrobami. Ustalono, że odrębną grupę podmiotów administracji publicznej w zakresie obiegu cennych minerałów i wyrobów z nich stanowią osoby prawne prawa publicznego, w tym Państwowe Centrum Gemmologiczne Ukrainy, instytucja państwowa „Państwowy Magazyn Metali Szlachetnych i Kamieni Szlachetnych Ukrainy”, instytucja państwowa „Muzeum Kamieni Szlachetnych i Ozdobnych”, państwowe przedsiębiorstwa kontroli probierczej. Udowodniono przedwczesność likwidacji Państwowej Służby Probierczej Ukrainy, która pełniła funkcje w zakresie realizacji polityki publicznej w zakresie kontroli probierczej i kontroli zgodności z wymogami prawnymi przy wykonywaniu operacji z metalami szlachetnymi i kamieniami, co potwierdzają m.in. dane z badań socjologicznych. Wyjaśniono miejsce i rolę administracji publicznej w mechanizmie zapewnienia prawnego wydobycia, produkcji i wykorzystania metali szlachetnych i kamieni szlachetnych na Ukrainie, a także opracowanie sposobów jej optymalizacji w nowoczesnych warunkach.